X-treme Sports
Ο καναπές είναι συνυφασμένος στην καθομιλουμένη αργκό με την απραξία. Συνήθως λειτουργεί κοροϊδευτικά. Γνωστά τα συνθήματα των γηπέδων μεταξύ Ολυμπιακών – Παναθηναϊκών.
Από την άλλη τα X-treme sports έχουν την έννοια του κινδύνου προς έκριση αδρεναλίνης. Αλλά ο κίνδυνος παραμένει κίνδυνος. Και την κρίσιμη στιγμή πάντα τον αγνοείς.
Εκείνη τη στιγμή απλά διασκεδάζεις και το τελευταίο πράγμα που σου περνάει απ’ το μυαλό είναι ότι μπορείς να σκοτωθείς. Κάνεις κάτι επικίνδυνο, το οποίο σου δίνει την αίσθηση εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή ότι είσαι άτρωτος.
Τόσοι άνθρωποι σκοτώνονται στους δρόμους κάθε χρόνο. Σταματήσαμε όλοι εμείς που μας αρέσουν τ’ αυτοκίνητα να ψάχνουμε όλο πιο δυνατά και γρήγορα; Όχι, γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος.
Η ομάδα που είχε το ατύχημα στον Λούσιο, στατιστικά είχε πολύ περισσότερες πιθανότητες να πάθει ατύχημα καθ’ όδον, από και προς το ποτάμι παρά εκεί μέσα.
Από εκεί και πέρα οι κουταμάρες του στυλ, δεν ελέγχονται οι εταιρίες που οργανώνουν τέτοιες δραστηριότητες και αν θα έπρεπε ν’ ανήκουν στο Υπ. Τουρισμού ή στο Υπ. Αθλητισμού είναι για ανθρώπους χωρίς μνήμη.
Το Υπ. Τουρισμού έδωσε άδεια στο ξενοδοχείο στην Κέρκυρα και μετά το ναυάγιο στην Σαντορίνη ανακάλυψε ότι το ιδιο ξενοδοχείο λειτουργούσε κανονικά ενώ είχε ανακληθεί η άδειά του.
Να μην θυμηθούμε πόσοι αθλητές έχουν πεθάνει μέσα στα γήπεδα από έλειψη εξετάσεων ή μη ύπαρξη γιατρών. Άρα το ατύχημα δεν έχει να κάνει με την νομική υπόσταση της εταιρίας. Χιλιάδες εκδρομές έχουν πραγματοποιηθεί χωρίς ν’ ανοίξει μύτη.
Ακόμα και για την εκπαίδευση των συνοδών που είπαν κάποιοι εκπαιδευμένοι, είδαμε τι έγινε στο Μαίναλο πριν 2-3 χρόνια με τους ορειβάτες, που ήταν εμπειρότατοι.
Το πρόβλημα είναι ότι όλοι εμείς, είμαστε άνθρωποι των πόλεων, που ζούμε υπό ασφαλείς συνθήκες. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ότι όταν βρισκόμαστε στην φύση, ν’ απλοποιούμαι τα πράγματα και να συμπεριφερόμαστε εν πολλοίς σαν να είμαστε στο σαλόνι του σπιτιού μας. Κι αυτό είναι θανάσιμο λάθος, κάποιες φορές.
Και το χειρότερο λάθος είναι ότι αντί να διδαχτούμε απ’ αυτό το ατύχημα, την επόμενη φορά που θα είμαστε εμείς στην εκδρομή θα πούμε το κλασσικό «έλα μωρέ και τι μπορεί να γίνει σ’ ένα ποταμάκι;»
X-cuse me
Το blog εδώ και καιρό φυτοζωεί. Γράφω κάτι ακατάληπτα κουλά, τα οποία έχουν σχέση με την πραγματικότητα, αλλά δεν ξέρω πάλι πόσο ενδιαφέρουν τον ταλαίπωρο αναγνώστη.
Ας τα πάρουμε απ΄την αρχή.
Σε συνέχεια του προηγούμενου ακατάλυπτου post, το οποίο περάστηκε για μελαγχολικό αλλά ευτυχώς ήταν πανηγυρικό.
Ας εξηγήσω κάποια πράγματα.
Η χειραψία όπως την γνωρίζουμε είναι Αλβανική εφεύρεση. Αρβανίτικη την λένε τα βιβλία αλλά όλοι καταλάβαμε τι εννοούν. Επί τουρκοκρατίας ήταν το θέμα, άλλως γνωστή και ως μπέσα. Σου δίνω το χέρι, σημαίνει ότι σου αποδεικνύω ότι δεν κρατάω όπλο. Άρα δεν κινδυνεύεις από μένα. Αυτή είναι η μπέσα.
