Στα χιόνια
Διάβαζα το πρωί, το post του Θίοντορ με τα χιόνια και τις αλυσίδες και θυμήθηκα παλιές περιπέτειες, δικές μου και νοστάλγησα! Να βάλουμε και τραγουδάκι να παίζει…
Το concept ήταν το παραδοσιακό. Χιόνια – τζάκι – κιθάρες – τσίπουρα – και τα λοιπά και τα ρέστα.
Προορισμός, Λίμνη Πλαστήρα. Υπάρχει ένα καταπληκτικό δασικό χωριό με ξύλινα σπιτάκια, εκεί να πάμε έπεσε η ιδέα. Ξύλινα σπιτάκια; Ξύλινα σπιτάκια.
Τι θέρμανση έχει; Από τζάκι η απάντηση. Άρχισε το δούλεμα. Μισό να χορδίσω, πάμε όλοι μαζί από «ρε», all time classic κλίμακα, παντός καιρού και τραγουδιού…
Κι αν ο καθένας τουρτουρίζει από το κρύο
θα την περνώ στην αγκαλιά σου μεγαλείο
Κι όταν το τζάκι μένει σπίτι μας σβηστό
θα με θερμαίνει το φιλί σου το ζεστό
Κι αν δεν ανάβουμε κουκλίτσα μου μαγκάλι
Θα ’μαι ζεστός μες την δική σου την αγκάλη
Το πιο θερμό καλοριφέρ είν’ τα φιλιά
σαν θα κοιμόμαστε κουκλίτσα μου αγκαλιά…
Ξεκινήσαμε πρωί – πρωί απ’ την Αθήνα εν μέσω κατακλισμού. Ακραία καιρικά φαινόμενα έλεγαν οι τηλεοράσεις. Αραιό χιόνι στην Μαλακάσα, με το που πιάνουμε, Θήβα στην ευθεία, λιακάδα!
Θα μου πει εμένα ο Θίοντορ για ψυχεδέλια. Εδώ να δεις.
Από τον Δομοκό και μετά είχε χιόνια αλλά ο δρόμος ήταν στεγνός. Φτάνουμε μες την καλή χαρά στην Καρδίτσα, καφέ, τηλέφωνο στον μάστορα, πόσο μακρυά είναι το χωριό από τον κεντρικό δρόμο;
2-3 χιλιόμετρα… τίποτα. Αν υπάρχει πρόβλημα θα έρθω να σας τραβήξω με το Ντατσόν…
Εν τω μεταξύ λιακάδα, 1 μέτρο χιόνι δεξιά – αριστερά αλλά ο δρόμος στεγνός.
Στην διασταύρωση που μας είχαν πει…. κάνουμε αριστερά και ώώώώώώώώώπαααααααα!!!!!!!!
Πως λέμε φιλανδική λίμνη; Αυτό. Το ‘χεις. Έτσι ήταν ο δρόμος. Δρόμος τώρα… Μια λουρίδα πάγος ανάμεσα στο χιόνι. Καταφτάνει κι ο μάστορας με το Ντατσόν, δηλαδή ένα γαϊδούρι 4×4 με χιονολάστιχα, τι να μασήσει τώρα αυτό. Έλα κουράγιο παιδιά φτάνουμε ο μάστορας, άντε να βάλουμε αλυσίδες εμείς… 2-3 χιλιόμετρα είναι πόσο θα κρατήσει;
Πόσα χιλιόμετρα είπες Αλέκο; Πόόόόόόόσσσσαααααααααα;
Τουλάχιστον 10! Από παγωμένη άσφαλτο σε λασπωμένο χωματόδρομο κι από εκεί σε καθαρή άσφαλτο και τούμπαλιν!!!! Βάλε – βγάλε αλυσίδες, ευχαριστώ ω! Γερμανοί με την τεχνολογία σας. Οι άλλοι μ’ αυτές του βενζινάδικου τράβηξαν τα πάνδεινα.
