Μπάνκ μπάνκ, χι σουτ δεμ ντάουν…
Άφωνοι οι «φραπεδόμαγκες» των Αθηνών, παρακολουθούν τα έργα και της ημέρες των «βλάχων» οπλόκαυλων. Αποχαυνωμένοι μπροστά στις ultra wide flat screen των 50 άτοκων με πιστωτική, προσπαθούν να καταλάβουν τι έγινε κι ένας τσοπάνης δολοφόνησε στα καλά καθούμενα πέντε νέα παιδιά.
Πολλοί λίγοι μπορούν να συνειδητοποιήσουν το παρακράτος που υπάρχει στην επαρχία. Ειδικά στα μικρά χωριά. Εκεί που ισχύουν άλλοι νόμοι απ αυτούς του συντεταγμένου κράτους.
Ήσυχος πολίτης ο δολοφόνος, δεν είχε προκαλέσει ποτέ.
Προσέξτε πόσο νομοταγής ήταν.
Κυκλοφορούσε με αυτοκίνητο χωρίς πινακίδες. Ε, μωρέ για εκεί γύρω το είχε. Το «εκεί γύρω» δεν υπάγεται στους νόμους του κράτους.
Είχε δεμένα 3 όπλα έστω και κυνηγετικά. Ο νόμος ορίζει να είναι λυμένα μέχρι το σημείο του κυνηγιού.
Είχε καταπατήσει δημόσια έκταση και βρισκόταν στα δικαστήρια. Παλιό κόλπο στα χωριά για να καταπατήσουν δάσος. Σου κάνει μια μύνηση ένας ότι του καταπάτησες την γη, χάνει την δίκη και στο τέλος είναι δικό σου ένα κομμάτι δάσος με δικαστική αποφαση.
Σαφώς και δεν είχε προκαλέσει. Γιατί λίγο – πολύ κάνουν όλοι τα ίδια. Το μόνο τους πρόβλημα στην αρχή, ήταν ότι τα θύματα είναι απο άλλο χωριό. Μετά υπό την πίεση της απευθείας μετάδοσης στο πανελλήνιο άρχισαν να τα μαζεύουν.
Παίρνει τον οπλαρχηγό τηλέφωνο ο χωριανός του και του λέει ότι κάποιοι μπήκαν στο τριφύλι και τρομάζουν τα γίδια και αυτός τι κάνει στο καφενείο!!! Και αρπάζει ο άλλος την καραμπίνα, να πάει να καθαρίσει. Γιατί έτσι γίνεται στα χωριά. Ο νόμος του ισχυρού και του δίκανου. Δεν έχει, να τα βρούμε και σας παρακαλώ μήπως να περάσετε ποιο εκεί γιατί ενοχλείτε τα ζωντανά… Αυτά είναι για τα Κολωνάκια…. Εκεί ισχύει το, ή εξαφανίστηκες σε χρόνο dt ή θα μιλήσουν τα κουμπούρια.
Για θυμηθείτε μια παλιά ιστορία που είχαν βγάλει φιρμάνι σ’ ένα χωριό ότι όποιος Αλβανός κυκλοφορεί μετά την δύση του ηλίου θα πυροβολείται. Γιατί ο Αλβανός είναι για να δουλεύει στα κτήματα. Τι θέλει και κυκλοφοράει το βράδυ; Άρα πάει να κλέψει. Άρα μπαμ και κάτω!!!!
Έτσι σκέφτονται εκεί πέρα. Ποιο κράτος και πίπες μπλε… εμείς εδώ τι κάνουμε; Τι είμαστε, τίποτα φραπεδόμαγκες πρωτευουσιάνοι; Μέχρι να έρθει εδώ πάνω η αστυνομία… άιντε… άιντε!!!!!!!!
Πίσω απ’ όλα αυτά είναι οι κυνηγετικοί σύλλογοι. Που δεν τολμάει να τους πειράξει κανένας. Με κανά εκατομύριο μέλη ποιος υπουργός Δημ. Τάξης και Αγροτικής Ανάπτυξης θα τα βάλει μαζί τους. Μέλος και ψήφος. Άντε να τους πάρουν τα όπλα. Δεν θα βρει ούτε την δική του ψήφο έτσι και τολμήσει να τους πειράξει.
