Σμόλ Σουξέ
Διάβαζα κάποια στιγμή στις εφημερίδες ότι φέτος οι σκυλαδερί δεν πήγαν καλά γιατί δεν υπήρχαν σουξέ.
Η νεοελληνική δισκογραφία δεν έβγαλε φέτος σουξέ. Ο Φοίβος κουράστηκε. Δεν είχε έμπνευση!!!
Και μέσα σ’ όλα αυτά έχωσαν και τους έντεχνους για να έχουμε κι ένα μέτρο σύγκρισης.
Βέβαια υπάρχει το αναπάντητο ερώτημα, «τι είναι έντεχνο». Πως μπορεί να οριστεί το «έντεχνο» ως είδος; Το να εντάσουμε στο «έντεχνο» ότι δεν είναι σκυλοτράγουδο, μάλλον δεν είναι σωστό. Δεν παίζουν τα ίδια πράγματα, ο Μάλαμας με τον Πορτοκάλογλου.
Και πάνω στην αναζήτηση γιατί δεν έγιναν φέτος σουξέ, ήρθε το συμπέρασμα – ερώτηση του Θύμιου Κρίκου, κιθαρίστα των InnerWish, «θα έφτιαχνε κάποιος μια μπάντα να παίξει Βανδή»;
Υπάρχει μια βασική αρχή στο marketing και την διαφήμιση που λέει, ην υποτιμήσεις ποτέ τον καταναλωτή. Θα σε στείλει αδιάβαστο χωρίς να το καταλάβεις. Τα μεγαλοστελέχη των δισκογραφικών, σίγουρα την αγνοούν.
Ή μάλλον υπερτίμησαν τις δυνατότητες του marketing. Ωραία αυτά που γράφουν τα βιβλία αλλά δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ισχύουν και στο «πεζοδρόμιο».
Playlist στα ραδιόφωνα να παίζουν ότι γουστάρουμε εμείς, μεγάλες πίστες για να γίνεται ντόρος και τα κέρδη σίγουρα.
Σίγουρα;
Ξέρω έναν σωρό κόσμο που πηγαίνει σε σκυλάδικα. Ούτε ένας απ’ αυτούς δεν αγοράζει δίσκους.
Λογικά σκέφτονται. Αφού αυτό που είναι μόδα τώρα, το παίζει συνέχεια το ραδιόφωνο. Γιατί ν’ αγοράσω τον δίσκο που σ’ έναν μήνα δεν θα κάνει ούτε για σουβέρ, επειδή κάτι άλλο θα είναι στην μόδα; Άσε, σου λέει, θα το κατεβάσω από το Internet.
Και σ’ αυτό είχαν απάντηση οι δισκογραφικές. Να κυνηγήσουμε αυτούς που κατεβάζουν τραγούδια απ’ το Internet. ΟΚ, σωστοί!!! Κύρηξαν πόλεμο σ’ αυτούς που θέλουν για πελάτες. Αν θέλεις ν’ ακούς μουσική, θα τα δίνεις σε ‘μας. Έχουμε και στόχους πωλήσεων να πετύχουμε.
Πέφτουν τα τελευταία χρόνια οι πωλήσεις δίσκων ανά τον κόσμο λένε πάλι οι δισκογραφικές. Αλί και τρισαλί.
Η μισή αλήθεια.
Η άλλη μισή λέει ότι οι περισσότεροι έντεχνοι, οι οποίοι έχουν κοινό που αγοράζει δίσκους, προτιμούν ανεξάρτητες εταιρίες παραγωγής και διακίνησης. Όσοι δεν έχουν ήδη δικές τους. Βάλτε και την μόδα του myspace, που όλο και περισσότεροι μουσικοί [ανά τον κόσμο] προτιμούν να διακινούν την μουσική τους…
Άρα οι δισκογραφικές, χάνουν το πιο δυναμικό κομμάτι της αγοράς. Δεν είμαστε και ως Ελλάδα κάτι το τεράστιο ως αγορά, για ν’ αγνοούμε τέτοια μερίδια.
