Stones in my passway
Κάθε άνθρωπος έχει την ανάγκη να είναι εντεταγμένος μέσα σε κάποια κοινωνική ομάδα ώστε να νοιώθει ασφάλεια. Τις περισσότερες φορές αυτή η κοινωνική σχέση ξεφτίζει σαν πολυφορεμένο πουκάμισο και η παραμονή εκεί γίνεται λόγω συνήθειας, καμιά φορά και συμφερόντων, και όχι λόγω επιθυμίας. Κάθε φορά που βρίσκεσαι εκεί, σίγουρα θα ήθελες να είσαι κάπου αλλού. Το παίρνεις απόφαση, φορτώνεις στο σακίδιο σου τις καλές αναμνήσεις και επιβιβάζεσαι στην ταχεία της καρδιάς σου.
Αναμνήσεις που λέτε. Κάποια στιγμή είχε γίνει αυτός ο διάλογος. «Μαλάκα είδες τι ωραία κρατάει το NIKE ρυθμό στο Πηλιορήτικο πλακάκι; Τύφλα να ‘χει ο γιαπωνέζος με τα drum machine!!!» για να έρθει η απάντηση μέσα σε βαθειά περισυλλογή «υπέργηρος bluesman με αθλητικές καταβολές…»
Μετά αγόρασα αυτό το DVD, και παρατηρητικός γαρ, print screen, πάρτα παπάρα να κοροϊδεύεις τα NIKE μου. Όλοι οι μεγάλοι bluesmen φοράνε NIKE. Απαραίτητο αξεσουάρ για να κρατάς τον ρυθμό…
Η κιθάρα του Eric που λέτε είναι μια Martin Bellezza Nera. Custom made ειδικά για τον δίσκο sessions for Mr. Johnson. Υπάρχει και σε λευκό με την επωνυμία Bellezza Blanca. Μόνο την λευκή μπορείται να βρείτε [για όποιον ενδιαφέρεται λέω]. Η μαύρη έχει εξαντληθεί εδώ και δυο χρόνια.
Ο μύθος λέει, [δηλαδή το διάβασα κάπου στο Internet και δεν ξέρω κατά πόσο είναι αλήθεια], ότι ο Eric ψωνάρα με το gear όταν θέλησε να κάνει τα sessions πήγε στην Gibson και ζήτησε να ξαναβγάλουν την L-1 του Robert Johnson. Οι οποίοι απάντησαν ότι έχει σταματήσει να βγαίνει απ’ το 1930 και δεν γίνεται να ξαναβγει. Και ως δια μαγείας μετά το album μπόρεσε και ξαναβγήκε!!!
Η μαγκιά της καβάτζας. Άλλως γνωστή ως τζάπα μαγκιά.
Εκεί κολλάνε και οι κοινωνικές σχέσεις που έλεγα. Στην τόση εμμονή στην πισινή. Όλοι παίζουν στα σίγουρα και περιμένουν απ’ τον άλλο να ρισκάρει για να πάει μπροστά το θέμα.
Ξεκινάνε να φτιάξουν μια βίλα στην Εκάλη και καβάτζα, στην καβάτζα καταλήγουν με τσαντήρι στο Ζεφείρι. Μετά αρχίζει το ποίημα. Ωραία τα καταφέραμε μάγκες, πάντα τέτοια!!!!
Αβαβά μην τύχει και τσαλακωθεί το image του «τα κάνω όλα και συμφέρω». Σου λέει, βίλα στην Εκάλη δεν έκανα αλλά έμεινα ατσαλάκωτος.
Έλα όμως που στην ζωή, αν δεν βρέξεις κώλο, ψάρια δεν πιάνεις.
Κάποια στιγμή οι καβάτζες τελειώνουν. Και βρίσκονται με τον κώλο εκτεθημένο και τσαααααακ!!!! Γίνεται το κακό. Και τότε αρχίζουν να ψάχνονται για το τι έφταιξε.
Τι να έφταιξε άραγε;
Έλα να σου πω την ιστορία με το «bridge over troubled water»…
Όταν εσύ έκανες ροματζάδα με τα φουρτουνιασμένα κύμματα γράφοντας ποίηση, κάποιοι πάλευαν μ’ αυτά.
Καλό είναι το ατσαλάλωτο image αλλά και κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να ζει σε τσαντήρι. Μείνε τώρα στο τσαντήρι [ατσαλάκωτος μεν αλλά σε τσαντήρι] μέχρι να εκτιμήσεις και να σεβαστείς αυτούς που κολύμπησαν μέχρι να πιάσουν στεριά.
Η ζωή ευτυχώς ή δυστυχώς ποτέ δεν ήταν ένας κήπος με τριαντάφυλλα…
Update [τραχανοπλαγιάς ενταύθα]
Η κιθάρα που παίζει ο Clapton εδώ δεν είναι η Bellezza Nerra αλλά η κανονική του signature η 000-28ECB. Αυτά παθαίνει όποιος ανεβάζει βιντεάκια από μνήμης χωρίς να τα διπλοτσεκάρει. Στο συγκεκριμένο session παίζει 3 τραγούδια με τρεις διαφορετικές ακουστικές. Bellezza Nerra θα έχει προσεχώς…
Το βουνό των Κενταύρων
Η σχέση μου με το Πήλιο είναι δύσκολο να περιγραφτεί. Είναι πολύ μυστήρια. Στις πλαγιές του έχω ζήσει υπέροχες στιγμές και μεγάλα δράμματα. Και αυτά μόλις σε τρεις φορές.