Οι τσοπάνηδες εν τω μεταξύ, γάτοι. Έβλεπα τα ντατσόν [κανονικά αυτά, όχι σαν το γαϊδούρι του μάστορα] παρκαρισμένα στην άκρη, με τις αλυσίδες περασμένες και καλυμένα με μουσαμά. Σου λέει, άμα μας την πέσουν οι αρκούδες και οι λύκοι εδώ πάνω, μην ξεχιονίζουμε πάνω στον πανικό. Τραβάμε τον μουσαμά και δρόμο.
Με τα πολλά φτάνουμε επιτέλους και στο δασικό χωριό. Μπαίνουμε στα σπιτάκια, χαρά Θεού, μέσα στη ζέστη. Φορτώνουμε ξύλα το τζάκι, αχρείαστα να ‘ναι και κατευθυνόμεθα στο σαλέ να «φορτώσουμε»…
Κάτι τα τσίπουρα [κυρίως], κάτι το κέφι, ποιο χιόνι και κρύο τώρα… μια χαρά ήταν ο καιρός!
Ξυπνάμε την άλλη μέρα, στην Σιβηρία… κέντρο. Όχι προάστια που ζεσταίνει λίγο. Κέντρο Σιβηρία. Τζάκι σβηστό. Ποιος θα σηκωνόταν το βράδυ να βάζει ξύλα;
Σε τζάκι μεγαλώσαμε, θα κολλήσουμε να τ’ ανάψουμε; Δεν αγχωνόμαστε, σε δέκα λεπτά θα είμαστε Τζαμάικα…
Αμ δε… με τίποτα λέμεεεεεεε….
Πάω στον μάστορα και παίρνω πετρέλαιο. Περιλουζομένων των ξύλων με πετρέλαιο, εφούντωσε φωτιά μεγάλη! Μόλις κάηκε το πετρέλαιο, τελείωσε και η φωτιά. Τα ξύλα, στα μπρίκια τους εντελώς. Δεν έσκασαν ρυτίδα.
Πάνω που πάμε να την κάνουμε, μην μας βρουν σαν «το κοριτσάκι με τα σπίρτα» απ’ το κρύο, φούντωνει η φωτιά….
Άντε τώρα στην κατηφόρα της επιστροφής. Στο ξεκίνα, οι αλυσίδες περασμένες οπότε κανένα πρόβλημα. Με το που παίρνουμε την κατηφόρα, νάτη η στεγνή άσφαλτος. Άντε ξαναβγάλε αλυσίδες… δυο στροφές παρακάτω φαίνεται ο χιονισμένος χωματόδρομος…
μουμπλε… μούμπλε…
Θυμάσαι την διαφήμιση του 206 με τα λασπωμένα αυτόγραφα;
To αυτό.
Ο άνθωπος που δεν «ίσιωσε» ποτέ… όλη τη διαδρομή μέχρι τον πολιτισμό, χωρίς αλυσίδες. Η χαρά του γκαζοφίλ.
Στην Καρδίτσα, κλασσικά λιακάδα και στην Μαλακάσα έπαιζε αν θα μπορέσουμε να περάσουμε απ’ ότι έλεγε η ράδιο…
Ηθικό δίδαγμα δεν έχει. Συνεχίζουμε το πρόγραμμά μας κανονικά.
Αθλητική Πέμπτη
Την παραμονή των αγώνων με την Βέρντερ και τον Άρη συζητούσα με έταιρο γαύρο για τα δύο ματσάκια. Του είπα ότι με τον Άρη είναι χαμένο από χέρι. Για την Βέρντερ παίζεται. Με κοίταξε με απορία.
Του εξήγησα ότι το ματς με τον Άρη έχει και συμβολικές προεκτάσεις πέρα απ’ τις συγκυρίες. Μπάγεβιτς ως νέος προπονητής σε μια ομάδα με νέους και φιλόδοξους παίκτες. Έχουν desire όπως λένε οι Αμερικάνοι και λογικά θα τρώνε σίδερα.