Δηλαδή, τι θέλω να πω.
Ο Μάλαμας ή ο Πορτοκάλογλου πουχου, πουλάνε λιγότερο απ’ όσο πούλαγαν πριν από 6 χρόνια;
Δεν νομίζω. Τα ίδια, ίσως και περισσότερα απ’ ότι λέει ο δισκοπώλης μου, που τα προσέχει αυτά. Και επειδή μιλάμε για λεφτά και από τις πωλήσεις δίσκων βγάζει το ψωμί του [ο δισκοπώλης μου] παραγγέλει ένα αντίτυπο Βισσοβανδηδοπετρέληδες και 2–3 έντεχνους. Να μην του μείνουν οι δίσκοι στο ράφι, θέλει ο άνθρωπος.
Το πρόβλημα δεν είναι η έλειψη σουξέ. Σουξέ ποτέ δεν είχαμε. Είναι γνωστό σε όσους ασχολούνται ότι οι πλατινένοι και οι χρυσοί δίσκοι δεν ανταποκρίνονται σε νούμερα πωλήσεων αλλά σε νούμερα παραγγελιών. Που σημαίνει ότι αν ένα δισκάδικο παράγγειλε 25.000 αντίτυπα της Κελλεκίδου [τραγουδίστρια είναι αυτή τώρα ή μοντέλα;] δεν σημαίνει ότι θα τα πουλήσει κιόλας. Αλλά η δισκογραφική κάνει μια απονομή χρυσού, για να προμοτάρει το νέο αστέρι της. Κοινώς φτιάχνουμε ένα ψεύτικο σκηνικό με σκοπό το κέρδος.
Μα σε τόσα μεγάλα πανεπιστήμια πήγαν τα μεγαλοστελέχη των δισκογραφικών. Δεν έμαθαν το πιο απλό; Όσο πιο μούφα προϊόν έχεις, τόσο πιο γρήγορα θα πας άπατος;
Ηδονοπονικά
Να πέσει το βιντεάκι κύριε σκηνοθέτα μας…
Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση σ’ αυτό το τραγούδι είναι το τέλος του. Η προτροπή άνοιξη για πάντα παιδιά… ελάτε!
Για ποια άνοιξη να μιλήσεις; Την εποχή ή των ψυχών;
Την λέξη “ηδονοπονικά” την διάβασα σ’ ένα κείμενο του Πανούτσου. Δεν ξέρω ακριβώς τι σημαίνει αλλά μπορώ να πω με παράδειγμα. Όταν σε ρωτάει κάποιος “τι κάνεις”, βλέπεις στην εκφρασή του ότι περιμένει να του απαντήσεις “ότι χώρισες με την γκόμενά σου. σε απέλησαν απ’ την δουλειά σου και χρώστας 10,000 ευρώ στις πιστωτικές κάρτες”. Αν το πεις αυτό θα ικανοποιήσεις την μικροαστική κακομοιριά του. Ότι τουλάχιστον αυτός δεν έχει αυτά τα χάλια. Και την ζήλια. Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με ανθρωπιά και ζεστασιά γιατί ζηλεύουν. Κι έτσι προτιμούν τα συμφέροντα, τις κλίκες, την ιδιοτέλεια και την υποκρισία…
Μια απ’ τις πιο αγαπημένες μου διαδρομές τώρα που ανοίγει ο καιρός είναι η παραλιακή μέχρι το Σούνιο. Στροφές δίπλα στην θάλασσα. Μπορείς να την συνδυάσεις και με βουνό και δάσος με θέα το Αιγαίο. Καλή φάση. Η χαρά του cabrio. Αν και οι περισσότεροι προτιμούν την βόλτα μέχρι την Ανάβυσσο. Μετά μάλλον έχει τριανταφυλλιές ο δρόμος και αγκυλώνουν… Μια φορά είχα δει ένα τέτοιο στο καλό κομμάτι της διαδρομής. Είχα μια συζήτηση χθες γι’ αυτή τη διαδρομή και σκεφτόμουν ότι αν είχα την δυνατότητα ανεξαρτήτως budget να διαλέξω ένα αυτοκίνητο για να κάνω αυτή τη διαδρομή σίγουρα θα ήταν μια Lotus Elise S [φωτο]. Αυτή με τα “μόνο” 122 άλογα. Χωρίς καμία άνεση στο εσωτερικό. Ένα joy machine, χωρίς καμία χρήστικότητα. Όπως άλλωστε όλα τα «περιττά» πράγματα που ομορφαίνουν τη ζωή μας.