Το Νοέμβρη του 2003 κι ενώ είχα “δουλέψει” κατά την γνώμη μου άριστα και όλα ήταν στην εντέλεια, μέσα σ’ ένα Σαββατοκύριακο έχασα τ’ αυγά και τα καλάθια. Ενώ είχα τα πάντα και αυτοκτατόρευα [μεγάλο λάθος] ξαφνικά βρέθηκα χωρίς τίποτα. Όλοι αυτοί που με είχαν σαν Θεό, ξαφνικά δεν με ήξεραν. Δεν με είχαν δει ποτέ στην ζωή τους. Μου δίναν το δεξί χέρι για να με παγιδεύσουν και με τ’ αριστερό με κάρφωναν στην πλάτη. Tώρα που βρήκαμε ευάλωτο το θεριό [my ass] να το σκοτώσουμε, να γίνουμε ήρωες.
Δεκτό. Οι ήττες μέσα στην ζωή είναι.
Τότε ήταν αυτό το τραγούδι. Μπάμπης Παπαδόπουλος στην κιθάρα. Eadd9, arpeggio, on first possition.
Ξέχασαν όλοι αυτοί μια μικρή λεπτομέρια.
Ότι από τα μικράτα μου ήμουν στα γήπεδα. Μέσα στις τέσσερις λευκές γραμμές.
Εκεί έμαθα να μην το βάζω ποτέ κάτω και να το παλεύω μέχρι το τέλος. Ποτέ σ’ αυτή την περίπτωση δεν πίστεψα ότι το ψέμα μπορεί να νικήσει την αλήθεια και το μίσος την αγάπη. Ότι κι αν ήταν η Α, εγώ την γούσταρα και δεν μετανοιώνω γι’ αυτό. Και ότι έγινε μεταξύ μας, αφορά εμάς τους δύο και κανέναν άλλο.
Όλοι κόλλησαν σ’ ένα χεSMS που έγραφε “καλό θα ήταν να κόψετε τα πολλά γούτσου-γούτσου μέσα στο forum. Ξεφτυλιζόσαστε και δεν σας αξίζει”. Και θεώρησαν αυτό σαν εμπάθεια ως προς την Α. Μπορεί και να ήταν. όταν το έγραφα το πίστευα ότι έτσι ήταν.
Το mail όμως που έγραφε “όταν πας σ’ ένα εστιατόριο, παραγγείλεις και φας, σ’ ασέσει δεν σ’ αρέσει το φαγητό, στο τέλος πάντα, μα πάντα, θα πληρώσεις το λογαριασμό. Εμένα τώρα είναι η σειρά μου και δεν θέλω να σε ξαναδώ στα μάτια μου.” [Δεν την ξαναείδα. Πάτησε το κουμπί της εξαφάνισης] δεν ασχολήθηκε κανένας.
In God we trust. All the other pay cash.
Λέω για τον εαυτό μου ότι υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι. Εγώ είμαι ο χειρότερος.
Μην μου θίξεις τις αξίες μου. Kαι μην μου την φέρεις πισώπλατα. Θα σε κυνηγάω μέχρι να πατήσεις μαύρο χιόνι.
My first car is something with 4 wheels. My other, the good one, is a Caterpillar.
Ήρθε η ώρα και των άλλων να πληρώσουν τον λογαριασμό. Που είναι πλέον με τους τόκους και τα πανωτόκια.
Δια την τάξιν. Γιατί σιχαίνoμαι τους ατσαλάκωτους και τους τζάπα μάγκες. Που δεν έχουν καμία μπέσα.
Δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά σιγά σιγά με τα πολλά ελληνικά, στρώνει το ρεπερτόριο για τις παραλίες, καθότι καλοκαίρι…
Το ξέρω ότι κάτι λείπει για να ολοκληρωθεί το πανηγύρι. Κάτι… που θα μπορούσα να πω την γνωστή φράση του Μογκβάη… αλλά η ζωή ποτέ δεν ήταν ένας κήπος με τριαντάφυλλα.
Haze Off
Ήταν εκείνη τη νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης. Το κύμα η πλώρη εκέρδιζε οργιά με την οργιά. Σ’ έστειλε ο πρώτος στα νερά, να πας για να γραδάρεις. Μα ‘συ θυμάσαι την Σμαρώ και την Καλαμαριά. Kάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη. Πριν δέκα χρόνια μεθυσμένη μου είπες σ’ αγαπώ. Αύριο σαν τότε και χωρίς χρυσάφι στο μανίκι. Μάταια θα ψάχνεις το στρατί που πάει για…. [διαβάζεται με προφορά Βου Παπακωνσταντίνου όπως απαγγέλει τους στίχους στις συναυλίες.]
Απρίλιος του δυοχιλιάδες-κάμποσο, κατά την διαδρομή προς τα πάνω έγινε ο φοβερός διάλογος. «Πόσοι είμαστε εδώ;» « Τόσοι» «Αυτοί είμαστε και δεν περιμένουμε κανέναν άλλο.» Πρωτομαγία στην Άφυτο, συναυλία των Μπλε. Κι εσύ εκεί, στο ίδιο τραπέζι μ’ αυτούς. Να μάθεις να κοροϊδεύεις, αληταρά. Ανεβαίνουν στη σκηνή. Η τραγουδίστρια δίνει ρέστα. Όσο της λείπει σε ύψος, το έχει σε μαγκιά.
