Bottleneck
Κάπου στο άπειρο του διαδικτύου, στην χώρα της Ελληνικής μπλογκόσφαιρας, τέθηκε το καίριο ερώτημα:
Σας έβαλα τον εκλεκτό συνάδελφο Eric που είναι πιο βατός για να δείτε πως είναι αυτό το bottleneck…
…μην βάλω την φάτσα μου που είναι τελείως αντιτουριστική και χάσει ο κόσμος πάσα ιδέα για την μουσική. Σου πει ο αναγνώστης, άμα είναι έτσι αυτοί που παίζουν μουσική, άσε το γυρνάω στο πλέξιμο καλύτερα…
Hχοϊστόρημα
Για όποιον έχει απορία πως ακούγεται το bottleneck εδώ βρίσκεται ένα μικρό track.
Δεν προλαβαίνω…
Όλοι κάποια στιγμή έχουμε ακούσει ή έχουμε πει αυτή την φράση. «Δεν προλαβαίνω…». H απάντηση όταν θέλεις να γίνεις και λίγο προβοκάτορας είναι «αφού δεν προλαβαίνεις… κάνε γρήγορα».
Έχει δημιουργηθεί ένα ιδιότυπο lifestyle γύρω απ’ τον ελεύθερο χρόνο. Έγραψε κάπου κι ο Κούντερας ότι «στο μέλλον πλούσιος θα είναι αυτός που έχει πολύ ελεύθερο χρόνο» και ήρθε κι έδεσε το γλυκό. Ξαφνικά όλοι πήζουν απ΄την δουλειά. Δεν έχουν ελεύθερο χρόνο να κάνουν τίποτα.
Απ’ τον απλό κλητήρα του δημοσίου μέχρι τον υπερεπιχειρηματία, όλοι δεν έχουν ελεύθερο χρόνο. Εντάξει, λογικό είναι, κάποιοι δουλεύουν πολλές ώρες. Το ξέρω κι απ’ την δουλειά μου. Ότι συζήτηση να έχουμε το υπαλληλικόν προσωπικόν με το managment, στο τραπέζι θα πέσει απαραίτητα και η φράση «να φεύγουμε και κάποια λογική ώρα». Στο ίδιο καζάνι βράζουν κι ένα σωρό άλλοι γκασταρμπάιντερ.
Όταν όμως σου λέει κάποιος που αποδεδειγμένα έχει ωράριο 9-5… δηλαδή 5 και 2 πρώτα λεπτά έχει ξεπαρκάρει… ότι δεν έχει ελεύθερο χρόνο σε βάζει σε σκέψεις. Η πρώτη που σου έρχεται στο μυαλό είναι ότι παίζει με τον πόνο σου και σε δουλεύει. Η δεύτερη είναι ότι θέλει να σε παρηγορήσει. Μην κάνεις έτσι που σχολάς αργά. Κι εγώ που σχολάω νωρίς μην νομίζεις ότι κάνω και τίποτα το ιδιαίτερο.
Εκεί στο «τίποτα το ιδιαίτερο» είναι το κλειδί της υπόθεσης. Μέσα του ντρέπεται που έχει ελεύθερο χρόνο επειδή το lifestyle της εποχής επιβάλει ότι για να είσαι κάτι σημαντικό, απαραίτητα δεν πρέπει να έχεις ελεύθερο χρόνο. Και σου πλασάρει το παραμύθι για να δείξει ότι κάποιος είναι. Άσχετα αν εσύ που δουλεύεις τις άπειρες ώρες, θεωρείς τον εαυτό σου από κορόιδο έως μαλάκα.
Η πρακτική αποδεικνύει ότι αυτοί που δουλεύουν πολλές ώρες είναι κι αυτοί που κάνουν κι άλλα πράγματα στην ζωή τους. Αυτός με τον ελεύθερο χρόνο, έχει ν’ αποδείξει στους άλλους ότι «υπάρχει» και είναι σημαντικός. Αυτός που δεν έχει πολύ ελεύθερο χρόνο πρέπει να το αποδείξει στον εαυτό του…
Ότι δεν τον έχει πάρει από κάτω… Ότι δεν του ξεφεύγει η ζωή μέσα απ’ τα δάχτυλα…
Γι’ αυτό και τα προλαβαίνουν όλα!
Mεσανατολικές απορίες
Δεν διαφωνώ ότι αυτό που γίνεται στο Λίβανο είναι ανθρωπιστική καταστροφή. Αλλά αναρωτιέμαι μήπως μαζί με τους άμαχους στα ερείπια θάβεται και κάμποση αλήθεια; Τι εννοώ:
– Ως Έλληνες θέλουμε το Ισραήλ να έχει κράτος; Ή συμμεριζόμαστε την άποψη του Αμαντινετζάντ, Προέδρου του Ιράν, ότι πρέπει να σβήσει από το χάρτη;
– Αν δεχόμαστε ότι το Ισραήλ πρέπει να έχει κράτος αλλά πρέπει να ζει ειρηνικά με τους γείτονές του τότε τι λέμε για τον Πόλεμο των 6 ημερών το 1967; Μήπως τότε μαζεύτηκαν τα γειτονικά αραβικά κράτη να πετάξουν τους αλλόθρησκους στην θάλασσα και το Ισραήλ απάντησε χτυπόντας τους ταυτόχρονα σε 4 μέτωπα καταλαμβάνοντας το Νότιο Λίβανο, το Υψίπεδα του Γκολάν και την Χερσόνησο του Σινά. Τότε, αναφέρομαι στο 1967 [με νωπό ακόμα το ολοκαύτωμα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου] έπρεπε το Ισραήλ να κάτσει να το διαλύσουν εν τη γενέσει του;
– Εμείς [ως Δυτικός κόσμος] δεν είμαστε αυτοί που υπερεξοπλίσαμε το Ισραήλ ώστε να μπορεί να αντιμετωπίζει μόνο του τις απειλές από γύρω μετά τα τότε γεγονότα; Τώρα γιατί σοκαριζόμαστε για την γενοκτονία;
Και μην βγει κανένας να πει, εμείς; Η Αμερική τα φταίει όλα! Ποιος αναβάθμισε τα Φάντομ της Πολεμικής μας Αεροπορίας; Έχει δώσει και η Ελλάδα τον οβολόν της για να φτιαχτούν βόμβες που πέφτουν στα κεφάλια των αμάχων του Λιβάνου και της Παλαιστίνης.