Έχω ξαναγράψει ότι δεν μου αρέσουν τα roadster για διάφορους λόγους. Βασικά τον εξής έναν. Δεν έχουν χώρο για την κιθάρα μου… Το 207 CC την χωράει άνετα αλλά πολύ… γυναικείο βρε παιδί μου…
Δεν μπορώ όμως να μην αναγνωρίσω το ό,τι είναι ότι πιο κοντά στις μοτοσυκλέτες από άποψη freedom. Παρένθεση: δεν ανεβαίνω ούτε συνεπιβάτης σε μοτοσυκλέτα αν και έχω φίλους φανατικούς μηχανόβιους.
Είναι ίσως τα μόνα οχήματα [μαζί με τις μοτοσυκλέτες] που έρχεσαι σε απευθείες επαφή με την φύση και αυτό σε κάνει να συμετέχεις στην διαδρομή, να την αντιμετωπίζεις ως σκοπό, να την απολαμβάνεις και όχι να την βλέπεις ως εχθρό προσπαθώντας να την «νικήσεις» καλύπτοντάς την στον μικρότερο δυνατό χρόνο.
Σήμερα κλείνει ακριβώς ένα χρόνο αυτό το blog. Βαριέμαι τις επετείους.
Στην αρχή το έβλεπα σαν ουρλιαχτό πάνω στο βουνό. I’m gonna howlin’ like a wolf. Πολύ πιθανόν το τραγουδάκι του βίντεο να ήταν η αφορμή. Και όλοι αυτοί που σκέφτονται ηδονοπονικά.
Περιγράφοντας με πινελιές αυτό το χρόνο που πέρασε, τον βλέπω σαν μια εκδρομή στο Σούνιο με μία Elise, μαζεύοντας ήλιο. Και με μουσική υπόκρουση τον Νιόνιο. Κι έτσι το βλέπω να συνεχίζει.
Εκδρομικά.
Άγιο είχαμε
Μ’ ένα απλό ταξίδι στην Εθνική, μπορείς να βγάλεις συμπεράσματα για το μέγεθος του αντρικού μορίου. Τι μεγέθη κυκλοφορούν στην πιάτσα ρε παιδί μου…
Θα μου πεις κι εσένα τι σε νοιάζει ρε; Δεν με νοιάζει καθόλου αλλά αν είναι σε κάθε ταξίδι να με πιάνει το στομάχι μου, αρχίζει και με ενδιαφέρει… Υγεία πάνω απ’ όλα…
Τι συμπέρασμα μπορείς να βγάλεις για τον τύπο με το Vectra που «πάει προφυλακτήρες» μια Mercedes SL AMG στα 150 Km/h;
Ας σκεφτούμε όλοι μαζί τι προσπαθεί να κάνει…
Προσπαθεί να δείξει στον τύπο με την Mercedes ό,τι πρέπει να κάνει στην άκρη τον ματρακά του γιατί έχουν αφηνιάσει τ’ άλογα…
Προσπαθεί να πείσει την γυναίκα/γκόμενα/whatever του ό,τι μπορεί να γονάτισαν οικονομικά απ’ τις δόσεις του κωλάμαξου αλλά «αγάπη μου κοίτα! Πάει όπως οι Μερσεντέ»…
Προσπαθεί να κάνει Smart την Mercedes σε περίτωση που η δεύτερη φρενάρει απότομα…
Έχει να του κάνει κούκου απ’ την εποχή του «Τσοβόλα δώστα όλα» και τώρα που έπιασε την καλή κι αγόρασε κούρσα, ήρθε η σειρά του επιτέλους, να δείξει στο «κεφάλαιο» ότι «γαμεί και δέρνει»…
Και το φαινόμενο θα γίνεται όσο προχωράει ο καιρός πιο έντονο. Η Opel π.χ. Έβγαλε το Astra GTC 1.6 με 180hp και μόνο 21 χιλιάρικα. Αν το νούμερο έχει τέτοια συμεπριφορά με 110 hp κινητήρα, φανταστείται τι θα γίνει όταν θα βρεθεί με 180. Θα κυνηγάει την Mercedes μέχρι τα 200+… Ένας απ’ την μεσσαία λωρίδα να βγει για προσπέρασμα και να χρειαστεί να «πέσουν στα φρένα» με 200+… θα γίνουν όλα μύθος…
Πάμε παρακάτω. [στην εθνική είμαστε πάντα]
Το να δεις μια γυναίκα να κάνει strip tease έχει ενδιαφέρον.
