Στιγμή
Το να πίνεις ένα καφέ, στα βράχια της παραλίας, παρέα με φίλους είναι μια στιγμή πολυτέλειας.
Ίσως….
Λέω ίσως γιατί δεν έχω αυτή τη γνώση, απλά το φαντάζομαι
… η μεγαλύτερη πολυτέλεια να είναι, γυρνώντας στο σπίτι μετά από μια κουραστική μέρα στη δουλειά, ν’ αράζεις στον γωνιακό σου καναπέ και να ηρεμείς.
Αυτό έχω στο μυαλό μου τον τελευταίο μήνα.
Είναι μεγάλο το project και πολύ ακριβό οφείλω να ομολογήσω
Magic Carpet Ride
Το ξέρω ότι σ’ αρέσει να περνάς την ώρα σου μπροστά σε μια οθόνη, αναζητώντας την καλύτερη ευκαιρία με το μικρότερο δυνατό κόστος.
Εμένα μ’ αρέσει να χαζεύω με τις ώρες τους καταρράκτες της Καλλιθέας.
Ή να καβαλάω το μαγικό χαλί μου και να πηγαίνω για χορό στο πιο χαρούμενο υπαίθριο πάρτυ.
Dedicated
Η εκμετάλευση και η καπίλευση αντιδραστικών και επιθετικών προς το κυρίαρχο σύστημα μορφών δράσης και έκφρασης για την ικανοποίηση της οικονομικής απληστίας δέν είναι παράδειγμα προς αποφυγή, είναι παράδειγμα προς ρήψη αυγών & ντομάτων.
Αυτό είναι απάντηση σε comment που έκανα κάπου εδώ γύρω στην μπλογκόσφαιρα, σχετικά με την τέχνη.
Την ίδια γλώσσα χρησιμοποιεί και αυτός εδώ λέγοντας μέσες – άκρες τα ίδια πράγματα. Κατά του “κυρίαρχου συστήματος” μιλάει και αυτός, αλλά ανάθεμα και αν γίνεται πιστευτός σε κάποιον που δεν μοιράζε χαλβά στην Χ. Τρικούπη στα [τιμημένα]eighties.
Οπότε “αστικέ καμπινέ” αντί για αυγά και ντομάτες, που είναι και ακριβές πλέον, το καλύτερο που έχεις να κάνεις, είναι να τραβήξεις το καζανάκι. Μπας και καθαρίσουν τα σκατά που έχεις στην κόλαση της δεκάρας, που αποκαλείς μυαλό σου.
Εναλλακτική, πήγαινε για κανά ride να σε χτυπήσει ο αέρας, μπας και συνέλθεις.
Urban mode, ON
Το είχα από καιρό κατά νου. Μια ποδηλατική βόλτα μέσα στον ιστό της πόλης. Ν’ ανακαλύψω μέρη και διαδρομές που υπήρχαν από πάντα εκεί αλλά δεν τις ήξερα.
Αφορμή στάθηκε ένα mail. Σκέφτομαι να πάρω αυτό, πως σου φαίνεται? Και στο τέλος… αν κατέβεις απ’ το βουνό, να κάνουμε μια βόλτα παρέα.
Χα! Αυτό ήταν.
Αμέσως μπήκε το σχέδιο σε εφαρμογή. Κέντρο – παραλία και πίσω, χαλαρά χωρίς άγχος.
Χωρίς?
Δεν είναι τόσο απλό.
Άλλο πράγμα το βουνό, άλλο πράγμα η πόλη. Άλλο πράγμα να κατεβαίνεις τον “μεξικάνο” και το “σκουλίκι” κομμάτια, χωρίς άγχος να σου πεταχτεί κάποιος ξαφνικά και άλλο την Πατησίων. Να πω την αλήθεια, δεν ήμουν καθόλου political correct. Καβάλησα πολύ πεζοδρόμιο.
Στην Αιόλου συνάντησα τρεις ποδηλάτες, που μου κόρναραν. Γέλασα. Ναι παιδιά, ένας original χλapache κάνει βόλτα στην πόλη.
Ήταν υπέροχα. Γρανίτα στον Φλοίσβο. Παγωτό στο άλσος Ν. Σμύρνης και τέλος μπύρα στην Πλάκα.
Θα το ξανακάνουμε.
Casting Call
Κανονικά δεν θα έπρεπε να γίνεται casting στις groupies για να κρατιέται το επίπεδο της μπάντας ψηλά σε όλα τα επίπεδα?
Πως η ψυχή της μπάντας κάνει ολόκληρο show, πηδάει απ’ τη σκηνή, καίει κιθάρες, σολάρει πίσω από την πλάτη, ώστε να διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του crowd, έτσι και στις groupies.
Να μην μπορεί το κάθε «παλτό» να δηλώνει groupie της [υπερ]μπάντας, να ρίχνει το επίπεδο, να μας περνάνε και οι καλές groupies [aka τούμπανα] για σαβουρογάμηδες.
Καλή η ροκιά αλλά έχουμε και ένα άλφα γούστο στις γυναίκες ρε αδερφέ…
«Γνωρίστε το Ναύπλιο με ποδήλατο»
Την Παρασκευή 20 Νοέμβρη η εφημερίδα «τα Νέα» εκ των Αθηνών
περιλάμβανε άρθρο με τον παραπάνω τίτλο παροτρύνοντας τουρίστες και
επισκέπτες να περιηγηθούν στο Ναύπλιο με το ποδήλατο. Την Τετάρτη 19
Φλεβάρη όσοι εξ αυτών των επισκεπτών είχαν κάτσει για φαϊ είτε στην
ταβέρνα Καραμαλή (Ναυτίλος) είτε στα διπλανά fast food είχαν την
ευκαιρία να δουν από κοντά το κατά πόσο το Ναύπλιο είναι μια πόλη που
μπορεί κανείς να περιηγηθεί ευχάριστα και με ασφάλεια . Ο 80χρονος
ποδηλάτης Βαγγέλης Πανουσόπουλος σκοτώθηκε καθώς επέβαινε «ευχάριστα
και με ασφάλεια» στο ποδήλατο του από ένα φορτηγό σε ένα από τα πιο
πολυσύχναστα περάσματα του Ναυπλίου.
