Ναύπλιο
Το κείμενο είναι αντιγραφή από το site της «Γιορτής της Μουσικής» http://www.musicday.gr/.
Η 21η Ιουνίου δεν είναι μια μέρα όπως οι άλλες.
Γιατί είναι η ημέρα του θερινού ηλιοστασίου – η μεγαλύτερη του έτους.
Και γιατί είναι η Ημέρα της Μουσικής.
Με άλλα λόγια είναι Ημέρα Γιορτής! Της Μουσικής, των Μουσικών και όλων όσων αγαπάνε την Μουσική. Και είμαστε πολλοί! Απόδειξη πως χρόνο με το χρόνο η Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής μεγαλώνει και καθιερώνει όλο και περισσότερες εορταστικές εκδηλώσεις ανά την Ελλάδα, ώσπου κάποια 21η Ιουνίου η μουσική να φτάσει πραγματικά παντού: σε κάθε γωνιά, κάθε πλατεία, κάθε δρόμο, κάθε πάρκο, κάθε συναυλιακό χώρο. Κι όταν αυτό γίνει, ο κόσμος χορεύοντας θα εκτοπίσει τ’ αυτοκίνητα υπό τους ήχους της μουσικής. Ωδεία, σχολεία και κάθε οργανισμός που γνωρίζει τη μαγεία ενός πενταγράμμου κώδικα επικοινωνίας θα οργανώσει τη δική του συναυλία. Αναπάντεχες μουσικές συναντήσεις και αυτοσχέδια live θα δώσουν ζωή στις πόλεις μας. Νέες μουσικές και νέοι μουσικοί θα εισβάλλουν δυναμικά στην καθημερινότητά μας.
Κι αν στην Γαλλία, με νόμο πλέον, η διατάραξη της κοινής ησυχίας δια μουσικής επιτρέπεται κάθε 21η Ιουνίου γιατί όχι και στην Ελλάδα;
Με την υποστήριξη δημοτικών, κρατικών, ιδιωτικών και θεσμικών φορέων, η Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής θέλει να ενθαρρύνει τις ανταλλαγές καλλιτεχνών και οργανώνει όσο το δυνατόν περισσότερες μουσικές εκδηλώσεις ανά την Ελλάδα. Πάντα δωρεάν, από όλους και για όλους. Γιατί όταν η μουσική γιορτάζει είμαστε όλοι καλεσμένοι.!
Ο θεσμός είναι πανευρωπαϊκός. Στην Ελλάδα, εκτός απ’ την Αθήνα συμμετέχουν η Αστυπάλαια, ο Βόλος, τα Γιαννιτσά, η Δράμα, οι Θεσπιές Βοιωτίας [!!!!!], η Θεσσαλονίκη, τα Γιάννενα, η Καρδίτσα, η Κατερίνη, η Κοζάνη, η Λαμία, η Πρέβεζα, η Ρόδος, η Σαντορίνη, οι Σέρρες, η Σκόπελος και τα Χανιά.
Ψάχνω στα Κυριακάτικα ένθετα και τα έντυπα για το Ναύπλιο… εδώ Ναύπλιο, εκεί Ναύπλιο, πουθενά το Ναύπλιο στην γιορτή της Μουσικής. Εκείνες τις μέρες έχει φεστιβάλ Κλασσικής Μουσικής. Dedicated στους Αυστριακούς πρωτοποριακούς του αντιπροπερασμένου αιώνα, όπως διαβάζω στο πολύ ενημερωμένο Καλεντάρι του Ναυπλίου. Μαζί και κάτι παράλληλες εκδηλώσεις που πρακτικά δεν αφορούν κανένα, πλην ετοιμοθάνατων, συγγενών και φίλων υμετέρων.
Αναρωτιέμαι τώρα. Για τους νέους της πόλης οι τοπικοί άρχοντες του Ναυπλίου τι έκαναν;
Ποιες είναι οι εκδηλώσεις που οργάνωσαν και έχουν σχέση με το σήμερα; Ποια είναι η πρόταση τους, εκτός απ’ τις καφετέριες στα «Ψαράδικα» και τα night clubs της παραλιακής Ν. Κίου; Ένα rock festival που έγινε κάποια στιγμή στην Καραθώνα, το σταμάτησαν.
Απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα γίνεται χαμός, funk, hip-hop, rock, παραδοσιακά, punk, χορωδίες, χοροί … ότι μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου… και στο Ναύπλιο τα βιολιά στο Μπούρτζι, ιιιν ιιιν ιιινν, λες και πενθεί για κάτι.