Και όταν γίνεται η στραβή και ακουστεί καμιά φωνή, μήπως να το ξαναδούμε το θέμα με τα δίκανα και τις καραμπίνες… Όχι εμείς δεν είμαστε οπλόκαυλοι. Είμαστε φυσιολάτρες, και σπόρτσμεν.
Ρε μάγκες άμα είσαστε φυσιολάτρες και σπόρτσμεν [μη χέσω] γιατί δεν το γυρίζεται στην ορεινή πεζοπορία; Είναι ανάγκη να έχετε και τα κουμπούρια και να πυροβολείται ότι πετάει, κινείται και έρπεται; Φιρουλί ? φιρουλό κάνουν πως δεν άκουσαν. Μα είναι νόμιμα και δηλωμένα στην αστυνομία.
Και; Όλα τα κυνηγετικά κανόνια δηλωμένα είναι στην αστυνομία. Αυτό όμως δεν τα εμποδίζει να σκορπάνε κάθε τρεις και λίγο τον θάνατο..
Αν θέλουν να βοηθήσουν την οικογένεια των θυμμάτων όπως διαδίδουν, να παραδώσουν όλα τα όπλα στους πραίτωρες του Βύρωνα. Το αίμα των παιδιών να είναι το τελευταίο που χύθηκε, στο όνομα ενός ελεινού και τρισάθλιου πράγματος που αυτοαποκαλείται σπορ…
Business with my baby…
Προσπαθώ να πείσω μία φίλη να πάει με τον άντρα της να πάνε εκδρομή κάποιο Σαββατοκύριακο.
«Σου χρειάζεται βουνό και εξοχή, να πάρεις τον Β και να πάτε. Σας έχω βρει υπέροχο ξενοδοχείο έχει και Spa, τέλειο είναι, έλα εδώ να δεις το site, παίρνω τηλέφωνο να σας κλείσω δωμάτιο…» αρχίζω το ψηστήρι… «Δεν χρειάζομαι εγώ εκδρομή, να πας εσύ…τι λες παιδάκι μου ξέρεις πόσο κάνει εκεί το δωμάτιο;» απαντάει και αρχίζει ο χαρτοπόλεμος. Δηλαδή τσαλακώνουμε χαρτοπετσέτες και τις πετάμε ο ένας στον άλλο……
«Μια χαρά σας είναι η τιμή, ένα σωρό λεφτά δίνεται κάθε τόσο για βλακείες , θα πάρετε το μαυσωλείο σας [το SUV τους δηλαδή], τσούκου τσούκου, 150 χιλιόμετρα είναι η Αράχωβα, κάποια στιγμή θα φτάσεται… δεν σας είπα να πάτε στα μακρυνά που πάω εγώ… σκέψου τι ωραία θα είναι, θα βγαίνεται στο μπαλκόνι θ’ αρχίσετε τις εισπνοές – εκπνοές… βόλτες στο δάσος απαγορεύονται, γιατί σας έχω ικανούς να χαθείτε και να τρέχουμε με την ΕΜΑΚ να σας βρούμε… άλλοι άνθρωποι θα γυρίσετε πίσω!» λέω και της πετάω την χαρτοπετσέτα… « Είπα ΕΚΕΙ [με έμφαση] να πας ΕΣΥ» πετάει την σπόντα για την πρώην… «το ξέρεις ότι αφού το πράγμα πήγαινε για διάλυση, να με συγχαίρεις που επικράτησε η λογική και δεν έδωσα ένα σκασμό ευρώ χωρίς λόγο… » απαντάω. «Έπρεπε να πας» λέει και γυρίζει στον υπολογιστή της εμφανώς απογοητευμένη… «αυτά θα σου μείνουν» συνεχίζει σχεδόν ψυθιριστά και κλείνει την συζήτηση…
Το πεντάλεπτο του παιδιού τελειώνει με μια φράση που κρύβει μέσα της θλίψη. «Αυτά θα σου μείνουν»… Κάντο εσύ, γιατί εγώ δεν βλέπω να το [ξανα]κάνω…
Γιατί η ρουτίνα τους οδηγεί μέσα σ’ έναν αόρατο φράχτη και δεν τους επιτρέπει να πάνε πέραν απ’ αυτόν. Η καθημερινότητα δεν τους δίνει την δυνατότητα να σκεφτούν και να οργανώσουν κάτι γι’ αυτούς. Πιάνονται στο γαϊτανάκι των κοινωνικών υποχρεώσεων, αμελώντας αυτούς τους ίδιους.
