Θράσος
Προχθές βράδυ έβλεπα το DVD με τα sessions του Eric για τον Robert Johnson. [Την ανανεωμένη έκδοση. Όχι αυτή που έχω δει άλλες 500 φορές].
Το μάτι μου έπεσε σε μια λεπτομέρια που δεν είχα προσέξει τόσες φορές που έχω δει το DVD. Βλέπε κύκλο στην φώτο.
Το καποτάστο είναι το ίδιο με το δικό μου. Το οποίο είχα αγοράσει επειδή ήταν high tech design και το μόνο που έκανε για ακουστική και ηλεκτρική.
Το θέμα είναι ότι στα 2-3 χρόνια που το έχω το έβαζα ανάποδα. Θα μου πεις πόσο σημαντικό είναι αυτό; Σχεδόν καθόλου γιατί σπάνια παίζω με καποτάστο και μόνο ασκήσεις μέχρι τώρα. Απλά όταν έπαιζα δεν βόλευε στο παίξιμο. Σε σημείο ν’ αναρωτιέμαι μήπως έκανα μαλακία αγορά και έπρεπε να διαλέξω κάτι πιο παραδοσιακό στο στυλ «τόσοι που διαλέγουν τα παλιομοδίτικα Dunlop μαλάκες είναι;».
Αναρωτιέμαι τώρα. Το να παραδέχεται ότι δεν ξέρεις κάτι [έστω κι αν αυτό είναι γελοίο όπως η θέση του καποτάστου] δείχνει χαμηλή αυτοεκτίμηση; Το λέω αυτό γιατί παρατηρώ ότι η παραδοχή του να μην ξέρεις τα πάντα, ως τέτοια εκλαμβάνεται. Αν δε, το πεις και με αστείο τρόπο εν είδη αυτοσαρκασμού δεν αργεί το πόπολο να σε εκλάβει ως γελωτοποιό.
Όλοι αναζητούμε την επιτυχία. Ο καθένας στον τομέα του. Από το 0 για να φτάσεις στο 10, απαιτείται μια διαδρομή. Αυτή η διαδρομή είναι γεμάτη ups and downs. Αν τα downs δεν σε πάρουν από κάτω και τα παρατήσεις στη μέση, έχει καλώς. Κάποια ασήμαντα downs θα τα διακωμωδίσεις προσπαθώντας να πάρεις θάρρος για να συνεχίσεις.
Η διαδρομή γίνεται γιατί κανένας δεν γεννήθηκε «τα κάνω όλα και συμφέρω».
Συνεχίζω ν’ αναρωτιέμαι. Αν παρουσιαστείς ως μετεμψύχωση του Hendrix αυτοπροσώπως [π.χ.] χωρίς αυτό να έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα είναι καλύτερα;
Όχι θα πουν όλοι.
Τότε γιατί στην πράξη αμοίβεται το θράσος;
Γιατί περί θράσους πρόκειται το να παρουσιάζεσαι σαν κάτι που δεν είσαι.
Έπεα Απτερόεντα [1]
*** Έβαλα στα site που δείχνουν διαδρομές, τα επονομαζόμενα και route planners, να μου βρουν πως πας από τη Θεσσαλονίκη στο Split στην Κροατία.
Θα μου πεις γιατί από αυτό το μέρος στο άλλο.
Γιατί λογικά θα περάσεις από Μαυροβούνια, Κόσσοβα και Σκόπια.
Τι γνώμη έχουν οι ξένοι για την κατάσταση στην περιοχή;
Με το Viamichelin πάς μια χαρά όπως δείχνει.
Με το google maps, που να χτυπιέσαι δεν έχει δρόμο.
Αν θέλεις ντε και καλά να πας, θα πας απ’ την Αλβανία.
Υποτίθεται ότι αυτά τα sites ενημερώνονται συνεχώς και έχουν μέχρι και τα έργα που γίνονται στη διαδρομή για να υπολογίσουν τυχόν καθυστερίσεις.
Κάποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι η google έχει ελειπή χαρτογράφηση της περιοχής.