Είναι για να πενθεί θα μου πεις, με τους τοπικούς άρχοντες που της έτυχαν. Ένθεν και κείθεν.
Η Δημοτική Αρχή είναι οφθαλμοφανές ότι δεν το ‘χει. Λείπει η φαντασία, η έμπνευση και προπάντων η γνώση.
Έχουμε βέβαια, ολόκληρη Δημοτική Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ναυπλίου [σσσσσσσσσ ψαρώσατε έτσι;] αλλά πολύ αμφιβάλω αν έχουν καμιά σχέση με τον πολιτισμό εκεί μέσα.
Η αντιπολίτευση έχει σκαλώσει με τους τουρίστες που έρχονται στην πόλη και τα τραπεζοκαθίσματα των καφετεριών, που αλλοιώνουν τον χαρακτήρα της παλιάς Πολής και την μετατρέπουν σε τουριστικό γκέτο. Παρέχοντας έτσι άλλοθι στην ανεπάρκεια της δημοτικής αρχής.
Όταν κατηγορείς κάτι, θα πρέπει να έχεις και κάτι εναλλακτικό να προτείνεις. Στον τομέα της διασκέδασης – ψυχαγωγίας. Για τους νέους της πόλης κυρίως, που τους αφορά το θέμα περισσότερο.
Να πεις ότι τα «5 αδέρφια» μπορεί να γίνει μια υπέροχη σκηνή hip – hop, εκτός από parking για τους ντόπιους «γάτους» που ξέρουν τα κόλπα και παρκάρουν δίπλα στις καφετέριες και τα club της παραλίας [παράδειγμα, μια και αναφερόμαστε στην γιορτή της μουσικής]. Ωραίες οι ιδέες για πολιτιστικό κέντρο στον Συνοικισμό αλλά σε μια πόλη που είναι από μόνη της σκηνικό για πάσης φύσεως πολιτιστικές εκδηλώσεις, είναι άχρηστο.
Τελικά με μια τοπική αυτοδιοίκηση που αποτελείται από γερασμένα μυαλά [ανεξαρτήτως ηλικίας], το Ναύπλιο είναι μια πόλη για γέρους. Αδιαφορώντας επιδεικτικά για τους νέους της.
Θα μου πεις, εδώ δεν έχουν νερό να πιούν, ο πολιτισμός και η ψυγαγωγία σε μάραναν εσένα; Σωστό και αυτό!
Road Tested
Λόγω του ότι ο σύντροφος Ματοσακός πρόλαβε και καπάρωσε τον ΟΣΕ και όλα τα τραίνα, είμαστε αναγκασμένοι α πάρουμε τους δρόμους.
Δρόμοι εύκολοι, δρόμοι δύσκολοι, δρόμοι λασπωμένοι, δρόμοι του έρωτα, δρόμοι του χωρισμού, δρόμοι γενικώς, σε ήχο δωδεκάμετρο.
Καταγγελία: 7.5 ώρες θα μπορούσα να παίζω για δρόμους αλλά ας όψετε το προτσές καταστημένο που μ’ έχει περιορίσει σ’ ένα ταπεινό δίωρο.
Τεύχος 211
Όπως πάντα μετά από κάθε φυσική καταστροφή ήρθαν και οι αιτήσεις για την παραδοσιακή πια βοήθεια. Αυτή τη φορά προς τους σεισμοπαθείς της Πελοπονήσου. Την τελευταία την διάβασα στο blog του Χρήστου.
Απ’ την μία χαίρομαι γιατί υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που μπαίνουν στον κόπο να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους που έχουν ανάγκη.
Από την άλλη αναρωτιέμαι. Τους φόρους μου δεν τους πληρώνω κανονικά;
Αυτοί οι φόροι τι γίνονται εκτός από ομόλογα για να φάνε λεφτά υμέτεροι;
Γιατί θα πρέπει εγώ, και ο κάθε εγώ, σε κάθε φυσική καταστροφή να στέλνουμε βοήθεια και όχι αυτοί που πρέπει να στείλουν;
Εννοώ πολλά περισσότερα από τα προεκλογικά τριχίλιαρα.