Σε δύο πιο σωστά. Η τρίτη θα μείνει απλά στα χαρτιά. Αλλά είναι άξια αναφοράς και σηματοδοτεί το τέλος. Το τέλος της παράνοιας που κράτησε τρία χρόνια.
Επειδή είμαι μεγάλος είρωνας όταν μου έλεγαν για το Πήλιο, έλεγα «Πήλιο! Το αγαπημένο μου!!!». Μέσα μου πάντα είχα το παράπονο ό,τι αυτό το βουνό κάτι μου χρωστάει…
Όλα ξεκίνησαν απ’ την τρέλλα δύο ανθρώπων, που έχουν την παπαριά μέσα τους. Ο ένας που φανταζόταν μία πομπή από Peugeot ν’ ανεβαίνουν σε μια ορεινή διαδρομή και μετά να πίνουν όλοι τσίπουρα γύρω από το τζάκι κι ο άλλος που δεν ήξερε ότι υπάρχει διάσημον βορειοελλαδίτικο θέρετρο Περτούλι και διάβασε ΠεΤΡούλι και αποφάνθηκε ότι σαν βγει [ο άλλος] στον πηγαιμό για την Ιθακή είναι τόσο παπάρας που θα βρεθεί στην Θράκη και ο κλήρος έπεσε στο Πήλιο.
Ρε δεν πάει να έριχνε καρεκλοπόδαρα… χιόνια, ομίχλες, ακραία καιρικά φαινόμενα τα λένε στην τηλεόραση… να μην είχαμε ξαναειδωθεί οι περισσότεροι μεταξύ μας ποτέ διά ζώσης, να κάναμε το Αθήνα – Πήλιο, ούτε λίγο, ούτε πολύ, επτά ώρες[!!!] ρεκόρ βραδυπορείας… και άντε ρε παπάρα στο κινητό, ακόμα να έρθετε, τι αργοί που είσαστε εσείς οι νότιοι… τώρα φτάνω… περνάω το Alamana bridge… φτάνω όπου να ‘ναι…
Αλλά ως γνωστόν… [πάμε όλοι μαζί παρακαλώ]… Η ζωή είνα refreeeeeeeesh…. σαγκουίίίίίίίίίίίίίίίίίίνι και refreeeeeeeesh!!!!!!!!!! Και όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι θα σου πάρω μία φιλτροχοάνη… η φιτροχοάνη βρουμ – βρουμ, το κοκκοράκι κικιρικικι κ.ο.κ.
Και έτσι γράφτηκε ιστορία. Να την θυμούνται οι παλιοί και να περιμένουν την σειρά τους να την ζήσουν οι νεώτεροι. Και ακολούθησαν και άλλα βουνά και παραλίες κι έφτασε η στιγμή για το repeat του Πηλίου. Πιο οργανωμένοι και με νέα βελτιωμένη σύνθεση..
Και αντί για το repeat, ήταν η αρχή του τέλους.
Λες και τραβήχτηκε μια αόρατη γραμμή και υπήρχε μόνο το μετά. Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά και τόσο βίαια. Όσο διαρκεί το Αθήνα – Πήλιο με μ.ω.τ 100 +… περίπου 3 ώρες δηλαδή… Το μόνο που κατάφερα τότε να ψελίσω ήταν ό,τι όταν πας σ’ ένα εστιατόριο και παραγγείλεις, σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει το φαγητό που θα φας, στο τέλος πάντα θα πληρώσεις το λογαριασμό. Κι εμένα ήταν η ώρα μου να πληρώσω.
Για τα λάθη μου. Γιατί σίγουρα έκανα πολλά λάθη. Δεν ήξερα [κι ακόμα δεν ξέρω] πως να διαχειριστώ μία σχέση που ποτέ δεν υπήρξε σοβαρή, που ήταν αμπεμπαμπλόμ, άλλα λόγια ν’ αγαπιώμαστε δηλαδή…
Πως ξαφνικά βγήκαν στην επιφάνεια τόσες καμουφλαρισμένες ματαιοδοξίες, τόσοι πληγωμένοι εγωισμοί, τόση εμπάθεια, από ανθρώπους που δεν θα έπρεπε να έχουν καμία σχέση με την διένεξη. Από μια απλή φράση που έχει ειπωθεί δισεκατομύρια φορές στο τελείωμα μίας σχέσης . «Καλά να περνάς με τον καινούριο μαλάκα σου, δεν θέλω να σου ξαναμιλήσω»…
Αλλά το θέμα των τριγύρω δεν ήταν αν θα μιλάω ή δεν θα μιλάω με την Ακάτ. Ήταν η απουσία μου. Όχι από μίσος. Αλλά από φόβο. Μην ξανασταυρωθώ. Κατάλαβαν ότι το πάρτυ τελείωσε και τα φώτα έσβησαν.