Στον Ολυμπιακό αντίθετα τους ενδιαφέρει το ματσάκι με την Βέρντερ που είναι άλλο πράγμα. Μπορεί, συνέχισα, να κατηγορούν τον σερ-Τάκης για αμυντικό ποδόσφαιρο αλλά αν είναι το ματς 0-0 στο 80′ και κάνει μια κάθετη ο Λεντέσμα [που την έχει] και φύγει ο Λούα Λούα και τους το σφηνώσει, τι θα λένε μετά;
Τίποτα, καθότι τ’ αποτελέσματα ήρθαν πολύ καλύτερα απ’ ότι προέβλεψα κι όλο αυτό είναι έργο ενός ανθρώπου που τον έχουν στην ανυποληψία. Που, με την εμφάνιση του γαύρου στο Μπερναμπέου χθες βράδυ, κάρφωσε ακόμα ένα καρφί στο σταυρό των μίζερων.
Όλου αυτού του τσούρμου των ανίκανων που έχουν επιβάλει τη δικτακτορία των μετρίων. Που αδυνατούν να πάρουν έστω μια μικρή «νίκη» στη ζωή τους, γιατί δεν αγωνίστηκαν ποτέ και για τίποτα. Που έχουν μάθει να βλέπουν το [όποιο] «γήπεδο» από έξω προς τα μέσα κι όχι από μέσα προς τα έξω.
Που όντας μη αγωνιζόμενοι, προσπαθούν να βιώσουν τη χαρά της νίκης, μέσα απ’ τις νίκες των άλλων. Που ανεβάζουν και κατεβάζουν είδωλα ανάλογα με τις περιστάσεις.
Όταν πάλι το αποτέλεσμα δεν είναι το αναμενόμενο, καταφέυγουν στις πιο απίθανες θεωρίες συνωμοσίας για να εξηγήσουν το «ατυχές» αποτέλεσμα.
Παράδειγμα η F1. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πιστεύουν ότι ήταν στημένη και δεν το πήρε ο Χάμιλτον. Δεν χωράει στο μυαλό τους, ότι ο Χάμιλτον μπορεί να είναι ένας καλός ambassador για την F1, ένας γρήγορος οδηγός σίγουρα, αλλά απέχει παρασάγκας απ’ το να χαρακτηριστεί αυτό που λένε στα στέκια «χερά». Δεν είναι ούτε Βιλνέβ, ούτε Σέννα, ούτε καν Σουμάχερ.
Μάλιστα ο Σουμάχερ σε ανάλογη έξοδο με τον Χάμιλτον στο προτελευταίο GP, όχι δεν εγκατέλειψε, αλλά έφυγε και με donut ωσάν κάΝγκουρος στα Λιμς. Αυτό είναι τα «χέρια». Στην δύσκολη στιγμή να έχεις τ’ άντερα, και να μην κολώσεις. Ο Χάμιλτον είχε «τελειώσει» πριν ακόμα μπει στο μονοθέσιο στον τελευταίο αγώνα. Αλλά δεν μπορεί να βγει μια εταιρία που έχει επενδύσει τόσα για το πουλέν της και να πει «ξέρεται, του έφυγαν τα τσίσα και γι’ αυτό πήγε άπατος». Βγήκε και είπε κάτι για το κιβώτιο, τι να έλεγε δηλαδή;
Το ακριβώς αντίθετο έκανε ο έταιρος πιτσιρικάς, αυτός των MOTO GP. Εκεί που ανάλυαν όλοι αν θα το πάρει ο Pedrosa, ο Hayden ή θα κάνει το comeback ο τεράστιος Valentino Rossi ήρθε απ΄το πουθενά ο Stoner και τους άφησε άλλαλους. Φορώντας μάλιστα μπλουζάκι υπογεγραμένο απ’ τον Rossi. Αυτόν που ένα GP πριν το τέλος, τον έχει αφήσει 100 βαθμούς πίσω. Κάπως έτσι, γίνονται και οι «δουλειές» στην ζωή.