Πέρσυ στο πλαίσιο των πυρκαγιών της Πελοπονήσου μαζεύτηκε ένα τεράστιο ποσόν για την βοήθεια των πυρόπληκτων. Από αυτά τα χρήματα, αυτοί που τα δικαιούνται δεν έχουν πάρει δραχμή. Είναι τόσα τα έξοδα που πρέπει να κάνουν για να συμπληρώσουν τις απαιτούμενες αιτήσεις, που πρακτικά είναι αδύνατον να γίνει απ’ αυτούς τους ανθρώπους. Κανένας δεν νοιάζεται. Ούτε αυτοί που έδωσαν χρήματα.
Απ’ ότι γράφτηκε στις εφημερίδες, η Νέα Διακυβέρνηση ετοιμάζει τριχίλιαρα για τους σεισμοπαθείς από τα λεφτά των πυροπαθών. Αυτά που δεν πήραν σαν πυροπαθείς, θα τα πάρουν σε μορφή έκτακτης χορηγίας σαν σεισμοπαθείς.
Την ίδια ώρα τα εθνοπαράσιτα ετοιμάζονταν για δωρεάν ταξιδάκι στην Αυστρία [πληρωμένο από εμάς] στα πλαίσια του Euro2008. Να γιορτάσουν μια ακόμα εθνική νίκη. Ποια εθνική νίκη και ποια Εθνική Ελλάδος θα μου πεις. Αυτή που έχει χορηγό την Βόνταφων των υποκλοπών και την Άμστελ του καρτέλ της μπύρας; Εθνική υπόθεση είναι και οι υποκλοπές, και τα καρτέλ, αλλά ποινικά. Όχι για να πανηγυρίζουμε.
Τελικά χρειάστηκε ειδική επισήμανση από τα κόμματα για να μην πάνε. Όχι ότι θα κάνουν καμιά δουλειά και που θα κάτσουν εδώ πέρα.
Καλή η αλληλεγγύη, δεν λέω. Μοιάζει ελεημοσύνη όταν δεν ακολουθείται από κινήσεις της πολιτείας.
Μήπως κάποια στιγμή θα πρέπει να γίνει κι ένα σοκ στους εθνοπατέρες σαν αυτό που χρειάζεται η Παιδεία; Μεγαλύτερο ακόμα κι απ’ τον σεισμό στην Πελοπόνησο.
Γιατί δεν γίνεται ο πολίτης να τρέχει να βοηθήσει και οι εθνοπατέρες να είναι αραχτοί και κουλ μπροστά στην τηλεόραση Siemens [αν με εννοείς] περιμένοντας το ΟΚ για να φύγουν για Αυστρία…
Στης ακρίβειας τον καιρό
Είναι γνωστή η απέχθεια μου για τις Ελληνικές επιχειρήσεις. Δεν τις θεωρώ [και σίγουρα δεν είναι] τίποτα καλύτερο απ’ το Ελληνικό Δημόσιο. Με το οποίο φροντίζουν να έχουν κάθε λογής αλισβερίσια, με απότερο σκοπό να αυθαιρετούν ασυστόλως και συνεπώς να κερδοσκοπούν ασυστόλως.
Αφού δημιούργησαν την γενιά των 700 ευρώ, τώρα μπορούν να δηλώνουν στους ισολογισμούς τους αύξηση 300% των κερδών. Αυτό δεν είναι παράδοξο, αφού ο μόνος ανταγωνισμός που υπάρχει μεταξύ τους είναι στο ποσοστό αύξησης των τιμών των προϊόντων ή των υπηρεσιών που προσφέρουν.
Το εμπορικό τους πλάνο περιορίζεται στο «έκανε αύξηση ο ανταγωνιστής μου 8%; Θα κάνω εγώ αύξηση 10% να βγάλω περισσότερα».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τουρισμός. Μόλις «απελευθερώθηκε» η ακτοπλοΐα αυξήθηκαν οι τιμές των ναύλων 40% και μειώθηκαν τα δρομολόγια. Πέρσυ ή πρόπερσυ [δεν θυμάμαι ακριβώς] που οι νεοέλληνες είπαν να κάνουν αντίσταση και άρχισαν να στρέφονται για τις καλοκαιρινές τους διακοπές, σε ηπειρωτικούς προορισμούς, άρχισαν ν’ αυξάνονται και εκεί οι τιμές. Αφού είδαν οι εκεί «επιχειρηματίες» ότι υπάρχει ζήτηση, ευκαιρία να τα ‘κονομήσουν σκέφτηκαν.
Αφήστε την αγορά ελεύθερη και θα κάνει μόνη της τις διορθώσεις που λένε οι νεοφιλελεύθεροι. Μόνο που οι διορθώσεις είναι πάντα υπέρ των επιχειρηματιών και ποτέ υπέρ των καταναλωτών.