Κι όλοι περίμεναν ότι κάποια στιγμή, πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι… αλλά δεν. Τραγικό λάθος να θεωρείς κάποιον άνθρωπο δεδομένο. Εκεί την πάτησα κι εγώ.
Και δημιουργήθηκαν καινούρια τζάκια. Μόνο που τα καινούρια τζάκια είναι άκαυτα και καπνίζουν πολύ αντί να ζεσταίνουν. So the thrill is gone…
The thrill is gone for good… όπως λέει και ο παππούς. Η κιθάρα είναι του Clapton, να μαθαίνεται και 5 πράγματα. Που το πήγα που το έφερα πάλι στον Clapton το γύρισα… το blog μου είναι, τι περιμένατε δηλαδής; χοχοχοχο….
The thrill is gone που λέγαμε και κάποια στιγμή εκφράστηκαν παράπονα. Για τις αλοίτρωτες πατρίδες που χάθηκαν και αυτές που θα χαθούν στο προσεχές μέλλον. Και έκανα μια ερώτηση προς όλους. Τι έχει μείνει απ’ την φωτιά. Και έπεσε η ιδέα να ξαναμαναπάμε στο Πήλιο να την ξανανάψουμε. Δέχτηκα γιατί ήταν ένα ρίσκο που το ώφειλα στον εαυτό μου. Να πάρω πίσω αυτό που μου είχε πάρει το βουνό των Κενταύρων. Μόνο που δεν χρειάζεται να ξεκινήσω καν. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποβάλω τον εαυτό μου στην ταλαιπωρία και στα έξοδα ενός ταξιδιού χωρίς κανένα ώφελος. Εδώ «έκατσαν» τα νέα τζάκια. Θα πάω εγώ ν’ αναστήσω τον πεθαμένο; Για ποιο λόγο;
Και τελικά σήμερα κατάλαβα ότι όλα αυτά τα χρόνια είχα όλο το χρυσάφι στο μπαούλο μου. Και τους ανθρώπους που στην δύσκολη στιγμή σεβάστηκαν το ό,τι δεν θέλω ν’ ασχολούνται με τα προσωπικά μου.
Δεν το είχα καταλλάβει γιατί είχα γίνει καχύποπτος. Φοβόμουν ένα νέο crash.Τώρα όχι απλά το κατάλαβα, αλλά έχω επίσημα και τα χαρτιά να χρησιμοποιήσω όλα τα “υλικά” κατά το δοκούν.
Ας αρχίσει ο… vintage τουρισμός. Όπως το κάναμε παλιά, με τον σωστό τρόπο!
Life on the road
Πάει κι αυτό το τριήμερο. Το οποίο ήταν το πρώτο [ελπίζω και τελευταίο] που έμεινα στην Αθήνα. Και δεν έκανα τίποτα. Όταν λέω τίποτα, εννοώ τίποτα κοινωνικό. Πλήρης απομόνωση.
Βασικά ο τελευταίος μήνας ήταν και μήνας μεγάλης πίεσης, οπότε μια βαρεμάρα ήταν λογική. Από την άλλη την Καθαρά Δευτέρα που ήθελα να κάνω κάτι, δεν ήξερα τι να κάνω. Όλες τις Καθαρές Δευτέρες τις έχω περάσει στον δρόμο της επιστροφής και δεν ξέρω που πάνε αυτοί που εκδράμουν, τι τρώνε, πως πετάνε χαρταετό. Καμία σχέση.
Θυμάμαι άκουγα στο ραδιόφωνο κατά την επιστροφή το απομεσήμερο, η τάδε παρέα που πίνει ούζα εκεί, η άλλη που πίνει αλλού… και δώστου τραγουδάκια ο μελωδίας… και σκεφτόμουν κάθε φορά, κοίτα τι ωραία που περνάει ο κόσμος.
Όταν βρέθηκα να έχω την δυνατότητα να κάνω κι εγώ το ίδιο, μπλόκαρα. Δεν ήξερα από που ν’ αρχίσω…
Μετά συνειδητοποίησα ότι έχω μάθει να ζω στον δρόμο. Η ζωή μου είναι μια συνεχής περιπλάνηση. Γενικώς και ειδικώς. Ποτέ στο ίδιο μέρος για πολύ καιρό. Και χωρίς αυτό το «ταξίδι» να έχει σαφή προορισμό.
Ακόμα και η παρέα μου, που θα ήθελα να πάμε μαζί για ούζα [π.χ.] είναι χωρισμένοι σε όλα τα σημεία του ορίζοντα. Από την Ορεστιάδα μέχρι το Ναύπλιο. Έχω φίλο που ζει στην Αθήνα, ζω στην Αθήνα, έχουμε πιει μαζί τον άμπακο στα μισά βουνά της Ελλάδας, αλλά ούτε πορτοκαλάδα μαζί στην Αθήνα.
Από την άλλη είναι και το ρεπερτόριο.
Όταν έχεις τα μέσα, χρησιμοποιησέτα για να περνάς καλύτερα. Κιθαριστικώς δεν έχω καμία σχέση με ελληνική έντεχνη μουσική. Το πιο έντεχνο που έχω παίξει είναι Πυξ Λαξ. Κοινώς ότι είναι πιο κοντά στο [κ]ροκ και όχι στη ελληνική παραδοσιακή μουσική.