– Η Ελλάδα τι ρόλο παίζει εκεί κάτω; Που ανήκει η Κνεσέτ [η βουλή των Ισραηλινών] η πρωθυπουργική κατοικία, η μισή Ιερουσαλήμ και εν γένει όλα τα φιλέτα γης του Ισραήλ και της Παλαιστίνης; Μήπως στο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων; Τους ξεχάσαμε τους Βαβύληδες και τον πανικό ΥΠΕΞ για να μαζέψει τ’ ασυμάζευτα με τον Ειρηναίο;
– Το Πατριαρχείο [και κατ’ επέκταση η Ελλάδα] από την πλευρά τους και αφού όλοι οι εμπλεκόμενοι έχουν δεχτεί ότι πρέπει να είναι Ελληνικό [συμπεριλαμβανομένων και των ΗΠΑ και Ρωσσίας] τι έχει κάνει ως προς την διαχείρηση της γης για να εκτονώσει το μίσος ανάμεσα στις δύο πλευρές; Μήπως με τις παπαριές τους έχουν πυροδοτήσει κάμποσες ρουκέτες και βόμβες και από τις δυο πλευρές;
– Έχει αναρωτηθεί ποτέ κανένας που βρίσκουν τα λεφτά οι Χεσμπολάχ και η Χαμάς ώστε ν’ αγοράζουν όπλα και πυραύλους; Μήπως απ’ το λαθρεμπόριο ναρκωτικών και όπλων; Ξεχάσαμε τους χάρτες με τις διαδρομές των ναρκωτικών απ‘ το Αφγανιστάν των Ταλιμπάν προς την Ευρώπη; Το δεχόμαστε αυτό;
– Γιατί κανένας δεν μιλάει για τον Εμφύλιο μεταξύ Παλαιστινιακής αρχής και Χαμάς πριν την έναρξη αυτού του πολέμου; Γιατί άρχισε ο εμφύλιος; Μήπως γιατί η Χαμάς αν και κυβερνών κόμμα δεν θέλει να σταματήσει τον πόλεμο με το Ισραήλ και πήγε να εξαφανίσει την Παλαιστινιακή αρχή με τα όπλα επειδή της στέκεται εμπόδιο;
– Γιατί κανένας δεν μιλάει για την κατάχρηση των χρημάτων της Ε.Ε. από την Παλαιστινιακή αρχή; Μιλάμε για λεφτά δικά μας που ήταν για τον λαό της Παλαιστίνης.
– Γιατί η Χεσμπολάχ και η Χαμάς δεν θέλουν ν’ αφολιστούν; Να παραδόσουν τα όπλα και να ξεκινήσουν οι συνομιλίες για την ειρήνη και κυρίως για τα σύνορα; Γιατί κινδυνεύουν απ’ το Ισραήλ ή γιατί με την δύναμη των όπλων ελέγχουν ουσιαστικά την εξουσία στις χώρες τους και αν τα παραδόσουν χάνουν για πάντα το όνειρο της κυριαρχίας του Ισλάμ;
– Δεν έκανε σε κανέναν εντύπωση γιατί το Γαλλικό Δημόσιο, δηλαδή η Γαλλία, ένας απ’ τους μεγαλύτερους εμπόρους όπλων στον κόσμο, με τις πυρηνικές δοκιμές στις ατόλες πρόσφατα, τις stealth φρεγάτες με τους excoset, τα Raphael 4ης γενιάς, δεν πήγε να πάρει τους πρόσφυγές της και νοίκιασε τον σκυλοπνίχτη απ’ την Ελλάδα;
Μήπως γιατί όταν λέει ο Σιράκ «οι εταίροι μας», εννοεί τα όπλα που πουλάει στην περιοχή και εξοπλίζουν την Χαμάς και την Χεσμπολάχ και δεν ήθελε να ρισκάρει ένα επεισόδιο με τους Εβραίους που μπορεί να έβαζε σε κίνδυνο την ζωή Γάλλων υπήκοων;
– Γιατί κατά βάθος προσευχόμαστε [ως Έλληνες] ν’ αποκτήσει πυρηνικά όπλα το Ιράν και ν’ αλλάξει το status στην περιοχή υπέρ των Ισλαμιστών; Μας αρέσει δηλαδή ένα καθεστώς όπου εκτελούνται γυναίκες δια λιθοβολισμού επειδή σκότωσαν τον βιαστή τους; Σ’ ένα κράτος που επικρατεί το σκοτάδι της σαρίας να τους δώσουμε και όπλα να εδραιώσουν την εξουσία τους;
Έχει κάποιος απαντήσεις σ’ όλα αυτά; Ή σε κάποια από αυτά;
Λέω κάτι που κάποιος που διαβάζει έστω και μια Κυριακάτικη εφημερίδα, δεν το έχει διαβάσει ποτέ;
Xαρικλάκι στο αυτοκίνητο
Ένα θέμα με το αυτοκίνητό του καλού τους [sic] τα Χαρικλάκια το έχουν.
Θέλουν κάτι να κάνουν για να «πατήσουν περιοχή». Υπέρατατος στόχος είναι να το οδηγήσουν. Έτσι καλύπτουν την υπέρτατη ματαιοδοξία τους ότι κατέκτησαν ένα άβατο.
Αυτό έχει κάποια βάση. Οι περισσότεροι άντρες αντιμετωπίζουμε το αυτοκίνητο σαν προέκταση του… καταλάβατε ποιου. Κάθετε ο άλλος και του βάζει ποδιές, φούστες, ζαντολάστιχα, ανάρτησες, στερεόφωνα, λαμπατέρ και νέον πολυελαίους, με λίγα λόγια ασχολείται και μιλάει όλη την ημέρα γι’ αυτό. Σου λέει η άλλη μες την ματαιοδοξία του καθρέφτη της «κι εγώ τι ρόλο παίζω στην ζωή του; Υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από μένα; Εμπρός ν’ ανακαταλάβουμε υψώματα!!!!»
