Στον αέρα.
Κι όμως από αυτό εδώ έχουν περάσει ούτε λίγο, ούτε πολύ… 20 χρόνια.
Μια ολόκληρη ζωή φίλε. Μια ολόκληρη ζωή. Θυμήθηκα ότι έχω και κασσέτα από τότε.
Τότε ήταν μια παρέα δεκαοχτάρηδων με μπόλικη τρέλλα που έκανε το κέφι της, ρίχνοντας κάμποσες «καρπαζιές», στους αλεξιπτωτιστές της νεόκοπης τότε, ελεύθερης ραδιοφωνίας. Δείχνοντάς τους [και ανάθεμα αν το κατάλλαβαν ποτέ] ότι εκτός από την αρπαχτή και την κονόμα, υπάρχει και το μεράκι.
Τώρα είναι μια διαδικτυακή παρέα, με τα ίδια συστατικά.
Τότε με καφέ λόγω πρωινού. Τώρα με μπύρες.
Τότε ήταν το τελευταίο βάλς των Band και η φυσαρμόνικα του Paul Butterfield. Τώρα είναι η κιθάρα του Scotty Moore και ο Eric.
Η ιστορία παραμένει η ίδια. Οι μαύροι θερμαστές από το Τζιμπουτί, δουλεύουν υπερωρίες και το Μυστήριο Τραίνο ξαναπαίρνει μπρος. Μεγάλο, μαύρο και 16 βαγόνια μακρύ.
Κάθε Παρασκευή 10-12 το βράδυ. Το καλύτερο μπλουζόμπαρο της πόλης, την ώρα που όλοι θα τα πίνουν στα μπάρς.
– Δεν θα βγάζουμε τηλέφωνα στον αέρα. Δεν έχουμε και την τεχνογνωσία εξάλου.
– Δεν θα μοιράζουμε πλυντήρια, ταξίδια, σιδερώστρες, αυτοκίνητα. Ποιανού περισεύουν για να τα δώσει σε μας, να τα χαρίζουμε; Και γιατί να τα χαρίζουμε όταν μπορούμε να τα κρατήσουμε για μας;
– Δεν δεχόμαστε χεSMS, 4582 κενό το μύνημά σας, 1.23 το κάθε μύνημα συν 19 τοις εκατό φι-πι-ά. Υπάρχουν και τα mail – chat για τέτοια πράγματα.
– και το σημαντικότερο:
Δεν συμμετέχει
ο Λευτέρης Γκούτρος!!!
Ευχαριστώ τον ..::DeUCeD::.. για την πρόσκληση και που μ’ έκανε να θυμηθώ τα νιάτα μου.
Μία, δύο, τρεις, τέσσερο
δύο λεφτά να βάλω την βίσμα να παίξει…
OOOh, Smokestack Lightnin, shine like gold…
Απ’ την Παρασκευή κουβαλάνε τα Βόλβο τα ανατρεπόμενα, κάρβουνο φερμένο απ’ την Κοζάνη.
16 βαγόνια μακρύ είναι σου λέω.
Κάτσε να κάνω τις απομαγνητοφωνήσεις το βράδυ και τα ξαναλέμε…
Hotspread
Ο πάνω αριστερά δεν είμαι.
Δηλαδή ώρα είναι τώρα, να μου πεις ότι του μοιάζω κιόλας…
Είπαμε εγώ είμαι ψηλός και όμορφος και σιγά που θα με πεις και χειριστή του επιφόν.
Θα μου πεις ο από κάτω είναι ο κιθαρίστας.
Γι’ αυτό ν’ ανέβει ο από πάνω του κιθαρίστα να τραγουδήσει.
Ας κάνει κάτι κι αυτός. Δεν μπορώ να τα κάνω όλα εγώ.
Θ’ αναρωτηθείς δικαίως τι έκανα.
Τίποτα είναι η αλήθεια, αλλά εγώ είμαι ο admin του blog, ότι θέλω γράφω.
Η άδεια κατσαρόλα.
Θέλεις κι εσύ μια κιθάρα σαν του Kenny Wayne Shepherd?
[άσχετο: αναγνωρίζει κανένας τον μπασίστα πίσω;]
Λιωμένη για να βγαίνει η ροκιά;
Παλιά θα έπρεπε να την «φτιάξεις» μόνος σου, διά του παιξίματος.
Τώρα άλλαξαν τα κόζα.
Αρκεί να πληκτρολογίσεις το σωστό site.
Το Custom Shop της Fender σου δίνει όση ροκιά μπορεί ν’ αντέξει η πιστωτική σου κάρτα.
Και ρέπλικες έχουμε. Τόσο καλές που δεν μπορείς να τις ξεχωρίσεις απ’ την αυθεντική.
Δεν χρειάζεται να χτίσεις τον δικό σου μύθο. Φτάνει που τον έχτισαν άλλοι πριν από σένα. Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να τον εκμεταλευτείς.
Τι κι αν δείχνεις 35 νούμερο πόδι σε 42 νούμερο παπούτσι;
Σημασία έχει που έφτασες στο τέρμα, χωρίς να χρειαστεί να κάνεις τη διαδρομή.
Έτσι δεν γίνεται στις μέρες μας;
Απ’ τον πιτσιρικά που ακόμα δεν πήρε το πτυχίο, απαιτεί να γίνει στέλεχος, μέχρι την χαζογκόμενα που ψάχνει στους άντρες τον μήνα που θα τρέφει τους άλλους έντεκα.
Ποιος έχει χρόνο, την σήμερον ημέρα ν’ ασχοληθεί με τη διαδρομή; Αυτά είναι για τους γραφικούς.