Πρόλαβες να τ’ ακούσεις ενώ φεύγατε. Σου έμειναν όμως οι στίχοι, που τους ξανασυνάντησες αρκετές φορές από τότε. Περίεργες οι ανθρώπινες σχέσεις. Να σε αντιμετωπίζει ο άλλος, σαν το μέσο που θα πετύχει τα σχέδια του. Χωρίς να ρωτήσει ποτέ τους δικούς σου όρους. Θεωρεί τα πάντα δεδομένα. Αφού απότυχες μία φορά, θα αποτυχαίνεις πάντα είναι το συμπέρασμα. Αρνείται ν’ αποδεχτεί ότι κέρδισε κάτι που δεν έχασε κάποιος. Αλλά για να ορίσει την επιτυχία, χρειάζεται και μια αποτυχία από δίπλα. Άσχετο αν συγκρίνει μήλα με πορτοκάλια. Κυκλοφορεί σαν τον «τα κάνω όλα και συμφέρω» κι έχει σημαία την αποτυχία του άλλου.
Μ’ αυτό το στυλ το μπλαζέ, τελείως μπαναλιτέ, μ’ αυτό το στυλ το ξένο, θα υποφέρεις μικρέ, θα έλεγαν οι blue. Κάποια στιγμή θα γυρίσει όλη αυτή η παραμύθα στα μούτρα του και θα ψάχνει στην έρημο για νησί. Αυτά τα ξέρουν πολύ καλά αυτοί που περπάτησαν σε σπασμένο γυαλί και μάτωσαν κάποια στιγμή. Γιάτρεψαν τις πληγές τους και συνέχισαν προς τα μπροστά.
Αυτός είναι ο ορισμός του ανθρώπου. Να προχωράει προς τα μπροστά και ν’ αδιαφορεί για καταστάσεις που δεν έχουν μέλλον. Αρκεί να έχει την κοινή λογική και να το καταλλαβαίνει έγκαιρα πριν η κατάσταση γίνει μη ανατρέψιμη. Αλλά και πάλι ποια κατάσταση δεν είναι μη ανατρέψιμη, εκτός κι αν μιλάμε για υγεία.
Ο καθένας μπορεί ν’ αντιλαμβάνεται τον άλλο σύμφωνα με τα δικά του κριτήρια. Δεν σημαίνει όμως ότι η κρίση του έχει σχέση με την πραγματικότητα. Τα φαινόμενα πάντα απατούν, αλλοιώς δεν θα ήταν φαινόμενα. Θα ήταν γεγονότα.
Να το πάρω. Που να το πάω δεν μου πες
Εψές το βράδυ πήγαμε μία αντιπροσωπεία εξέχοντων επιστημόνων στην Έκθεση Αυτοκινήτου στο Ελληνικό. Πέρα από διάφορα σημειολογικά, στο πως αντιμετωπίζει ο έλληνας τη κούρσα που δεν είναι της παρούσης, αυτές οι εκθέσεις έχουν το καλό της άμεσης σύγκρισης. Όπως προσπαθούσα να εξηγήσω, το αυτοκίνητο πέρα απ’ τα τεχνικά χαρακτηριστικά, το καταλαβαίνεις απ’ την θέση οδήγησης. Κατά πόσο νοιώθεις βολικά εκεί. Έτσι κι αλλοιώς από την στιγμή που θ’ αποκτήσεις ένα αυτοκίνητο θα το ζήσεις απ’ την θέση του οδηγού. Δεν έχει και τόση σημασία πως φαίνεσαι απ’ έξω, εκτός κι αν θέλεις να δειχτείς. Πράγμα πολύ σύνηθες αν κρίνουμε απ’ το πόσοι φωτογραφίζονταν μέσα σε αυτοκίνητα που ποτέ δεν πρόκειται ν’ αποκτήσουν…
Τέλος πάντων αυτό το αλισβερίσι απ’ το ένα αυτοκίνητο στο άλλο. Απ’ το ακριβό στο φθηνό. Απ’ αυτό που έχεις στην λίστα σου, στο άλλο που έχεις απορρίψει, σε οδηγεί σε κάποια συμπεράσματα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα τις είχες βγάλει.
Πρώτο συμπέρασμα: δεν είναι πια καλοί οι πωλητές της Peugeot… δεν τους φτιάχνουν όπως παλιά… Μα να μην υπάρχει ένας παπαρολόγος να σου εξηγήσει γιατί δεν είχαν το RC στην έκθεση? Και μην άγχεσαι, και όλα θα τα φτιάξουμε… και περνα απ’ το μαγαζί να τα βρούμε…
Να έχουμε υλικό για δούλεμα σήμερα… Μπλογκ έχουμε τι θα γράφουμε; Κουτσομπολιά; Ή μήπως μας ένοιαζε το R8?