Εμείς σαν ποδηλάτες Ναυπλίου αναρωτιόμαστε
Πόσοι ακόμη ποδηλάτες πρέπει να φύγουν από τη ζωή μέχρις ότου γίνει
πράξη η δημιουργία ποδηλατοδρόμων την οποία σα φωνή βοώντος εν τη
ερήμω απαιτούμε 1 χρόνο τώρα ;
Έχει κανείς ακόμη την ψευδαίσθηση ότι αρκούν λίγα σαμαράκια για την
αποφυγή τροχαίων δυστυχημάτων ;
Τι μπορεί να κάνει κανείς για την απαράδεκτη συμπεριφορά και την
κουλτούρα των οδηγών που θεωρούν τους δρόμους όπως και το λιμάνι
μονοπώλιο του αυτοκινήτου ;
Ποδηλάτες Ναυπλίου
Το σαραντατρίο
Κι έχω βάνει σε μιανού καριόλη την αυλή την νταλίκα, να μου φορτώσει πορτοκάλι για πάνου….
– Γιάννη, του λέω, μόλις πιάσουμε τον ανήφορο… θα μου κλάσεις τον γκιώνη!
Θα πάμε μπάλα
Έλληνας μετά τον απολογισμό των 100 πρώτων ημερών διακυβέρνησης της πράσινης ανάπτυξης.
Αμα έχεις κουρσά πρωθυπουργό, περιμένεις τίποτα καλύτερο?
Τα πάντα όλα και τα τελάρα μέσα!!!!!
Περί ποδηλασίας
Ας το πάρω απ’ την αρχή. Δηλαδή από παλιά.
Ας πούμε ότι υπήρξαμε ως παιδιά, λίγο πιο ζωηρά απ΄τα υπόλοιπα. Όχι τίποτα extreme. Υπερκινητικότητα λέγεται αυτό επιστημονικά, νομίζω.
Ευτύχησα [ερωτηματικό εδώ] να μεγαλώσω σε γειτονιά που ήταν κατηφόρα ή ανηφόρα. Ο χαρακτηρισμός ανάλογα με την πλευρά που ήταν το τέρμα της ομάδας σου, στην απογευματινή “μπάλα”.
Μοιραία έπρεπε να εκμεταλευτούμε το χώρο που είχαμε στην διάθεσή μας. Τότε δεν υπήρχαν τα computer και τα playstation.
Άρα κάπου συναντηθήκαμε με τα “πατίνια” κατασκευασμένα από ξύλα οικοδομής, άξονες από σκουπόξυλο και ρόδες από ρουλεμάν.
Τρελές κόντρες στην κατηφόρα. Πιτσιρίκια που αναζητούν την καταξίωση στον μικρόκοσμο της γειτονιάς.
Αργοτερα ήρθαν τα ποδήλατα, ανταμοιβή του μπαμπά για την πρόοδο στο σχολείο.
Το πράγμα αρχίζει και εξελείσεται. Μανταλάκι και καπάκι από άσσο σκέτο, για να κάνει θόρυβο σαν μηχανή. Ποιος θα πάει πιο μακρυά με σούζα, ποιος θα κάνει την πιο εντυπωσιακή κολλιά.
Και τέλος τα αυτοκίνητα.
Όχι αυτό που θα σε μεταφέρει. Όχι ένα για να κάνεις το κομμάτι σου στο Χαρικλάκι.
Αλλά το πιο fun to drive. Το πιο γρήγορο που θα σε βγάλει ασπροπρόσωπο στο track day και στο ταξίδι.
Αυτό που θα είναι η φυσική συνέχεια του παρελθόντος.
Και τώρα ξανά πίσω στον χρόνο. Ξανά ποδήλατο.
Όχι επειδή πλεόν είναι mainstream και διάφορες οικολογικές μαλακίες. Αλλά επειδή οι δρόμοι γέμισαν μαλάκες. Ακόμα και στο πιο έρημο σημείο της επικράτειας πάντα θα βρίσκεται ένα πανικόβλητο σούργελο να έρχεται από απένατι μην ξέροντας που πατά και που βρίσκεται.
Αρκετοί με ρώτησαν για το κόλλημα με το ποδήλατο, θ’ απαντήσω με αυτό το βιντεάκι.
Καμία σχέση με την εικόνα που έχετε για το ποδήλατο, με αυτό που βλέπεται στους δρόμους απ’ τις διάφορες ομάδες που κυκλοφορούν στην πόλη.
Έχεται ακούσει για mountain bike αλλά σίγουρα όσοι δεν έχουν ασχοληθεί, δεν ξέρουν περί τίνος πρόκειται.
Οι ομάδες ποδηλασίας που μας έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια, μας αποκαλούν “ποδηλάτες του Σαββατοκύριακου”.
Δεκτόν.
Η βλακεία είναι ανίκητη.
Από την άλλη είμαστε οι εφιάλτες τους.
Κάνουμε όλα αυτά που θα ήθελαν να κάνουν, αλλά δεν έχουν τα άντερα να μπουν στην διαδικασία.
Όπως μ’ έναν SUVα δεν μιλάς για αυτοκίνηση, για τους ίδιους λόγους αποφεύγεις να ταυτιστείς μαζί τους.
Δεν γίνεται να μιλάμε για ποδηλασία με τους SUVάδες του ποδηλάτου.
Όπως οι κατσίφλωρες αγοράζουν SUV, έτσι και αυτοί καβαλάνε ποδήλατο.
Επειδή τους είπαν ότι είναι mainstream.
Ανηφόρα
Καθόμασταν σ’ ένα joint της πόλης που μεγάλωσα, με φίλους και συζητούσαμε τα καθ’ ημάς.
Εγώ είπα για την ορεινή ποδηλασία [mountain bike στα ελληνικά], ο άλλος είπε ότι είναι πεζοπόρος και πάει και καθαρίζει παλιά μονοπάτια, ο παράλλος είπε ότι δεν βγαίνει έξω πλέον γιατί βαρέθηκε τα ξενύχτια.
Όλοι συμφωνήσαμε ότι έχουμε καπνίσει λιβάδια Virginia tobacco, έχουμε πιει καράβια αλκοόλ και έχουμε ξενυχτήσει για δυο ζωές.