Όχι ότι δεν περνάνε καλά αλλά λείπει αυτό το κάτι παραπάνω που θα κάνει την ζωή τους λίγο πιο πιπεράτη.
Χρειάζεται και λίγο αλητεία, για να μην καταντήσεις σαν τα αμήχανα ζεγάρια που τριγυρνάνε στα βουνά κάθε ΣΚ, και που βλέπεις καθαρά στα μάτια τους, ότι θα ήθελαν να είναι εκεί, αλλά κάπως αλλοιώς. Το κάθε ζευγάρι μόνο του.
Γιατί πότε θα περάσουμε εμείς μια ρομαντική βραδύα μπροστά στο τζάκι να ξαναθυμηθούμε τα παλιά;
Πότε;
Το επόμενο ΣΚ που θα αρνηθούν όλες τις προσκλήσεις μεσοβδόμαδα για κάποια αδιευκρίνιστη υποχρέωση.
Που λέγεται business with my baby this weekend…
Sinner’s Prayer
Σκέφτομαι ορισμένες φορές κατά πόσο έχω αδικήσει ανθρώπους.
Έχω μία αντιπάθεια στον ελληνοαστικό [αν στέκει σαν όρος] τρόπο ζωής και τον ειρωνεύομαι σε κάθε ευκαιρία. Μ’ εκνευρίζει αυτό το, όλα πρέπει να είναι στην εντέλεια, όπως ορίζουν τα σύγχρονα trends, μην και ξεφύγουμε κανά πόντο και χάσει η βενετιά βελόνι…
Από την άλλη, απορρίπτοντας έναν τρόπο ζωής , είναι σίγουρος ότι αυτός που διαλέγεις διαφέρει καθόλου απ’ αυτόν που απόριψες;
Τι θέλω να πω. Λες όχι στα ακριβά εστιατόρια, στα ακριβά αμάξια, στις clean cut γκόμενες… Αι σιχτηρ πια με τους κατσίφλωρες που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η επίδειξη…
Έρχεται μία 3μελής επιτροπή από 5-6 τζίνι και σου λέει ότι έχεις να διαλέξεις ανάμεσα:
Σε ένα καταγώγι που μυρίζει κάπνα και τσίκνα και είναι γεμάτο λίγδα. Και σε ένα φωτεινό σικάτο, καθαρό ρεστοράν…
Σε ένα σαράβαλο αυτοκίνητο και μια Porsche Carrera
Σε μια Αντζελίνα Τζολί και σε ένα φρικιό μ’ αρβύλα και αμπέχωνο…
Υπάρχει κανένας λογικός άνθρωπος [και ειλικρινής με τον εαυτό του] που θα διάλεγε ποτέ το καταγώγι, το σαράβαλο και το φρικιό; Σίγουρα όχι.
Άρα κατά βάθος θέλει να γίνει αυτό που κοροϊδεύει…
Αυτό δεν λέγεται υποκρισία και εμπάθεια; Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια;
Είναι ειλικρινής η επιλογή, όταν έχεις τη δυνατότητα να τα έχεις όλα αυτά αλλά για κάποιους λόγους τ’ απορίπτεις. Έστω από εκκεντρικότητα. Αλλά είναι επιλογή.