Υπάρχει μια φράση που κυκλοφορεί ευρέως στα στέκια. Τα αυτοκινητιστικά ντε. Τι ποια στέκια;
Η καγκουριά «πουλάει» στα Χαρικλάκια. Και «πουλάει» καλά.
Έχουν γίνει συζητήσεις επί συζητήσεων πάνω στο θέμα. Γιατί έλκει τα Χαρικλάκια όλο αυτό το Kitch; Μα δεν έχουν καθόλου αισθητική; Μάλλον δεν είναι θέμα αισθητικής. Είναι θέμα γυναικείας αφέλειας. Σκέφτεται το Χαρικλάκι, αφού φροντίζει έτσι το αυτοκίνητό του, ανάλογα θα φροντίζει και μένα μόλις γίνει η κατάσταση. Εκεί είναι που την πατάνε τα Χαρικλάκια και μπλοκάρει το CPU.
Άντε τώρα να εξηγήσεις στο Χαρικλάκι ότι για τον καΝγκουρα το Χαρικλάκι είναι ένα είδος αξεσουάρ… σαν τα ζαντολάστιχα ένα πράγμα!!!!!
Γιατί ο κάΝγκουρας κάνει έτσι το αυτοκίνητό του, επειδή ακριβώς είναι κάΝγκουρας!!! Και η μόνη επιροή που έχει έξωθεν δεν είναι ο Πικάσο αλλά η αμερικάνικη αισθητική όπως περιγράφεται στο Fast & Furious. Το αυτοκίνητο δεν αρκεί να είναι γρήγορο [που δεν σχεδόν πάντα ΔΕΝ είναι]. Πρέπει να δείχνει και γρήγορο από μακρυά. Και φυσικά ν’ ακούγεται από μακρυά, εξού και το στερεόφωνο με τα σαμπγουφέρια…
Και σε λιγότερο σκληροπυρηνικές καταστάσεις υπάρχει θέμα.
Εκεί είναι το ραδιόφωνο.
Με το που θα μπει το Χαρικλάκι στο αμάξι, τσουπ το χέρι ν’ αλλάξει σταθμό. Και πάντα θα βάλει το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που έπαιζε. Αν παίζει «Εν Λευκώ» πχ., δεν την γλιτώνεις την Λάμψη. Και στην ακριβώς αντίθετη ένταση. Αν είναι δυνατά θα το χαμηλώσει γιατί έχει πονοκέφαλο και ζαλίζεται. Αν είναι σιγά θα το δυναμώσει γιατί χάρηκε που σε είδε κι έχει τρελλά κέφια.
Αν πας να κάνεις το Colpo Grosso και βάλεις αυτό που είχε βάλει την περασμένη φορά, την πάτησες γιατί θα έχει ζάπινγκ. Σε όλες τις εντάσεις. Θα πατάει όλα τα κουμπάκια με την σειρά και σε ρυθμό πολυβόλου. Σε χρόνο dt έχει γίνει το κεφάλι σου καζάνι και δεν βλέπεις μπροστά σου απ’ την ζαλάδα.
Είναι η στιγμή που αναλαμβάνει δράση μία από της μεγαλύτερες εφευρέσεις στην καταπολέμηση της γυναικείας ματαιοδοξίας και και ονομάζεται «χειριστήριο ραδιοφώνου στο τιμόνι»…
Aρχίζει η μουρμούρα βέβαια «με τα μάτια οδηγάς, όχι με τ’ αυτιά»… αλλά δυναμώνεις την ένταση στην πρώτη μπλουζιά του Εν Λευκώ και το θέμα τελειώνει εκεί. Γιατί πάνω απ’ όλα στο ζευγάρι πρέπει να υπάρχει αλληλοκατανόηση…
Παραθιναλλαντάλλων
Είμαστε στην στιγμή που το ανθρώπινο δράμα κορυφώνεται.
Όχι στο Λίβανο. Αυτό χτυπάει κόκκινο εδώ και 40 χρόνια. Μην κοιτάτε που εμείς το ανακαλύψαμε προχτές που μας το είπε ο Ευαγγελάτος στον Σκάι. Και σοκαριστίκαμε και αρχίσαμε τις διαμαρτυρίες. Κατά των Εβραίων και κλασσικά κατά των Αμερικάνων που τους κάνουν πλάτες…
Πρέπει να είμαστε ο πιο φανατικά αντιαμερικάνος λαός που χρησιμοποιούμε αμερικάνικους υπολογιστές που τρέχουν αμερικάνικα προγράμματα. Φοράμε αμερικάνικα jeans, με αμερικάνικα Nike. Tρώμε αμερικάνικα χάμπουργκερς, πίνοντας αμερικάνικη Coca Cola. Ακούμε αμερικάνικη μουσική και βλέπουμε αμερικάνικο κινηματογράφο.
Πουθενά αλλού στον κόσμο κάποιοι τόσο φανατικά αντιαμερικάνοι δεν στήριξαν με τόσο φανατισμό τον αμερικάνικο τρόπο ζωής
.
Όλα αυτά βέβαια είναι αλλουνού post ευαγγέλιο. Για το άλλο δράμα ξεκίνησα να λέω, αυτό που ονομάσε ο αΐμνηστος Αντρέας «τα μπάνια του λαού».
Κρανίου τόπος. Γολγοθάς.
Σαν βγεις στον πηγαιμό για τις Κυκλάδες να εύχεσαι… καταρχήν να πας με το πλοίο που έκλεισες και όχι κάποιο άλλο. Είναι τα νέα ήθη και έθιμα μετά την απελεθέρωση. Κλείνεις online catamaran αλλά όταν πας να πάρεις τα εισητήρια, το catamaran έχει γίνει « Άγιε μου Νικόλα βόηθα… Express II». Μπροστά στο έργο «διακοπές στο εξοχικό των πεθερικών», με της κλασσικής μουρμούρας που δεν πήγατε Κυκλάδες, παίρνεις τα εισιτήρια και λες πάλι καλά.