Δεύτερο συμπέρασμα: Άλλο πράγμα το τι χρειάζεσαι πραγματικά και άλλο τι σου προτείνει το lifestyle. Κι όταν λέω τι χρειάζεσαι, εννοώ σε ψυχολογικό επίπεδο κυρίως. Μπήκα μέσα στο 207 GT και μου ήρθε να κάνω εμμετό.
Το οποίο GT η διαφορά με το RC στο εσωτερικό είναι τα bucket. Μου φάνηκε σαν ξαναζεσταμένο φαγητό. «Εκσυγχρονισμένο δικό μου» είναι. Αντίθετα μπήκα στο Astra GTC με το skyroof και γούσταρα. Κάτι άλλο διαφορετικό, που θα φανεί η αλλαγή.
Αν ανοίξω συζήτηση για το θέμα στα γνωστά στέκια, θ’ αρχίσει η παπαρολογία. Και ξέρεις το RC είναι στην κ11 στα Μέγαρα 0.2365 δευτερόλεπτα πιο γρήγορο, και η γαλλική σχολή και η συμπεριφορά στο όριο [το οποίο όσοι το ψάχνουν συνήθως το βρίσκουν στην μπαριέρα] και ένα σωρό άλλα κλισέ που γράφουν τα περιοδικά… και που μας οδηγούν στο συμπέρασμα νούμερο 3.
Alfa Romeo Brera Spider…
Χάσιμο… [αλλά πολλά τα λεφτά Άρη].
Πλην όμως.
Σύνδεση με το προηγούμενο.
Με τις μηχανές δεν έχω ιδιαίτερη σχέση. Εκτός απ’ το ότι οι περισσότεροι φίλοι μου είναι μηχανόβιοι. Μέχρι μια ηλικία ήθελα να γυρίσω τον κόσμο πάνω σε μια BMW GS. Μετά μου πέρασε και το γύρισα στους τέσσαρες τροχοί.. [Το να γυρίσω τον κόσμο δεν μου πέρασε ακόμα].
Η ιδέα για τον γύρο της Ελλάδας έπεσε στο τραπέζι πριν από τέσσερα χρόνια. Σχεδιάστηκε αλλά δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Ο λόγος ήταν, ότι απ’ αυτούς που ήμασταν στο τραπέζι ο καθένας ήθελε να κάνει τον δικό του γύρο όπως τον αντιλαμβανόνταν καλύτερα αυτός. Η συζήτηση να πω την αλήθεια είχε τελειώσει πριν τελειώσει το πρώτο τσιγάρο και τα σχέδια για το ταξίδι είχαν μετατοπιστεί για το αόριστο μέλλον. Και από μακρυά κι αγαπημένοι οφκόουρς!!
Την ίδια εποχή οι φίλοι μου με τα ματοσακά που λέτε, ξεκίνησαν για την Σαμοθράκη. Έμειναν 3 μέρες και βαρέθηκαν. Και ενώ είχαν πάει απ’ τον κανονικό δρόμο, γύρισαν από την άλλη πλευρά κάνοντας ουσιαστικά τον γύρο της Ελλάδας… Έτσι απλά. Ψάχνοντας το καλύτερο μέρος ν’ αρράξουν. Άλλοι άνθρωποι, άλλα μυαλά. Πιο ανοιχτά.
Κατανοώ ότι αν δεν το έχεις μέσα σου, τέτοιο ταξίδι δεν κάνεις. Αν στο προτείνουν λες αμέσως “ναι” γιατί ακούγεται εντυπωσιακό, αλλά όταν φτάνει η ώρα των λεπτομεριών όλοι κάνουν πίσω, μόλις βλέπουν ότι δεν είναι τόσο απλό και εύκολο. Πήγαμε σε μια παραλία αράξαμε 5 μέρες μετά σε άλλη άλλες δέκα και πάει λέγοντας. Μόλις ακούει κάποιος ότι έχει ξύπνημα πρωί για να μην ταξιδεύουμε με τον ντάλα ήλιο και να έχουμε όλη την ημέρα μπροστά μας… ώπααααααααα… πίσω τα καράβια Μήτσο…
Θεωρώ ότι το κατ’ εξοχήν ταξιδιάρικο μέσο είναι η μοτοσυκλέτα. Γιατί σε φέρνει σε άμεση επαφή με την φύση. Τα μοναδικά τετράτροχα που τις πλησιάζουν σε αίσθηση, κακά τα ψέμματα είναι τα roadster. Άσχετα από την σημειολογία που τους έχει δώσει το σύγχρονο νεοελληνικό lifestyle. Η τζάπα μαγκιά aka όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια.