Ώρα να δούμε κάτι άλλο και αν δεν μας κάτσει πάλι εδώ είμαστε, σε παλιά κλασσικά πλέον, μονοπάτια.
Σίγουρα τον τελευταίο καιρό μιλάω πολύ για το ποδήλατο. Μόνο που είναι πολύ διαφορετικά απ’ ότι πριν 5 χρόνια. Και τότε είχα ποδήλατο και κυκλοφορούσα μ’ αυτό όταν μου δινόταν η ευκαιρία. Είχα [και έχω] αυτοκίνητο και συμμετείχα ενεργά στα δρώμενα του χώρου της αυτοκίνησης.
Τώρα το ποδήλατο είναι mainstream. Κι επειδή είναι mainstream, αρχίσαμε διαλόγους που έχουν το απλό συμπέρασμα “μάθαν ότι γαμιώμαστε, πλακώσανε και οι γύφτοι”. Όπως και να το ντύσεις το θέμα, η ουσία αυτή είναι.
Να το κάνω λιανά, να μπείς στο νόημα.
Δεν πολυκαταλαβαίνω την ορολογία των παιδιών της πολής και εν πολλοίς μ’ αφήνει και παγερά αδιάφορο. Μισά ελληνικά, μισά εγγλέζικα, λεκτικές ακροβασίες που προσπαθούν να δείξουν ποιότητα και το μόνο που καταφέρνουν, είναι να αποδείξουν την τρικυμία εν κρανίο.
Δεν βλέπω ανταγωνιστικά ως ποδηλάτης τα αυτοκίνητα και ως βενζινοαίματος γκαζοφίλ τα ποδήλατα. Δεν χρειάζομαι να διώξω κανέναν από πουθενά, για να βγάζω γούστα.
Ξεκίνησα να καβαλάω ποδήλατο γιατί τότε, στα 11 μου, μόνο αυτό το μέσο μπορούσα να έχω για να μετακινούμε. Στην συνέχεια περισσότερο από συνήθεια και για ν’ αποφεύγω τις κακοτοπιές, λέγε με αλκοτέστ, κίνηση, παρκάρισμα.
Τώρα είμαι στην ευτυχή θέση να το πάω το θέμα ένα βήμα παραπέρα, όσο και αν τα κάθε λογής τσόλια με αποκαλούν “πλούσιο χομπίστα” και “ποδηλάτη του Σαββατοκύριακου”. Όχι μόνο εμένα. Και άλλους που είναι σαν κι εμένα.
Μας έμαθαν όλους εμάς, τους τριγύρω από τα 40, να βλέπουμε την ζωή ανταγωνιστικά.
Να αποκτήσουμε το πιο δυνατό/ακριβό αυτοκίνητο, να βγάζουμε τα περισσότερα λεφτά, να υπερηφανευόμαστε πόσες πολλές ώρες δουλεύουμε άρα είμαστε σημαντικοί και το πιο γελοίο. Αν δεν πηδήξουμε την κάθε γκόμενα που απλά μας χαμογελά, τότε δεν μετράμε μία στον μάταιο τούτο κόσμο.
Δεν μας έμαθαν κάτι που ίσως είναι πιο αληθινό.
Ν’ αναμετρηθούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Εδώ έρχεται το γαμημένο ανηφορικό μονοπάτι.
Που δεν μετράει τι ποδήλατο έχεις για να το ανέβεις, αλλά πόσα ψυχικά αποθέματα…
Είσαι εσύ, το μονοπάτι και ο εαυτός σου.
Ή βάζεις την ουρά στα σκέλια και γυρίζεις πίσω ή μπαίνεις στον κόπο.
Dont’ Save the x-King’s House
Όχι δεν θα γράψω για το Πολυτεχνείο. Δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα, είναι η αλήθεια. Δεν λυπάμαι καθόλου που δεν ήμουν εκεί. Αν ήμουν μπορεί να συμμετείχα στον αντιδικτακτορικό αγώνα, μπορεί να έκανα και την πάπια, σαν έντιμος κυρ-Φασουλής.
Ούτε έχω καμιά ιδιαίτερη πρεμούρα κολήσω ένσημα επαναστάτη, παίζοντας πετροπόλεμο με τα ΜΑΤ στην πορεία της Επετείου. Διάολε κάποιοι έδωσαν την ζωή τους για να μην γίνεται αυτό. Για ποιο σεβασμό στον αγώνα τους μιλάμε όταν το διαιωνίζω, στην προσπάθεια να κλέψω λίγο από την αίγλη του αγώνα τους.
Μην σου πω ότι είναι γελοίο να πηγαίνω να διαμαρτυρηθώ στην Αμερικάνικη Πρεσβεία, φορώντας αμερικάνικα ρούχα και ακούγοντας αμερικάνικη μουσική. Ειδικά αυτής του λίκνου της Αμερικάνικης δεξιάς. Της Lone Star State.
Άλλο είναι το θέμα μου μιας και πιάσαμε τα χουντοβασιλικά.
Κάθε φορά που αναφέρω το που πάω συνήθως για mtb ανοίγει η ίδια κουβέντα. “Μα ν’ αφήνουν τα παλάτια στο Τατόι να ρημάζουν, αντί να τα εκμεταλεύονται;”
Σε πρώτη ανάγνωση δείχνει την αντίληψη που έχουν οι νεοέλληνες για την γή. Να μην μείνει κομμάτι ανεκμετάλευτη. Είτε χτίζοντάς τη, είτε καλλιεργώντας τη. Στο χρήμα που πιστεύουμε ως μόνο και αληθινό Θεό.
Το άλλο έχει να κάνει με πολιτική. Δεν τον διώξαμε γιατί δεν το γουστάραμε το σούργελο, επειδή μόνο κακό έκανε στον τόπο; Δεν τον αφήσαμε να σηκώσει και την οικοσκευή; Δεν τον πληρώσαμε από πάνω, γιατί τον διώξαμε;
Μας λείπει; Θέλουμε κάτι που να τον θυμίζει;
Ας ρημάξουν τα ήδη ρημάδια και όποιος μπορεί ας πάει να σηκώσει ότι τον βολεύει και μπορεί από εκεί πέρα.
Να ξαναγίνει ο χώρος όπως ήταν, πριν μας φορέσουν τους λεχρίτες οι Μεγάλες Δυνάμεις ή σύμμαχοι ή όπως αλλοιώς τους έλεγαν.