Το να βλέπεις μια γυναίκα ν’ αλλάζει λάστιχο υπό τις οδηγίες του τροχομόνου πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει ώστε να κολλήσει η [ο Θεός να την κάνει] Εθνική από την Κινέττα μέχρι τα Μέγαρα;
Όλοι αυτοί που σταμάταγαν σε εκείνο το σημείο,ειλικρινά αναρωτιέμαι τι περίμεναν να δουν;
Αν χρειάζεται βοήθεια να βοηθήσουν;
Να γδυθεί η τύπισσα;
Να βγάλουν το κόμπλεξ τους για όλες τις χυλόπιτες που έχουν φάει στη ζωή τους, γενικώς και ειδικώς;
Η τύπισσα μπορεί να υπερηφανεύεται ότι για πάρτη της κόλλησε το σύμπαν στην Μεγάλη έξοδο του Πάσχα. Όσοι έκοψαν ταχύτητα σε εκείνο το σημείο, μπορούν ν’ αυτοχαρακτηρίζονται ως λιγούρια.
Η στατιστική υπηρεσία έβγαλε ανακοίνωση ότι φέτος είχαμε στην έξοδο, μείωση των ατυχημάτων.
Τέσσερις [4] μπροστά στα μάτια μου προσπέρασαν πάνω σε στροφή χωρίς ορατότητα.
Δύο εκ των τεσσάρων αντίθετα από μένα…
Άγιο είχαμε…
The blues and the booze
Ο τίτλος είμαι μια φράση που είχα πει στην 3pad όταν μιλάγαμε για ψυχανάλυση. Δηλαδή αυτή μιλούσε, εγώ απλά σχολίαζα…
Από blues εδώ μέσα δεν νομίζω να υπάρχει θέμα. Δόξα το Θεό έχουμε να φάνε και οι κότες… Άντε και μία ακόμα εκτέλεση του «have you ever loved a woman», έτσι για το καλό των ημερών…
Προσοχή στον χαμοντίστα. You know… hammond organ…
Είναι ο φοβερός [σχωρεμένος κι αυτός πλέον] Billy Preston…
Και αφού λύσαμε το θέμα των blues…. ας πάμε στα του Booze!!!!!
Όχι δεν θα πω κουτσομπολιά από την Κυριακή. Είμεθα πάρα πολύ σοβαρό blog εμείς εδώ. Λογοτεχνικού επιπέδου…
Τώρα που το σκέφτομαι. Υπάρχει λογοτεχνικό είδος «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν»; Γιατί αν υπάρχει, πάω για Νόμπελ χαλλλαρά…
Επανερχόμεθα. Κουτσομπολιά δεν θα έχουμε, βασικά γιατί όταν γίνονται, δεν τα παίρνω χαμπάρι. Μπορώ όμως την πινακίδα: «Επιτρέπεται μόνο η χρήση νόμιμων και φορολογημένων ναρκωτικών. Ακλοόλ και νικοτίνη.» Ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Το νόημα πάντως είναι το ίδιο.
