Χορηγοί και ποδόσφαιρο
Για τους διοργανωτές μιας διοργάνωσης όπως το Moundial δεν το συζητάμε… Με το που κουνήσει ο χορηγός το πεντοχίλιαρο είναι έτοιμοι να κατεβάσουν τα βρακιά. Από μία άποψη απολύτως λογικό. Οι διοργανωτές χρειάζονται χρήματα για την πραγματοποίηση του event, οι χορηγοί τους τα δίνουν. Τα τελευταία χρόνια η σχέση χορηγού – διοργανωτή έχει γίνει μία σχέση νταβατζή – πουτάνας. Οι φίλαθλοι παραμένουμε κλασσικά πελάτες. Μόνο που στην συγκεκριμένη περίπτωση το ζητούμενο δεν είναι να ευχαριστηθεί ο πελάτης αλλά να γίνουν τα πράγματα όπως τα θέλει ο νταβατζής ή χορηγός. Όπως θέτε τον λέτε…
Όλο το σκηνικό πρέπει να είναι σαν καλογυρισμένο διαφημιστικό spot όπου τα λάθη απαγορεύονται.
Οι κομπάρσοι-φίλαθλοι καταρχήν πρέπει να γεμίσουν το γήπεδο. Ένα άδειο γήπεδο δεν είναι καθόλου καλό φόντο για την τηλεόραση. Μετά πρέπει να είναι ντυμένοι όπως θέλει ο χορηγός. Αν την χορηγία την έχει η Αdidas, απαγορεύεται ο κομπάρσος – φίλαθλος να φορέσει μπλουζάκι NIKE με μεγάλη στάμπα μπας και τον δείξουν οι κάμερες και γίνει γκρίζα διαφήμιση. Τώρα να δείξει η κάμερα πέντε μπουχέσες με μπλουζάκι ΝΙΚΕ και να πειστεί κάποιος στο Κοκονοφλό ν’ αγοράσει ΝΙΚΕ είναι κάτι που μόνο ένας ηλίθιος θα μπορούσε να το σκεφτεί. Και οι εθελοντές της οργάνωσης αντί να εξυπηρετούν τους θεατές, λειτουργούν τελικά σαν αστυνομία του χορηγού…
Φυσικά απαγορεύεται ο κομπάρσος φίλαθλος να πίνει – τρώει στο γήπεδο, κάτι που δεν είναι του χορηγού. Να είσαι στο Moundial της Γερμανίας και να είσαι αναγκασμένος να πίνεις αμερικάνικη φλώρικη μπύρα σαν πρωταγωνίστρια του Μπέβερλυ Χιλς…
Οι κομπάρσοι – φίλαθλοι πρέπει πάντα να χειροκροτούν και να δοξάζουν τους ποδοσφαιριστές. Απαγορεύονται δια ροπάλου τα χιουχαΐσματα. Ο χορηγός έχει επενδύσει πολλά χρήματα στον ποδοσφαιριστή Παλτίνιο, συνεπώς δεν μπορεί να αμαυρώνεται η εικόνα του ποδοσφαιριστή και κατ’ επέκταση του χορηγού…
Ο οποίος ποδοσφαιριστής Παλτίνιο είναι βασικός και αναντικατάστατος στην ομάδα του έστω κι αν σέρνεται μες το γήπεδο. Τόσα λεφτά έδωσε ο χορηγός δεν μπορεί να τα ‘χει να κάθονται στον πάγκο. Και όταν είναι μέσα τον προσέχουμε ως κόρη οφθαλμού. Δεν μπορεί ο αντίπαλος Τσεκουρόφσκι να παίξει δυνατά τον γητευτή της μπάλας Παλτίνιο και να στερήσει απ’ τον χορηγό την δυνατότητα και της έμεσης διαφήμισης.
Για τον χορηγό είτε βλέπεις ματς του Mountial, είτε τον τελικό του Wimblenton στο tennis, είτε παράσταση στο Ηρώδειο είναι ένα και το αυτό. Πρέπει όλα να είναι προβλέψιμα και ελεγχόμενα κατά τα συμφέροντά του.
Ευτύχως για όλους εμάς, θα υπάρχουν πάντα 22 κωλοπαιδαράδες σαν αυτούς στο Ολλανδία – Πορτογαλία, να μας θυμίζουν ότι το ποδοσφαιρο το μάθαμε στις αλάνες όπου δεν υπήρχε χώρος για φλώρους και κότες. Οι τακουνούδες οι δημοσιογράφοι που διαμαρτύρονται, για τους παίχτες, τον διαιτητή, τον κέρατό τους το τράγιο… αν δεν τους αρέσει ας πάνε να μεταδώσουν κανά θέατρο στο Ηρώδειο…
Ο αθλητισμός ευτυχώς ή δυστυχώς ήταν από πάντα μία μικρογραφία πολέμου και αυτό είναι που τον κάνει ελκυστικό.
Πρόσληψη manager
Είστε ο ιδιοκτήτης μιας ανερχόμενης εταιρίας που έχει βλέψεις και στην Ευρωπαϊκή αγορά. Και θέλετε να προσλάβετε κάποιον για manager, ώστε να πάει την εταιρία ένα βήμα μπροστά…
Βάζετε αγγελίες στις εφημερίδες, σας στέλνουν βιογραφικά και κανονίζεται τα interviews…
Την ημέρα του interviews, σας παρουσιάζονται για ν’ αναλάβουν το managment οι κάτωθι εικονιζόμενοι:
Ειλικρινά, θα δίνατε ποτέ το managment της εταιρίας σας σε κάποιον απ’ αυτούς;
Glamorous γυφτιά…
Eίσαι νέος, πλούσιος, Έλληνας κι έχεις ακριβό αυτοκίνητο… Κάτι πρέπει να κάνεις για να δείξεις ότι ξεχωρίζεις απ’ τον σωρό. Τι κάνεις; Συμμετέχεις στο Dustball 4000… the most glamorous race!!!!!! Οου γέα μπέιμπι…
Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για race δηλαδή αγώνα αλλά για ένα απλό tour. Αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος ν’ αφήσεις την αλήθεια να σου χαλάσει ένα υπέροχο story…
Καλείς όλες τις τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα, τις εφημερίδες, τα περιοδικά να μαθευτεί το γεγονός ότι θα πάμε ταξίδι και θα μείνουμε στα πιο in ξενοδοχεία, θα διασκεδάσουμε στα πιο high clubs της Ευρώπης, να το ακούσει ο ντόπιος ιθαγενής και να ψαρώσει. Να πέσει στα γόνατα και να προσκυνάει. Αυτή είναι ζωή!!! Ζηλεύω!!!! [και χέστηκε η Φατμέ στο Γενί Τζαμί που πάνε οι κατσίφλωρες ταξίδι στας Ευρώπας….]