Έλα αιδoίον εις τον τόπον σου
Επειδή αυτά τα θέμματα είναι σημαντικά και μας νοιάζουν, όσο να ‘ναι.
Από Δελτίο Τύπου της Ελληνορθόξης ημών Εκκλησίας, εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος και προς ενημέρωσιν του ποιμνίου, πρόσχομεν:
Ἀναφορικά μέ τόν Ἀριθμό Μητρώου Κοινωνικῆς Ἀσφάλισης (Α.Μ.Κ.Α.) ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ἀπεδέχθη τήν εἰσήγηση τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Δογματικῶν καί Νομοκανονικῶν Ζητημάτων, σύμφωνα μέ τήν ὁποία «ὁ ἀριθμός Α.Μ.Κ.Α. εἶναι ἁπλῶς εἷς ἐπί πλέον χρηστικός ἀριθμός καί ἀπό ὅλα τά μέχρι τοῦδε στοιχεῖα οὐδείς κίνδυνος προκύπτει διά τήν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν. Εἰς πᾶσαν περίπτωσιν ἡ Ἐκκλησία γρηγορεῖ»
.
Μετανοείται λαμόγια, έφτασε η οργή του Θεού, βλέπεται τι γίνεται έξω. Έχει γαμηθεί να βρέχει.
Για να στεγνώσουν τα χώματα θα μας πάρει άνοιξη, όπως το κόβω.
Σοσιαλισμός ή Βαραβαρότητα?
Να τους το αναγνωρίσουμε πάντως.
Είτε είναι ο Αείμνηστος στος τιμόνι του κόμματος και της χώρας, είτε είναι το Σιμητουλίνι, είτε τώρα ο ΓΑΠ, υπάρχει μια συνέχεια και μία συνέπεια στο πως αντιλαμβάνοται οι πασόκοι, την ασφάλεια και προστασία του πολίτη.
Τα υβριδικά και οι ανοιχτές διακυβερνήσεις τους μαράνανε…
Υγεία να έχουμε και θα το ζήσουμε και αυτό.
Η πράσινη ανάπτυξη θα αποδειχτεί τόσο φούσκα όσο και η νέα διακυβέρνηση.
Το έχω ήδη γράψει την επομένη της εκλογής τους.
Το video είναι από το TVXS
Για το καλό σας
Παρασκευή βράδυ, αναζήτηση εναλλακτικών διαδρομών προς τα Εξάρχεια, εν μέσω «επιχειρήσεων αρετής». Δεν είναι και ότι καλύτερο οι γνωριμίες με τσοσμπά παρασκευοβραδυάτικα. Λές και χάθηκαν οι γκόμενες.
«Δανεικά του γείτονα» που λένε και στο χωριό μου.
Όταν ο στρατηλάτης Βύρων, γνωστός αντίπαλος του στρατηγού ανέμου, κύρηξε τον πόλεμο στους μπαχαλάκηδες και στο άβατο των Εξαρχείων, τα παιδιά ή ο χώρος ή όπως θες τον λες, κύρηξαν τον πόλεμο στο ολοιμαζιπασόκ. Αντί να πάνε να την πέσουν στη νέα διακυβέρνηση που τους την έπεσε ανευ λόγου και αιτίας, πήγαιναν και την έπεφταν κάθε τρεις και λίγο στην χαρτρικούπη. Μάλλον επειδή ήταν δίπλα, γιατί που να τρέχουν τώρα στα κολωνάκια….
Θα βελάξουν τώρα!!!!!
Για το καλό τους, όπως είπαν τα όργανα. Θα ξαναενωθεί το εξάρχειο με τα κολωνάκια, όπως τις εποχές πρίν της δεξιάς παρένθεσης, όπου θα πραγματοποιούνται αυτοδιαχειριζόμενες πολιτιστικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες με sound installations από resident dj’s στο πλαίσιο της άποψης που λέει ότι αν δεν έχει trendy μπαράκια ώστε να μπορούν να πίνουν τα μοχίτο τους οι υποψιασμένες φατσούλες της πόλης, που πάμε ως κοινωνία…
Δεν ξέρω αν στο έχω πει, αλλά μια περιοχή στην Ελλάδα αναβαθμίζεται αν έχει μπαράκια και καφετερίες. [στο γιώτα είναι ο τόνος]. Αλλά οι καφετερίες είναι πασέ. Να το κάνω «chill out espresso corners», να βγαίνει και η τρεντιά.
Κυριακή πρωί στο entry level MTB trail, της Αττικής. Κόσμος πολύς, εταιρόκλητος, όλων των ηλικιών. Άλλοι περπατούν, άλλοι κάνουν πικνικ, άλλοι διαβάζουν το βιβλίο τους στη σκιά. Μια χαρά χαρούμενοι άνθρωποι φαίνονται και δείχνουν ν’ απολαμβάνουν τη στιγμή.
Τα έντυπα έγραψαν τις προάλες ότι ο χώρος έχει εγκαταληφθεί στην τύχη του.
Προσπαθώ να βρώ κάτι που να δείχνει εγκατάληψη. Να βάλει ο δήμος καθαρίστριες να σκουπίζουν τα μονοπάτια απ’ τις πευκοβελόνες; Που μια και το έφερε η κουβέντα, δεν υπάρχει ούτε ένα σκουπίδι κάτω.
Τι στο διάλο θα μπορούσε να είναι αυτό, που δεν θα έδειχνε εγκατάληψη στους δημοσιοκάφρους και τους οπαδούς τους;
Ανάπτυξη baby. To μέρος δεν έχει αναπτυχθεί.
Δεν έχει καφετερία μέσα, αν μ’ εννοείς.
Δεν πληρώνεις και εισιτήριο για να μπεις.
Τέτοιο φιλέτο και να μένει ανεκμετάλευτο;
Ξέρεις πόσα λεφτά θα μπορούσε να βγάζει το κράτος από τον χώρο;
Άσε που αν υπήρχε καφετερία, πόσος κόσμος θα δούλευε…
Αυτή είναι η αντίληψη μιας κοινωνίας, που στο μόνο πράγμα που πιστεύει είναι το χρήμα. Και ψάχνει πάντα τρόπους, να βγάλει περισσότερα. Γιατί η κοινωνική καταξίωση σε μια φιλάργυρη κοινωνία, έχει μονάδα μέτρησης τα αργύρια.