Άντε να φτιάξεις ουζοκρασοτσιπουροκατάσταση έτσι!!!
PS: Το αυτοκινητάκι της φώτο είναι το 207 RC.
Not bad αν κάνει γύρω στα 24 χιλιάρικα. Για παραπάνω ούτε κουβέντα.
Να δούμε πόσα θα πουν τα τσακάλια…
Take Five
Απαιτήσεις τώρα κι αυτές.
Η Μπλογκάκι με έβαλε σε chain posts να γράψω 5 πράγματα για τον εαυτό μου.
Περιγράφεται με πέντε μόνο πράγματα τέτοιο μεγαλείο χαρακτήρα;
Ας βάλουμε το σχετικό τραγουδάκι μέχρι να σκεφτούμε το θέμα…
5 πράγματα… είπαμε…
Λοιπόν:
1)Αξιαγάπητος
2)Υπέροχος
3)Καλλιεργημένος
4)Ευγενικός
5)Πανέξυπνος
Μπα δεν μου αρέσει. Πολύ αλήθεια λέω, πρέπει να δείξω το ανθρώπινο του χαρακτήρα μου, να μην τρομάξει ο αναγνώστης…
Εξάλου, ένας ογκόλιθος της μπλογκόφαιρας δεν θα το έκανε έτσι… Θ’ άφηνε άλλους να μιλήσουν γι’ αυτόν… μην τον περάσουν και για ψωνάρα… Μισό να θυμηθώ τι έχουν πει για μένα…
– «Το έχω πει εδώ και καιρό. Χρήζεις ιατρικής παρακολούθησης…» Ο πιντούκ οφ Σχολλλλλάρινγκτον όταν του εξηγούσα τις διαφορές της dreadnought από την OM…
– «Πάάάάάάάτα… πάάάάάάάτα… πάάάάάτα…» ο «Θείος», για να μην αφήσω το γκάζι, περνώντας την πινακίδα των 100 μέτρων πριν το πέταλο [Κ6] στο Μέγαρο με 170+…
– «…..» ο Eric Clapton.
– «…αλλά θέλω να μείνουμε φίλοι» η ακατανόμαστη…
– «Δυο πράγματα θα πω… Άϊντε… Άϊντεεεεεεεεεεεεεεεεεε…» ο Ούρδας απ’ την Κοζάνη…
Συνθέτουν οι άνωθι περιγραφές την αγιογραφία μου; Ακούστηκε κανένα όχι; Μπράβο!
Επειδή το blog μου είναι πάρα πολύ σοβαρό, έχουμε και λέμε:
1) I’m not christhehealer. I used to be.
2) Μ’ αρέσουν οι όμορφες γυναίκες, τα δυνατά ποτά και τα γρήγορα αυτοκίνητα. Η σειρά είναι τυχαία.
3) Είμαι πολύ κυκλοθυμικός και τρομερά ακατάστατος. Τόσο, που η συμβίωση μαζί μου καταντάει κόλαση κάποιες στιγμές.
4) Διάλεξα επίτηδες δύσκολο όνομα στο blog μου, γιατί θέλω να είναι μια κραυγή που χάνεται στο άπειρο του διαδικτύου. I wonna howlin’ like a wolf…
5) Έχω τρεις Fender [η Guild είναι θυγατρική της Fender] και για κάποιο απροδιόριστο λόγο, δεν γουστάρω καθόλου, μα καθόλου τις Gibson. Και τις τρεις φορές που ήθελα ν’ αγοράσω κιθάρα, δεν τις κοίταξα καν.
+1 είμαι σπαστικός και γι’ αυτό δεν θα βάλω 5 bloggers ώστε να συνεχιστεί η αλυσίδα!!!!!!
…και μεγάλος ψεύτης…[Σιγά μην σας τα πω όλα. Ανακαλύψτε και κάτι μόνοι σας….]
Αθεό
3 Πάρτυ την ημέρα
Φίλος
Ο Πάλπ που κάνει τον Κινέζο
Κοπελιάάάά
To sex είναι μια άλλη ιστορία
12.42 Τετάρτη χαράματα, 14 Φεβρουαρίου, του Αγίου Βαλεντίνου βοήθειά μας… Let’s talk about love if you don’t mind… Thank you!
Ψάψνω στη δισκοθήκη μου στο ράφι, the ultimate love collection και απ’ όλα βρίσκω αυτό.