Ταχαμεαλλαταχάσαμε
Αυτό το παλιό-φατσοβιβλίο όλο πίκρες με κερνάει πρωί και βράδυ.
Κάνω το test:
Η απάντηση ξεκινάει με το political correct [my ass] ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!
Και πάνω που πάω να πάρω τα πάνω μου, αρχίζει το χώσιμο.
Τώρα κι αυτός ο Χριστιανός έστω και καθολικός… κι αυτοί χριστιανοί είναι, κι αυτοί έχουν παράδεισο και κόλαση μαζί…
με τέτοιες φίλες στο myspace…
… τι περίμενε να είμαι; Η Παναγιά η παρθενομαρτυρούσα, [βοήθειά μας];
Αναρωτιέμαι. Είμαι βαθύτατα προβληματισμένος. Που πάει αυτός ο κόσμος.
Η Ε. μου είπε εκεί που ξεκινήσαμε να το αναλύουμε, ότι έχει τρελλαθεί ο κόσμος και δεν ξέρει τι λεει και τι θέλει. Άστον τρελλό στην τρέλλα του, απάντησα, και το θέμα έληξε εκεί.
Εσύ μικρομεσαίο Χαρικλάκι κρατάς το «deviant urges»… το φόβο μου να ‘χεις… μην σε χτυπήσει τελείως η βλακεία στο κεφάλι και θέλεις να γίνουμε φίλοι…
Είμαι επικίνδυνος λέμεεεεεεεεεε… oxoxoxoxoxoxoxo
Conditions
Παρακολουθούμε εργαζόμενο κοντά στα νέα όρια συνταξιοδότησης.
Πληροφορίες ότι ο εν λόγω εργαζόμενος είναι και «αγωνιστής» blogger ελέγχονται ως αναληθής.
Λογικά το Ασφαλιστικό θα έπρεπε να talk of the town, καθότι αφορά κυρίως το μέλλον αλλά και το παρόν όλων των εργαζόμενων. Δεν είναι μόνο η σύνταξη που θα πάρεις του αγίου πούτσου ανήμερα, αλλά και τα λεφτά που θα πληρώνεις τώρα. Βέβαια αν ρωτήσεις πόσα παίρνεις μικτά και πόσα καθαρά και που πάει η διαφορά, οι περισσότεροι δεν θα ξέρουν.
Φυσικά θεωρούν ότι το όλο θέμα δεν τους αφορά προσωπικά και είναι θέμα κάτι χαραμοφάιδων συνδικαλιστών τύπου ΓΣΕΕ που ζουν εις βάρος τους.
Όταν κάποιου η παιδεία κινείται αυστηρά στο πλαίσιο, από τηλεπαράθυρα ειδήσεων έως μοδάτο σήριαλ στην τηλεόραση, λογικό είναι να σκέφτεται μ’ αυτά τα κριτήρια. Αυτό του είπαν οι καλοπληρωμένοι ανκόρμαν, αυτό πιστεύει.
Το κόλπο είναι απλό. Σημασία δεν έχει τι λες, αλλά πως το λες. «Παράλησε το Κέντρο λόγω της πορείας των τάδε», «Απίστευτη ταλαιπωρία περιμένει αύριο τους Αθηναίους λόγω της πορείας των δείνα»…. Το γιατί κάνουν αυτοί οι τάδε και οι δείνα πορεία δεν το σκέφτηκε ο δημοσιογραφίσκος να το ερευνήσει και να ενημερώσει το πόπολο.
Με συνέπεια κεφάλαιο και εξουσία να παίζουν μπάλα μόνοι τους στο γήπεδο. Φυσικά παίρνουν τις αποφάσεις που τους βολεύουν. Αν, λένε τα έντυπα, δώσει το Κράτος και οι εργοδόται τα λεφτά που χρωστάνε στα Ασφαλιστικά ταμεία, εξασφαλίζεται η βιωσιμότητά τους. Κατά τ’ άλλα καλούν για διάλογο. Οι συνδικαλιστές λένε «φέρτε τα λεφτά που χρωστάτε» και μετά μιλάμε. Από τη στιγμή που η νέα διακυβέρνηση δεν αισθάνεται καμία πίεση, τους γράφει στα παλιότερα των υποδημάτων της.