Από το τόσο χαϊλίκι και την γκλαμουριά, δεν αργεί να γίνει η στραβή. Γιατί η διοργάνωση είναι πολύ χαμηλωτέρου επιπέδου από μια συνηθισμένη εκδρομή ενός μέσου club αυτοκινήτου. Και γιατί οι συμμετέχοντες είναι κατά βάθος μουρτζόβλαχοι που δεν ξέρουν τι τους γίνεται.
Το tour της χαράς με τις Ferrari και τις Lamborghini κάπου στην Αυστρία συνάντησε κίνηση σ’ έναν δρόμο που είχε όριο ταχύτητας 100 χ.α.ω. Κάποια τσακάλια απ’ αυτούς βγήκαν στην βοηθητική λουρίδα κυκλοφορίας και άρχισαν να γκαζώνουν…
Τόσο τυρόγαλα είναι, που δεν ξέρουν ότι στο εξωτερικό αυτό απαγορεύεται κι ότι οι Ευρωπαίοι μπάτσοι δεν αστειεύονται, ούτε ψαρώνουν από Ferrari και Porsche.
Σε χρόνο dt τους είχαν μαζέψει με την κατηγορία τέλεσης αυτοσχέδιων αγώνων… The most glamorous race έτυχε την αντιμετώπιση απλής παράνομης κόντρας εις τας Ευρώπας… Και φυσικά είχε και ποινές. Προσωρινή αφαίρεση διπλώματος σε 7 και σε δύο κανονική. Βάζουν έναν πρόξενο να καθαρίσει. Πήρε κι αυτός το μακρύτερο.Τα διπλώματα θα τα πάρουν με το ταχυδρομείο εάν και όταν απάντησαν οι Αυστριακοί μπάτσοι… Και όχι μόνο αυτό. Ειδοποίησαν και τις αστυνομίες των υπόλοιπων χωρών ότι θα έρθουν κάτι επικίνδυνοι, προσέξτε τους.
Το ατυχές επεισόδιο καλύφθηκε από τα MME. Μια ελληνική εφημερίδα έγραφε για την γκλαμουριά του θέματος και περιπτώντος οι γόνοι πλούσιων οικογενείων, έκαναν και την ροκιά τους παίζοντας κυνηγητό με την Αυστριακή ατυνομία.
Ένα Αυστριακό site που είχε η εν λόγω αφημερίδα κι έκανα translate στ’ Αγγλικά, απ’ ότι κατάλαβα [γιατί η μετάφραση δεν είναι και άριστη] γράφει για κάτι κοντράκηδες που αναστάτωσαν τον δρόμο για το Salzburg και ήταν και προκλητικοί στο τέλος. Κάπου στις τελευταίες γραμμές γράφει ότι ένα,ς μόλις του ανακοίνωσαν το πρόσθιμο, έβγαλε το πορτοφόλι και τους είπε να διαλέξουν μια ποια πιστωτική κάρτα θέλουν να τους πληρώσει…
Να ξερνάς απ’ την τόση γκλαμουριά…
Κάθε λιμάνι και καημός.
Αυτό με την απελευθέρωση των ναύλων και των δρομολογίων δεν το κατάλαβα επακριβώς.
Δηλαδή για να το πω με ακρίβεια, αυτό με τα ναύλα το κατάλαβα. Ακρίβηναν τα εισητήρια. Επειδή όμως οι ναυτιλιακές εταιρίες μας αγαπάνε και νοιώθουν ενοχές που ακρίβηναν τα εισητήρια, αποφάσισαν να μας κάνουν εκπτώσεις. Μεσοβδόμαδα όμως. Όταν δεν χρειαζόμαστε τα καράβια. Το Σαββατοκύριακο που οι νεοΈλληνες εκδράμουν στα νησιά αι τιμαί είναι κανονικώς και με υπουργική απόφαση ανεβασμέναι…
Με τα δρομολόγια όμως δεν το κατάλαβα. Διάβασα πέντε άρθρα στις εφημερίδες… αλλά δεν. Το υπουργείο λέει ότι κάνει ότι θέλουν οι εφοπλισταραίοι. Οι εφοπλισταραίοι απ’ την πλευρά τους λένε ότι δεν γίνεται να κάνει κουμάντο το υπουργείο με τα καραβάκια ΤΟΥΣ. Τα οποία καραβάκια λένε πρέπει να μην αποσύρονται στα 35 χρόνια. Αν δεν φτάσουν τα καραβάκια 200 χρονών να τα κυρήξει η αρχαιολογία, διατηρηταία δεν κάνουμε δουλειά. Και φυσικά να πηγαίνουν όπου θέλουν. Δηλαδή Μύκονο και Σαντορίνη, άντε και καμιά Ρόδο το καλοκαίρι που έχει κόσμο. Τ’ άλλα νησιά είναι άγονη γραμμή και πρέπει να πληρώνει το κράτος τα έξοδα για να πηγαίνουν εκεί τα καραβάκια τους. Δηλαδής η Κύθνος που είναι μπροστά-μπροστά είναι άγονη γραμμή και πρέπει να τους πληρώνουμε. Η Μύκονος που είναι τέρμα μπακλαβά είναι γόνιμη και δεν χρειάζεται. Δεν μας εξήγησαν όμως. Το κράτος να πληρώνει, με τις καινούριες τιμές των εισητηρίων ή θα τις φθηνήνουν;
Ο καλύτερος της υπόθεσης είναι ένας εφοπλισταραίος που είπε το θεϊκό. Με σαμποτάρουν οι νησιώτες και δεν μπαίνουν στους σκυλοπνίχτες μου. Κάτι πρέπει να κάνει το υπουργείο αλλοιώς δεν ξαναπάω στα νησιά τους. Και βγαίνει παράγων του Υπουργείου [sic] και λέει, ας μην κρυβόμαστε… Η καλύτερη λύση για τους νησιώτες είναι ν’ αγοράσουν δικά τους καράβια. Όπως έκαναν στην Κρήτη. Σωστόόόόόόόόόόόόόςςςςςςςςςς. Τι είναι ν’ αγοράσεις ένα παπόρο; Τζάπα πράμα. Πως αγοράζεις αυτοκίνητο; Το ίδιο. Δίνεις 10% προκαταβολή και τα υπόλοιπα σε 72 άτοκες…
Τα ΚΤΕΛ απ’ όσο ξέρω, ιδιωτικά είναι. Δεν είναι δυνατόν να εξυπηρετούν και το πιο απόμακρο χωριό της επικράτειας, πολλές φορές και άδεια και δεν μπορούμε να λύσουμε το θέμα των θαλάσσιων συγκοινωνιών εν έτη 2006. Σε μια νησιώτικη χώρα.