Αν είσαι παντρεμένος/ζευγαρωμένος, έχεις by default να κουβαλήσεις 100 κιλά πράγματα, καθότι η έννοια «απολύτως απαραίτητα» είναι παντελώς άγνωστη στις γυναίκες. Παίρνουν την Άρτα με τα Γιάννενα μαζί, έστω κι αν χρησιμοποιήσουν μόνο το 20% αυτών που κουβαλάει ο άλλος. Γιατί οι ρημάδες οι αποσκευές δεν πάνε μόνες τους. Κάποιος πρέπει να τις πάει. Ποιος είναι η κολώνα του σπιτιού; Κουβάλα τώρα μαλάκα και μην μιλάς. Γιατί πολύ σοφά έπραξες και δεν πήρες το αυτοκίνητο μαζί και επέλεξες να νοικιάσεις. Δεν χωράει η ρημάδα η Cayenne στα Κυκλαδίτικα σοκάκια.
Είναι απορίας άξιο πως γίνεται ν’ ακούς αυτό το story από όλους τους παντρεμένους φίλους σου μετά τις διακοπές. Όλοι τα ίδια κάνουν και παθαίνουν; Copy – paste ζωή; Ούτε ένας την έκπληξη;
Βέβαια υπάρχουν παντρεμένοι που τα πεθερικά έχουν εξοχικό, όπως ο κ. Καμμένος που δήλωσε σ’ εφημερίδα ότι η εξοχική βίλα που του αποδίδεται, δεν είναι δικιά του αλλά της πεθεράς του. Αυτό μου θύμησε την παλία ιστορία όταν ίσχυε το τεκμήριο των αυτοκινήτων. Έπερνε ο «γάτος» δίλιτρο EVO και «έσπαγε» την κατοχή σε όσα περισσότερα ονόματα μπορούσε. Βασικός κρίκος η αθάνατη ελληνίδα μάνα. Βρισκόταν να έχει στην κατοχή της EVO χωρίς να μπορεί να ξεχωρίσει την ρόδα απ΄το τιμόνι. Και φυσικά δεν είχε καμιά πρεμούρα να το πάρει για βόλτα.
Ο συνδυασμός όμως πεθερικά – εξοχικό είναι μάλλον εκρηκτικός [τις περισσότερες φορές] όπως περιγράφουν τα πράγματα οι παντρεμένοι φίλοι. Είναι κάτι σαν τα Κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια. Δεν θες με τίποτα να πας, αλλά δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην πας. Γιατί και καλό να είναι το μέρος, οι έλληνες έχουν την συνήθεια να πηγαίνουν όλοι μαζί. Και δίπλα στο εξοχικό των πεθερικών, είναι τα εξοχικά των υπόλοιπων συμπεθέρων και όποια καλή διάθεση έχει εξαφανιστεί σε χρόνο dt. Γιατί και τα πεθερικά να έχουν εξαφανιστεί για κάπου αλλού, όλο και κάποιος απ’ το σόι θα βρεθεί να σου χαλάσει την νιρβάνα…
Θα σκεφτεί εύλογα κάποιος, μα γιατί ο ύπανδρος δεν πατάει πόδι; Γιατί δεν έχει αντίδοτο στο γυναικείο πυρηνικό όπλο που λέγεται μουρμούρα. Μακάριοι οι έχοντες και κατέχοντες, σπίτια σε θέρετρα αναγνωρισμένης αξίας. Γλιτώνουν γιατί έχουν εναλλακτική πρόταση, που δεν επιδέχεται αρνήσεως. Ίδιο ακούγεται «διακοπές στο εξοχικό της στα Καμμένα Βούρλα» και ίδιο ακούγεται «διακοπές στο πατρικό του στην Λευκάδα»;
Γιατί είναι στην μέση και η κοινωνική κατακραυγή. Έχετε σπίτι στην Λευκάδα και πήγατε στα Καμμένα Βούρλα;
Υπάρχει και η λαμογιά που κάνουν κάτι φίλοι μου για ν’ αποφύγουν όλο αυτό. Πάνε ένα – δυο σαββατοκύριακα με τους πεθερικοσυμπεθερικογονείς, οπότε όταν φτάσει η εποχή της άδειας η άλλη έχει μπουχτίσει. Άρα έχουν όλο το πεδίο ελεύθερο να αναπτύξουν τα σχέδια τους.
Όπως ακούω τις ετοιμασίες και όπως θ’ ακούσω τις εντυπώσεις οι διακοπές για τους παντρεμένοι [έστω και χωρίς παιδιά] είναι ένας μικρός Γολγοθάς…
Ένα link
Πήγα πρωί-πρωί να προσθέσω στα links μου τον Loch Vegas, Loch nes, Loch Do ή Love me do ή κάπως έτσι τέλος πάντων… Όλα θα μπορούσαν να κυλήσουν ήρεμα και απλά, όπως συνήθως συμβαίνει, σ’ εκατομύρια blogs στο διαδίκτυο.
Προσθέτεις το link στο template μέσω HTML, πατάς το κουμπάκι που γράφει ?publish? και everything it’s OK! Μπορείς να συνεχίσεις το blogging σου, αμεριμνοαμέριμνος.
Όχι όμως όταν πρόκειται για τον ακαδημαϊκό crimebuster του διαδικτύου.
Τα πάντα άλλαξαν.
Στα Mac οι γραμματοσειρές μεγάλωσαν, στα PC αντιθέτως μίκρυναν. Από Sans Serif γίνανε παντού Serif. Οι φάσες στους τίτλοι εξαφανίστηκαν… είναι και διακοπές η Νικολούλιιιιη να ψάξει, μπας και τις βρει.
Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι είναι μια μυστήρια συναστρία. Η πανσέληνος στην Αφροδίτη. Ο Ερμής που είναι πάντα ανάδρομος, όταν τον αναφέρουν στα ζώδια.
Ή το θέμα να είναι πολιτικό. Το Ισραήλ έμαθε ότι το blog εκτός από τους Ινδιάνους, είναι και με τους Παλαιστίνιους και το βομβαρδίσε.