Έστω και αν για να τα αποκτήσουν, προδίδουν την ίδια την ποιότητα της ζωής τους.
Χτίστην [που λένε στα σκυλάδικα]
Κάτι η αφραγγία των νοικοκυριών απ΄τον υπερδανεισμό, κάτι η απαγόρευση του καπνίσματος στους κλείστους χώρους, κάτι που ο κόσμος πάει μπροστά, είχαμε αρχίσει να ξεχνάμε αυτού του τύπου την διασκέδαση και ήμασταν έτοιμοι να τις κάνουμε και το μνημόσυνο.
Ήρθε όμως η πράσινη ανάπτυξη να της δώσει την θέση που της αξίζει. Εντός του Υπουργείου Πολιτισμού.
Πολιτιστικά Κέντρα δεν έλεγε τις σκυλαδερί ο σχωρεμένος ο Γιαννόπουλος?
Αυτό είναι μια άποψη της πολιτικής που στηρίζεται στον ρεαλισμό.
Γιατί μην γελιόμαστε αυτός είναι ο πολιτισμός που έχουμε στην Ελλάδα.
Ο πολιτισμός της σκυλαδερί.
Και Πράσινα άλογα που λένε και στο χωριό μου.
Δεν πήγα να ψηφίσω την Κυριακή.
Είμαι απ’ αυτούς που απήχαν.
Ο λόγος είναι ότι δεν συμμετέχω σε παιχνίδια με σημαδεμένη τράπουλα. Ο εκλογικός νόμος, φτιαγμένος από κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, γνωστός και ως “νόμος Σκανδαλίδη”, μετατρέπει τα ποσοστά των μικρών κομμάτων που δεν μπαίνουν στη Βουλή σε έδρες για το πρώτο κόμμα. Δημοκρατία έχουμε αδερφέ, αν τολμήσεις και διαφωνήσεις μαζί μας, το πολύ – πολύ να πάρουμε 5-6 έδρες παραπάνω.
Κάτι σε Χούντα χωρίς τανκς μου κάνει αυτό, αλλά μην το συνεχίσω.
Θα περίμενε κάποιος από τον ΓΑΠ μέχρι χθες το βράδυ, πρωθυπουργό πλέον και ο οποίος θέλει “να τ’ αλλάξει όλα”, να διορθώσει λίγο το θέμα. Κάποια στιγμή με αφορμή το boost που έδωσε στο νόμο του ΠΑΣΟΚ η απερχόμενη Νέα Διακυβέρνηση, είπε επί του θέματος κάτι για Γερμανικά συστήματα… ένα είδος απλής αναλογικής μιξαρισμένης με ενισχυμένη… το πιάσαμε το υπονοούμενο.
Αν όντως ήθελε να τα αλλάξει όλα, θα έλεγε το αυτονόητο. Απλη αναλογική.
Αλλά δεν το είπε.
Ο χρόνος το έφερε, βοηθούσης και της ανικανότητας της νέας διακυβέρνησης και είναι πλέον κυβέρνηση το ολονπασόκ ή το ολοιμαζιπασόκ όπως θες το λές, μέσα είσαι.
Ο πρωθυπουργός που λές έχει μια κούρσα TIME, απ’ ότι κυκλοφορεί στην ποδηλατική πιάτσα. Αν και κούρσα είναι καλό εργαλείο.
Στην προεκλογική περίοδο έλεγε η πράσινη ανάπτυξη και η πράσινη ανάπτυξη… το δέχομαι, είμαι open mind person και κάνω το εύλογο ερώτημα.
Ακούγεται απλοϊκό ερώτημα και ως τέτοιο το εξέλαβαν δύο ψηφοφόροι του ΓΑΠ, που τους έθεσα την ερώτηση. Βέβαια να τους δικαιολογήσω ότι δεν είχαν υπόψιν το Cycle2workNow. Αν το είχαν πιθανόν να απαντούσαν διαφορετικά, αλλά διάβολε, για πολιτική μιλάμε, που γίνεται διακυβέρνηση στην υπηρεσία του πολίτη και όχι των κομματόσκυλων και λοιπών καρχαριών.
Η ώθηση των πολιτών να χρησιμοποιούν το ποδήλατο ως καθημερινό μέσο μεταφοράς είναι Πολιτική, με Π κεφαλαίο, που βάζει τον πολίτη πάνω απ’ όλα.
Διάβασε πόσο όμορφο μπορεί να γίνει, αρκεί να υπάρχει πολιτική βούληση:
Get healty.
Είνα γνωστό ότι οι έλληνες είμαστε οι πιο παχύσαρκοι στην Ε.Ε. Η παχυσαρκία προκαλεί ένα σωρό προβλήματα υγείας. Να ένας φθηνός τρόπος ν’ αποφορτήσεις τα Ταμεία και τα νοσοκομεία από την πίεση ώστε να έχεις χρόνο να τα φτιάξεις. Ένας υγιής άνθρωπος δεν χρειάζεται νοσοκομείο. Αντί να προσπαθείς να φτιάξεις το ΕΣΥ και το ΕΓΩ, φτιάξε υγιείς πολίτες. Είναι πιο εύκολο να κάνεις κάποιον να γυμνάζεται ενώ κάνει τις καθημερίνες δουλειές του, απ’ το να τον στέλνεις στα γυμναστήρια.
Αντί να αντιγράφεις [και χάλια μάλιστα] το γερμανικό εκλογικό μοντέλο, αντίγραψε το γερμανικό μοντέλο για την δημόσια υγεία και ψάξε να βρεις γιατί ξαφνικά γέμισε η Γερμανία ποδηλατόδρομους ενώ είναι αυτοκινητοπαραγωγική χώρα.
Save Money
Δεν χρειάζεται να βελτιώνουμε το ΑΕΠ των ανεπτυγμένων χωρών, αγοράζοντας συνεχώς τα αυτοκίνητά τους, ούτε δικτατορίες της Μέσης Ανατολής αγοράζοντας συνεχώς υδρογονάνθρακες απ’ αυτούς. Υπάρχουν μελέτες που λένε ότι το 90% των μετακινήσεων των ελλήνων είναι για κάτω από 2 χλμ. Και προτιμούν αυτοκίνητο για την μετακίνησή τους.