Εγώ λέω, αφού δεν τα θέλουμε τα νησιά, να τα δώσουμε όλα στην Τουρκία να ησυχάσουμε. Θα σταματήσει η ένταση στο Αιγαίο. Δεν θα σκοτώνονται οι πιλότοι μας για να τα φυλάνε… Δεν θα “μπαίνουν μέσα” οι αναξιοπαθούντες εφοπλισταραίοι… Είναι η μοναδική τους ελπίδα να αναπτυχθούν. Πόσα λιμάνια και πόσες μαρίνες έχουν φτιαχτεί τα τελευταία χρόνια στην Τουρκία και πόσα στα νησιά του Αιγαίου; Έτσι κι αλλοιώς οι νησιώτες του Ανατολικού Αιγαίου προτιμούν να πηγαίνουν στην Τουρκία [ειδικά για θέματα υγείας] παρά να έρχονται στην Αθήνα. Τους είναι και πιο εύκολο λόγω των ελληνικών θαλάσσιων συγκοινωνιών. Εμείς θα χαιρόμαστε τα νησιά του Αιγαίου σε λογικές τιμές… και θα είμαστε όλοι χαρούμενοι και αγαπημένοι.
Μουντιάλ
Χθες είδα το πρώτο μου αγώνα στο Μουντιάλ. Βραζιλία – Κροατία. Πως λέμε έκανα το πρώτο μου μπάνιο. Έτσι.
Χωρίς να είμαι βαθύς γνώστης του ποδοσφαίρου, άλλα έβλεπα στην τηλεόραση, άλλα άκουγα, άλλα διαβάζω στο σχολιασμό του ματς σήμερα.
Εντάξει να το δεχτώ ότι ήτανε χώμα η Βραζιλία. Δεν είδε κανένας ότι οι Κροάτες έπαιζαν με 8 αμυντικούς; Κάθε φορά που έπαιρνε Βραζιλιάνος την μπάλα είχε από 3 εως 5 επάνω του να τον φυλάνε; Δηλαδή τι θέλανε; Να πάρει ο Ροναλντίνιο την μπάλα και να τους περάσει όλους; 4 φορές βρέθηκαν σε θέση για σουτ, την μία την έκαναν γκολ.
Ή μήπως οι Κροάτες είναι τίποτα τσουρουκάδες που βρίσκουν την μπάλα με την τρίτη; Ή δεν είναι “αλήτρες”; Για να δώσουν τα πόδια στο χέρι σε όποιον Βραζιλιάνο τους κάνει τσαλιμάκια;
ΟΚ ο Ρονάλντο είναι ντεφορμέ τον τελευταίο χρόνο. Έχει η Βραζιλία κανένα άλλο σέντερ-φορ περιοχής; Μόλις άλλαξε με τον Ρομπίνιο παίζανε το γύρω-γύρω όλοι και η αντίπαλη περιοχή λες κι είχε τριανταφυλλιές και φοβόντουσαν μήν αγκυλωθούν στ’ αγκάθια…
Η πλάκα θα γίνει αν τους πάρει κανένας στην πλάκα και πάει να τους παίξει ανοιχτά, που θα μαζέψει καμιά τεσσάρα..
Δώρα απ’ το χωριό.
Υπάρχει ένα παλιό έθιμο στην Ελλάδα, όταν κάποιος πάει στο χωριό να γυρίζει με δώρα. Αυτό το έθιμο το τηρεί στο έπακρο η Αστυνομική Διεύθυνση Αργολίδας. Κάθε επισκέπτης που πάει στην περιοχή συνήθως φεύγει και με μιά κλήση για να θυμάτε πόσο ωραία πέρασε.
Έχει βγει και σχετικό ανέκδοτο. Μιλάνε δύο Αθηναίοι, Δευτέρα πρωί στο γραφείο και λέει ο ένας στον άλλο. «To Σαββατοκύριακο είχα πάει στο Ναύπλιο». «Αποκλείται» του απαντά ο άλλος. «Αποκλείεται; Ορίστε και η κλήση».
Χθες υπήρχαν μπλόκα σε όλες τις εξόδους της Αργολίδας. Πέρα από τα χαζά μπλόκα με τα ραντάρ για την ταχύτητα, αυτό με τα αλκοτέστ, το μεσημέρι είναι πέρα για πέρα σωστό. Πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνει αυτό το θέμα. Που πηγαίνει εκδρομή ο καθένας, τρώει του σκασμού, πίνει δυο κιλά κρασί και μετά μπαίνει στο αυτοκίνητο να κάνει 150 χιλιόμετρα ταξίδι για να επιστρέψει πίσω. Σε ημιπεθαμένη κατάσταση…
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι έχουν ξεπεράσει τον μύθο του “σοβαρού οικογενειάρχη με την κούρσα”. Που δεν τους σταμάταγαν ποτέ, γιατί είναι σοβαροί άνθρωποι, οικογενειάρχες και αποκλείεται να οδηγούν πιωμένοι.
Οι ραταπλάν ανακάλυψαν αυτό που ήξερε όλος ο κόσμος εδώ και χρόνια. Ότι οι “σοβαροί οικογενειάρχες με την κούρσα” δεν είναι και τόόόσο παρθένες, στο θέμα “οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ”… Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει αν κρίνω απ’ τους σταματημένους που τους μοίραζαν ενθύμια..
Μετανοείτε. Έφτασε η οργή του Θεού.