Μπορεί και αθλητικό… Ο Materazzi διάβασε το blog… άρχισε τα γαλλικά στην ιταλική διάλεκτο και ο Zidane έριξε κουτουλιά στο template…
Τίποτα απ’’ όλα αυτά δεν συμβαίνει. Μιλάμε απλά για έναν θαυματοποιό, που όταν παλιότερα έμπαιναν τα κείμενά του σε κάποιο έντυπο, αυτομάτως βαφώταν κίτρινο και μπλε!!!!!!!!!!!!
Σ’ ένα κακοχρωματισμένο template θα κόλλαγε??????
Ειρήνη; Απίθανο…
Δεν μπορώ να πω ότι είμαι βαθύς μελετητής του μεσανατολικού, αλλά δεν με αφήνει και ασυγκίνητο η σφαγή που γίνεται εκεί κάτω αυτές, τις μέρες. Απ’ ότι έχω καταλάβει το πρόβλημα είναι ότι οι Ισραηλινοί δεν θέλουν οι Παλαιστίνιοι να έχουν δικό τους αυτόνομο κράτος.
Και αν τους επιτρέψουν αυτό δεν θα είναι βιώσιμο. Γιατί ένα βιώσιμο Παλαιστινιακό κράτος θα σήμαινε την καταστροφή του Εβραϊκού Ισραηλ, όπως το φαντάζονται οι φανατικοί ραβίνοι, σε βάθος χρόνου. Λόγω της δημογραφικής αλλοίωσης. Οι Ισραηλινοί μουσουλμάνοι θα γίνουν συντριπτικά περισσότεροι από τους Ισραηλινούς Εβραίους.
Γιατί επί της ουσίας το Ισραήλ δεν είναι ένα κοσμικό κράτος. Οι Ισραηλινοί είναι περισσότερο Εβραίοι και λιγότερο ή καθόλου Ισραηλινοί. Υπάρχει και το θέμα των εποίκων όπου το κράτος καλεί τους απανταχού Εβραίους για να επιστρέψουν στην γη των προγόνων τους. Οι οποίοι είναι φανατικότεροι των φανατικών. Oι ραβίνοι ασκούν την πραγματική εξουσία.
Όχι οι τριγύρω γείτονες είναι άγιοι. Παλαιστίνιοι, Λιβανέζοι, Σύριοι… Τα ίδια ισχύουν. Χωρισμένοι σε σιίτες, σουνίτες ή ότι άλλο και όχι με τις καλύτερες των σχέσεων μεταξύ τους. Πάλι δεν υπερισχύουν τα εθνικά κριτίρια. Βάσει αυτών που ξέρουμε από περιγραφές, δεν πιστεύω ότι έχουν καμιά την αίσθηση του κράτους και των συνόρων όπως την έχουμε εμείς. Ότι ξέρουν από τις παραδόσεις και ότι τους λέει ο ιμάμης στο τζαμί. Τα τζαμιά είναι η μόνη επαφή που έχουν με την εξουσία. Και δημοκρατικό να είναι ένα πολίτευμα [όπως στο Λίβανο π.χ.] πρακτικά είναι θεοκρατικό.
Τον απλό κόσμο περισσότερο τον ενδιαφέρει η επιβίωσή του και καθόλου τα γεωπολιτικά παιχνίδια των πολιτικών. Έτσι δημιουργούνται οργανώσεις όπως η Χαμάς και η Χασμπολάχ. Και δεν είναι τυχαίο ότι έχουν απήχηση κυρίως λόγω της φιλανθρωπικής τους δράσης στις χώρες τους. Και όταν βλέπουν τους Ισραηλινούς με τα όπλα να τους κάνουν, περισσότερο δύσκολη την ζωή απ’ ότι ήδη είναι, ισχύει το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» όπως θα λέγαμε στην Ελλάδα. Δεν βλέπουν κανένα κράτος να τους βοηθάει, οπότε αναλαμβάνουν μόνοι τους. Άλλο που δεν θέλει και το παπαδαριό για να εδρεώσει την εξουσία του απέναντι στους πολιτικούς.
Όπως το καταλαβαίνω εγώ στην Μέση Ανατολή, έχει μαζευτεί ένα τσούρμο παπαδαριό, από διάφορες θρησκείες που ο καθένας θέλει να επικρατήσει του άλλου. Δουλειά να έχουν αυτοί και την εξουσία και οι άλλοι ας πάνε να πνιγούν.
Θα αναρωτηθεί κάποιος, οι άλλοι γιατί δεν κάνουν τίποτα; Όλο αυτό το G8 που καθορίζει τις τύχες του πλανήτη….
Mα δεν έχει χρήμα η υπόθεση, γιατί να μπλέκουν; Εκδίδουν μία λιτή ανακοίνωση περί αυτοσυγκράτισης και that’s it. Το χρέος τους το κάνανε, ας βρουν μόνη τους την άκρη… Έννοιες όπως ανθρωπισμός, Διεθνές Δίκαιο, ειρήνη, έχουν αντικατασταθεί από το ευρώ ή το δολλάριο. Εξαρτάται πιο απ’ τα δύο χρησιμοποιεί ο καθένας.
Μια φωτογραφία
Ψάχνω εδώ και μία εβδομάδα, να βρω μία φωτογραφία. Αυτήν από κάτω
Είναι κακή ποιότητα γιατί έχει γίνει caprure από ένα DVD του τελικού. Δεν υπάρχει πουθενά στο Internet.
Είναι η φάση που ίσως ο καλύτερος τερματοφύλακας του κόσμου, νίκησε τον καλύτερο παίχτη της εικοσαετίας. Αν έβαζε ο Zidane την κεφαλιά θα είχαν τελειώσει όλα εκεί.
Αντί αυτής της φάσης, υπάρχει παντού η κεφαλιά στον Materazzi. Kαι αναλύσεις επί αναλύσεων. Μέχρι και η κ. Δαμανάκη έγραψε επί του θέματος.