Εγώ πάλι σκεφτόμενος την τρομοϋστερία των Αμερικάνων, κάτι παραπάνω θα ξέρουν για να λένε μην πάτε από εκεί.
Λεπτομέρια. Στον χάρτη η Google την FYROM την ονομάζει Macedonia. Στην στήλη με το δρομοβιβλίο [roadbook] και στην Αναζήτηση την βγάζει μόνο σαν FYROM… Και την πίτα σωστή και τον σκύλο χορτάτο μου μοιάζει αυτό.
*** Μετά την παρακολούθηση 5 [πέντε] DVD με θεματολογία τα blues, ένα κάθε βράδυ τις πέντε τελευταίς μέρες, εύκολα περνάει απ’ το μυαλό ότι η πιο δημοφιλής μουσική στον κόσμο είναι τα blues.
Πράγμα που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Εξηγεί αν το κάνεις expand το πως κάποιοι πιστεύουν ότι είναι μοναδικοί και το κέντρο του κόσμου.
Προφανώς γιατί δεν είχαν καμία άλλη επηρροή εκτός απ’ τον καθρέφτη τους.
Το πολύ κλείσιμο στον εαυτό μας οδηγεί σε εμμονές και σε λάθος συμπεράσματα.
Γι’ αυτό το έριξα στην συζήτηση μετά αναλύσεως…
*** … και εισέπραξα ένα ξεγυρισμένο φάσκελο απ’ τον κυνικό της γειτονιάς μας. Σαν την Δέλτα πάνε αυτοί. Όλοι έχουμε κάποιον κοντά μας.
Παραδέχομαι το λάθος των χειρισμών της περίπτωσης που αναλυόταν, αλλά expand δεν μπορεί να γίνει.
Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι και την επόμενη φορά θα ισχύει το ίδιο και αν δείξεις καλή θέληση θα σου κάτσει η φάση. Η επιμονή δεν αμείβεται σε όλες τις περιπτώσεις της ζωής.
Οπότε σκεφτόμουν ας έχω εύκαιρο το κουτάκι με τα διαολοστειλσήματα. Αχρείαστο να ‘ναι τώρα που ήρθαν τα χιόνια στην πόλη μας…
Καλή η ευγένεια αλλά φευ στις μέρες μας εκλαμβάνεται μόνο ως αδυναμία. Μην ξεχνάμε επίσης ότι στο πολύ κοντινό παρελθόν δεν περιμέναμε τα χιόνια να έρθουν σε μας [μπας και δούμε καμιά άσπρη μέρα] αλλά πηγαίναμε εμείς σ’ αυτά κομπλέ σεμπλόν, με όλα τα αξεσουάρ…
Επίσης είναι πρακτικά αδύνατον να χάσεις κάτι που δεν έχεις. Το αν θα μπορούσες και τα λοιπά και τα ρέστα είναι παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του.
Λιοντάρι εναντίον χιμπατζή.
Απ’ όλα τα versous της επικαιρότητας αυτό που μου προκαλεί μεγάλη αηδία είναι αυτό του φούστη με τον μακάκα. Κοινώς του πούστη με τον [αρχι]μαλάκα. Τόσο κότες είναι, που ούτε μια βρισιά με το πραγματικό της όνομα δεν μπορούν να πουν.
Τους βρίσκω πιο υποκριτές κι από το Μάκης vs Θέμος. Στο κάτω – κάτω αυτοί είναι δύο εκδότες… προσέχουμε τον ορισμό… εκδότες όχι δημοσιογράφοι, που πλακώνονται για 5 εκατ. εούρος. Σοβαρός λόγος να ξεκατινιάζεσαι. Πολλά τα λεφτά Άκη, ε;
Οι άλλοι δύο όμως, ο μακάκας και ο φούστης, είναι οι πραγματικοί νταβατζήδες. Που θέλουν να μου κατσικωθούν στο σβέρκο, γλείφοντας με, με απότερο σκοπό να το εισπράξουν σε ζεστό χρήμα. Από παραστάσεις και δίσκους.