Και πως να αισθανθεί πίεση; Εκπροσωπεί κάποιος τους ιδιωτικούς υπάλληλους στον «διάλογο»; Όχι απ’ όσο ξέρω καθότι δεν υπάρχει επίσημο συνδικαλιστικό όργανο των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα.
Οι σημερινή γενιά των 700 ευρώ είναι οι αυριανοί συνταξιούχοι των 490 ευρώ με τα προτεινόμενα μέτρα της νέας διακυβέρνησης και το να ζει κάποιος με όνειρα «μισθωτός με Cayenne και μεζονέτα στο Κεφαλάρι» μπορεί ν’ αφήνει την γλυκιά γεύση της ελπίδας στο στόμα αλλά δεν σημαίνει ότι θα γίνει και πραγματικότητα. Μάλλον το αντίθετο.
Θα πει κάποιος ότι είμαι νέος μωρέ μέχρι να φτάσω τότε, κάτι θα έχει αλλάξει. Σωστό και αυτό. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και σίγουρα πολύ αργότερα απ’ το μισθωτό.
Είναι όμως στην μέση η ταμπακιέρα.
Τα κάτι δις εούρος που χρωστάει στ’ ασφαλιστικά ταμεία το δίδυμο της συμφοράς. Ποιος θα τα πληρώσει.
Κι επειδή κράτος – εργοδόται δεν φαίνονται διατεθιμένοι να βάλουν το χέρι στην τσέπη, που πέφτει ο κλήρος; Στους μισθωτοί.
Θα βγουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, θα κάνουν τις πορείες τους και τις απεργίες αλλά το πάπλωμα θα το πληρώσουν και οι ιδιωτικοί. Που ως συνήθως θα κάνουν την πάπια και από πάνω θα βρίζουν και τους χαραμοφάηδες δημόσιους υπάλληλους που μπλοκάρουν το κέντρο…
Όταν ο πραγματικός μισθός από 700 ευρώ γίνει 650 σε μια νύχτα δεν είναι τίποτα μωρό μου.
Πληρώνεις τις υπουργικές μερσεντέ και τις βίλες στη Μύκονο του μεγαλόσχημου που θαύμαζες την δεξίωση του γάμου του στο STAR.
Θα μπορούσες βέβαια να τρως εσύ αυτά τα λεφτά αλλά είσαι large….
… μαλάκας.
Conditions που λέει ο Howlin’ Wolf στο προηγούμενο post.
it’s bluestime
Συζητούσαμε στο blog του Aθεό για τις σκοταριές και τα κοκορέτσια του Παρασκευαΐδη και μου πέταξε την “κεραμύδα” στο κεφάλι.
Έρχεται στην Αθήνα για 7 gigs ένα κολλητάρι απ’ το myspace… Ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του παίζοντας μαζί με τον Chester Burnett (aka the Howlin’ Wolf)…
Χαζέψτε άτομα μαζί του στην σκηνή.
Ο Hubert Sumlin είναι τεράστιο όνομα. Όχι γιατί έπαιζε μαζί με τον Howlin’ Wolf αλλά γιατί είναι απ’ αυτούς που διαμόρφωσαν τον ήχο του chicago blues. Το Rolling Stone τον έχει ανάμεσα στους 100 καλύτερους όλων των εποχών.
Μαζί του έρχεται ο Buddy Flett και οι Bluebirds
Σ’ αυτό το βιντεάκι παίζει κιθάρα μαζί με τον Hubert Sumlin o Kenny Wayne Shepherd [τα σπάει, ψάξτε να βρείτε το “10 days out”], και drums ο Chris Layton [σε όποιον λέει κάτι το όνομα… αυτός είναι… ο drummer του SRV]. Ο Buddy Frett είναι στο βάθος αριστερά που τραγουδά και παίζει slide guitar.