Μήπως κι εμείς ως θεατές μας ενδιαφέρει περισσότερο το reality ή το κουτσομπολίστικο του θέμματος, απαξιόνοντας το ίδιο το άθλημα ως θέαμα;
Tι ζητάν;
Τις επόμενες μέρες σίγουρα θα γραφτούν παιάνες, ελεγείες, δικανικοί, μυθιστορήματα για τον Zinedin Zidane. Ήδη από χθες άρχισαν τα όργανα. Δεν έπρεπε να χτυπήσει εκτός φάσης τον Materazzi… θα τον σημαδέψει για πάντα αυτή η αποβολή… Μετά άρχισαν οι κωλοτούμπες. Κάτι θα του είπε ο Materazzi, δεν μπορεί να τρελλάθηκε ξαφνικά… και βάλτα να πάνε… πήγανε…
Έλεος αυτή η ιστορία με τα καλά παιδιά. Μην δούμε κάποιον να έχει κάποιο ταλέντο και να κάνει κάτι καλά, αμέσως να τον γνωρίσουμε στην μαμά μας λες κι είμαστε χαζογκόμενες και ψάχνουμε για γαμπρό. Με τον Zidane βέβαια τα πράγματα είναι πιο σοβαρά, γιατί τον θεωρούν τέλειο για Πρόεδρο της Γαλλίας.
Ρε μάγκες σας έχει περάσει ποτέ απ’ το μυαλό ότι δεν θέλει να κάνει τίποτα άλλο εκτός απ’ το να παίζει μπάλα; Ναι μπάλα – ποδόσφαιρο – ματς… Ούτε διαφημιστική ταμπέλα σαν τον Πελέ θέλει να γίνει, ούτε τσάτσος της FIFA σαν τον Πλατινί. Και μέσα στο παιχνίδι που λέγεται ποδόσφαιρο υπάρχουν όλα. Ακόμα και οι κεφαλιές στο στήθος του αντιπάλου, πάνω στα νεύρα και την ένταση του ματς.
Ποια υστεροφημία και pipes blue; Αλοίμονο αν κρινόταν η υστεροφημία του Zinedine Zidane από μία φάση. Επειδή έτσι έχει το story που έχουν στο μυαλό τους κάποια σούργελα δημαγωγοί και opinion leaders [μην ξεράσω];
Και τώρα σταματάει. Γιατί βαρέθηκε όλο αυτό το πανηγύρι. Δεν του κάνει “κλικ” πλέον. Γιατί για τους ταλαντούχους ανθρώπους πρέπει να τους κάνει “κλικ” μια ιστορία για ν’ ασχοληθούν. Αλλοιώς αποσύρονται στα ιδιαίτερα δωμάτιά τους και ασχολούνται με την γυναίκα και τα παιδιά τους.
Για τους political correct αλεξιπτωτιστές του ποδοσφαίρου [που συνήθως έχουν μνήμη ανοιβάδας], ο Zinedine Zidane θα μείνει στην μνήμη τους σαν μια κόκκινη κάρτα στον τελικό του World Cup 2006.
Σε όλους τους υπόλοιπους θα μείνει σαν ο καλύτερος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής που μας έμαθε [και μας θύμιζε συνέχεια] ότι η τέχνη της μπάλας δεν είναι μόνο για τα διαφημιστικά spot αλλά και για τα κανονικά ματς.
Kαλοκαίρι
Την περασμένη εβδομάδα ήπια ζεστή μπύρα από κουτάκι. Είχα πάει σε σπίτι φίλων, άντε να πιούμε μια μπύρα για το καλό, μισό να πεταχτεί κάποιος στην ψιλικρατορία από κάτω, να φέρει παγωμένες. Τελικά ήταν παγωμένα μόνο τα κουτάκια. Το περιεχόμενο ήταν σε θερμοκρασία ξυρίσματος. Πέρα από το αστείο της υπόθεσης, η γεύση της ζεστής μπύρας παρέπεμψε σε παλιά καλοκαίρια.
Τότε που η ζωή μας ήταν πιο χαλαρή, πιο αλήτικη, πιο flower power.
Τότε δεν υπήρχαν high tech bars με καναπέδες δίπλα στην πισίνα που σερβίρουν mojito, μαργαρίτες και daiquiri. Τότε το πιο μακρινό νησί που θα μπορούσε να είχε πάει κάποιος ήταν η Ικαρία. Τώρα σχεδόν όλοι έχουν πάει μια Κούβα για μεταπτυχιακό στα cocktail, ώστε με την πρώτη ευκαιρία να αποφαίνονται ότι το bar-Gazoil δεν φτιάχνει καλό daiquiri και mojito. Τότε τα cocktails παρέπεμπαν σε τύπους που ξεπήδησαν από ελληνική ταινία, με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και την Ρίκα Διαλυνά.
Χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο περνάγαμε ωραία. Μια κλασσική κιθάρα της συμφοράς [οι ακουστικές ήταν άπιαστο όνειρο], ρεφενέ μπύρες απ’ το περίπτερο, ένα παγκάκι, μια αμμουδιά, το πεζούλι ή τα βραχάκια πίσω απ’ το λιμάνι. Μαζευόταν και κόσμος, ζευγαράκια, άλλες παρέες, στην αρχή διστακτικά πιο μακριά, αργότερα πιο κοντά μέχρι που να γίνουμε όλοι μαζί μια παρέα. Τότε έπαιζες και κανέναν Σιδηρό και ήξεραν όλοι τι εστί Πρίγκιπας. Τώρα σε ρωτάνε, τι είναι αυτό; Σιδηρόπουλος απαντάς. Ωραίο, καινούριος είναι; Ναι, αλλά πρόλαβε να την κάνει πριν δέκα χρόνια από υπερβολική δόση αυτοπεποίθησης?
Και οι διακοπές στα νησιά ήταν αλλιώς. Μπαίναμε στον σκυλοπνίχτη, κατάστρωμα, και το ταξίδι ήταν μέρος των διακοπών. Ξάπλα στους διαδρόμους, χαρτιά, χαβαλές και κανένα άγχος για το πότε θα φτάσουμε. Όπου δεν υπήρχε camping, μας έφτανε ένα ενοικιαζόμενο δωμάτιο. Ζούσαμε μια εβδομάδα με σουβλάκια. Το πρωί μπάνιο στα βραχάκια απόμερα. Ποτέ στην αμμουδιά με τον πολύ τον κόσμο. Το απόγευμα τάβλι στο μπαλκόνι και φραπέςςςς με πολλά παγάκια.