Επειδή γενικώς μ’ αρέσει ν’ ερευνώ και να αναιρώ τα στεγανά που φτιάχνω στο μυαλό μου, στην έκθεση μελετούσα τους αποθηκευτικούς χώρους της Alfa Spider… Έχω και φωτογραφία δίπλα. 🙂
Μετά έψαξα να βρώ πόσα πράγματα μπορεί να κουβαλήσει μια μηχανή. Διάλεξα την επιτομή του ταξιδιάρικου την BMW R1200 GS. Ξέροντας ότι οι μηχανόβιοι φίλοι μου έχουν γυρίσει όλη την Ευρώπη προς κάθε κατεύθυνση με προτίμηση τα touring 3000+ χιλόμετρα, σημαίνει ότι όσα πράγματα παίρνουν μαζί για δύο άτομα, τόσα χρειάζονται. Μαζί με τα είδη camping…
BMW R1200 GS 140 lt περίπου. Alfa Spider, 240 lt μόνο το πορτμπαγκάζ. Χωρίς τους χώρους πίσω απ’ τις θέσεις. Υπεραρκετότατοι για πολυήμερο ταξίδι δύο ατόμων.
Πλην νεοελλήνων [αντρώνε και γυναικώνε]…
Γιατί ο νεοέλλην πάει Σαββατοκύριακο και κουβαλάει μαζί του τόσες αποσκευές, λες και πάει μετανάστης στην Αυστραλία. Που να πεις «κοίταξε Χαρικλάκι, διακοπές πάμε, δεν χρειάζεται να κουβαλήσουμε την ντουλάπα μαζί». Θα σου βάλει το roadster εκεί που ξέρεις σε χρόνο dt…
Ή κάνω λάθος;
Life on the road
Αν και πολλοί [πολλές για την ακρίβεια, δηλαδή δυο – τρεις] έχουν κολλήσει στην ιστορία, του να με παντρέψουν, είμαι καλό παιδί ν’ αποκατασταθώ, εγώ πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου άνθρωπο του δρόμου. Χέστηκα για τις βίλες με τις πισίνες και άλλα τέτοια μεγαλεία, πιστεύω ότι πραγματική ζωή είναι αυτό που συμβαίνει εκεί έξω. Πίσω από κλειστές πόρτες και παράθυρα το μόνο που μπορώ να φανταστώ ότι συμβαίνει είναι κάτι κακό. Αλλοιώς δεν θα είχε και κανέναν λόγο να κρυφτεί.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για δρόμο. Ας βάλουμε και έναν Ηλία, αχρείαστος να ‘ναι… όποιος δεν ακούει/βλέπει τα τραγουδάκια χάνει την ουσία του post. Υπενθύμιση αυτό.
Δρόμος.
Ταξίδια.
Για “τα ξύδια”… έχω ξαναπεί αν σταματήσω να πίνω τώρα, έχω πιεί για δυο ζωές.. οπότε αν με εντυπωσιάζει κάτι πλεόν είναι το φως της μέρας σε “άγνωστα” μέρη. Η ανατολή του ήλιου στην αρχή ενός ταξιδιού και όχι μετά από άγριο μεθύσι.
Οπότε έρχεται το μέσον στη μέση και η γνωστή αγάπη μου για τα αυτοκίνητα. Ο χάρτης εδώ δίπλα είναι ένα ταξίδι που γουστάρω να κάνω. Είναι ο γύρος της Ελλάδας με αυτοκίνητο με την μία. Δεν φαίνονται οι λεπτομέριες και δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία στην παρούσα φάση.
Σε τέτοια μεγάλα ταξίδια παίζει ρόλο το αυτοκίνητο. Εξού και η “αντιπάθειά” μου στα κάθε λογής roadster και cabrio. Είναι καλά για να πας μια Κυριακή πρωί μέχρι το Σούνιο, να έχεις και την αιθέρια ύπαρξη στο δεξί κάθισμα, αλλά μέχρι εκεί.
Σ’ ένα ταξίδι 3000 χιλιομέτρων [περίπου] και 15 ημερών, χρειάζεσαι χώρους για αποσκευές δύο ατόμων. Δεδομένου ότι δεν είμαι εκατομυριούχος, και γουστάρω την αλητεία παίζει πολύ camping. Άρα προσθέτουμε τα συμπράγκαλα του camping. Βάλε και την κιθάρα [μέλος της οικογενενείας]… roadster μόνο για δεύτερο αυτοκίνητο…
Θα μου πει κάποιος, “μα camping;”
Camping. Απ’ τα 22 μου ζω σε δικό μου σπίτι μακρυά απ΄την super-μαμά και τον μπαμπά, συνεπώς δεν περιμένω τις διακοπές για να πηδήξω… συν το αλήτικο του θέματος… συν ότι μιλάμε για 14 διανυκτρεύσεις, που σημαίνει. Μια βραδυά σε camping κοστίζει 25 ευρώ. Μια βραδυά σε δωμάτιο [κοτέτσι συνήθως] κοστίζει 70 ευρώ, μια διαφορά 600 ευρώ. Όσο ένα μηνιάτικο περίπου. Ικανό να μην πραγματοποιήσεις ποτέ το ταξίδι. Τόσο απλά.