Κατά βάθος με θέλουν όπως το λέει ο Μαχαιρίτσας:
….
Να κλείνω τα πατζούρια και μόνη συντροφιά
να σφίγγω πιο πολύ το μαξιλάρι…
Ένα φοβισμένο ανθρωπάκι που η μόνη του διέξοδος είναι η διασκέδαση [ποιος ήρθε;] που μου προσφέρουν αυτοί. Είτε με τον φασίζον μονόλογο που αυτοαποκαλείται σάτιρα, ο Λαζόπουλος, είτε προβάλοντας μου Παρασκευάδες που χρυσοπουλάνε δίσκους, ο Καρβέλας.
Δεν ξέρω τι είναι ο Καρβέλας σαν μουσικός; Τον Λαζόπουλο περίμενα να μου τον παρουσιάσει σαν πίθηκο για να καταλλάβω; Δεν το είχα πάρει χαμπάρι τόσα χρόνια με τις μαλακίες που γράφει;
Πιστεύει ότι θα ψαρώσω τώρα που βγαίνει στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα μιλώντας για αντίσταση με τραγουδάκια χωρίς μαγκιά και ύφος, με τις άθλιες ενορχηστρώσεις που βρωμάνε Καρβέλας από χιλιόμετρα;
Για τόσο μαλάκα με εχει ο Λαζόπουλος; Και μου λέει από την άλλη ότι στηρίζει το κίνημα των πολιτών που αυτοοργανώνεται;
Του Καρβέλα του είπε κανένας ότι είχα κανένα άγχος για το τι κάνει ο καθένας στην κρεββατοκάμαρά του; Άμα είναι πούστης ο Λαζόπουλος, «τ’ αρχίδια μας κουνιόσαντε το ένα πλάι στ’ άλλο» που λένε στον Πύργο. Με γεια του με χαρά του και καλά να περνάει.
Σαν θεατρίνο που κάνει σάτιρα τον κρίνω. Και σαν τέτοιο τον βρίσκω πολύ λίγο. Ανεπαρκή.
Όλους αυτούς που σατιρίζει τους έχω απορρίψει εδώ και χρόνια, ως ελεϊνούς και τρισάθλιους. Συνεπώς, την εν λόγω σάτιρα την βρίσκω ανεπίκαιρη και την αντιλαμβάνομαι ως γλίψιμο.
– Κοίτα τους κοροϊδεύω, άρα είμαι μαζί σου. Και τώρα που είμαι μαζί σου, θα έρθεις κι εσύ στην παράστασή μου… Έ, φανταστικέ μου τηλεθεατή;
Νταβατζήδες της δεκάρας, ξεμαλλιαστείτε όσο θέλετε στις τηλεοράσεις και τα ράδια. Εμάς αφήστε μας απ’ έξω. Δεν έχουμε καμιά θέση στα ξεκατινιάσματά σας.
Φωνάξτε μας μόνο όταν τελιώσετε, να σας γιαουρτώσουμε.
Για χειροκρότημα, ούτε σκέψη…
Σουζάνα
Την ανακάλυψα στο DVD του Crossroads. Susan Tedeschi.
Πέρα από το ότι είναι πολύ καλή. Φυσιολογικό, αν δεν ήταν δεν θα έπαιζε εκεί.
Το set up μετράει. Το φόρεμα και τα ψιλοτάκουνα. Ο θάνατος του καρακατσουλιού, που ταυτίζει τη ροκιά με την αρβύλα και το αμπέχονο.
Έχουμε κάνει θέσφατο το όποια γυναίκα τονίζει τη θυλικότητα της είναι χαμηλού επιπέδου.
Η αλήθεια όμως είναι άλλη, και σ’ όποιον αρέσει. Όποια γυναίκα δεν έχει θηλυκότητα, απλά δεν είναι γυναικα.