Το παρόν blog επειδή είναι κακογραμμένο και ανορθόγραφο μετανοεί και αποτάσει κάθε συμμετοχή στην ελληνική μπλογκόσφαιρα. Από εδώ και πέρα βγαίνει στους δρόμους να μεταδώσει τον λόγο των πεφωτισμένων πούλιτζερ της ελληνικής lifestyle δημοσιογραφίας. Θα χρησιμοποιούσαμε μία Norton για τις μετακινήσεις μας αλλά επειδή είμαστε εγωιστές, νάρκισοι, υπερφίαλοι και αλαζόνες, προτιμήσαμε μία Ferrari 599 GTB Fiorano. H οποία Fiorano θα γράφει στην πίσω πινακίδα “Ζούπερμαν” με σήμα την σαπουνόφουσκα.
Όλες οι εντυπώσεις απ’ το ταξίδι θα γραφτούν στα «Ιστιολόγια αυτοκινήτου». Το περιεχόμενο του ιστιολογίου θα τσεκάρεται δις κάθε μέρα από τριμελή επιτροπή, αποτελούμενη από 5-6 lifestyle δημοσιογράφους, μήπως γίνει καμιά επανάσταση κι αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τα συμβατικά MME.
Στο τέλος του ταξιδιού τα «Ιστιολόγια αυτοκινήτου» θα εκδοθούν σε βιβλίο. Επειδή όμως οι άλλοι bloggers δεν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν και θα το αγοράσουν για να το ξεφυλίζουν με φθόνο, έχουμε λύση. Αντί για χαρτί, θα το εκδόσουμε σε μαρμάρινες πλάκες και τα κείμενα θα είναι σκαλισμένα σε γραμμική Β. Άντε μετά να το κουβαλίσει ο άλλος. Κι επειδή είμαστε XL [extra large σημαίνει αυτό] θα φτιάξουμε με το βιβλίο μία πυραμίδα στο Σύνταγμα και για να μην είναι άδεια από μέσα, θα την γεμίσουμε με λυματολάσπη απ’ τα Λιόσια. Επιτελόντας κοινωνικό έργο. Συμβάλουμε στην αποσυμφόριση των χωματερών.
Το βιβλίο θα γίνει και ταινία αργότερα. Cartoon. Νοικοκυρεμένα πράγματα.
Καινούρια ζάλη
Συζητάγαμε μ’ έναν φίλο χθές και μας είπε ότι ανακοινώθηκε η τιμή του καινούριου Peugeot 207 GT. Για τους μη μυημένους είναι το μικρό Peugeot που εφοδιάζεται με τον καινούριο κινητήρα που έχει εξελιχθεί σε συνεργασία με την BMW και αποδίδει από 1600 κυβικά, 154 ίππους, με την βοήθεια turbo.
Η τιμή είναι 20500 περίπου. Πολύ καλή τίμη και άκρως ανταγωνιστική για ένα αυτοκίνητο 1600 κυβικών με απόδοση 2 λίτρων.
Λοιπόν θα πέσει γέλιο μ’ αυτό το αυτοκίνητο. Την αρχή θα κάνουν τα περιοδικά. Θα το πάρουν για test και θ’ αρχίσουν οι αναλύσεις. Είναι γνήσιος απόγονος του 205 GTI? Είναι τόσο παιχνιδιάρικο όσο το rallye? Και θα γράφονται σελίδες επί σελίδων. Τώρα αν τους πεις, ρε άρχοντες, δεν είναι ούτε GTI το αυτοκίνητο ούτε rallye γιατί το συγκρίνετε με αυτά? Το λέει και το όνομά του. GT δηλαδή Grand Tourisme. Δηλαδή ένα δυνατό αυτοκίνητο με ποιο μαλακή ρύθμηση στην ανάρτηση ώστε να είναι άνετο και γρήγορο στα ταξίδια. Δεν είναι προσομοιωτής αγωνιστικού. Γιατί κάθε φορά θα πρέπει όταν βλέπουμε ένα αυτοκίνητο με τέτοια χαρακτηριστικά να το αντιμετωπίζουμε όπως θα θέλαμε εμείς να είναι και όχι ότι είναι πραγματικά;
Γιατί; Γιατί υπάρχει και η πίεση του αναγνωστικού κοινού. Που θ’ ακούσει Peugeot και turbo και πριν ακόμα κάνει παραγγελία, να το αποκτήσει, θα το έχει φτάσει 500 άλογα. Η χαρά του κάΝγκουρα και της μοντίφας. Έχουν να σπάσουν κινητήρες στην αναζήτηση των ?κρυμμένων? αλόγων… Έχει να πέσει κλάμα για πεταμένα στον άνεμο πεντοχίλιαρα [ευρώ όχι δραχμές]. Γιατί άντε να πείσεις τον πιτσιρικά στην ηλικία αλλά πολύ περισότερο στο μυαλό, ότι οι σύγχρονοι κινητήρες δεν είναι τόσο εύκολοι στο ?δρακούλεμα? λόγω των πολλών ηλεκτρονικών. Και για να πειραχτεί, αυτός που θα τον πειράξει πρέπει να έχει ένα Phd στους κινητήρες εσωτερικής καύσης από κανονικό Πολυτεχνείο. Ν’ απέχει παρασάγκας δηλαδή από τον μαστρο-Μήτσο που τάζει στάβλους άλογα.
Όσοι βέβαια έχουν το μυαλό μέσα στο κεφάλι κι όχι από πάνω, και αποκτήσουν το αυτοκίνητο, θα το αφήσουν έτσι όπως είναι και θα χαρούν ένα φθηνό και γρήγορο αυτοκίνητο. Εγώ αν θα το έπαιρνα;
ωωωω τι μας έκανες Πεζώ
ωωωω θα το γυρίσω στα Ρενώ….
Sport….
που λέει και ο βόρειος γκρίνιας!!!! :-)))))))))))
Χαρικλάκια [Part 4]
Εξαιρούμε από τον σχολιασμό τα έτερον ήμιση, όχι γιατί δεν θέλουμε… Θέλουμε αλλά κατά βάθος δεν μας παίρνει. Είναι κι αυτά τα ψιλοτάκουνα τσόκαρα που είναι πολύ της μόδας και όλες έχουν από κανά δυο ζεγάρια… Κατάλαβες… Δεν είναι κι ότι καλύτερο να σου κληρώσει ένα δεκάποντο καρφωμένο στο δόξα πατρή, παραμονή του Μουντιάλ…
Μπορούμε να μιλήσουμε όμως για τις φίλες μας. Οι οποίες φίλες είναι δύο κατηγορίες.