Αντιγράφω από την πράσινη αναπτυξη της νέας κυβέρνησης:
Κίνητρα για απόσυρση μόνο για αγορά υβριδικών ή ιδιαίτερα χαμηλής κατανάλωσης τελευταίας τεχνολογίας ΙΧ, σταδιακή αντικατάσταση των αυτοκινήτων του δημόσιου τομέα.
Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Με νέα βελτιωμένη σύνθεση και σιγά μην πετάξουμε έτσι απλά τα τόσα χρήματα που μας αποφέρει η αγορά του αυτοκινήτου και οι φόροι από την χρήση του. Πως θα χρηματοδοτούμε την λαίμαργη κρατική μηχανή;
Το έλεγε και ο Πρόεδρος εισαγωγέων αυτοκινήτων στο ραδιόφωνο δύο εβδομάδες πριν γίνει η μείωση του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης. 20+ δις το χρόνο έσοδα δίνουμε στο κρατικό προϋπολογισμό και απασχολούμε 25.000 εργαζόμενους. Να πείτε του υπουργού ότι δεν παίζουν με αυτά τα πράγματα.
Παίζουν; Είσαι τρελλός…
Άσε τα νοικοκυριά να καταχρεώνονται με τα καινούρια προβλήματα που θα τους βάλουμε, υποχρεώνοντάς τους ν’ αγοράσουν καινούριο αυτοκίνητο. Μην άγχεσαι, με την ομάδα των σοφών οικονομολόγων που θα έχουμε παρά το πρωθυπουργό, θα αποκαταστήσουμε την τιμή μας στις διεθνείς αγορές και θα μπορούμε να διανειζόμαστε ααβάδιστα – αβίαστα εις τους αιώνες των αιώνων.
Ποιος το γαμεί το ισοζύγιο εισαγωγών – εξαγωγών;
Ξέρεις τι θα πει ΟΝΕ;
Ναι, την ένταξη στην ΟΝΕ την θεωρώ ότι πιο σημαντικό έκανε το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση σε αυτή τη χώρα. Ήταν και παραμένει η μοναδική μας ελπίδα να μπούμε στο σωστό δρόμο ως κράτος. Και γι’ αυτό θεωρώ το Σημίτη ως τον σημαντικότερο πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης.
Πάμε παρακάτω.
Save the planet.
Μια ερώτηση για αρχή, αχρείαστη να είναι.
Η κυβέρνηση της Πράσινης Αναπτύξεως, δασολόγιο θα κάνει;
Να σώσουμε τον πλανήτη με την πράσινη ανάπτυξη.
Πρόσεξε την λεπτομέρια.
Κίνητρα για απόσυρση μόνο για αγορά υβριδικών ή ιδιαίτερα χαμηλής κατανάλωσης τελευταίας τεχνολογίας ΙΧ.
Δηλαδή ΔΕΝ πριμοδοτώ εναλλακτικούς, αυτόνομους, τρόπους μετακίνησης, φιλικούς προς το περιβάλλον.
Κράτα το αυτοκίνητο που έχεις και αν χρειαστείς καινούριο, εδώ είμαστε.
Να κάνω και μια δεύτερη ερώτηση, αχρείαστη να είναι;
Την αθλιότητα του Εθνικού Χωροταξικού Σχεδίου του απερχόμενου υπεχωδέ, άλλως γνωστού ως και “όλα τα τσιμεντώνω, όλα τα ασφαλτοστρώνω” θα το στείλει η κυβέρνηση της Πράσινης Αναπτύξεως στον αγύριστο ή θα αφήσει ανέγγιχτη και την ατμομηχανή της Ελληνικής αναπτυξης που έχει χρώμα μόνο γκρίζο;
You know, αυτό του τσιμέντου.
Όχι τίποτα άλλο, αλλά επειδή Ελλάδα είναι κυρίως Αθήνα και ότι περισσέψει για τους υπόλοιπους, πιστεύουμε ότι η πόλη χρειάζεται και άλλο τσιμέντο ή πράσινο;
Ας είναι και αυτό της πράσινης ανάπτυξης.
Μισό να συνδεθώ με πράσινη ανάπτυξη να δούμε τι γνώμη έχει.
– Συνεχής παρακολούθηση των χρήσεων γης και της οικολογικής εξέλιξης και αποκατάστασης των καμένων εκτάσεων, με σύγχρονα μέσα (δορυφορική εικόνα κλπ.).
– Ρύθμιση δραστηριοτήτων στις καμένες δασικές περιοχές και παροχή οικονομικών κινήτρων και αντισταθμιστικών μέτρων για όσους ζημιώνονται, όπως π.χ. στους κτηνοτρόφους για μη βόσκηση στις περιοχές υπό αναγέννηση.
Αυτά υπάρχουν από χρόνια. Είναι νόμοι του κράτους.
Υπάρχουν και στο Σύνταγμα γραμμένα, είναι το άρθρο 24, αν σας θυμίζει κάτι.
Ξέρουμε και την φάμπρικα που παρακάμπτει το δεύτερο bullet.
Αλήθεια τι πίνεται εκεί στην Ιπποκράτους;
Καλό φαίνεται!!!!!!!
Δηλαδή… πρόγραμμα κόμματος εξουσίας το Σύνταγμα και αντί να τους σφάξουν στο γόνατο, τους κάνουν κυβέρνηση, μόνο στην Ελλάδα. Θα μου πεις εδώ βγήκε δυο φορές η νέα διακυβέρνηση και ενώ είχε κάψει τη μιση Ελλάδα….
Πάσο και πάω στο τελευταίο.
– Υποχρεωτική κτηματογράφηση με επείγουσες διαδικασίες.
– Επείγουσα ολοκλήρωση της διαδικασίας κύρωσης δασικών χαρτών.
Αυτό το ήθελε και ο “ όλα τα τσιμεντώνω, όλα τα ασφαλτοστρώνω” [που επιτέλους σήμερα παράτησε την πολιτική] μόνο που θέμα κόλησε στις αεροφωτογραφίες. Θα τηρήσετε τις συμβάσεις που έχει υπογράψει η Ελλάδα ως χώρα ή θα συνεχίσουμε το αμπεμπαμπλόμ?