Θα μου πεις γιατί το λέω αυτό. Το λέω γιατί δεχόμαστε βολές ότι ως άντρες δεν κοιτάμε την ποιότητα. Ποια είναι η ποιότητα τελικά;
Γιατί εγώ απ’ όσα λίγα ξέρω δεν γίνεται, από την μία να ασχολείσαι με οποιαδήποτε τέχνη [είτε μουσική, είτε design], που εκ φύσης υμνεί την ομορφιά κι από την άλλη να θεοποιείς τον Βελιγκέγκα στο θυλικό του.
Έλεος!
Πήδημα
Δράμα η κατάσταση. Δεν μπορείς να χαρείς την κοινωνική σου άνοδο. Να πας, βρε αδερφέ, στα Κολωνάκια, να πιεις στον εξπρέσσο σου, να δείς και να δειχτείς.
Κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή να σου έρθει κανά δεξιό λαμόγιο στο κεφάλι. Είναι και χοντροί πανάθεμά τους, θα σ’ αφήσουν στον τόπο.
Θα μου πεις μπορεί να σε γλιτώσει η τέντα…
Τι να κρατήσει κι αυτή;
Για τον ήλιο την φτιάξανε. Όχι για δεξιά λαμόγια σε ελεύθερη πτώση.
On top of this, όλοι λένε πόσο λαμόγια είναι ο Θέμος με τον Ζούγκλα αλλά η εφημερίδα τους ξεπούλησε 5 επανεκδόσεις.
Μόνο και μόνο γιατί είχε 2 φωτογραφίες μιας μικρομεσαίας γκόμενας που πηδιότανε μ’ έναν μπουχέσα κρατικό λειτουργό.
Αν εξαιρέσουμε τις ανωμαλίες που μπορεί να έχει ο καθένας, τι στο διάλο ενδιαφέρον μπορεί να έχουν αυτές οι φωτογραφίες; Και να θέλει να δει κάποιος τσόντα, γιατί να μην δει δωρεάν από το net; Μια jenna jameson πουχου που είναι και πρώτο πράμα…
Κατά τ’ άλλα, όλοι έχουν αποδεχτεί το γεγονός. Οι άντρες φτάνει μια θέση εξουσίας για να μπορούν να πηδάνε όποια τους γυαλίσει σαν επιβεβαίωση έναντι των υπολοίπων και οι γυναίκες αρκεί ένα άνοιγμα των ποδιών για να βρουν το μήνα που θρέφει τους άλλους 11.
Μετά αρχίζει το παράπονο.
Περνάνε κρίση οι ανθρώπινες σχέσεις.
Δεν υπάρχουν άντρες, οι γυναίκες. Δεν βρήκα μια γυναίκα να με καταλλαβαίνει, οι άντρες.
Ανθρώπινη σχέση, είναι όλο το set. Εξ’ αδιαιρέτου. Σαν το «όλον ΠΑΣΟΚ» ένα πράμα… Το συναισθηματικό και το σεξουαλικό. Όταν το ένα κομμάτι γίνεται αντικείμενο διαπραγμάτευσης, δώσε μου αυτό να σου δώσω το άλλο, πως να πηγαίνουν καλά τα πράγματα; Πόσο συναίσθημα να υπάρχει σ’ ένα πεδίο διαπραγματεύσεων;
Ένα απ’ τα προσόντα των διαπραγματευτών είναι η έλειψη συναισθήματος.
Στην ουσία έχουμε έναν έμπορο κι έναν πελάτη που παζαρεύουν την τιμή του συναισθήματος με νόμισμα το sex.
Και μετά μου λέει «μα ο άλλος πηδάει τελικά». Άσε με ρε παιδάκι μου, αν είναι να γίνω Ζαχόπουλος καλύτερα να το κόψω το ρημάδι. Τι στο διάλο τα θέλω τα νταραβέρια με μια γκόμενα που βρωμάει συμφέρον από μίλια μακρυά; Για να βάλω στο κεφάλι μου περισσότερα προβλήματα απ’ όσα θα λύσω;
Δεν πληρώνω ένα call girl καλύτερα, ααβάδιστα στο χώρο μου; Καλύτερη εξυπηρέτηση θα έχω και μετά θα έχω όλο το χρόνο ν΄ασχολούμε με τα blues.