Ωραία τα λένε στην θεωρία [και στις σχολές του marketing] και κάποιοι τα τρώνε αμάσητα, αλλά στην πράξη κανένας αν είχε να διαλέξει μεταξύ 20 ευρώ κέρδος και 80, θα διάλεγε ποτέ τα 20.
Ο μόνος που μπορεί να επέμβει και να αλλάξει το 80 σε 20 είναι το κράτος. Αλλά τότε δεν μιλάμε για ελεύθερη αγορά.
Από την στιγμή όμως που αποφασίσαμε ελεύθερη αγορά, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε τον [πολύ παραπάνω] λογαριασμό. Όταν μια ολοκληρή γενιά μεγάλωσε με το πόσο κακό είναι το κράτος και πόσο καλό είναι η ιδιωτική πρωτοβουλία μην απορεί τώρα γιατί οι τιμές μονίμως αυξάνονται. Η ιδιωτική πρωτοβουλία έχει αποκλειστικό σκοπό το κέρδος και όχι τις κοινωνικές παροχές.
Οι μοναδικές παροχές που θα κάνουν οι επιχειρήσεις είναι αυτές που διαπραγματεύονται με την πολιτεία αυτή τη στιγμή. Το ποσοστό έκπτωσης στα προϊόντα που παράγουν ή πουλάνε.
Η οποία διαπραγμάτευση, είναι ένα καραγκιοζιλίκι όπως γίνεται πάντα σ’ αυτό τον τόπο.
Όταν έχουν διπλασιάσει τις τιμές τα τελευταία 2 χρόνια, το να διαπραγματεύονται εκπτώσεις του 5 – 10% είναι τίποτα. Αν μάλιστα για την καλή τους θέληση κερδίσουν μία ακόμα μείωση της φορολογίας σαν αυτή που έσπευσε να τους κάνει η Νέα Διακυβέρνηση μόλις βγήκε στην εξουσία, θα βγούν και κερδισμένοι.
Στην Μάνη λένε, όταν σκάβεις τον τάφο κάποιου, δίπλα άρχισε να σκάβεις και τον δικό σου. Αφού οι επιχειρηματίες έσκαψαν τον τάφο των καταναλωτών, τώρα βλέπουν ότι ταυτόχρονα σκάβεται και ο δικός τους. Γι’ αυτό και γίνεται ξαφνικά όλη αυτή η μανούρα για την ακρίβεια.
Πραγματικό πρόβλημα κατανάλωσης λόγω ακρίβειας, δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή. Το αποδεικνύουν άλλα παρεμφερή στοιχεία.
Οι Έλληνες παραμένουν ο πιο παχύσαρκος λαός στην Ευρώπη που σημαίνει ότι τρώνε τον άμπακο και παράγουν μόνο στο Λεκανοπέδιο 4.000 τόνους σκουπίδια ημερησίως, εκ των οποίων το 30 – 35% είναι περισσεύματα τροφής. Κάποιος που τα βγάζει με δυσκολία οικονομικά, δεν πετάει το 1/3 του φαγητού του στα σκουπίδια… ούτε είναι 400 κιλά… Sorry κιόλας…
Γιατί γίνεται η μανούρα θα μου πεις τώρα.
Καταρχήν οι καταναλωτές όταν βλέπουν το mic και την κάμερα μπροστά τους, την ώρα που ψωνίζουν, τι περιμένουμε να πουν, δεδομένης της κλαψωμουνίασης του Έλληνα; Ό,τι όλα ωραία – όλα ανθηρά; Όχι και στο κάτω – κάτω έχουν ένα μέσο να ζητήσουν φθηνότερα αγαθά. Ακόμα και αν μπορούν να τα πληρώσουν.
Από την άλλη στις εφημερίδες αυτοί που μίλησαν περισσότερο είναι οι μπακάληδες, οι χασάπηδες, οι μανάβηδες, και οι μεγαλομπακάληδες aka σούπερ – μάρκετ.
Τι είπαν; Ότι λόγω της ακρίβειας έχει μειωθεί η κατανάλωση. Παλιά αγόραζαν ένα κιλό φέτα τώρα αγοράζουν μισό. Παλιά αγόραζαν 2 κιλά ντομάτες, τώρα αγοράζουν 1.