Δεν γίνεται ν’ απορίπτεις κάτι, που δεν έχεις την δυνατότητα να είναι στις επιλογές σου…
Live Motherfunkerz
Αύριο Πέμπτη 16 Νοεμβρίου, κατά τις 23.00, στον γνωστό live χώρο του 5/4 θα κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση για την σαιζόν οι Motherfunkez, μ’ ένα εντελώς ανανεωμένο πρόγραμμα και κυρίως πολύ διάθεση!!
Το group είναι φίλοι, πολύ καλοί μουσικοί, παίζουν λίγο από όλα, με έμφαση σε ότι χορεύεται. Disco, funk, pop και rock…
Όου γες, οι συναυλίες τους έχουν πολύ κέφι, καμία σχέση με τα καταθλιπτικά new rock γκρουπάκια, αξίζει να τους δείτε!
Περισσότερες πληροφορίες στο www.motherfunkerz.gr
PS ΔΕΝ είμαι εγώ ο κιθαρίστας, ΔΕΝ παίζω εγώ στο group.
Σκουπιδοτενεκές
Γίνεται τις τελευταίες μέρες μία κουβέντα για το πανεπιστημιακό άσυλο και τον τρόπο που πάει να το καταργήσει κάποιος εισαγγελέας εκ Θεσσαλονίκης. Κι όλα αυτά εν όψει του εορτασμού της 17ης Νοέμβρη.
Άμεσο ενδιαφέρον για το θέμα δεν έχω. Δεν είμαι φοιτητής και ούτε πρόκειται να γίνω. Σ’ αυτή τηζωή τουλάχιστον. Μ’ ενδιαφέρει όμως σαν πολίτη μιας δημοκρατικής χώρας. Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι μια δημοκρατική κατάκτηση. Απ’ όσο ξέρω, καθιερώθηκε για να εξασφαλίσει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών σε εποχές πονηρές.
Από μία άποψη δεν περιμέναμε και τίποτα καλύτερο απ’ την γαλάζια διακυβέρνηση πέρα απ’ την προσπάθεια κατάλησης κάθε θεσμού. Από την άλλη τα δύο μέρη που απαρτίζουν την πανεπιστημιακή κοινότητα [καθηγητές και φοιτητές] δεν είναι και τελείως παρθένες… Η κάθε μία πλευρά επικαλείται το πανεπιστημιακό άσυλο και τα δικαιώματα που έχει σ’ αυτό όχι για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, αλλά για τα δικά του συμφέροντα, όποια κι αν είναι αυτά.
Θυμάμαι μια ιστορία που μας έλεγε ένας αρχιτέκτονας που σπούδασε στην Ιταλία και είχε την τύχη να έχει καθηγητή τον Pininfarina. Όλοι με το άκουσμα του ονόματος είχαν στο μυαλό τους διάφορα… Πρώτη άσκηση: Σχεδιασμός σκουπιδοτενεκέ δημόσιας χρήσεως!!!!
Μετά την πρώτη παγωμάρα όλοι σκέφτηκαν σιγά το δύσκολο…
Και ξεκίνησε η πλάκα. Μία το design δεν ήταν λειτουργικό. Μετά τα υλικά δεν είχαν αντοχή…
Για να μην τα πολυλογώ, μ’ αυτή την άσκηση πέρασε το πρώτο έτος και στο τέλος κόπηκαν και τα 2/3 του αμφιθεάτρου!!!!
Αν ανάγουμε το παράδειγμα στην Ελλάδα τι γίνεται;
Από την μία δεν έχουμε Pininfarina. Σωστό.
Και ο Άρης Κωνσταντινίδης και ο Πικιώνης ποτέ δεν δίδαξαν στο ΕΜΠ. Μόνο ο πρώτος έγινε προς το τέλος της ζωής του, επίτιμος διδάκτρωρ στο ΑΠΘ!
Και αυτοί που έχουμε είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, άστα να πάνε! Βλέπε ΙΟΣ Τάγματα Παιδείας και τα παιχνίδια που παίζονται πίσω από τις πόρτες.