Την σήμερον ημέρα μετράει μόνο το αποτέλεσμα και τι δείχνεις προς τα έξω. Τι σημασία έχει αν είναι τόσο γεμάτο όσο μια άδεια κατσαρόλα; Θα σου ζητήσει κανένας εξηγήσεις;
Κι αν βρεθεί κανένας αμέριμνος να τις ζητήσει, μπορείς να τον κατακεραυνώσεις λέγοντάς του ότι σε ζηλεύει.
Άνθρωπο που να ζηλεύει μια άδεια κατσαρόλα δεν γνώρισα ακόμα.
Γνώρισα όμως πολλούς που τις αποθέωναν.
Συμπτωματικά κι αυτοί απαιτούσαν να τους χαριστεί το εισιτήριο για μια ζωή που δεν δικαιούνταν.
Η ζωή δεν είναι κάτι που χαρίζεται. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ισχύει το «Αθήνα – Θεσσαλονίκη» μια και πιάσαμε τις διαδρομές.
«Μην μας λες σε πόσο χρόνο κάνεις το Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Απλά δώσε μας τα χαρτάκια απ’ τα διόδια. Αφαίρεση ξέρουμε.»
Sir Takis
Θα το θυμόμαστε σαν τον καλύτερο έλληνα προπονητή που πέρασε ποτέ από τον γαύρο και σαν τον πιο επιτυχημένο ανεξαρτήτως εθνικότητος μέχρι σήμερα:
• Για την εξάρα στην Λεβερκούζεν
• Για τις δυο τεσσάρες στον Βάζελο.
• Για τα δυο διπλά στην Ευρώπη.
Τα υπόλοιπα περί πρωταθλημάτων είναι για τσάτσους και για έμισθους… και δεν μας αφορούν.
Εμάς που δεν έχουμε καμιά ανάγκη να πουλήσουμε Ολυμπιακοφροσύνη.
Και μια και το ρίξαμε στο αθλητικό.
Λατρεύω.
Σόδομα και γόμορα!!!!!!!
[O τίτλος διαβάζεται με προφορά Σαπφούς Νοταρά]
This post is dedicated to my soulbrother pulp
Ψευδώνυμα
Είχα πει κάποια στιγμή ότι ούτε διαβάζω, ούτε σχολιάζω στο blog του κ. Δήμου.
Για την ακρίβεια το διάβασα μια φορά, διαφωνούσα με τη θέση του, πήγα να γράψω τη γνώμη μου, είδα τι παιζόταν στα σχόλια, αποχώρησα ησύχως χωρίς να γράψω τίποτα και δεν ξαναπάτησα απ’ εκεί.
Δεν νομίζω να άλλαξε η ζωή του ανθρώπου στο ελάχιστο, που δεν διαβάζω το blog του. Και μακάρι ο Θεός να του χαρίζει του κόσμου τα καλά.
Κάποια στιγμή μου είπε ένας blogger ότι γράφω σχόλια στο blog του κ. Δήμου επειδή σχολίαζε κάποιος chris.
Άλλαξα το σκέτο chris σε b.b.chris, που σημαίνει blues boy για να μην έχουμε μπερδέματα.
Chris με φωνάζουν οι φίλοι μου και σαν «Χρήστος» σκέτο έχω υπογράψει κάμποσες χιλιάδες δουλειές που έχουν βγει στον αέρα. Κανένας δεν έθεσε θέμα.
Πρέπει να το αλλάξω επειδή κάποιοι σουρουχλεμέδες εδώ γύρω την είδαν κάπως;
Πάμε παρακάτω.
Αν πω σε κάποιον ότι αγόρασα μία κασσετίνα με τ’ άπαντα του McKinley Morganfield, τι θα καταλλάβει;
Τίποτα μην το κουράζεις, θα νομίζει ότι είναι κάποιος εναλλάκτικός του grunch.
Αν πω Muddy Waters, όμως θα τον ξέρουν και οι πέτρες. McKinley Morganfield είναι το πραγματικό όνομα του Muddy Waters. Ο γιος του μάλιστα κάνει καρριέρα σαν Morganfield. Big Bill Morganfield. Είναι πολύ καλός, αν βρεθεί κάποιο CD του στο δρόμο σας μην διστάσεται να το αγοράσετε.
Τέθηκε ποτέ σε αμφισβήτιση η μουσική του Muddy «Mississippi» Waters επειδή έγραφε με ψευδώνυμο;
Προσέχεις τι σου κάνω τώρα έτσι; Σου δείχνω ότι στο ένα ψευδώνυμο με τα χρόνια έχωσαν και δεύτερο. Τόσο είχε περάσει στον κόσμο ως κανονικό.
Για να καταλλάβεις πόσο ανούσια είναι αυτά που λέγονται τις τελευταίες μέρες για την ανωνυμία και τα ψευδώνυμα.
Και στο φινάλε, αν συναντήσω κάποια στιγμή δια ζώσης αυτόν τον Σερέφα, συστηθούμε και του πω b.b. Chris τι θα μου πει; Δώσε μου την ταυτότητα να δω αν είναι αληθινό ή ψευδώνυμο;
Πάρτο χαμπάρι λεβέντουρα. Για την πραγματική ζωή δεν είμαστε ούτε τ’ ονοματεπώνυμό μας, ούτε το ψευδώνυμό μας. Είμαστε ένας αριθμός. Είτε αυτός είναι ο αριθμός ταυτότητας, είτε το φορολογικό μητρώο.
Το θέμα είναι να μην γινόμαστε από απλοί αριθμοί, τελείως νούμερα…
Blues & Bikes 