Θα γούσταρα να έρθει όλο αυτό το σχήμα, αλλά μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Έχουν πρόβλημα και οι μεταμοσχεύσεις σκωταριάς…
Οπότε ας κλείσουμε μ’ έναν ακόμα mr. Sumlin
Το τελευταίο κομμάτι που ξεκινάνε να πουν ένα τραγουδάαααακιιιιιιιι και το κόβει ο χασάπης…..
Ωραία μπαίνει ο χειμώνας.
Και καλή τύχη μάγκες
Την περασμένη εβδομάδα, ζήσαμε το επεισόδιο «γιος αριστερού πολιτικού, οπαδός του αναρχοαυτόνομου χώρου, ληστής τραπεζών.»
Στην αρχή ο ραταπλάν, μια τεράστια επιχείρηση προσαγωγής προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή του πόπολου. Χωρίς να λέει το όνομα αναφέρει ξεκάθαρα ότι πρόκειται για υιο στελέχους του Σύριζα. Το όνομα το είπαν τα φιλοκυβερνητικά έντυπα.
Ο στόχος σαφής. Να συνδέσουν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο με το κοινό έγκλημα.
Το πρώτο που ξέχασαν.
Με την ίδια λογική μπορούμε άνετα να συνδέσουμε το κυβερνών κόμμα με τον υπόκοσμο.
Ο Παλαιόκωστας είναι δηλωμένος οπαδός τους. Μάλιστα όταν τον μάζεψαν ειπώθηκε ότι το έκανε σαν δώρο στο κόμμα. Για να μην νομίσουν ότι ξεχνάμε.
Όπως ο ληστής της χρηματαποστολής του καζίνο που ήταν στην προσωπική φρουρά βουλευτή.
Και κάθε τόσο όλο και κάποιο φυντάνι απ’ τους σωματοφύλακες τους πιάνεται, να πουλάει είτε όπλα, είτε προστασία.
Για να μην πούμε για τις μπαλωθιές στα οικογενειακά γλέντια του επίτιμου, σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση.
Το δεύτερο που τους διαφεύγει είναι ότι παίζουν με τη φωτιά. Και παραδοσιακά όποιος παίζει με τη φωτιά καίγεται. Πολύ ωραία η προπαγάνδα με τους αντιεξουσιαστές για να τρομάξουν τους «νοικοκυραίους» αλλά δεν θέλει και πολύ ο φόβος να μετατραπεί σε οργή.
Μπορεί αφελώς να προπαγανδίζουν ότι η τάξη και το ήπιο κλίμα κινδυνεύει από τους αντιεξουσιαστές, αλλά οι «νοικοκυραίοι» ξέρουν πολύ καλά ότι περισσότερο κινδυνεύουν από τις τράπεζες παρά από τους αντιεξουσιαστές.
Παυλάκης…
Στις τράπεζες χρωστάνε το σπίτι τους, το αυτοκίνητό τους, τα ψώνια του Super Market.
Μιλάμε σε τελείως θεωρητικό επίπεδο ότι τα νοικοκυριά δεν μπορούν ν’ αποπληρώσουν τα δάνειά τους, αλλά κάποια στιγμή αυτό θα λυθεί. Με την δεδομένη οικονομική κατάσταση των νοικοκυριών, το πιο πιθανό είναι να λυθεί υπέρ των τραπεζών.
Σκεφτείτε μια στρατιά απελπισμένων που έχουν χάσει τα πάντα. Βρίσκονται ξαφνικά χωρίς τίποτα στα χέρια τους.
Η απελπισία περίστροφο
σφαίρες της οι ανάγκες…
Δεν είναι «μακρυά» το Los Angeles του ’89 και τα προάστια του Παρισιού.