Αν δεν ξέρεται ποιες είναι οι συμβάσεις, πηγαίντε στο ΤΕΕ. Τις έχουν αυτοί.
Θα γκρεμίσετε τα παράνομα ή θα συνεχίσει η κωμωδία του “δεν γίνεται να γκρεμίσουμε τα σπίτια του κόσμου”…
Εν κατακλείδι.
Καλή τύχη στον ΓΑΠ και καλές ποδηλατοβόλτες ως κουρσάς.
Παραμένω φανατικός MTBer.
Παρεπιπτώντος είμαι και αστικός ποδηλάτης απ’ το 1981. Δεν περιμένω να έρθει το 2009 ο ΓΑΠ να μου φτιάξει ποδηλατόδρομους.
Είναι καθαρά θέμα πολιτικής και σχεδίου.
Που και αυτός δεν έχει, όπως και οι πριν από αυτόν.
Προχωράμε μπροστά χωρίς ΚΑΙ αυτούς. Σε όσο χώρο μας επιτρέπουν.
Some dream. Some do.
Some do both.
Επιμένουμε να ανήκουμε στους τρίτους, ως πολίτες και σε καμία πρίπτωση ως υπήκοοι, όπως μας θέλουν.
Παγκόσμια Ημέρα
Ένα πράγμα που σιχαίνομαι είναι οι Παγκόσμιες Ημέρες Τάδε. Τις αποκαλώ Παγκόσμιες Ημέρες Λήθης.
Σήμερα ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο.
Μου λέει ένας ευαισθητοποιημένος για το μέλλον του κόσμου.
– Μην έρθεις αύριο στη δουλειά με αυτοκίνητο είναι η Παγκόσμια Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο
– Και με τι να έρθω?
– Έλα με το ποδήλατό σου ρε ‘συ.
Το άφησα εκεί…
Ήθελα να του πω ό,τι όταν έχεις ένα λευκό καθαρόαιμο άλογο δεν το ζεύεις με άροτρο να οργώσεις το χωράφι, για να σου δώσει τα εύσημα το χωριό. Το έχεις για να γυρίζεις ελεύθερος στους κάμπους και στα λαγκάδια, μακρυά απ’ το χωριό.
Αυτές οι νέες τάσεις, της ευαισθητοποίησης για τα πάντα όλα, τελικά είναι πολύ κουραστικές και ξενέρωτες αν μην τι άλλο.
Δεν λέω. Να έχουμε και το νου μας για το τι συμβαίνει γύρω μας.
Αλλά εδώ η κατάσταση έχει καταντήσει, σαν να να είσαι στο κρεββάτι με μια γκόμενα και αντί να τις πετάξεις τα μάτια έξω, να προσέχεις μην την πονέσεις.
Υπάρχει το ανάλογο μήκος μορίου. Μην το βάλεις όλο σου λένε…
Χέσε με ρε καραγκιοζάκο.
Γουστάρω να περπατάω στο downtown, να τρέχω με το αυτοκίνητό μου στα στροφιλίκια, και να ποδηλατώ στα δάση. Επίσης μ’ αρέσουν οι γυναίκες και οι κιθάρες, αν δεν στο έχω ξαναπεί. Να νοιώθω ενοχές;
Άρον την Παγκόσμια Ημέρα σου, σάλτα γαμήσου και φέρε μας τη είσπραξη σε πενηνταράκια, που λέγαμε και παλιά.
Τότε που δεν είχαν εφευρεθεί οι παγκόσμιες ημέρες.
Φυγομάχοι
Καταβάζεις το χωροταξικό σχέδιο από το internet σε μορφή jpg.
Κατεβάζεις την δορυφορική εικόνα των καμμένων από το EFFIS.
Τις βάζεις στο photoshop.
Είδες τι ωραία που δένουν?
Οι «ενεργοί πολίτες» [ισχύουν τα εισαγωγικά], θα χαρίσουν καμμένα δέντρα στο προεδρείο της Βουλής ως απάντηση δική τους.
Μόνο.
Για να ξέρουμε και τι λέμε.
Γιατί ως γνωστόν η απάντηση της φύσης στα καμμένα είναι αυτή:
Βέβαια για να το δεις αυτό πρέπει να πας λίγο πιο μακρυά από τα tredy μπαράκια της πόλης.
Θα μου πεις έχουν και τα δίκια τους οι άνθρωποι. Δεν σερβίρουν mojito στα δάση.
Διαπιστώνοντας το έλειμμα ο «όλα τα χτίζω, όλα τα τσιμεντώνω», αποφασίζει και διατάσει «κάθε δάσος και ένα αναψυκτήριο».
Όχι για το κολλητάρι του μωρέ…. Για τους φουκαριάρηδες τους «ενεργούς πολίτες»….
Να μπορούν να πίνους το mojito τους στη φύση…
Κατά τ’ άλλα οι «ενεργοί πολίτες» θ’ απέχουν από την διαδικασία των εκλογών, δείχνοντας με αυτό τον τρόπο την περιφρόνησή τους στο πολιτικό σύστημα.
Εκεί που έχουν την πραγματική δυνατότητα ν’ αλλάξουν τα πράγματα, επιλέγουν τη φυγομαχία.
Πιθανόν, διαισθάνονται ότι αν διορθωθούν τα πράγματα, θα λήξει και η σύμβασή τους.
Sudo apt-get
Τα πράγματα έγιναν όπως συνήθως γίνονται στα windows.
Ένας ιός, που γιατρεύοντας τον χαλάει το winlog ή κάπως έτσι λέγεται αυτή η μαλακία και χρειάζονται επανεγγατάσταση.
Απλά πράγματα θα σκεφτείς.
Όχι, αν έχεις νόμιμα τα windows και για κάποιον αδιόρατο λόγο έχεις πέτάξει τη ζελατίνα που έχει επάνω το αυτοκόλλητο με το Activation Code.
Η λύση τώρα.
Η επίσημη λύση είναι να τα ξανααγοράσεις…
Δεν έχει καμία σημασία που έχεις την συσκευασία και το κανονικό CD. To περιτύλιγμα είναι αυτό που μέτραγε και αφόσον το πέταξες, ξαναπάμε για άλλα 130 εούρος…
Αμ δε…
Εγκαταστάθηκε το Linux Ubuntu σε έκδοση Studio.