Στην πρώτη είναι οι κανονικές φίλες μας. Δηλαδή παλιές συμμαθήτριες, συμφοιτήτριες, συνάδελφοι, που τις αντιμετωπίζουμε λίγο πολύ σαν μικρές αδερφές. Ρε δε ‘πα να ’ναι δίμετρη θεά. Τίποτα. Η συνήθης αντίδραση είναι “ποια Σίλια είναι θεογκόμενα μωρέ… Η Βασούλα που την μεγάλωσα στα γονατά μου?” Αυτές βέβαια δεν μας αντιμετωπίζουν έτσι. Μας αντιμετωπίζουν όπως ο πάλιουρας λοχαγός τους νεοσύλλεκτους. Έχουν αποφασίσει τελείως δημοκρατικά, δηλαδή συζητώντας με τον εαυτό τους, τι πρέπει να κάνουμε στην ζωή μας. Στα αισθηματικά κατά κύριο λόγο. Το πρόβλημα είναι ότι πάντα είναι ζευγαρωμένες. Άρα πρέπει να ζευγαρωθούμε κι εμείς. Το εργένης, ατίθασος αριστοκράτης, rock star, δεν παίζουν ως έννοιες. Και γκόμενα να μην έχεις, έχουν αυτές ελεύθερες φίλες. Σε κοιτάνε με μισόκλειστο μάτι και σου πετάνε ένα «εσύ πρέπει να ταιριάζεις με την Ζέτα. Το Σάββατο θα βγούμε όλοι μαζί να γνωριστείτε». Και δεν παίζει, χέστηκα ποια είναι η Ζέτα , δεν γουστάρω να γνωρίσω καμία Ζέτα, μια χαρά είμαι όπως είμαι. Έχουν αρχίσει οι μεγάλοι κλασσικοί ποιητές. Και πρέπει να σοβαρευτείς, να παντρευτείς, κλπ. Σηκώνεις λευκή σημαία και λές, δεν γαμείς ας γνωρίσουμε την Ζέτα μπας και γλιτώσουμε το κύρηγμα. Και με την Ζέτα να μην γίνει τίποτα, έχουν κι άλλες φίλες. Δεν γλιτώνεις το προξενιό με τίποτα. Το που τις βρίσκουν κι εσύ δεν τις ήξερες τόσον καιρό είναι ένα απ’ τα μεγάλα μυστήρια αυτής της ζωής.
Και όταν είναι να βγεις με καινούρια γκόμενα, έχουν άποψη. Τι θα φορέσουμε, που θα την πάμε, πως θα συμπεριφερθούμε, τι θα κάνουμε. Τα πάντα οργανωμένα στην εντέλεια. Και η θεωρία κλείνει με το κλασσικό «περιμένω τηλέφωνο αύριο να μου πεις τα νέα και μην κάνεις καμιά μαλακία με την κοπέλα, ως συνήθως».
Και γίνεται η φάση, και δένει το γλυκό με την καινούρια γκόμενα. Και βγαίνουμε όλοι μαζί έξω. Σε χρόνο dt έχουν γίνει κολλητές. Μιλάνε λες και μεγάλωσαν μαζί. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι παύεις πλέον να έχεις άποψη για την κοινωνική ζωή σου. Και οι book παίζουν το αν θα παντρευτείς με απόδοση 1.05.
Η δεύτερη κατηγορία είναι αυτές που “μας βλέπουν σαν φίλους”. Κοινώς πας να ρίξεις μια γκόμενα και στην κρίσιμη στιγμή, αντί για μια παλιά πεντανόστιμη παραδοσιακή χυλόπιτα σου λένε «ξέρεις δεν σε βλέπω ερωτικά, σε βλέπω σαν φίλο». Και αυτό χυλόπιτα είναι, μόνο που δεν τελειώνει εκεί το θέμα. Γιατί ξέρουν ότι τις γουστάρεις άρα βρίσκουν ευκαιρία να έχουν κάποιον να τους κάνει τον καληνυχτάκια – γκομενοφύλακα, μέχρι να βρουν κάποιον άλλο.
Το λογικό είναι μόλις σου πουν το ποιηματάκι με τον φίλο, ν’ αρχίσεις τα καντήλια και να τελειώνεις το καραγκιοζιλίκι εν τη γεννέση του. Τραγικό λάθος που το έχω κάνει κατά το παρελθόν.
Πρόκειται για μοναδική ευκαιρία, για να την αφήσουμε ανεκμετάλευτη. Χρησιμοποιούμε την τύπισσα όπως ακριβώς ήθελε να κάνει αυτή με μας. Της ζητάμε να έρθει να μας πάρει από το σπίτι και να μας επιστρέψει, ώστε να μπορούμε να πιούμε τον άμπακο. Και στα μα-σου-μου-του, πετάμε κι ένα «μα φίλοι δεν ήμαστε γλυκιά μου». Την χρησιμοποιούμε γενικά ως έπιπλο μέχρι να βρούμε κάποια για κανονική γκόμενα. Με κανονική φίλη αποκλείεται να δεχτεί να βγει γιατί θα πρέπει να πει ένα υπέροχο story στα EKAM που το πάμε το πράγμα. Το ξέρει αυτό και το αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι. Μπορεί να χρησιμεύσει άριστα σαν άλλοθι για τα ΕΚΑΜ [sorry τις κανονικές φίλες μας ήθελα να πω] και τα προξενιά με τις φίλες τους. Δυστυχώς όμως ο “παράδεισος” δεν κρατάει πάνω από ένα, δύο το πολύ μήνες.
Εθνική κυριαρχία
Από αλλού το περιμέναμε κι από αλλού μας ήρθε. Δημοσιεύθηκε ένα μικρό αρθράκι στις εφημερίδες όπου είχε ένα χάρτη με τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας κι έλεγε ότι υπογράφηκε διακρατική συμφωνία, όπου οι κάτοικοι μέχρι κάποια απόσταση εκατέρωθεν των συνόρων θα μπορούν να κινούνται χωρίς συνοριακό έλεγχο. Στο θέμα δεν δώθηκε ιδιαίτερη σημασία.