Δέκα να βρεθούν μ’ ένα δίκανο στα χέρια για να υπερασπίσουν το βιος μιας ζωής [άσχετα αν είναι δανεικό] θ’ αρχίσουν τα …
άντε… και καλή τύχη μάγκες [κυβερνώντες]
Φοβού τους απελπισμένους που δεν έχουν τίποτα [άλλο] να χάσουν και κυρίως μην τους υποτιμάς.
The way to the next whiskey bar
Λατρέυω τα μικρά υπόγεια «καπηλιά»…
… γεμάτα καπνό και αλκοόλ…
… ίσως γιατί εκεί τα χνώτα των ανθρώπων «μυρίζουν» ειλικρίνεια και ανθρωπιά. Και όχι υποκρισία και συμφέρον.
Δίτροχο
Με το καλημέρα η νέα διακυβέρνηση ανάγγειλε αύξηση στα καύσιμα. Για αρχή εξομοίωσε τις τιμές πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης. Όπου να ‘ναι έρχεται και στη βενζίνη. Θυμάμαι ήταν επί Τακησμητσό που ο Ανδριανόπουλος διπλασίασε [σχεδόν] την τιμή της βενζίνης. Η δικαιολογία ήταν ότι οι Ευρωπαίοι την πλήρωναν πολύ πιο ακριβά.
Τότε πολύς κόσμος το γύρισε στην μοτοσυκλέτα. Αυτό δεν ήταν κακό γιατί, από την εποχή των “καμικάζι” των 80’s, βοήθησαν και οι βιντεοταινίες τα μέγιστα, αυτό το συμπαθές μέσο βρήκε στην ελληνική κοινωνία τη θέση που του αξίζει. Μην ξεχνάμε βέβαια και την ΜΟΤΟΕ και τις προσπάθειες που έχει κάνει και κάνει.
Αργότερα κατά το 2000 μ.Χ. άρχισε να παρουσιάζεται μια καινούρια γενιά χρηστών μοτοσυκλέτας, που δεν είχαν καμία σχέση με την πρώτη.
Είναι η φυλή με τα σκούτερς. Κατάλαβες. Οδηγούν το taperware λες και οδηγούν κάτι μεταξύ ποδηλάτου και αυτοκινήτου. Καμία σχέση με μοτοσυκλέτα και την κουλτούρα της.
Θα τους δεις συνήθως να οδηγούν με 40, πάνω ακριβώς στην διαχωριστική γραμμή, μεταξύ αριστερής και μεσσαίας λωρίδας.
Κι εγώ που δεν ξέρω να οδηγώ μοτοσυκλέτα, [άσχετα αν έχω δίπλωμα απ’ τα 20 μου] ξέρω ότι αποφέυγεις την διαχωριστική γιατί γλιστράει και έχεις καβατζάρει την σαβούρδα, εύκολα. Και πάνε που πάνε σαν κότες, αφενώς γιατί φοβούνται, αφετέρου δε δεν έχει γκάζια ο τάφος, τους φτάνεις από πίσω και εκεί. King of the road!!!
Αν του κορνάρεις, να κάνει άκρη στην λέει κι από πάνω ότι θέλεις να τον σκοτώσεις. Βλέπεις τη διαφορά με τους κανονικούς μηχανόβιους. Τον βλέπεις έρχεται από πίσω, αφήνεις γκάζι να του κάνεις χώρο, πέρασε… χάθηκε… Ούτε σ’ ενοχλεί, ούτε τον ενοχλείς. Θα κάτσω να κοντράρω το Kawasaki στην Κηφησίας; Άμα τον πετύχω στο Πελοποννησιακό σαπούνι, ισχύουν άλλα. Εκεί θα κάνει δεξιά να περάσω… αν θες σου εξηγώ το πως και το γιατί.
Και δεν μιλάω για ντύσιμο ή για την κουρελού στην ποδιά. Ρωτάω έναν. Τι την θες την κουρελού; Κρυώνω η απάντηση. Άμα ρε πουλάκι μου κρυώνεις, τι τα θες τα ματοσακά; Πάρε το αυτοκινητάκι σου, με τα καλοριφέρια του και τα ραδιοφωνά του να είσαι κύριος.