Που, μεταξύ μας, περισσότερο συνάισθημα έχουν από τις γκόμενες που αντιμετωπίζουν το sex σαν prize.
Και μια και το έφερε [δηλαδή δεν το έφερε ακριβώς, επίτηδες το πήγα] στο πήδημα…
Jump blues από έναν master της Jump blues κιθάρας, τον Hollywood Fats.
Για όσους δεν ξέρουν [που δεν ξέρουν σίγουρα οι περισσότεροι] το είδος είναι γνωστό και σαν swing blues. Όλοι ξέρουν τον ήχο αυτόν σαν rock ‘n’ roll αλλά αν προσέξουν καλά το solo μοιάζει πάρα πολύ με τον ήχο των Big Bands.
Circa Strat
Έχουμε μία Fender Strat, λίγο κουνημένη απ’ τον πολύ θόρυβο που βγάζει.
Πως διορθώνουμε το πρόβλημα.
Παίρνουμε κατ’ αρχήν ένα set noiseless μαγνήτες και δύο TBX tone controls.
Λύνουμε την pickguard και αφήνουμε μια χορδή επάνω [εγώ τις άφησα όλες αλλά αυτό έχει να κάνει με τον χαρακτήρα μου]. Το γιατί αφήνουμε μία χορδή επάνω είναι απλό. Πριν την συναρμολογήσουμε ξανά, να δοκιμάσουμε ότι λειτουργεί.
Ξεκολλάμε τα τρία καλώδια [γείωση και βίσμα] ώστε η pickguard [πως στο διάλο λέγεται αυτό στα ελληνικά;] να «ελευθερωθεί»
Αντικαθιστούμε τα παλιά με τα καινούρια
Κανουμε με προσοχή τις κολλήσεις συμβουλευόμενοι τα σχετικά σχεδιαγράμματα.
Και η Circa Strat του blues with the healer είναι πλεόν γεγονός!!
Ηχητικό δείγμα δεν έχουμε γιατί δεν έχω προλάβει να βρω πως λειτουργεί η κονσόλα [έχει και τέτοια το γνωστό κουτί μέσα.
Για την ιστορία με circa παίζουν όλοι οι μεγάλοι κιθαρίστες [clapton, rory, SRV και τα λοιπά]. Βασικά παίρνουν μία stock κιθάρα και αρχίζουν να παίζουν με το hardware ώστε να φτιάξουν τον ήχο που θέλουν.
Μετά κάνουν κι ένα συμβόλαιο με τις εταιρίες και βγάζουν μια signature, που την αγοράζουν οι περισσότεροι πληρώνοντας έναν σκασμό λεφτά, πιστεύοντας ότι θ’ ακούγονται σαν τους Θεούς.
Ευτυχώς η μουσική, δεν βγαίνει απ’ το όργανο αλλά απ’ τα χέρια και την ψυχή.
Το κουτί
Ωραία!!!!
Αποκτάς ένα κουτί με διάφορα «μπλιμπλίκια» κι έχεις ν’ ασχολείσαι το υπόλοιπο της ζωής σου. Τις περισσότερες φορές αμελώντας άλλα πράγματα.
But that’s fuckin’ tough life.
Συζητούσαμε μ’ έναν φίλο τις προάλες για γκόμενες [πρωτοφανές, το ξέρω]. Κάποια στιγμή η κουβέντα πήγε στους απίθανους τύπους που διαλέγουν.
Του απάντησα να μπει στην θέση του τύπου. Τι είναι αυτός πραγματικά; Ποιες είναι οι συνήθειές του; Πως περνάει τον ελεύθερο χρόνο του;
Αν γύριζει απ’ την δουλειά και οι επιλογές του είναι τηλεόραση ή internet, λογικό είναι να πιστεύει ότι μια γκόμενα θα του αλλάξει τη ζωή και θα του την κάνει συναρπαστική.