Εκτός απ’ τον κυρ-Κώστα των 4Τροχών που άστραψε και βρόντηξε. Και έβγαλε και παλιότερα άρθρα, όπου έχει ξαναγράψει πριν 200 χρόνια ότι όλα αυτά είναι σχέδια που εκπορεύονται από σκοτεινά κέντρα των ΗΠΑ και σκοπεύουν στην καρατόμηση της Ελλάδας και στην δημιουργία μικρών ανεξάρτητων κρατών κι ένα σωρό ακατάσχετη μπουρδολογία…
Το μόνο άρθρο που βρήκα online είναι αυτό. Σίγουρα υπάρχουν και τα υπόλοιπα αρκεί να κάνει κάποιος το κόπο και να τα ψάξει.
Διαλέγω μόνο μία παράγραφο από το κείμενο:
Πρώτον τα μέρη αυτά είναι πολύ μακριά απ’ το Κολωνάκι και το Παλαιό Ψυχικό και δεύτερον, όποιος μιλάει για σύνορα δεν είναι παρά ένας καθυστερημένος «βαλκάνιος χωρικός» που δεν εννοεί να καταλάβει τα καλά της παγκοσμοιοποίησης
Επίσης είναι πολύ μακρυά και από επαύλεις στο Μαρκόπουλο θα προσθέσω εγώ.
Όπως και από τουρίστες με δανεικές Porsche. Γιατί δεν αγοράζουμε δική μας ενώ έχουμε τα φράγκα, για να μην προκαλούμε το κοινό αίσθημα. Που κάνουν οδοιπορικό κατά μήκος των συνόρων αλλά κάτα βάθος λειτουργούν σαν Γραφείο Τύπου του Στρατού. Γιατί τα έντυπα του συμπαθούς κυρ. Κώστα έχουν πάει άπειρες φορές στην Β. Ελλάδα αλλά πάντα βλέπουν κινδύνους από γείτονες και ηρωικούς στρατιώτες που φυλάνε Θερμοπύλες.
Το ότι σε μια απόσταση 30 χλμ. υπάρχουν συγγενείς πρώτου βαθμού που δεν μπορούν να συναντηθούν μεταξύ τους, εξαιτίας μετεμφυλιακών και ταγματασφαλήτικων κατάλοιπων του Ελληνικού Κράτους, δεν το έχουν δει ακόμα. Πως να το δουν; Είχαν κλείσει γεύμα με τον Στρατηγό και είχαν και φωτογράφηση της Porsche για να βγει το άρθρο. Πιέζει η ώρα και που να βρεθεί χρόνος να μιλήσουν με απλούς ανθρώπους. Γιατί πάνω απ’ όλα να βγει το τεύχος… Δηλαδή τα φράγκα…
Για κακή τύχη όμως του κυρ-Κώστα πάμε κι άλλοι εκεί πάνω. Δυστυχώς χωρίς Porsche. Εμείς δεν έχουμε κόμπλεξ, τα λεφτά μας λείπουν. Και μιλάμε και με κόσμο. Και κάνουμε και φίλους. Και πίνουμε και τσίπουρα και περνάμε καλά. Και καμιά φορά σταματάμε να ρωτήσουμε για τον δρόμο κανά μπάρμπα. Και ακούμε άλλα τοπωνύμια απ’ αυτά που γράφει ο χάρτης.
Και μπορεί σε φιλικό επίπεδο να γίνεται η γνωστή πλάκα μεταξύ βόρειων και νότιων αλλά ποτέ δεν ξέρεις αν αυτός που μιλάς δεν μπορεί να δει από κοντά τον θείο του. Επειδή είναι πολιτικός πρόσφυγας μετά τον εμφύλιο λόγω φρονημάτων. Επειδή το διαβατήριό του γράφει την πόλη που γεννήθηκε με το παλιό τοπωνύμιο. Και γι’ αυτό η εθνικά ανεξάρτητη και υπερήφανη Ελλάδα του απαγορεύει να ξαναδεί τον τόπο που γεννήθηκε.
Ο Ιός της Ελευθεροτυπίας έχει προς τιμήν του ασχοληθεί εκτενώς με το θέμα. Και έχει πει πράγματα που ο Κυρ-Κώστας με το άριστο κατά τ’ άλλα επιτελείο του δεν είδαν μετά από τόσες επισκέψεις στην Βόρειο Ελλάδα. Τ’ άρθρα του Ιού υπάρχουν εδώ και αξίζουν της προσοχής μας. Για να μαθαίνουμε τι γίνεται λίγο έξω απ‘ την πόρτα μας.
Γιατί για τον κυρ-Κώστα αν κάποιος Έλληνας πάει στην Βουλγαρία να κάνει πτώσεις με αλεξίπτωτο για διασκέδαση it’ s OK. Το πολύ – πολύ να του φταίει η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας που δεν προάγει την Γενική Αεροπορία.
Αν ένας έλληνας που αναγκάστηκε να ζει στα Μπίτολα θέλει να ξαναδεί το σπίτι που γεννήθηκε και τους συγγενείς του, ή ένας Μουσουλμάνος της Θράκης στην Αδριανούπολη για ψώνια επειδή οι τιμές είναι οι μισές απ’ την Ελλάδα και είναι ζήτημα επιβίωσης γι’ αυτόν, τότε υπάρχει οργανωμένο σχέδιο διάλυσης της Ελλάδας…
Έτσι ακριβώς. Κάποτε ο κυρ-Κώστας προκαλούσε όλους αυτούς του Νεοέλληνες με τις Porsche και τις Ferrari να πάνε να τους δείξει πως οδηγούνται σωστά αυτά τ’ αυτοκίνητα.
Τώρα τον προκαλούμε εμείς να εκμεταλευτεί τον σεβασμό που του έχουν στο Μαρανέλο [όπως κομπάζεται κατά καιρούς] να μας διαθέσουν 2 – 3 Ferrari να πάμε να του δείξουμε την πραγματική Άλλη Ελλάδα.
Αυτή που αγωνίζεται για πετύχει το αυτονόητο…
Καληνύχτα και όνειρα γλυκά κυρ-Κώστα… δεν κινδυνεύουν τα σύνορα της Ελλάδας από αυτό το μέτρο. Είναι κάτι που έπρεπε να γίνει εδώ και 60 χρόνια… Αλλά αν είχε γίνει, πως θα βολτάρατε εσείς με F-16 και Miraz 2000 για να υμνήσετε την ετοιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων, με έξοδα των Ελλήνων φορολογούμενων, κερδίζοντας και κάμποσα εκατομύρια από τις πωλήσεις των περιοδικών σας, όπου αναλύονταν τα κατορθώματά σας….