Ξαναγυρνάμε στο αυτοκίνητο. Δήλωσα ότι σκέφτομαι να πάρω το 207 RC αλλά κολλάω στο θέμα του κινητήρα άμεσου ψεκασμού που σημαίνει μόνο super αμόλυβδη.
Ξαναγυρνάμε στο ταξιδάκι.
Πρώτο πρόβλημα. Στον γύρο της Στερεάς Ελλάδας, χρειάστηκε να βάλω βενζίνη στα γκράβαρα [κυριολεκτικά]. Αυτό με κινητήρα άμεσου ψεακασμού δεν παίζει γιατί δεν ξέρεις πότε θα πάρεις τον κινητήρα στο χέρι.
Το ρισκάρεις; Αν σου τύχει την δεύτερη μέρα; Γυρνάς με την ΕΛΠΑ άδοξα στο κλείνον άστυ και τρως τα λεφτά του ταξιδιού στο να επισκευάσεις το αυτοκίνητο;
Συν η διαφορά στην τιμή της βενζίνης. 0,90 με 1,20 στα 3,000 χιλιόμετρα με μια κατανάλωση 12 στα 100… αισιόδοξη βέβαια γιατί στα 40αρια [βαθμοί κελσίου] του ελληνικού καλοκαιριού βάλε ένα εικοσαράκι να είσαι μέσα για turbo κινητήρα… Βάλε και τα λεφτά του δωματίου, μένουν λεφτά και για Κυκλάδες, τις υπόλοιπες 5 μέρες μέχρι το τέλος της άδειας!!!
Θα [ξανα]αναρωτηθεί κάποιος παίρνεις αυτοκίνητο για να κάνεις το γύρο της Ελλάδας;
Φέτος. Του χρόνου Γαλλιά, του αντίχρονου Βιέννη και πάει λέγοντας. Ένα μεγάλο ταξίδι κάθε χρόνο, συν τα όποια Σαββατοκυριακοτριήμερα…
Τι να τους κάνω 200 ίππους, αν δεν είναι να πηγαίνω γρήγορα και ξεκούραστα από το Α σημείο στο Β;
Να περνάω του κοιμισμένους Νεοέλληνες κάθε πρωί στην Κηφησίας;
Αυτό το κάνω και με Zastava Yugo… να μην άγχωμαι μήπως το χτυπήσω κιόλας!!!
Tin Pan Alley
Χθες έκανα την κίνηση που έπρεπε να έχω κάνει από καιρό. Πήρα wacom και για το σπίτι. Στην δουλειά έχω ξεχάσει πλέον τι θα πει ποντίκι. Εδώ και 7 χρόνια δουλεύω με τέτοιο. Όσοι το βλέπους προκαλεί φόβο, αλλά όταν το συνηθήσεις είναι πολύ πιο γρήγορο και το σημαντικότερο. Δεν τραυματίζει τους τένοντες του χεριού.
Αυτά με τα νέα.
Και τώρα αρχίζει η ψυχεδέλεια!!!
Βρήκα τι ευθύνεται για το βουητό της κιθάρας. Το ντίμερ που έχω στο δωμάτιό μου. Είχε δύο υποδοχές, πήγα και έβαλα δύο spot, τα ένωσα και με ένα ντίμερ. Το οποίο ντίμερ ήταν για τον πουουουουου…
Αγόρασα ένα καλό – καλάμια που έχει αντιπαρασιτικό φίλτρο και όλα λύθηκαν δια μαγείας. Με το αντιπαρασιτικό φίλτρο πολύ πιθανόν να μην φυτρώσουν μανιτάρια στο δωμάτιο! [μέτριο]
Συνεχίζει η ψυχεδέλεια…
Βάζουμε το τραγουδάκι να παίζει στο background…
Η Tin Pan Alley είναι το σκληρότερο μέρος στην πόλη. Δεν την παλεύει κανένας εκεί μέσα…
Έρχεται που λές ο τύπος ή οι τύποι [δεν έχει ιδιαίτερη σημασία] και αρχίζει η «ποίηση» να συζητήσουμε και να βρούμε λύση. Θα με ρωτήσεις τώρα ποιοι και γιατί πράγμα θα συζητήσετε και ποια λύση ψάχνεται; Το ποιοι είναι εύκολο. Κάποιοι που έκαναν τις επιλογές τους, αγνοώντας τους υπολοίπους και στο τέλος δεν τους βγήκαν. Οι επιλογές.
Μοιραία κάποιοι δρόμοι χώρισαν, κρατώντας όμως μια χαλαρή επαφή.