Καμία σχέση με ροζ. Ίσως γιατί πιστεύω ότι ο έρωτας είναι ένα πολύ σοβαρό πράγμα για να σαχλαμαρίζεις μαζί του…
Να πω την αλήθεια μου στην εφηβεία μου δεν γιορτάζαμε Αγίου Βαλεντίνου. Το πιο ερωτικό που κάναμε ήταν πάρτυ, παράγκα με τον ντιτζέυ, την γκόμενα που ζαχαρώναμε, blues dance και έχουν παιχτεί άπειρα δράματα και άλλα τόσα παιδιά έχουν γεννηθεί μ’ αυτό το τραγούδι…
Η γιορτή του Αγ. Βαλεντίνου όταν πρωτογιορτάστηκε στο Ελλαδιστάν, με βρήκε ντυμένο στο χακί μιλιτέρ, με όλα τ’ αξεσουάρ, τα όπλα μου, τα κράνη μου, τις εξαρτήσεις μου… καλά μην τρελλένεστε σισιτιάρχης ήμουνα και συν τοις άλλοις, μου είχαν απαγορεύσει να κρατάω όπλο και να συμμετέχω στις ασκήσεις του στρατεύματος… Το όπλο μου είχε πει ο λοχαγός να το κρατάει ο αποθηκάριος και να μου το δώσει μόνο σε περίπτωση που φτάσουν οι Τούρκοι στην πύλη του στρατοπέδου… αλλά αυτά δεν είναι το θέμα μας, για Aγ. Βαλεντίνου μιλάμε…
Κάτι η συναισθηματική φόρτηση της κατάστασης που λέτε, κάτι η καινούρια μόδα, κάτι το Χαρικλάκι που σπούδαζε στην λεβεντογέννα Κρήτη, κάτι ο σύντεκνος [προσέχουμε τις λεπτομέριες] σιτιστής που ήταν τίγκα ερωτευμένος, να ‘μαστε στην πόλη να κάνουμε τα τελευταία μας φράγκα αρκουδάκια με τον φόβο της στρατονομίας που ήμασταν σε απαγορευμένη περιοχή και την υπάλληλο των ΕΛΤΑ να επιμένει ν’ ανοίξουμε τα κουτιά… ήταν η βομβιστική επίθεση στα ΕΛΤΑ της Πάτρας για όσους είναι 30+ και θυμούνται…
Θα μου πεις τώρα πως αντιμετωπίζω την γιορτή των ερωτευμένων [και καλά]. Αμήχανα.
Δεν είμαι κατά, δεν είμαι υπέρ. Μου μοιάζει μια γιορτή post-it. Σαν τα κίτρινα χαρτάκια που κολλάμε δεξιά και αριστερά με σημειώσεις; Στις 5.00 έχουμε meeting στην large, θα είναι και ο Γενικός Διεθυντής. Κάτι τέτοιο. Μέσα σε όλα τ’ άλλα μην ξεχάσω ότι είμαι ερωτευμένος. Ότι γουστάρω κάποιον άνθρωπο. Ότι περνάω καλά μαζί του και ότι θέλω να είμαι μαζί του. Δεν είμαι σίγουρα σαν τον μέσο όρο.
Γυναίκες: έτσι και δεν κάνει κάτι τον έσκισα…
Άντρες: πρέπει να κάνω κάτι γιατί αλλοιώς θα με σκίσει…
Είναι αστείο. Όλοι κατηγορούν αυτή τη γιορτή αλλά αν τους ρωτήσεις την επόμενη μέρα, όλοι κάτι έκαναν. Και όλα αυτά γίνονται για το sex. SEX…
“Έρωτας”, πήδημα, γαμήσι!!!!!!!!!!!! Γιατί κανένας δεν τολμάει να πει στον/στην σύντροφό του, έτερον ήμισι, ότι θέτε βάλτε… I just wonna make love to you…
Ακούστε το σε όλες τις εκτελέσεις μέχρι να το εμπεδώσεται…
Αυτό είναι η αλήθεια. Δεν θέλω να μου μαγειρεύεις, καθαρίζεις, πλένεις… whatever. Θέλω μόνο να κάνω sex μαζί σου.
Το ξαναλέω. Κανένας δεν τολμάει να το πει στον άλλο ξεκάθαρα. Λες και ντρέπονται γι’ αυτό. Και ακούμε [ή λέμε] κάτι παπαριές του κώλου. Ο χαρακτήρας, η κουλτούρα, η καλωσύνη… ότι κατέβει στο κεφάλι του καθενός. Η απόλυτη υποκρισία.
Πότε δεν άκουσα σαν απάντηση στην ερώτηση πως ήταν ο τάδε… Καταπληκτικός!!! Ξέρει όλον τον Λουντέμη απ’ έξω κι έχει δει όλες τις παραστάσεις του Εθνικού στην Επίδαυρο.
Όχι. Πεζά πράγματα ακούγονται.
Έχει κάμπριο, είναι διευθυντής, μένει στην Εκάλη, είναι ξανθιά, έχει μεγάλα βυζιά, στητό κώλο… Αν ακούσεις το “είναι καλό παιδί” πάει αμέσως ο νους σου ότι πρόκειται για παλτό κασμίρι… Καμία σχέση με πνευματικότητα.
Κακό αυτό;
Εξαρτάται από πια πλευρά το βλέπεις. Τι είναι ερωτική σχέση για σένα και τι γιορτάζεις τελικά του Αγ. Βαλεντίνου…
Την συνύπαρξη μ’ έναν άνθωπο που γουστάρεις και θέλεις να μοιράζεσαι τις μικρές και τις μεγάλες χαρές της ζωής ή μια ακόμα νίκη στο στίβο που λέγεται ζωή; Ένα ακόμα prize
Όχι δεν είναι prize.
Prize είναι άλλα πράγματα στην ζωή. Όχι οι ερωτικές σχέσεις. Ούτε το sex.