Crash-3
Η πιο όμορφη κιθάρα που έχω δεί ποτέ μου, είναι μία stratocaster του Clapton. Είναι η strat με την οποία έπαιξε στο DVD “Sessions For Robert J.”
O Clapton έχει μια μανία να βγάζει ονόματα στις κιθάρες του. Αυτή πιθανόν την ονόμασε έτσι από το όνομα του John “CRASH” Mattos ο οποίος και την σχεδίασε. Ποιος είναι ο Mattos; Είναι ένας από τους πιο διάσημους grafiti artists. Όλοι κάπου έχουμε δει το metro της Νέας Υόρκης σε κάποιο άρθρο για grafiti. Αυτός το έχει ζωγραφίσει.
Oι δυο τους γνωρίστηκαν μέσω κοινών γνωστών σε κάποια Grammy Awards και ο Clapton ζήτησε από τον Mattos να του ζωγραφίσει μία strat. Ήταν η εποχή που Clapton αρχίζει να παίζει με graffiti strats. To θέμα πάγωσε για κάποια χρόνια λόγω υποχρεώσεων και των δύο, ώσπου μια ωραία πρωΐα πήρε o Mattos τηλέφωνο τον Lee Dickson [τον τεχνικό του Clapton] και του ζήτησε να κανονίσει με την Fender να του στείλουν ένα άβαφο σώμα από strat. O Mattos επνεύστηκε για το εικαστικό από τα γρήγορα αυτοκίνητα που αρέσουν στον Clapton, ειδικά τις Ferrari. To τελικό αποτέλεσμα μπορείται να το δείτε εδώ.
Η Crash-3 δημοπρατήθηκε στα πλαίσια του Crossroads Auction που τα έσοδά του πάνε υπέρ του Crossroads Centre στην Antigua και “έπιασε” 321,100 USD.
Are you feel lucky punk?
Είπε ο επιθεωρητής Κάλαχαν, σήκωσε το 45αρι και σκότωσε τον κακό… Το ίδιο κατά τον Υπουργό Δικαιοσύνης έπρεπε να κάνουν και οι φύλακες στον Κορυδαλλό. Το δήλωσε και το μεταφέρω αυτούσιο, υπάρχει σε όλα τα ειδησεογραφικά sites:
Σε ερώτηση εάν μπορούσαν οι φρουροί να κάνουν χρήση όπλων, ο κ. Παπαληγούρας απάντησε ότι «βεβαίως μπορούσαν να κάνουν χρήση όπλων. Υπάρχει δυνατότητα χρήσης όπλου».
Αυτός τώρα ή χαζός είναι ή ηλίθιος ή βλάκας ή επικίνδυνος για την δημόσια τάξη και ασφάλεια…
Χωρίς να ξέρω πολλές λεπτομέρειες σίγουρα το ελικόπτερο δεν πρέπει να έκατσε πάνω από 2-3 λεπτά στο προαύλιο της φυλακής. Μία που προσγειώθηκε και μία που ξανασηκώθηκε λογικά. Αποκλείεται να προσγειώθηκε και να βγήκε κάποιος από μέσα και να είπε σε κάποιον άλλο, « πού ‘σαι Βαγγέλη φωνάζεις τον Βασίλη και τον Ραζάι να αποδράσουμε. Και γρήγορα πες τους γιατί περιμένει το ελικόπτερο». Και όλο αυτό να κράτησε κανά μισάωρο.
Άρα μέχρι να κατάλαβουν τι γίνεται οι φρουροί και να κάνουν χρήση όπλων, το ελικόπτερο ξαναήταν στον αέρα. Δηλαδή μ’ ένα ελικόπτερο πάνω από πυκνοκατοικημένη περιοχή αρχίζουμε το πιστολίδι προς το ελικόπτερο…
Και αναρωτιέμαι εγώ. Αν πέρναγε μια σφαίρα απ΄το μυαλό του πιλότου ή από κανέναν έλικα και έπεφτε το ρημάδι, είτε πάνω στην φυλακή ή σε καμιά πολυκατοικία δίπλα και γινόταν της 11ης Σεπτεμβρίου [sic], τι θα μας έλεγε ο οπλαρχηγός;
Φταίει ο φρουρός που άνοιξε πυρ χωρίς να συνυπολογήσει τις συνέπειες της ενέργειάς του; Έχω διατάξει ΕΔΕ για να δούμε τις ακριβείς συνθήκες του ατυχήματοςκαι αν υπάρχουν διοικητικές ευθύνες θα αποδωθούν;… Με καμιά 100στη νεκρούς τριγύρω;…
Ευτυχώς που επικράτησε η λογική λέω εγώ κι έμειναν τα κουμπούρια στις θήκες…
Διακοπές
Έφτασε το καλοκαίρι ώρα να κανονίσουμε διακοπές. Πήρα τα ένθετα των εφημερίδων το Σαββατοκύριακο και το έριξα στην μελέτη. Επιτέλους έμαθα πως είναι οι ωραίες διακοπές στην Ελλάδα, γιατί ως γνωστόν ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου…
Κατ’ αρχήν αλλάζουμε αυτοκίνητο. Πετάμε επιτέλουν αυτό το χρέπι που έχουμε. Τα καλοκαίρι είναι για cabrio. Ν’ ανοίγεις την σκεπή και να σου χαϊδεύει ο αέρας τα μαλλιά. Και να λείπουν οι βλακείες ότι με 38 βαθμούς και ανοιχτή σκεπή έχεις σίγουρη την ηλίαση. Ένα σωρό ωραία cabrio υπάρχουν διαθέσιμα στις αντιπροσωπείες… BMW Z4, Mercedes SLK, Volvo C40, new Porsche 911… αυτοκίνητα για τον μέσο Έλληνα… Τον εργένη. Για τον οικογενειάρχη υπάρχουν τα SUV… Από Cayenne και jeep Commander μέχρι Hummer… να τον πάνε μέχρι και την πιο απόμακρη θέση του parking… Γιατί για απόμακρη παραλία χλωμό το κόβω. Βασικά δεν χωράνε τα θηρία στον χωματόδρομο για την παραλία… θέλουν και 2 στρέμματα βουνό…
