Περί ποδηλασίας

Ας το πάρω απ’ την αρχή. Δηλαδή από παλιά.

Ας πούμε ότι υπήρξαμε ως παιδιά, λίγο πιο ζωηρά απ΄τα υπόλοιπα. Όχι τίποτα extreme. Υπερκινητικότητα λέγεται αυτό επιστημονικά, νομίζω.

Ευτύχησα [ερωτηματικό εδώ] να μεγαλώσω σε γειτονιά που ήταν κατηφόρα ή ανηφόρα. Ο χαρακτηρισμός ανάλογα με την πλευρά που ήταν το τέρμα της ομάδας σου, στην απογευματινή “μπάλα”.

Μοιραία έπρεπε να εκμεταλευτούμε το χώρο που είχαμε στην διάθεσή μας. Τότε δεν υπήρχαν τα computer και τα playstation.

Άρα κάπου συναντηθήκαμε με τα “πατίνια” κατασκευασμένα από ξύλα οικοδομής, άξονες από σκουπόξυλο και ρόδες από ρουλεμάν.

Τρελές κόντρες στην κατηφόρα. Πιτσιρίκια που αναζητούν την καταξίωση στον μικρόκοσμο της γειτονιάς.

Αργοτερα ήρθαν τα ποδήλατα, ανταμοιβή του μπαμπά για την πρόοδο στο σχολείο.

Το πράγμα αρχίζει και εξελείσεται. Μανταλάκι και καπάκι από άσσο σκέτο, για να κάνει θόρυβο σαν μηχανή. Ποιος θα πάει πιο μακρυά με σούζα, ποιος θα κάνει την πιο εντυπωσιακή κολλιά.

Και τέλος τα αυτοκίνητα.

Όχι αυτό που θα σε μεταφέρει. Όχι ένα για να κάνεις το κομμάτι σου στο Χαρικλάκι.

Αλλά το πιο fun to drive. Το πιο γρήγορο που θα σε βγάλει ασπροπρόσωπο στο track day και στο ταξίδι.

Αυτό που θα είναι η φυσική συνέχεια του παρελθόντος.

Και τώρα ξανά πίσω στον χρόνο. Ξανά ποδήλατο.

Όχι επειδή πλεόν είναι mainstream και διάφορες οικολογικές μαλακίες. Αλλά επειδή οι δρόμοι γέμισαν μαλάκες. Ακόμα και στο πιο έρημο σημείο της επικράτειας πάντα θα βρίσκεται ένα πανικόβλητο σούργελο να έρχεται από απένατι μην ξέροντας που πατά και που βρίσκεται.

Αρκετοί με ρώτησαν για το κόλλημα με το ποδήλατο, θ’ απαντήσω με αυτό το βιντεάκι.

Καμία σχέση με την εικόνα που έχετε για το ποδήλατο, με αυτό που βλέπεται στους δρόμους απ’ τις διάφορες ομάδες που κυκλοφορούν στην πόλη.

Έχεται ακούσει για mountain bike αλλά σίγουρα όσοι δεν έχουν ασχοληθεί, δεν ξέρουν περί τίνος πρόκειται.

Οι ομάδες ποδηλασίας που μας έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια, μας αποκαλούν “ποδηλάτες του Σαββατοκύριακου”.

Δεκτόν.

Η βλακεία είναι ανίκητη.

Από την άλλη είμαστε οι εφιάλτες τους.

Κάνουμε όλα αυτά που θα ήθελαν να κάνουν, αλλά δεν έχουν τα άντερα να μπουν στην διαδικασία.

Όπως μ’ έναν SUVα δεν μιλάς για αυτοκίνηση, για τους ίδιους λόγους αποφεύγεις να ταυτιστείς μαζί τους.

Δεν γίνεται να μιλάμε για ποδηλασία με τους SUVάδες του ποδηλάτου.

Όπως οι κατσίφλωρες αγοράζουν SUV, έτσι και αυτοί καβαλάνε ποδήλατο.

Επειδή τους είπαν ότι είναι mainstream.

14/12/2009 | Categories: Uncategorized | 4 Comments