Οι ερωτικές σχέσεις είναι κάτι που δεν περιγράφεται σ’ ένα blog. Απλά τις ζεις…
To sex δεν είναι prize [το ξαναλέω]. Είναι η προετοιμασία για τον τελικό. Τελικός. You know the final countdown, Oh weah… να διαιωνήσουμε το ηλίθιο είδος μας; Αυτό. Μια βίλα στην Κηφισιά, την Cayenne και τα ρέπος σε δολλάρια… Μη μας τα πάρει ο Παρασκευαΐδης… τόσο άγχος και τόσο κόπο κάναμε να τα φτιάξουμε….
Γιατί το sex είναι μια άλλη ιστορία
Για άγρια θηρία μια τρελή ταλαιπωρία
Θέλει κότσια αντοχή και φασαρία
Και προετοιμασία για να γίνει το κακό
Κι είναι εκείνο που σε άγει και σε φέρει
Την ώρα που γουστάρεις κάποιος να σου βάλει χέρι
Κι όποιος κάνει, ότι πολύ καλά το ξέρει
Δε τα ‘χει καταφέρει ποτέ στο τελικό
O Φρόυντ [ο γνωστός] σ’ ένα βιβλίο του έγραφε ό,τι μόνο σαν άθλιο μπορείς να χαρακτηρίσεις έναν άνθρωπο που θεωρεί την πράξη που τον έφερε στον κόσμο σαν άθλια…
Θα μου απαντήσει κάποιος/α ότι εγώ θεωρώ το sex σαν prize άρα και το αποτέλεσμα είναι ένα prize…
ΟΚ! Η απάντηση είναι απλή. Έχεις δει την φάτσα σου ματάκια μου στον καθρέφτη; Να σ’ έχω δίπλα μου στο κρεββάτι, να ξυπνήσω φορτωμένος, να σε δω ξαφνικά και να καλέσω την αντιτρομοκρατική να σε μαζέψει… όχι δεν έχω καταράκτη, δυστυχώς για σένα…
Θα μου πείτε γιατί τόσο κόλλημα με το sex. Απλό.
Όταν το ξεπεράσουμε θα πάμε παρακάτω. Ότι σε μια ερωτική σχέση χρειάζονται κι άλλα πράγματα εκτός απ’ το sex. Αν είμαστε κολλημένοι, μεταξύ αφαλού και γονάτων πόσο μακρυά μπορούμε να πάμε… Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχουν άντρες, δεν υπάρχουν γυναίκες.
Δείτε το βιντεάκι…
Για sex μιλάει. I’ can make love to you woman in five minutes time…
Δεν είναι αυτό. Λίγοι θα καταλάβουν τι συμβαίνει στην σκηνή. Μια πόλη, η Θεσσαλονίκη μιλάει γι’ αυτό το γεγονός… ακόμα. Ο παπάρας θα έπαιζε support και ντρεπόταν να ήμουν παρόν. Εγώ ήθελα να ήμουν εκεί.
Το σχέδιο ήταν απλό. Η συναυλία άρχιζε στις 10,00 δηλαδή 10,30 στο καλύτερο. 5,30 φεύγω απ’ την δουλειά, προλάβαινα και το sound check…
Τι αξία έχουν τα GTi με τα bucket αν δεν τα λιώνεις στον δρόμο, τι αξία έχουν τα “μισθά” για 2 βραδυές στο Μακεδονία Pallas…
Είχα ακούσει για ταξίδια, γούστα, εκπλήξεις, μεγάλες πόρτες… και… και… και… αλλά την κρίσιμη στιγμή… μηδέν εκ του μηδενός. Αν έχω κάτι να πω είναι…
Αυτό. Τα υπόλοιπα για μένα είναι πίπες μπλε… Δεν θέλω ν’ ακούσω…
Bucket [το]
Μιας και είμαστε σε περίοδο αποκριών και εν’ όψη εξόδου δια τον εορτασμό του τριημέρου της Καθαράς Δευτέρας. Θυμάμαι στην επιστροφή από την [ο Θεός να την κάνει] Ε.Ο. Αθηνών – Κορίνθου υπήρχε ένα φαινόμενο που μ’ εκνεύριζε αρκετά. Τα πόδια των συνοδηγών [γυναικών] πάνω στο ταμπλό ή έξω απ’ το παράθυρο.
Γενικά μ’ εκνευρίζει τα πόδια να είναι πάνω οπουδήποτε… καρέκλα, τραπέζι, γραφείο, όταν είναι κάποιος άλλος μπροστά. Το θεωρώ μεγάλη αγένεια. Στο αυτοκίνητο εκτός απ’ την αγένεια… σταματάς στο μποτιλιάρισμα κι έχεις τα πόδια της άλλης στα μούτρα σου, είναι και θέμα ασφάλειας. Αν ανοίξει κανένας αερόσακος, τα κόβει στεγνά…
Σκεφτόμουν κάποια στιγμή ότι αυτό δεν το έχει κάνει καμία συνοδηγός μου. Δεν μπορεί… όλες τόσο καλές; Όχι ότι δεν ήταν αλλά λέμε τώρα… Μετά θυμήθηκα ένα Χαρικλάκι που έχει μια έφεση σε τέτοιες παπαριές λαι καταβάλει προσπάθειες να μ’ εκνευρίζει κάθε τρεις και λίγο… Η οποία σκόνταψε σε κατασκευαστικά θέματα…
Bucket rulez…. χοχοχοχοχοχοχο…
Τα οποία bucket καθίσματα εκ της κατασκευής τους δεν βολεύουν σε άλλη θέση εκτός της ορθίας. Έχουν εξογκώματα στα πλευρά, στους μοιρούς, στα γόνατα, στην μέση… είναι πιο χαμηλά απ’ τα κανονικά καθίσματα… οπότε τι άλλο μπορεί να κάνει η αγενής συνοδηγός, εκτός από το να κάτσει όπως πρέπει;
Πως το τρίβουν το πιπέρι.