Φοβερή ταμπέλα. Πάει πολύς καιρός που έκοψα το whiskey. Πίνω μόνο μπύρα ή τσίπουρο πλέον.
Βασικά γιατί αυτά τα δύο πάνε με παρέα. Αυτό το θέμα, το έχω. Για να πιω, πρέπει να έχω παρέα, λαλά, κέφι… τέτοια πράγματα. Μπορεί να πιω τον άμπακο… ξέρεις πας στο bar έρχεται ο γκαρσόν ευγενικότατος, «καλησπέρα σας τι θα πιείτε;»… Τον άμπακο είναι η απάντηση, απλά πρέπει να συγκεκριμενοποιήσεις το είδος για να ξέρει ο άνθρωπος τι να φέρει. Τον άμπακο σε μπύρες; Τον άμπακο σε τσίπουρα; Τον άμπακο σε τεκίλες; Τον άμπακο σε ουίσκια; Κατάλαβες.
Τώρα που ήρθε το Παραδοσιακό Πάσχα λοιπόν… Έβαλα και φωτογραφία εδώ δεξά να δείτε πως είναι… δεξά είναι τώρα αυτή ή αριστερά; left είπαμε. Λάθος. Αριστερά πάρτο μην βρεις στα παλιότερα μου, διαβάσεις κανένα post και χάσεις πάσα ιδέα για το blogging και τον γραπτό λόγο. Έτσι είναι το παραδοσιακό πάσχα. Αμα δεν πας στη Μύκονο, Πάσχα δεν πρόκειται να καταλάβεις. Στο λέω εγώ που δεν έχω πάει ποτέ. Κάτι ξέρω παραπάνω.
Απ’ όλο το Πάσχα εμένα μ’ αρέσει η Μεγάλη Παρασκευή πιο πολύ. Γιατί είναι η πρώτη μέρα που έχεις άδεια. Είσαι μέσα στην καλή χαρά, πρέπει να κάνεις την νηστεία με το θαλασσινό. Οπότε πας στο ταβερνείο, να και πλατς πλουτς το κύμα να χτυπάει στην αμμουδιά… φέρε τα καλαμαράκια, φέρε και καμιά γαρύδια, πείνες, μύδια δεν ξέρω εγώ τι άλλο… έ, φέρε και κανένα τσίπουρο, άντε κι άλλο ένα… φτάνει 10 το βράδυ, πας στον Επιτάφιο με το χαμόγελο δεμένο φιόγκο πάνω απ’ το κεφάλι, μες το τρελλό κέφι…
Κι αφού δεν σ’ αφήνει ο παπάς να τραγούδήσεις κανένα Μάλαμα, «κάνω τις αμαρτίες μου να ‘χω να μετανοίωνω», αρχίσεις με τις γιαγιάδες… έραναν τον τάφο αι μυροφόραι μύρα και τα λοιπά και τα ρέστα…
Καλά έχω φοβερές ιστορίες από Πάσχα. Μια χρονιά ο μακαρίτης, αφού βαρέθηκε να περιμένει τον παπά να δώσει το φως, έβγαλε τον Bic άναψε την λαμπάδα. Κι όχι μόνο αυτό. Άρχισε και να μοιράζει. Αφού είχε πάρει όλο το προαύλιο της εκκλησίας φως, ακούστηκε απ’ τα μεγάφωνα το δεύτε λάβεται φως….
Καλή ανάσταση και καλό πάσχα
Ραντεβού από Τρίτη, έχω φύγει ήδη!
Matter of fact
Είναι γραμμένο στο DNA του έλληνα να ξεχνάει πολύ εύκολα. Πρέπει να είναι ένα κράμα αφέλειας και κουτοπονηριάς.
Κι εμένα μ’ αρέσει αυτό το τραγούδι κι ας μην είμαι fun του heavy metal. Είναι αξιόλογο.