Διαμαρτύρονται οι καταναλωτές για την ακρίβεια. Διαμαρτύρονται και αυτοί που ευθύνονται για την ακρίβεια. Να τρελλαθούμαι τελείως.
Και αφού νοιάζονται τόσο για το καλό του καταναλωτή γιατί δεν κατεβάζουν τις τιμές;
Απλό δεν είναι;
Μα το πρόβλημά τους δεν είναι αυτό. Είναι ότι βλέπουν σιγά – σιγά να πέφτουν τα κέρδη τους.
Από την μία οι καταναλωτές αρχίζουν να παίρνουν όσα χρειάζονται. Ανάλογα με τα έσοδά του ο καθένας προσαρμόζει τις ανάγκες του. Αλλάζουν και οι διατροφικές συνήθειες του Έλληνα, που προσέχει την υγεία του και κυρίως την εμφανισή του. Οι κοιλιές δεν είναι sic πλέον.
Από την άλλη, είναι τα αποτελέσματα της επόμενης χρονιάς. Δεν μπορεί μια επιχείρηση που πέρσυ παρουσίασε αύξηση κερδών 300%, φέτος να παρουσιάσει μείωση… Οποία η θέση του manager [my ash]…
Μιλάει σ’ εφημερίδα ο μεγαλοσουπερμαρκετατζής και λέει ότι η λύση στην οποία θα προχωρήσει είναι να βγάλει πιστωτική κάρτα για τους πελάτες που δεν τα βγάζουν πέρα, σε συνεργασία με κάποια τράπεζα.
Προσωπικά έχω μείνει συγκλονισμένος από το σχέδιο. Απορώ πως σκέφτηκε αυτή τη μεγαλειώδη ιδέα.
Εξαιρούμε ό,τι όλοι πλέον ξέρουν ότι οι Τράπεζες δυσκολεύονται να εισπράξουν τις δόσεις των πιστωτικών καρτών. Εξαιρούμε δηλαδή, ότι η λύση που προτείνει είναι αποδεδειγμένα προβληματική.
Ας σκεφτούμε απλά. Έχουμε έναν καταναλωτή που αδυνατεί να πληρώσει τα αγαθά που ψώνησε. Τι τον κάνει αυτόν τον manager να πιστεύει ότι ο ίδιος καταναλωτής θα μπορεί να πληρώσει το ίδιο ποσόν με τόκο σε κάποια τράπεζα;
Απλά παίρνει το πρόβλημα και το μεταθέτει αλλού, προσωρινά. Και αυτό, είναι λύση;
Το οποίο πρόβλημα θα ξαναγυρίσει σ’ αυτόν. Καθότι ως γνωστόν οι μαλακίες επιστρέφονται.
Οι επιχειρηματίες και οι κάθε λογής managers βλέπουν τους καταναλωτές σαν κουβά με μέλι. Απλώνουν την κουτάλα τους και τρώνε. Τρώγε – τρώγε όμως, κάποια στιγμή ο κουβάς θα αδειάζει. Και θα τελειώνει το πάρτυ.
Για να μπορούν να απλώνουν την κουτάλα συνέχεια, πρέπει με κάποιο τρόπο να ξαναγεμίζει.
Μέρος των υπερκερδών θα πρέπει να το επιστρέφουν πίσω στον κουβά. Με την μορφή αυξήσεων μισθών. Δεν γίνεται από την μία να παρουσιάζουν υπερκέρδη και από την άλλη να απαιτούν πάγωμα των μισθών.
Για να μπορούν να πουλάνε τα προϊόντα τους, θα πρέπει να υπάρχουν και κάποιοι που μπορούν να τα αγοράσουν. Αυτοί προσπαθούν με νύχια και με δόντια, να πάψουν να υπάρχουν αυτοί που μπορούν ν’ αγοράσουν.
Χωρίς να βλέπουν ότι ταυτόχρονα σκάβουν και τον δικό τους τάφο.
Δεν είναι χαζοί οι ευρωπαίοι επιχειρηματίες δίνουν σχεδόν διπλάσιους μισθούς. Φροντίζουν για να έχουν.
Απλή λογική. Δεν χρειάζεται να έχεις phd από το Harvard για να το σκεφτείς.
Οι ακραίες αντιλήψεις και ιδεολογίες κάποια στιγμή καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος. Βλέπε κουμουνιστικά καθεστώτα. Έρχετε και η ώρα του φιλελευθερισμού όπως επικρατεί τώρα. Γιατί και αυτός ακραία ιδεολογία είναι.
Blues & Bikes 