Δεν ξέρω πόσοι έχετε προσέξει τους εβδομηντάρηδες πλεόν που κυκλοφορούν με την οδοντογλυφίδα στο στόμα. Η σημειολογία της ενέργειας ήταν το κρέας. Με αυτό τον τρόπο έδειχαν ότι έχουν φάει κρέας. Σε εποχές δύσκολες με πολύ φτώχια το να φας κρέας ήταν κάτι που άξιζε αναφοράς.
Συνεπώς η τσικνοπέμπτη είχε μια αξία τότε. Και συν τοις άλλοις η εποχή των αποκρεών είχε σχέση με τον κτηνοτροφικό κύκλο. Μην ξεχνάμε ότι τα παλιά χρόνια η οικονομία των νοικοκυριών ήταν αγροτοκτηνοτροφική. Εν αντιθέση με τώρα που βασίζεται στα δανεικά.
Έπρεπε να καταναλωθούν τα νεαρά αιγοπρόβατα ώστε να γίνει εξοικονόμιση σε ζωοτροφές για τον δύσκολο Μάρτιο και για την ευκολότερη μεταφορά των κοπαδιών απ’ τα χειμαδιά στα ορεινά βοσκοτόπια την Άνοιξη. Άρα η εβδομάδα της κρεατοφαγίας την περίοδο των αποκριών ήταν μια καλή ευκαιρία.
Αισθανόμαστε υπερήφανοι ως λαός που κράταμε ζωντανά τα έθιμα μας, αλλά αναρωτιέμαι αν έχει καμία αξία. Από την στιγμή που η κατάσταση στην Ελλάδα έχει αλλάξει, όσον αφορά το βιωτικό επίπεδο προς το καλύτερο, τα έθιμα καταντάνε μια καρικατούρα.
Τι νόημα έχει η Τσικνοπέμπτη πλέον, από την στιγμή που σε κάθε σπίτι, έχει κρέας 5 φορές την εβδομάδα; Έχει κάτι άλλο απ’ την χαρά του ταβερνιάρη που θα βγάλει τα σπασμένα όλου του χρόνου;
Τι αξία έχουν οι αποκριές στο νεο-αττικό περιβάλλον.
Έχουν καμία σχέση με Διονυσιακά γλέντια και σάτυρα; Ακόμα και το χιτάκι των ημερών που θα ακουστεί παντού, έγινε γνωστό μόνο για την βρωμολοχία του. [δεν πιστεύω να υπάρχει κανένας αναγνώστης που να πίστεψε ότι δεν το έχω…]
Αμφιβάλω αν ξέρει κανένας γιατί γράφτηκε και τι σατυρίζει.
Είναι φρέσκο και επίκαιρο; Σίγουρα είναι.
Στα παλιά χρόνια τα μπαχαρικά ήταν τόσο πολύτιμα όσο και το χρυσάφι. Σατυρίζει την εκμετάλευση των μπαχαρικών από ένα μοναστήρι με σκοπό τον πλουτισμό.
Τώρα την θέση των καλόγερων έχουν πάρει όλων των λογιών μαγαζιά, από τις ταβέρνες της Τσικνοπέμπτης μέχρι τα βεστιάρια που νοικιάζουν στολές για το αποκριάτικο πάρτυ με θέμα.
Δεν είμαι απ’ τους μίζερους που θ’ απαρνηθούν την χαρά της γιορτής.
Θα τσικνίσω.
Σε κοινόχρηστο πάρκινγκ.
Και στο πάρτυ με θέμα θα πάω.
Ντυμένος άλλα ντ’ άλλων με ότι βρω στις ντουλάπες του σπιτιού αφήνοντας σεξουαλικά υπονοούμενα.
Θα είμαι εκτός θέμματος αλλά αυτό θα πει αποκριές.
Να σατυρίσεις την αμηχανία και τα κόμπλεξ των νεοελλήνων μπροστά στο γεγονός που λέγεται αποκριές.
Χιόνια στο καμπαναριό
Πως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας άνθρωπος που φεύγει απ’ το σπίτι του, ψιλοβρέχει αλλά δεν παίρνει μαζί ομπρέλα γιατί πιστεύει ότι θα σταματήσει; Αν όχι βλαμμένος, στο τέλος της ημέρας σίγουρα βρεμμένος.