Δωρεάν τα πάντα όλα… χωρίς ιούς, κόρες και άλλες τέτοιες πίπες των windows…
Όποιος έχει μία ελάχιστη σχέση με υπολογιστές είναι κουτό πλέον να ασχολείται με windows. Δεν προσφέρουν τίποτα παραπάνω από το linux. Ούτε καν “user friendly” περιβάλλον που τόσο πολύ διαφημίστηκε πριν από κάποια χρόνια.
Sunset Drive
Κάπου διάβαζα που πάει η μπλογκόσφαιρα, που βαδίζομεν κύριοι, πως ήμασταν παλιά, πως είμαστε τώρα.
Θα σου πω.
Το blogging είναι μια ωραία αφορμή να λουφάρεις λίγο απ’ τη δουλειά. Να ξελαμπικάρει το μυαλό, ρε αδερφέ.
Θα μου πεις και γιατί δεν πας μια βόλτα;
Δεν μ’ αρέσει το περπάτημα, όσο και αν περπατάω. Μ’ αρέσει το ποδήλατο και επειδή δεν λέει να πεις στη δουλειά “πετάγομαι μια “γραμμές – Μπαχούνια” και σε δυο ώρες είμαι πίσω, όχι γιατί θα σε απολύσουν αλλά γιατί θα φωνάξουν το τρελλάδικο να σε μαζέψουν, το γυρίζεις στο blogging.
Και βρίσκεσαι να γράφεις επί παντός επιστητού, δηλάδή κλάιν μάιν που λένε και στην Θεσσαλονίκη.
Εδώ υπεισέρχεται ο παράγων “τσιγάρο”.
Μπορεί να κάνει ένα σωρό κακά το γαμημένο αλλά όπως και να το κάνεις βοηθάει στην συγκέντρωση. Μην σου πω ότι μαζί με τον καφέ δίνει και ένα touch of underground.
Όταν σου κόβουν το 30%, της όλης ιστορίας, παύει να έχει και νόημα. Δεν το χαίρεσαι, πως να το πω.
Μετά έρχεται η παρατήρηση και γιατί δεν γράφεις ρε μεγάλε απ’ το σπίτι σου, που δεν έχει απαγορεύσεις.
Αν περιμένει κάποιος να βρει εδώ μέσα συμβουλές περί της σωτηρίας της ψυχής και το νόημα της ζωής εδώ μέσα, πρέπει να είναι πολύ τελειωμένος.
Εξαιρούνται τα “νέτα” που ψάχνουν για “κέρασμα” καθότι στα σοβαρά ανέκδοτα ούτε οι Πόντιοι δεν κάνουν μαλακίες.
Κατά δεύτερον, τις ελεύθερες ώρες μου, προτιμώ να ζω. Κανονικά, ακανόνιστα ελάχιστη σημασία έχει.
Εδώ προκύπτει η γαμάτη ιδέα.
Από Κόλαση Αμαρουσίου, αντί για Κηφισίας, καβατζάρω Αττική [οδό] και σε μισή ώρα είμαι στην θάλασσα, alone με το πρώτο εύκαιρο νέτο και αρχηγός. Μπάνιο – ηλιοβασίλεμα – ψαροταβέρνα… θα φάτε τη σκόνη μου κουφάλες…
Αμ, δε.
Την ίδια ιδέα έχουν και καμιά εκατοστή χιλιάδες άλλοι με πιο καλό ωράριο, ώστε να προλαβαίνουν τα κόζα από νωρίς.
Ξέρεις τι νοιώθω.
Όσοι είναι εδώ και το παίζουν κάπως , κατά βάθος θα ήθελαν να είναι ένα κομμάτι της ιστορίας εκεί. Αλλά για κάποιο μυστήριο λόγο περιμένουν να τους χαριστεί και όχι να το κερδίσουν.
Get a life μάγκα και αν δεν μπορείς να υποστηρίξεις τις επιλογές σου, μην περιμένεις να τις αποδεχτούν οι άλλοι.
R.I.P. Koko Taylor
Στα 80 της πήγε εκεί ψηλά να ξανατζαμάρει με τα φιλαράκια της, τον Willie, τον Howlin, τον Muddy…
Επειδή θα γραφτούν ένα σωρό μαλακίες, το “Wang Dang Doodle” είναι το πρώτο της single, αλλά όχι η πρώτη της ηχογράφηση. Μπορεί να είναι το signature τραγούδι της αλλά το είχε κάνει επιτυχία 5 χρόνια πριν ο Wolf. Η πρώτη της ηχογράφηση ήταν το “I Got What It Takes”. Αμφότερα είναι του Willie Dixon.
Κάπου εκεί έξω
Ο ψαράς στην λαϊκή αγορά το Σάββατο καθώς μου δίνει τα ψάρια, μου λέει σχεδόν συνομωτικά: «Kοίτα τον ουρανό. Όποιος είναι έξυπνος θα φύγει από την Αθήνα».
Να πω την αλήθεια, δεν περίμενα ούτε τον ουρανό, ούτε τον ψαρά για να πάρω τους δρόμους μακρυά απ’ αυτή την… αφιλόξενη πόλη… με κουράζουν αφάνταστα τα μαλακισμένα κλισέ. Αφιλόξενη την κάνουμε εμείς οι ίδιοι την πόλη. Εκτός αν κάποιος πιστεύει ότι υπάρχουν εξωγήινοι.
Μετά από τρία τσιγάρα και μισό καφέ, βρισκόμουν στη γνώριμη βρύση. Καθότι ως γνωστόν όλοι οι οδοιπόροι σταματούν σε μια βρύση να ξαποστάσουν και να ποτίσουν τα άλογα. Βέβαια τα σημερινά άλογα ξεδιψάνε από μεγάλες πολυεθνικές θα μου πεις και θα έχεις και δίκιο.
Μούσες, Νύμφες και λοιπά ξωτικά του δάσους δεν συνάντησα για να με συνεπάρουν και να με κρατήσουν εκεί για πάντα ή να δώσουν χρησμούς για τα αναπάντητα ερωτήματά μου. Δεν είχα και κανένα ερώτημα είναι η αλήθεια.
Blues & Bikes 