Όμως δεν ξεχνώ ότι οι Metallica ήταν ο Δούρειος Ίππος των δισκογραφικών στην μύνηση εναντίον του Napster για την ανταλλαγή mp3 μέσω των P2P προγραμμάτων. Αυτοί έκαναν τη μύνηση. Δεν την έκανε η δισκογραφική τους εταιρία. Τώρα φτάσαμε να συζητάμε την δίωξη μεμονομένων χρηστών. Θυμάστε την αφισσούλα του Τζιμάκου με τον ακατανόμαστο και τα πεντοχίλιαρα που έβγαιναν απ’ το στόμα; Για τόσο ροκάδες μιλάμε…
Και να ήταν μόνο αυτό να πεις, δεν βαριέσαι αδερφέ, γράφτο στο χιόνι…
Όταν βγήκαν στη δημοσιότητα τα βασανιστήρια των αμερικάνων στις Ιρακινές φυλακές, ένα απ’ όλα, ήταν να κρατάνε τους κρατούμενους ξύπνιους επί ολοκληρα εικοσιτετράωρα παίζοντας μουσική στη διαπασών.
Κάποια στιγμή βγήκε και η playlist στον αέρα. Όλοι οι «συμμετέχοντες» καλλιτέχνες αποδοκίμασαν την πρακτική, κάποιοι μάλιστα απείλησαν με αγωγές το πεντάγωνο αν δεν αποσύρει τα τραγούδια τους.
Εκτός απ’ τους Metallca που μέσω του Hetfield δήλωσαν ότι αισθάνονται υπερήφανοι που τα τραγούδια τους χρησιμοποιούνται για να μάθουν τις δημοκρατικές αξίες στους βάρβαρους…
Εδώ σταματάνε τα λόγια. Δεν μπορείς να πεις κάτι.
Σε μια κοινωνία που είχε συνείδηση και δημοκρατικά αντανακλαστικα, μόλις ανακοινωνόταν το live των Metallica στην Ελλάδα, αντί να πανηγυρίζουν όπως κάνουμε εμείς εδώ τώρα, θα έστελναν φιρμάνι στους διοργανωτές [πρώτα] ότι δεν δεχόμαστε τέτοιους τύπους εδώ, που δεν έχουν καταδικάσει ρητά και κατηγορηματικά αντιδημοκρατικές πρακτικές.
Είπα σε μια κοινωνία που έχει την στοιχειώδη συνείδηση και αποτελείται από πολίτες κι όχι υπήκοους.
Εδώ συμβαίνει το εξής σχιζοφρενικό. Την μία κάποιοι θα είναι σε πορεία και θα φωνάζουν «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» και την επομένη θ’ αγωνιούν αν θα βρουν εισιτήριο για το live των Metallica. Αυτών που υποστηρίζουν αυτό που αυτοί κατηγορούν και μάχονται [?] εναντίον του.
Ας πάει όποιος θέλει στη συναυλία. Δεν είναι εκεί το θέμα μου. Η ελεύθερη διακίνηση προσώπων και ιδεών είναι άρθρο του Συντάγματος.
Ας έχουν υπόψην τους δύο πράγματα αυτοί που σκοπεύουν να πάνε.
Πρώτον ότι την ώρα που αυτοί τραγουδάνε, χορεύουν, πίνοντας τις μπύρες τους κάποιοι βασανίζονται ακούγοντας ακριβώς το ίδιο πράγμα. Αν δεν είναι συγκατάθεση είναι τουλάχιστον ανοχή στα βασανιστήρια στις Ιρακινές φυλακές. Κατά τη γνώμη μου πάντα.
Κι ένα δεύτερο.
Όση αμνησία κι αν έχουν αυτοί, κάποιοι [πολύ πιθανόν να είναι και η διπλανή παρέα] δυστυχώς για την περίπτωση δεν έχουν καθόλου αμνησία. Μόνο που την μνήμη την χρησιμοποιούν για λάθος πράγματα.
