Ανηφόρα
Καθόμασταν σ’ ένα joint της πόλης που μεγάλωσα, με φίλους και συζητούσαμε τα καθ’ ημάς.
Εγώ είπα για την ορεινή ποδηλασία [mountain bike στα ελληνικά], ο άλλος είπε ότι είναι πεζοπόρος και πάει και καθαρίζει παλιά μονοπάτια, ο παράλλος είπε ότι δεν βγαίνει έξω πλέον γιατί βαρέθηκε τα ξενύχτια.
Όλοι συμφωνήσαμε ότι έχουμε καπνίσει λιβάδια Virginia tobacco, έχουμε πιει καράβια αλκοόλ και έχουμε ξενυχτήσει για δυο ζωές.
Ώρα να δούμε κάτι άλλο και αν δεν μας κάτσει πάλι εδώ είμαστε, σε παλιά κλασσικά πλέον, μονοπάτια.
Σίγουρα τον τελευταίο καιρό μιλάω πολύ για το ποδήλατο. Μόνο που είναι πολύ διαφορετικά απ’ ότι πριν 5 χρόνια. Και τότε είχα ποδήλατο και κυκλοφορούσα μ’ αυτό όταν μου δινόταν η ευκαιρία. Είχα [και έχω] αυτοκίνητο και συμμετείχα ενεργά στα δρώμενα του χώρου της αυτοκίνησης.
Τώρα το ποδήλατο είναι mainstream. Κι επειδή είναι mainstream, αρχίσαμε διαλόγους που έχουν το απλό συμπέρασμα “μάθαν ότι γαμιώμαστε, πλακώσανε και οι γύφτοι”. Όπως και να το ντύσεις το θέμα, η ουσία αυτή είναι.
Να το κάνω λιανά, να μπείς στο νόημα.
Δεν πολυκαταλαβαίνω την ορολογία των παιδιών της πολής και εν πολλοίς μ’ αφήνει και παγερά αδιάφορο. Μισά ελληνικά, μισά εγγλέζικα, λεκτικές ακροβασίες που προσπαθούν να δείξουν ποιότητα και το μόνο που καταφέρνουν, είναι να αποδείξουν την τρικυμία εν κρανίο.
Δεν βλέπω ανταγωνιστικά ως ποδηλάτης τα αυτοκίνητα και ως βενζινοαίματος γκαζοφίλ τα ποδήλατα. Δεν χρειάζομαι να διώξω κανέναν από πουθενά, για να βγάζω γούστα.
Ξεκίνησα να καβαλάω ποδήλατο γιατί τότε, στα 11 μου, μόνο αυτό το μέσο μπορούσα να έχω για να μετακινούμε. Στην συνέχεια περισσότερο από συνήθεια και για ν’ αποφεύγω τις κακοτοπιές, λέγε με αλκοτέστ, κίνηση, παρκάρισμα.
Τώρα είμαι στην ευτυχή θέση να το πάω το θέμα ένα βήμα παραπέρα, όσο και αν τα κάθε λογής τσόλια με αποκαλούν “πλούσιο χομπίστα” και “ποδηλάτη του Σαββατοκύριακου”. Όχι μόνο εμένα. Και άλλους που είναι σαν κι εμένα.
Μας έμαθαν όλους εμάς, τους τριγύρω από τα 40, να βλέπουμε την ζωή ανταγωνιστικά.
Να αποκτήσουμε το πιο δυνατό/ακριβό αυτοκίνητο, να βγάζουμε τα περισσότερα λεφτά, να υπερηφανευόμαστε πόσες πολλές ώρες δουλεύουμε άρα είμαστε σημαντικοί και το πιο γελοίο. Αν δεν πηδήξουμε την κάθε γκόμενα που απλά μας χαμογελά, τότε δεν μετράμε μία στον μάταιο τούτο κόσμο.
Δεν μας έμαθαν κάτι που ίσως είναι πιο αληθινό.
Ν’ αναμετρηθούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Εδώ έρχεται το γαμημένο ανηφορικό μονοπάτι.
Που δεν μετράει τι ποδήλατο έχεις για να το ανέβεις, αλλά πόσα ψυχικά αποθέματα…
Είσαι εσύ, το μονοπάτι και ο εαυτός σου.
Ή βάζεις την ουρά στα σκέλια και γυρίζεις πίσω ή μπαίνεις στον κόπο.
Dont’ Save the x-King’s House
Όχι δεν θα γράψω για το Πολυτεχνείο. Δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα, είναι η αλήθεια. Δεν λυπάμαι καθόλου που δεν ήμουν εκεί. Αν ήμουν μπορεί να συμμετείχα στον αντιδικτακτορικό αγώνα, μπορεί να έκανα και την πάπια, σαν έντιμος κυρ-Φασουλής.
Ούτε έχω καμιά ιδιαίτερη πρεμούρα κολήσω ένσημα επαναστάτη, παίζοντας πετροπόλεμο με τα ΜΑΤ στην πορεία της Επετείου. Διάολε κάποιοι έδωσαν την ζωή τους για να μην γίνεται αυτό. Για ποιο σεβασμό στον αγώνα τους μιλάμε όταν το διαιωνίζω, στην προσπάθεια να κλέψω λίγο από την αίγλη του αγώνα τους.
Μην σου πω ότι είναι γελοίο να πηγαίνω να διαμαρτυρηθώ στην Αμερικάνικη Πρεσβεία, φορώντας αμερικάνικα ρούχα και ακούγοντας αμερικάνικη μουσική. Ειδικά αυτής του λίκνου της Αμερικάνικης δεξιάς. Της Lone Star State.
Άλλο είναι το θέμα μου μιας και πιάσαμε τα χουντοβασιλικά.
Κάθε φορά που αναφέρω το που πάω συνήθως για mtb ανοίγει η ίδια κουβέντα. “Μα ν’ αφήνουν τα παλάτια στο Τατόι να ρημάζουν, αντί να τα εκμεταλεύονται;”
Σε πρώτη ανάγνωση δείχνει την αντίληψη που έχουν οι νεοέλληνες για την γή. Να μην μείνει κομμάτι ανεκμετάλευτη. Είτε χτίζοντάς τη, είτε καλλιεργώντας τη. Στο χρήμα που πιστεύουμε ως μόνο και αληθινό Θεό.
Το άλλο έχει να κάνει με πολιτική. Δεν τον διώξαμε γιατί δεν το γουστάραμε το σούργελο, επειδή μόνο κακό έκανε στον τόπο; Δεν τον αφήσαμε να σηκώσει και την οικοσκευή; Δεν τον πληρώσαμε από πάνω, γιατί τον διώξαμε;
Μας λείπει; Θέλουμε κάτι που να τον θυμίζει;
Ας ρημάξουν τα ήδη ρημάδια και όποιος μπορεί ας πάει να σηκώσει ότι τον βολεύει και μπορεί από εκεί πέρα.
Να ξαναγίνει ο χώρος όπως ήταν, πριν μας φορέσουν τους λεχρίτες οι Μεγάλες Δυνάμεις ή σύμμαχοι ή όπως αλλοιώς τους έλεγαν.
Blues & Bikes 