Τώρα μετακομίζουμε την μιζέρια μας από την πόλη στα νησιά. Φεύγουμε με την ανάγκη στον γυρισμό να γράψουμε την πιο πρωτότυπη έκθεση για το πως περάσαμε. Ότι πήγαμε με το super high speed ferry σε πέντε λεπτά και είχαμε και καμπίνα για να μην ταλαιπωρηθούμε, μείναμε στο πιο ψαγμένο ξενοδοχείο με θέα στο ηλιοβασίλεμα από την χέστρα, κάναμε μπάνιο στην super παραδεισένια και οργανωμένη παραλία που είχε party κάθε μέρα με resident DJ τον Τιχέστο και φάγαμε πεντανόστιμους σπιτικούς μεζέδες στο ταβερνάκι της κυρά-Τούρλας εκεί που σκάει το κύμα.
Δεν είμαι κατά της κοινωνικής ανόδου [sic] και της προόδου εν γένει. Στο κάτω-κάτω μετά από κάποια ηλικία το σώμα δεν αντέχει και στις πολλές κακουχίες. Αλλά φέτος το καλοκαίρι σ’ έναν νυχτερινό περίπατο στην αμμουδιά θα ήθελα να συναντήσω μια παρέα πιτσιρικάδες με κιθάρες στην αμμουδιά.
Έτσι για να επιβεβαιωθεί ο “χρησμός” που υπάρχει στην πρώτη σελίδα του Kιθάρα και είναι κομμάτι από μια νουβέλα:
…προχώρησαν στην σκοτεινή αμμουδιά. Μέσα στη νύχτα και μέσα από τον ήχο των κυμάτων ακούστηκε μια παρέα που τραγουδούσε με μια κιθάρα κάπου στο βάθος.
Ο Μάρκος της έπιασε δειλά το χέρι. “Άκου“, της είπε, “κάποιοι τραγουδάνε ακόμα“…
Kαλοκαίρια
Την περασμένη εβδομάδα ήπια ζεστή μπύρα από κουτάκι. Είχα πάει σε σπίτι φίλων, άντε να πιούμε μια μπύρα για το καλό, μισό να πεταχτεί κάποιος στην ψιλικρατορία από κάτω, να φέρει παγωμένες. Τελικά ήταν παγωμένα μόνο τα κουτάκια.T
ο περιεχόμενο ήταν σε θερμοκρασία ξυρίσματος. Πέρα από το αστείο της υπόθεσης, η γεύση της ζεστής μπύρας παρέπεμψε σε παλιά καλοκαίρια.
Τότε που η ζωή μας ήταν πιο χαλαρή, πιο αλήτικη, πιο flower power.
Τότε δεν υπήρχαν high tech bars με καναπέδες δίπλα στην πισίνα που σερβίρουν mojito, μαργαρίτες και daiquiri. Τότε το πιο μακρινό νησί που θα μπορούσε να είχε πάει κάποιος ήταν η Ικαρία. Τώρα σχεδόν όλοι έχουν πάει μια Κούβα για μεταπτυχιακό στα cocktail, ώστε με την πρώτη ευκαιρία να αποφαίνονται ότι το bar-Gazoil δεν φτιάχνει καλό daiquiri και mojito. Τότε τα cocktails παρέπεμπαν σε τύπους που ξεπήδησαν από ελληνική ταινία, με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και την Ρίκα Διαλυνά.Χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο περνάγαμε ωραία. Μια κλασσική κιθάρα της συμφοράς [οι ακουστικές ήταν άπιαστο όνειρο], ρεφενέ μπύρες απ’ το περίπτερο, ένα παγκάκι, μια αμμουδιά, το πεζούλι ή τα βραχάκια πίσω απ’ το λιμάνι. Μαζευόταν και κόσμος, ζευγαράκια, άλλες παρέες, στην αρχή διστακτικά πιο μακριά, αργότερα πιο κοντά μέχρι που να γίνουμε όλοι μαζί μια παρέα. Τότε έπαιζες και κανέναν Σιδηρό και ήξεραν όλοι τι εστί Πρίγκιπας. Τώρα σε ρωτάνε, τι είναι αυτό; Σιδηρόπουλος απαντάς. Ωραίο, καινούριος είναι; Ναι, αλλά πρόλαβε να την κάνει πριν δέκα χρόνια από υπερβολική δόση αυτοπεποίθησης…
Και οι διακοπές στα νησιά ήταν αλλιώς. Μπαίναμε στον σκυλοπνίχτη, κατάστρωμα, και το ταξίδι ήταν μέρος των διακοπών. Ξάπλα στους διαδρόμους, χαρτιά, χαβαλές και κανένα άγχος για το πότε θα φτάσουμε. Όπου δεν υπήρχε camping, μας έφτανε ένα ενοικιαζόμενο δωμάτιο. Ζούσαμε μια εβδομάδα με σουβλάκια. Το πρωί μπάνιο στα βραχάκια απόμερα. Ποτέ στην αμμουδιά με τον πολύ τον κόσμο. Το απόγευμα τάβλι στο μπαλκόνι και φραπέςςςς με πολλά παγάκια. Τώρα μετακομίζουμε την μιζέρια μας από την πόλη στα νησιά. Φεύγουμε με την ανάγκη στον γυρισμό να γράψουμε την πιο πρωτότυπη έκθεση για το πως περάσαμε. Ότι πήγαμε με το super high speed ferry σε πέντε λεπτά και είχαμε και καμπίνα για να μην ταλαιπωρηθούμε, μείναμε στο πιο ψαγμένο ξενοδοχείο με θέα στο ηλιοβασίλεμα από την χέστρα, κάναμε μπάνιο στην super παραδεισένια και οργανωμένη παραλία που είχε party κάθε μέρα με resident DJ τον Τιχέστο και φάγαμε πεντανόστιμους σπιτικούς μεζέδες στο ταβερνάκι της κυρά-Τούρλας εκεί που σκάει το κύμα.