Αν θέλεις να μπλέξεις ακόμα πιο πολύ μαζί τους, μην τους πεις ότι το taperware δεν είναι μηχανή.
Κι εγώ γούσταρα κάποτε μηχανές και απ’ ότι θυμάμαι μηχανή είναι ότι έχει συμπλέκτη. Ασχέτως κυβισμού. Εκτός κι αν έχει πέσει τόσο πολύ το επίπεδο οπότε πάσο…
Θα μου πεις τι μιλάς, αφού ξέκοψες απ’ τις μηχανές την εποχή που ο Peterhansel κέρδιζε το Paris – Dakar με Yamaha και στα eduro κέρδιζε ο Gustavsson με Husky [?].
Gustavsson έχει ακόμα το πρόγραμμα. Δες link. Δες και βιντεάκι ν’ ακούσεις ήχο.
Από την άλλη, κυκλοφορώ στους δρόμοι. Που δεν μου ανήκουν αποκλειστικά παρεπιπτώντως.
Κι επειδή θα έχουμε δεύτερο γύρο μοτοσυκλετιστών που δεν έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο αλλά για καθαρά οικονομικούς λόγους. Ίδιο είναι να περνάς 40 ευρώ την εβδομάδα, ίδιο με 10;
Έχω προτάσεις…
Θες μηχανή λεβέντη μου; Χογιοσούνγκ… νοτιοκορεάτικη τεχνολογία!
Χαρτί το μότερ. Τσίλικο. Με τα φέρινγκ του, τους συμπλέκτες του, τα 650 κυβικά του και όσο κάνει ένα taperware, μην σου πω και λιγότερο. Και έχεις κανονική μηχανή, όχι κατά συνθήκη. Ο κροταλίας της ασφάλτου θα είσαι, ο θάνατος της Αμερικής.
Και μια που είπα ο θάνατος της Αμερικής.
Και άλλη πρόταση.
Ural… Ρωσική πρωτοπορία και άντε να σου πει κάποιος ότι δεν είσαι αριστερός. Άμα λένε οι Harley ότι έχουν μέταλο… αυτές να δεις… Και απέθαντες. Άσε που πρέπει να καίνε και τσίπουρο στην ανάγκη. Βότκα σίγουρα.
Γελάς; Δεν είναι γκλαμουρους και κόζυ και τρέντυ…
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, αρχές ’90 μία μηχανή ήταν μόδα.
MZ 250. Διχρονίλα, ανατολικογερμανική.
Για να μαθαίνετε.
Το ’80 η MZ και η Τσεχικη CZ, είχαν πάρει τα βρακιά στο ISDE απ’ τους τζαπανίζ. Κοίταζες τις κατηγορίες και ήξερες ότι ο πρώτος ή ανατολικογερμανός θα ήταν ή τσέχος. Ούτε η KTM δεν μπορούσε να τους πάρει.
Γιατί; Δεν έσπαγαν δεν χάλαγαν. Είχαν τότε την μανιβέλα αριστερά και για να πάρουν εμπρός την έκανες προς τα μπροστά.
Τώρα η CZ δεν υπάρχει απ’ όσο ξέρω και την MZ [ή MuZ] την έχει αγοράσει η Yamaha.
Τότε αυτή η μηχανή, η ΜΖ ΕΤΖ 250, έκανε πολλούς μηχανόβιους. Την θυμάμαι στους δρόμους φορτωμένη, με σανδάλι και την γκόμενα από πίσω χωρίς κράνη, να οργώνει τη επικράτεια. Πριν καεί λέμεεεεεεεεεεε…
Πολλοί από τους σημερινούς 35-45 που κυκλοφορούν με τις Varadero και τις Hayabusa, με τα Arai και τα Colori, ξεκίνησαν από αυτό το MZ.
Έτσι το λέω, αχρείαστο να ‘ναι.
Blues & Bikes 