Και αφού έχετε cabrio, μπορείται να πάτε σε μία παραλία. Μία από τις πάρα πολύ διάσημες που υπάρχουν στην Ελλάδα και τις οποίες μας τις δείχνουν καθημερινή Ιούνιο που δεν υπάρχει ψυχή. Γιατί δεκαπενταύγουστο ούτε όρθιος δεν μπορείς να κάτσεις, αφού όλοι εκεί πάνε. Προσοχή όταν καθόμαστε στον ήλιο και τι αντιλιακό βάζουμε. Εδώ βέβαια υπάρχει ένα μικρό θέμα. Στην φώτο του άρθρου το τύπο τον άλοιφε μία μιγάδα θάνατος… Πως λέμε Χαρικλάκι… καμία σχέση…
Και θα πρέπει να μείνουμε και κάπου στις διακοπές μας. Φυσικά όχι σε παγκάκι. Το πιο φυσιολογικό πράγμα είναι να μείνουμε σε σουΐτα. Τι τις θες τις διακοπές ρε καραμήτρο αν δεν μείνεις στην σουΐτα με την ιδιωτική πισίνα και την μαγευτική θέα στο ηλιοβασίλεμα; Τι θα πει τι θέλω εγώ την πισίνα δίπλα στην θάλασσα; Την θες αλλά δεν το ξέρεις και στο κάτω κάτω τζάμπα πράγμα είναι από 300 εούρος μέχρι 1500 κάνουν σ’ ένα στην Καβάλα. Το οποίο ήταν επί Τουρκοκρατίας δημόσιες υπηρεσίες ή κάτι τέτοιο και έφεραν ειδικό αρχιτέκτονα από την Αίγυπτο να το μετατρέψει σε ξενώνα… Μαλακίες θα κάνουμε τώρα… ο άνθρωπος έχει φτιάξει ολόκληρες πυραμίδες, τι να κλάσει ο Καλατράβας με τις στέγες του…
Αν θέλουμε κάτι πιο φθηνό και μακρυά απο τα βλέμματα των πολλών, υπάρχει λύση. Ιστιοπλοϊκό. 2500 τη βδομάδα το παπόρο… 300 η βενζίνα… 200 τα φαγιά… άλλα 500 ο καπετάνιος γιατί κάποιος πρέπει να οδηγάει τον σκυλοπνίχτη την ώρα που θα πίνουμε το μαρτίνι μας στην πρύμη… με τριάμισι χιλιαρικάκια την εβδομάδα είμαστε άρχοντες…
Δηλαδή έτσι όπως τα είδα κοιτώντας τα περιοδικά για να πάρω ιδέεες, αν δεν έχεις γύρω στα 3000+ εούρος την εβδομάδα, διακοπές στην Ελλάδα δεν…
Τώρα αν πω εγώ ότι με 3000 εούρος υπολογήσαμε ταξίδι με αυτοκίνητο Ιταλία – Ελβετία – Παρίσι – Μοντε Κάρλο – Ιταλία για δύο άτομα… και δεν μας έφταναν οι μέρες της άδειας, τι θα πείτε; 30 μέρες on the road [για να δούμε και τίποτα και όχι να κάνουμε rally], γύρω στις 4.000 χιλιόμετρα… 3.000 εούρος για δύο άτομα, με καράβια, βενζίνες, διόδια, φαγητά, ξενοδοχεία…
Κάτι πρέπει να ξαναδούν οι ξενοδοχοπατέρες αφενός μεν, αλλά ιδίως τα περιοδικά μ’ αυτά που γράφουν. Εκτός κι αν νομίζουν ότι το αναγνωστικό τους κοινό είναι Ρώσσοι μεγιστάνες που δεν μπόρεσαν να φτιάξουν ακόμα ιδιωτικό παράδεισο σε εξωτικό νησί….
Αφιερωμένο στους 30+
Μου το έστειλε με mail μία φίλη….
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας
νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…
Ανανέωσις
Έχει πλάκα το θέμα, γιατί η μισή μπλογκόσφαιρα έλαβε το ίδιο mail και το δημοσίευσε. Διάβασα ότι το παραπάνω κείμενο αφορά και ηλικίες από 1983 και μετά. Λάθος. Από το 1983 και μετά είναι τα σημερινά 20χρονα… Δεν τα έχουν ζήσει αυτά. Τα έχουν μόνο ακούσει και αν…
Τρομοκαραγκιόζηδες
Προχθές έσκασε μια βόμβα κοντά στο σπίτι ενός υπουργού. 100 μέτρα πάνω, 100 μέτρα κάτω, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί. Αυτός ήταν εκεί κοντά το ονομάζουμε τρομοκρατική επίθεση κατά του υπουργού και είμαστε ήσυχοι.
Τώρα εγώ γιατί δεν μπορώ να δω με συμπάθεια τους βομβιστές; Γιατί ενώ αυτοαποκαλούνται “επαναστάτες” στο δικό μου το μυαλό δεν έχουν καμία διαφορά από τους Αμερικάνους στο Ιράκ; Μήπως γιατί και οι μεν και οι δε, λένε ότι θέλουν να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο, ελεύθερο και δημοκρατικό αλλά το μόνο που κάνουν είναι ν’ αφήνουν στο πέρασμά τους, πτώματα και ερείπια; Δηλαδή όταν λένε ένα καλύτερο κόσμο αυτοί εννοούν έναν κόσμο γεμάτο πτώματα και ερείπια… Πειράζει να έχω έναν χειρότερο κόσμο και να είναι όλοι ζωντανοί;
Εγώ δεν έχω τίποτα με τον εν λόγω υπουργό. Έτσι κι αλλοιώς ένας άχρηστος προσοδοθήρας είναι. Γιατί να τον κάνουν ήρωα και να του δώσουν βήμα να μου κάνει κύρηγμα περί δημοκρατίας;
Αν θέλουν όλοι αυτοί οι δήθεν-τάχα “επαναστάτες” να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο καθαρίζοντάς τον απ’ τα “σκουπίδια”, αντί να βάζουν βόμβες και να σκορπάνε τον θάνατο δεξιά κι αριστερά, μπορούν να πάρουν την σακούλα που δίνει το “Γεώ” και να καθαρίσουν καμιά παραλία ή κανά πάρκο απ’ τα κανονικά σκουπίδια. Αυτό είναι επανάσταση. Αυτό που κάνουν τώρα είναι δολοφονία. Εγώ έτσι το βλέπω.
Blues & Bikes 