Δεν είμαι κατά της κοινωνικής ανόδου [sic] και της προόδου εν γένει. Στο κάτω-κάτω μετά από κάποια ηλικία το σώμα δεν αντέχει και στις πολλές κακουχίες. Αλλά φέτος το καλοκαίρι σ’ έναν νυχτερινό περίπατο στην αμμουδιά θα ήθελα να συναντήσω μια παρέα πιτσιρικάδες με κιθάρες στην αμμουδιά.Έτσι για να επιβεβαιωθεί ο “χρησμός” που υπάρχει στην πρώτη σελίδα του http://www.kithara.gr και είναι κομμάτι από μια νουβέλα:
…προχώρησαν στην σκοτεινή αμμουδιά. Μέσα στη νύχτα και μέσα από τον ήχο των κυμάτων ακούστηκε μια παρέα που τραγουδούσε με μια κιθάρα κάπου στο βάθος.
Ο Μάρκος της έπιασε δειλά το χέρι. “Άκου“, της είπε, “κάποιοι τραγουδάνε ακόμα“…
O γάμος…
…του Κουτρούλη;… του Καραγκιόζη;… θα σας γελάσω και δεν θέλω. Με τον θεσμό του γάμου δεν έχω τίποτα. Δεν βρίσκω κακό το να επισημοποιήσεις την σχέση σου με τον άνθρωπό σου. Το μυστήριο ή event ή τελετή ή whatever it is, μου προκαλεί αμηχανία. Κάθε φορά που παρεβρίσκομαι σε γάμο δεν ξέρω πως ν’ αντιμετωπίσω το γεγονός. Να σκάσω στα γέλια ή να ξεράσω;
Δεν μπορώ να καταλάβω ποιο το όφελος όλου αυτού του lifestyle και ποιο το όφελος της σπατάλης τόσων πολλών χρημάτων. Βέβαια ο καθένας μπορεί να σπαταλά τα χρήματά του όπως θέλει αυτός αλλά από την στιγμή όμως που απαιτείται η παρουσία μου μπορώ να σχολιάζω.
Την Mercedes που πάει την νύφη στην εκκλησία, όταν ξέρω ότι έχει seicento. Τι κακό έχει το seisento και δεν μπορεί να πάει με αυτό στην εκκλησία; Ντρέπεται; Ντρέπεται γι’ αυτό που είναι και δεν ντρέπεται που προσπαθεί να δείξει μια εικόνα ψεύτικη;
Και όταν ρωτάς, προς τι όλα αυτά ρε παιδιά; Εσείς δεν ήσασταν που τα κοροϊδευατε; Ξέρεις, απαντάνε χαμηλόφωνα, είπαμε να τηρήσουμε το έθιμο…
Το έθιμο; Από πότε ρε μάγκες είναι έθιμο, όλη αυτή η παράσταση του τραπεζιού ή δεξίωσης ή whatever, με τις τούρτες, τις σαμπάνιες, τους χορούς του ζευγαριού και τον μετρ από δίπλα να δίνει οδηγίες; Έθιμο του Ηollywood με την απαραίτητη νεοελληνική πινελιά από Πλούταρχο «είσαι ότι καλύτερο μου έχει τύχει» [ή όπως είναι το τραγουδάκι] μπορεί. Ελληνικό – ελληνικό σε καμία περίπτωση.
Και πρέπει οι καλεσμένοι να χορέψουμε ντε και καλά. Sorry ρε παιδιά λες, δεν χορεύω γιατί δεν ξέρω να χορεύω. Δεν έχω καμία σχέση με το αντικείμενο που λέγεται χορός. θα μου πεις βέβαια οι άλλοι που πηδάνε σαν κατσικομούλαρα στην πίστα έχουν; Όχι αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι εγώ δεν ξέρω να χορεύω γιατί δεν μου αρέσει ο χορός.
Και αργότερα όταν θα ξαναδείς το ζευγάρι πρέπει να δεις το DVD και τις φωτογραφίες της τελετής. Και να απαντήσεις στην κρίσιμη ερώτηση, αν σου άρεσε ο γάμος; Εδώ τώρα ν’ απατήσω αυτό που πρέπει ή αυτό που θέλω;
Ότι η τελετή του γάμου ως μυστήριο… καμία σχέση. Έχει φροντίσει και το παπαδαριό προς αυτή την κατεύθυνση, που έχουν βγάλει τιμοκατάλογο για το event στραγκαλίζοντας το θρησκευτικό στοιχείο. Ένα πολυέλαιος αναμμένος τόσα εούρος. Δύο τόσα. Κόκκινο χαλί στα σκαλιά άλλα τόσα… Ως κιτσάτη παράσταση έχω δει και καλύτερες ή χειρότερες. Το kitch ποικίλει ανάλογα με το πόσα λεφτά έχει διάθεση να σπαταλήσει το ζεύγος, ώστε να του μείνει αξέχαστος.
Γιατί επί της ουσίας αυτό επιδιώκουν. Να μείνει αξέχαστος ο γάμος. Για να γυρίσουμε οι υπόλοιποι να πούμε, τι ωραίοι και ταιριαστοί που είστε βρε…
Βρε μπαγάσες, το αν είστε ταιριαστοί είναι κάτι που θα το βρείτε μόνοι σας. Η γνώμη των υπολοίπων δεν παίζει [και δεν πρέπει να παίζει] κανένα ρόλο… άλλα αν είναι αυτό το ζητούμενο φέρτε να σας υπογράψω μια δήλωση του νόμου 1599 και να γλιτώσω όλη την ταλαιπωρία του καλεσμένου κι εσείς να μην ξεπαραδιαζόσαστε…
… γιατί όπως πάει το πράγμα με τις τελετές του γάμου στην Ελλάδα, σε λίγο θα μπουν και οι τράπεζες στο κόλπο και θα μοιράζουν γαμοδάνεια με δώρο την πρώτη νύχτα του γάμου σε σουΐτα στο Grand Resort!!!!!!!!!!
Blues & Bikes 