Πως μου μοιάζει η ιστορία;
Να έχεις χωρίσει μια γκόμενα, να τα έχεις φτιάξει με άλλη και να συγκατοικείται. Με την πρώην να ανταλλάζεται χεSMS κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα για τα χρόνια πολλά, στα πλαίσια του πολιτισμού [my ass]… Και ξαφνικά η πρώην σε καλεί για καφέ, για να συζητήσετε τι θα γίνει με ‘σας…
Συνεχίζουμε ν’ ακούμε το τραγουδάκι… I heard a pistol shoot, yeah it was a 44 και τα λοιπά και τα ρέστα…
Ας σκεφτούμε λογικά. Με όση λογική μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί το θέμα.
Τι λες σε τέτοιες περιπτώσεις;
Πως αντιμετωπίζεις τον άλλον;
Προβαίνεις εις κάθοδον, καντηλίων ευαγγελίων και λοιπών εκκλησιαστικών αντικειμένων;
– Δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα βραδυάτικα; Έφτιαξες το σύστημα έτσι ώστε να βγάζεις τα γούστα σου. Εγώ δεν πρέπει να βγάλω τα δικά μου; Αν εσένα δεν σου βγήκε, πρέπει να απασχολήσει εμένα;
Κάνεις την καρδιά σου πέτρα δείχνεις μεγαλείο και σπαταλάς δύο – τρεις ώρες, προσπαθώντας να εξηγήσεις τ’ αυτονόητα;
– Δεν ασχολούμαι πια , γιατί προφανώς έχω κάτι καλύτερο να κάνω. Και δεν έχω κανένα σκοπό να τα παρατήσω από τη στιγμή που περνάω καλά.
Βάση επιστημονικών ημερίδων που έχουν γίνει σε διάφορα ινστιτούτα, [ξέρετε μπυραρίες, βάρς, ταβέρνες και άλλα τέτοιου τύπου ευαγή ιδρύματα], έχει βγει το συμπέρασμα ότι η ψυχεδέλεια αντιμετωπίζεται μόνο με ψυχεδέλεια. Νόμος.
Αν τσακωθείς θα γίνεις κακός. Αν πας σε διάλογο, θα αποκτήσεις προβλήματα που δεν έχεις και δεν σε αφορούν και γιατί να σκοτίζεις το κεφάλι σου για μαλακίες άλλων.
Οπότε συμπάσχεις στο πρόβλημα πνευματικώς για αρχή και με την πρώτη ευκαιρία όταν χαλαρώσεις λίγο [γιατί template = τώρα είμαι πηγμένος με την δουλειά] θα ριχτείς με τα μούτρα στην επίλυση του προβλήματος… Πιο πιθανόν είναι να έρθει η δευτέρα παρουσία παρά αυτή η στιγμή.
Συνέντευξη
Η Μικρή εκ Κάτω Χωρών ξεκινάει μια νέα καριέρα δημοσιογράφου και θέλει να μου πάρει συνέντευξη. Για να μάθουν λέει τα κοριτσάκια της μπλογκόσφαιρας! Αν τα ενδιαφέρει τα κοριτσάκια της μπλογκόσφαιρας να μάθουν, να τους τονίσω ότι τα ενδιαφέροντά τους είναι χάλια και να τ’ αλλάξουν τάχυστα αν θέλουν να προοδεύσουν στην ζωή τους.
Το οποίο βέβαια σχόλιο διάβασε ο Pulp, καθότι αναγνώστης της Μικρής εκ Κάτω Χωρών και με έκανε ρόμπα σε όλη την κοινωνία. Συμπέρανε ότι γκομενίζω ασύστολα, το λαμόγιο…
Παραλλήλως πρόλαβε και ο συνωνόματος να με βάλει στο παιχνίδι, πριν τον βάλω εγώ.
Η συνέντευξη έχει ως εξής:
Μ.Ο.: Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Κάτι απογεύματα με καφέ και τσιγάρο.
Μ.Ο.: Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Η αγωνία για την ζωή που φεύγει μέσα απ’ τα δάχτυλα.
Μ.Ο.: Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Πριν από λίγο βλέποντας την φάτσα μου στο pestaola. Ο ορισμός του αντιτουριστικού.
Μ.Ο.: Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Το πείσμα.
Μ.Ο.: Το βασικό ελάττωμά σας;
Είμαι κυκλοθυμικός.
Μ.Ο.: Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Στων άλλων.
Μ.Ο.: Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Στο blog μου, η μεγαλύτερη προσωπικότητα είμαι εγώ.
Μ.Ο.: Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Όσοι το παλεύουν και δεν καταθέτουν τα όπλα.
Μ.Ο.: Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Οπουδήποτε, αρκεί να είναι με αυτοκίνητο.
Μ.Ο.: Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Ο Αντώνης Πανούτσος. Τον διαβάζω απ’ όταν έγραφε στο ΜΟΤΟ.
Μ.Ο.: Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Να ξέρει να «πληρώνει το λογαριασμό».
Μ.Ο.: … και σε μια γυναίκα;
Να μην είναι Κατίνα, ούτε και Κορνίλιος Καστοριάδης.