Την ώρα που αυτοί θα διασκεδάζουν, θ’ ασχολούνται με το βρακί της Βίσση, το νομοσχέδιο της παιδείας, τα ομόλογα των Ταμείων, ότι είναι μόδα εκείνη τη στιγμή με λίγα λόγια…
…εκείνοι θα σχεδιάζουν την ρεβάνς για την χαμένη τιμή της «ομάδας» και την εκδίκηση για την δολοφονία του φίλου τους μια Πέμπτη απόγευμα στην Λ. Λαυρίου….
Κάγκελα παντού…
Οκ ρε παιδί μου να ευαισθητοποιηθούμε και να καταπολεμήσουμε τη βία στα γήπεδα.
Πρέπει να τελειώνουμε με αυτό το θέμα… νισάφι ποια!!!
Μόνο που όταν ξαναδιαβάζω τις παραπάνω φράσεις, με πιάνουν τα γέλια.
Εντάξει ένας νεκρός σε επεισόδια μεταξύ οπαδών είναι σοβαρό πράγμα. Αυτό δεν είναι για γέλια.
Για γέλια είναι όλοι αυτοί που ξαφνικά ανακάλυψαν την Αμερική.
Αν ρωτήσεις πότε έγιναν ξανά επεισόδια, θα σου πουν την template απάντηση: Κάθε εβδομάδα γίνονται, και γι’ αυτό δεν πατάει κόσμος στα γήπεδα…
Άντε να του εξηγήσεις τώρα αυτών, ότι δεν γίνονται στα γήπεδα τα επεισόδια πλέον γιατί εκεί έχει τα παιδάκια με τα ροπαλάκια και τα ληγμένα καπνογόνα…
Όπως μου έλεγε κι ένας χουλιγκάνος φίλος την επομένη του συμβάντος : πρώτη φορά εσύ ακούς για τέτοιο ραντεβού;
Όχι δεν ακούω πρώτη φορά.
Το προηγούμενο ήταν στο Παγκράτι όπου μαζί με τους γαύρους ήταν και φίλαθλοι μιας ρωσικής ομάδας εκ των οποίων ο ένας τραβούσε με κάμερα τα επεισόδια. Στο τέλος αφού τους κοπάνησαν οι βάζελοι, πήραν και την κάμερα και στον επόμενο αγώνα του βάζελου μοίραζαν τα κατορθώματά τους σε DVD στην είσοδο. Από εκεί βγήκε και το σύνθημα: «σε ραντεβού για δέκα, έρχεστε 200… » Η λεωφ. Λαυρίου ήταν η συνέχεια απ’ ότι λέγεται στην πιάτσα.
Αμφιβάλω πόσοι απ’ αυτούς που μιλάνε επί του θέματος γνωρίζουν για τα ραντεβού, πως και γιατί κλείνονται…
Το φαινόμενο είναι πολύ σύνθετο για να λυθεί στο πόδι.
Ακόμα και το Αγγλικό μοντέλο αντιμετώπισης της γηπεδικής βίας που τόσο πολύ έχει εξυμνηθεί, 20 χρόνια μετά αποδεικνύεται ό,τι μπορεί να έδιωξε τη βία από τις εξέδρες των γηπέδων αλλά την μετέφερε σε άλλους χώρους. Διαβάστε την Αρθογραφία της Sport Day που αναδημοσιεύται στο site του Sport Fm. Είναι μια καλή ενημέρωση για το θέμα.
Ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος κλείνει το άρθρο του:
Αντί για οποιαδήποτε άλλη επισήμανση, θα επαναλάβω τη φράση δύο οπαδών της Γουότφορντ, των Νταγκ και Εντι Μπρίμσον από το βιβλίο τους «Everywhere we go». «Η βία στα γήπεδα μοιάζει με τη συνήθεια του καπνίσματος. Αν το δοκιμάσεις μία φορά και δεν σου αρέσει, δεν ξαναδοκιμάζεις. Αν όμως σου αρέσει, είναι πολύ δύσκολο να το κόψεις». Και μπορείς να καπνίζεις είτε στο γήπεδο είτε αλλού.
Blues & Bikes 