Συνεπώς την «κρίσιμη ώρα», τα δίνει όλα χωρίς να σκεφτεί τίποτα. Σαν τον αείμνηστο ένα πράμα: «Τσοβόλα δώστα όλα». Ότι θες εσύ μωρό μου, τα κάνω όλα και συμφέρω.
Η γκόμενα απ’ την πλευρά της γιατί να πει όχι;
Έχει κάποιον που ασχολείται μαζί της 24/7, την θεωρεί το κέντρο του κόσμου και καλύπτει όλες τις πτυχές της γυναικείας ματαιοδοξίας της. Κύλησε ο τέτζερης και βρήκε το καπάκι με λίγα λόγια.
Μα έτσι δεν έχουμε την δικτατορία των μετρίων, απάντησε…
Όχι δεν την έχουμε.
Γιατί ο μέτριος δεν έχει άλλη επιλογή απάντησης. Δεν μπορεί να πει: «όχι κούκλα μου. Σε βρίσκω υπέροχη αλλά δεν έχω καμιά διάθεση να γίνω αυλικός στο παλάτι σου. Ο γελωτοποιός του νεκρού χρόνου σου. Έχω σοβαρότερα πράγματα ν’ ασχοληθώ».
Αν φύγει από εκεί που θα πάει; Στο internet και στην τηλεόραση;
Αντίθετα εμείς έχουμε τη δυνατότητα της επιλογής. Γιατί έχουμε κι άλλα πράγματα να κάνουμε και δεν αντιμετωπίζουμε την γκόμενα σαν διέξοδο στην ατομική μας ανυπαρξία.
Άρα μπορούμε να βάζουμε και όρους. Όχι μόνο να αποδεχόμαστε.
Είναι σημαντικό να μπορείς να βάζεις όρους στη ζωή σου.
Επιτυχία
Την όποια επιτυχία είναι εύκολο να την κατακτήσεις. Είτε με θεμιτά μέσα, είτε με αθέμιτα. Μένει το σημαντικότερο της υπόθεσης. Πως θα την διαχειριστείς.
Είτε είσαι μπάκουρος που βρήκε γκόμενα, είτε outdoor executive που έγινε CEO.
Ο τρόπος διαχείρησης πηγάζει από μέσα σου. Γιατί το επιδίωξες και το πέτυχες;
Επειδή το ήθελες για σένα ή για να πουλήσεις μούρη στους άλλους;
Στην πρώτη περίπτωση δεν έχεις και πολλά πράγματα να πεις.
Στην δεύτερη το πράγμα είναι από γελοίο έως εκνευριστικό. Βλεπεις τον «επιτυχημένο» να κυκλοφορεί με το παπάρι έξω απ’ το παντελόνι, έτοιμος να πηδήξει όποιον βρει μπροστά του. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Κάποιους μπορεί να τους συγκλονίσει το γεγονός και να μείνουν άναυδοι από θαυμασμό.
Κάποιους άλλους όμως θα τους αφήσει παγερά αδιάφορους. Και μπορεί, η τόση πόζα, να τους χαλάει το οπτικό πεδίο προς το στριγκάκι της απέναντι ξανθιάς [λέμε τώρα].
Εκεί έρχεται η καρπαζιά. Που, υπό συνθήκες, μπορεί να είναι «σύννεφο» όπως λέγαμε μικροί.
«Με ζηλεύουν γι’ αυτό με χτυπάνε» διαμαρτύρεται ο «επιτυχημένος» μόλις του περάσει η ζαλάδα και φύγει λίγο η κοκκινίλα απ’ το σβέρκο.
Λάθος μικρέ μου Τζανετάκο. Δεν γίνεται να σε ζηλεύει αυτός που μπορεί να σε καρπαζώσει.
Απ’ τη στιγμή που μπορεί να σε καρπαζώσει σημαίνει αυτομάτως ότι είναι πιο δυνατός από σένα. Ποτέ ένας δυνατός δεν ζήλεψε έναν αδύνατο σε παιχνίδια εξουσίας.
Νόμος της ζούγκλας αυτός.
Blues & Bikes 