Μ.Ο.: Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Οποιοσδήποτε έχει γράψει δωδεκάμετρο ακόμα και σε Ιαπωνικό μονόχορδο.
Μ.Ο.: Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Το «Μπανάκι μανάκι» του Μπουλά.
Μ.Ο.: Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα.
Μ.Ο.: Η ταινία που σας σημάδεψε;
Καμία. Δεν είμαι σινεφίλ.
Μ.Ο.: Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Ο Μικελάντζελο.
Μ.Ο.: Το αγαπημένο σας χρώμα;
αυτό που χρωματίζει καλύτερα την τύφλα μου.
Μ.Ο.: Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Γιατί έχω κάνει κάτι σημαντικό που να θεωρείται επιτυχία;
Μ.Ο.: Το αγαπημένο σας ποτό;
Ο άμπακος.
Μ.Ο.: Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Για τα λάθη που έχω κάνει.
Μ.Ο.: Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
Την επίδειξη και την τζάπα μαγκιά.
Μ.Ο.: Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Η αγαπημένη μου ασχολία ήταν, είναι και θα παραμένει η μουσική.
Μ.Ο.: Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Διάφορα σχετικά με την υγεία.
Μ.Ο.: Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Σε καμία. Με οποιοδήποτε κόστος.
Μ.Ο.: Ποιο είναι το μότο σας;
Blues is the healer.
Μ.Ο.: Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Πλήρης ημερών.
Μ.Ο.: Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Είμαστε τσακωμένοι με τον Θεό.
Μ.Ο.: Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν.
Ποιους να βάλουμε τώρα;
Hey Joe.
Μαζεύτηκαν 1780 τραχανοπλαγιάδες κάπου στην Πολωνία [αν θυμάμαι καλά] να παίξουν τον γνωστό ύμνο του εκλεκτού συνάδελφου Jimi μπας και γραφτούν στο βιβλίο Γκίνες.
Τελικά δεν γράφτηκαν, τζάπα κόπος, καλύτερα να έμεναν στα χωριά τους να πιουν καμιά μπύρα Γκίνες.
Το θέμα για να προχωρήσει ο κόσμος μπροστά, είναι να κρατάς τις παραδόσεις. Δηλαδή.
Πας στην Τζατζίκογλου ν’ αφήσεις μπούρδες κόμεντ, ξεχνάς τι έχεις βάλει στο όνομα και μετά στα καπάκια το επόμενο κόμμεντ που κάνεις στην wordpress είναι πάντα στην Νημερτή!!!!!!
Ενώ στην blogspot τέτοια προβλήματα δεν υπάρχουν. Μπαίνεις με το username σου και γλιτώνεις διάφορα ντράβαλα….
Actually this is a Big Cr… Song!!!!!
Αυτές οι διαφορές με την wordpress και την blogspot πρέπει να λυθούν κάποια στιγμή. Για να προχωρήσει μπροστά η μπλογκόσφαιρα.
Που θα πάει θα μου πεις και δεν θα ‘χεις άδικο.
Ας πάει για μπύρες σε κανένα νυχτερινό κατάστημα…
… γιατί θα καταντήσουν σαν κάτι νούμερα που έβλεπα σε μια αφίσσα στο Χαλάνδρι, που μαζεύτηκαν σε ένα πνευματικό κέντρο για να συζητήσουν για το βιβλίο της Ιστορίας της Έκτης Δημοτικού.
Το έμαθε το πνεύμα και αυτοκτόνησε πάραυτα.
Θα έχει και πρόβες για το Dream Show…. After….
Trailer
Δευτέρα λιακάδα. Τετάρτη λιακάδα. Και ενδιαμέσως την Τρίτη, που παρεπιπτόντως είναι α[πε]ργία, μαύρη μαυρίλα πλάκωσε…
Μου είχε κολλήσει το συνεφιασμένο πρωτομαγιάτικο πρωινό το Hey – hey του Big Bill Broonzy.
Έχει ένα στίχο που λέει you “lost your good thing now”. Εδώ δεν ακούγεται γιατί είναι μόνο η εισαγωγή.
To trailer μάλλον θα εννοεί ο Big Bill. Όχι αυτό που βλέπουμε στα προσεχώς στον κινηματογράφο. Το άλλο που σέρνουν από πίσω οι μπαρμπάδες που πάνε στο εξοχικό.
Εκτός απ’ τους μπαρμπάδες υπάρχουν και άλλοι που αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους σαν trailer. Κάτι άβουλο που το σέρνω από πίσω. Ασχολήσου εσύ μαζί μου, επένδυσε χρόνο και κόπο κι εγώ άμα δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω θ’ ασχοληθώ μαζί σου.
Όσο θετικά και να προσπαθήσεις να δεις το θέμα, πάντα καταλήγεις στο γνωστό τραγουδάκι των Archive
Η ευγένια δεν σημαίνει απαραίτητα αδυναμία. Έλεος δηλαδή…
Blues & Bikes 