Είχα πάει που λέτε για καφέ με το νιάνιαρο και την κοπελιά με το διαμαντένιο χαμόγελο. Γιου νόου μικ χάκανλ… απλά κόκκινοι; Simply Red; Αυτή που φτιάχνει το μαρμάρινο κτίριο στον λόφο πάνω απ’ το Θησείο. Το οποίο το έχει κάνει πολύ κιτσάτο με τις κολώνες και τα ικριώματα εδώ που τα λέμε μεταξύ μας, σαν το σπίτι του Βαντάλος στο my big greek fat wedding…
Το wedding είναι εδώ η λέξη κλειδί. Γιατί εκτός του ότι ξέρει όλη την Ελλάδα… είναι ή συμφοιτητές ή κουμπάροι [sic] ή συμπέθεροι και τα λοιπά και τα ρέστα… μην πεις μπροστά της στο άσχετο, ρε συ ωραίος ο μελαχροινός αλλά είναι μικρός ρε γαμωτ… σε χρόνο dt έχεις αρχίσει να κοιτάς μπουμπουνιέρες, νυφικά… να κάνω την δεξίωση του γάμου στο τέννις κλαμπ στην πολιτεία ή στον ιππικό όμιλο στον παράδεισο [αμαρουσίου];
Σε γυναίκα δεν ξέρω αν πιάνει, θα το τσεκάρω με καμιά δίμετρη ξανθιά και θα σας πω…
Για ερωτήσεις και περισσότερες πληροφορίες
τηλ.: 6969696969696969696
ζητάτε την κοπελιάάάάάάάάάάάάάάάά.
Και η βρόχα έπεφτε ράιτ θρου που έλεγε και ο σχωρεμένος ο Ζαμπέτας… η οποία έγινε χιόνια στον Υμητό και την Πεντέλη… Χειμώνιασε για τα καλά αν δεν το καταλάβατε…. δεν πιστεύω να περιμένετε κανέναν ειρμό σ’ αυτό το blog, κανένα ποιητικο τρόπο γραφής… σοβαροί να είμαστε…
Τελικά όλα εδώ πληρώνονται που λένε και στο χωριό μου, ειδικά όταν πας να «την κάνεις» στον άλλο. Ρωτάς το Χαρικλάκι: δεν μου λες κοπέλα μου τι θέλεις από μένα; Αχ να γίνουμαι φίλοι γιατί είσαι πολύ καλός και γλυκούλης… Καλός και γλυκούλης εγώ; Και στο ground zero, κάτι ψυχές καλή τους ώρα, τα ίδια ακριβώς πιστεύουν… κάτσε να δεις που σε λίγο καιρό θα υπάρχει πλήρης ταύτηση απόψεων… μπουαχαχαχαχαχαχαχα… Φίλοι θες πουλάκι μου; Φίλοι. Damn we ‘re blues band so here it is…
Πόσα διόδια έχει από την Αθήνα μέχρι την Θεσσαλονίκη;
Το tip στην πρόταση δεν είναι η Θεσσαλονίκη και τα γούστα.
Τα διόδια είναι το ζήτημα.
Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνουν τα Χαρικλάκια που έχουν κάνει καραμέλα το «σε βλέπω σαν φίλο». Ότι η «ροκιά» και τα «γούστα» έχουν διόδια. Όταν δεν τα πληρώνεις είσαι ένας λαθρεπιβάτης της ζωής.
Ειλικρινά προσπαθώ να καταλάβω και να βρω μίαν απάντηση στο ερώτημα ποιος θ’ αφήσει τον ρυθμό της ζωής του, για ν’ ασχοληθεί με κάποιον «λαθρεπιβάτη» που σκοπό έχει να περάσει την ώρα του μέχρι να βρει κάτι άλλο για να κάνει το ίδιο.
Υπάρχουν τόσο λιγούρια άντρες που πιστεύουν τα Χαρικλάκια ότι μπορεί να γίνει αυτό το πράγμα;
Τρία
Η σκέψη ήταν λογική αλλά απλοϊκή. Αντί να ανεβάζω τα βιντεάκια μου στο youtube και μετά στο blog μου, θα τ’ ανεβάζω κατευθείαν στο blog μου και θα ξεπεράσω τον σκόπελο των 10 λεπτών διάρκεια. Θα είναι και τελείως customized ο player [ψωνάρααααααααααα] και όλα καλά…
Τρία ξενύχτια μέχρι τις τρεις το πρωί μετά από πολλές ώρες στην δουλειά… ανεβοκατεβάσματα αρχείων σε server, html codes, δεν μπορεί έτσι θα γίνεται… publish… φτου γαμωτ, ούτε τώρα… άντε να το ξανανεβάσω… φωτιά θα έχουν πάρει τα RSS Feed απ’ το republish τόσες φορές!!!!
Η μεγάλη ανακάλυψη.Flash Professional!!! Και πως λειτουργεί αυτό τώρα; Ε;
mport movie… βάστα τούρκο να γεμίσω… Πως θέλετε τον player έτσι… γιουβέτσι… στουπέτσι… κοκορέτσι… καλά ας βάλω αυτόν και βλέπουμε…
Preview publish… ΓΟΥΑΟΥ ΠΑΙΖΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!!!!!
Αντιγράφω τον κώδικα στο blog ανεβάζω το swf στον server και αυτό είναι…
Αυτό ακριβώς από πάνω…
Μετά από τρία ξενύχτια μέχρι τις τρεις το πρωί… απ’ τα τρία το μακρύτερο…
Blues & Bikes 