Η άλλη μεριά επειδή τα ξέρει γιατί είναι μέσα στα πράγματα, αντί ν’ αντισταθεί, τα εκμεταλεύεται για δικούς της στόχους. Σκεφτείτε μόνο τι θα γινόταν αν ένας καθηγητής έκοβε στις εξετάσεις ένα αμφιθέτρο… Μάλλον πόλεμος. Όπως θυμούνται την υποβάθμηση της παιδείας κάθε φορά που είναι να γίνει μεταρύθμιση. Τις άλλες μέρες είναι όλα καλά.
Και οι δυο πλευρές κατά βάθος θέλουν ένα πανεπιστήμιο από σκουπιδοτενεκέ έως άσυλο ανιάτων!!!
Μία λύση είναι να τους κοπεί η καραμέλα της κρατικής παρέμβασης. Να γίνουν αυτόνομα όπως είναι στο εξωτερικό. Για κανά δυο χρόνια θα σφάζονται μεταξύ τους. Μετά θα το πάρουν απόφαση και θα προχωρήσουν μπροστά.
Υπάρχουν χρυσόψαρα εκεί;
Στη σχολή είχαμε ένα μάθημα που λεγόταν «Αρχιτεκτονικό Σχέδιο». Αντιγραφές αρχιτεκτονικών σχεδίων κάναμε με σκοπό να μάθουμε να σχεδιάζουμε με ακρίβεια. Σε κάποιο μάθημα ο καθηγητής το πήγε ένα βήμα παραπέρα. Κάντε μια αλλαγή στη διαρύθμιση.
Σχεδόν σε όλους ήταν η ίδια παρατήρηση. Δεν βλέπεται ότι είναι βαθύτατα συντηριτικό και μικροαστικό; Όλο διαδρόμους πόρτες, πορτάκια, παραπορτάκια; Ρίξτε κανένα τοίχο καταργήστε όλες αυτές τις πόρτες, ν’ ανοίξει ο χώρος, να γίνει μοντέρνα η διακόσμηση!
Αυτό με τις πόρτες μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση γι’ αυτό και μου έμεινε.
Προσπάθησα να το συνδυάσω με την γυάλα που φτιάχνει ο καθένας για να ζήσει μέσα.
Πόσες πόρτες και παραπορτάκια βάζει; Πόσους δαιδαλώδεις διαδόμους;
Πολλές. Πάρα πολλές. Αμέτρητες.
Όσο πιο πολύ θέλουν να κρύψουν ότι δεν υπάρχουν χρυσόψαρα στην γυάλα, τόσες περισσότερες πόρτες βάζουν. Για να μπορούν να διαδίδουν ανενόχλητοι ότι τους βολεύει…
Τις σιχαίνομαι αυτές τις γυάλες με τις πολλές πόρτες. Είναι αναίτια κουραστικές.
Παλιά ίσως να πεταγόμουν μέχρι εκεί να ρωτήσω αν υπάρχουν χρυσόψαρα.
Τώρα δεν θέλω να λερώσω τα καινούρια μου παπούτσια στην λάσπη του μαύρου βυθού τους. Ο δρόμος που αφήνεις πίσω σου, είναι ο δρόμος που έχεις προχωρήσει.
Α ρε κατακαημένε Αμάρυνθε
τι σου ‘μελε να πάθεις.
Έκανε η πιτσιρικάδα μια ομορφιά και πλάκωσαν τα λιγούρια και οι ματάκηδες με τα φανάρια μπας και θυμηθούν πως γίνεται… το σεχ.
Και αφού εμπέδωσαν αυτό που θα ήθελαν να κάνουν αλλά δεν… καθότι δεν κάνει κούκου το ρημάδι σύμφωνα με τις στατιστικές, άρχισαν τα συμπεράσματα. Έκλυση των ηθών αδέρφια μου αλήτες πετεινά, που πάει η κοινωνία μας σήμερις;
Που να ξέρω κι εγώ; Στη δουλειά της; Για καφέ; Σινεμά και μετά φαγητό; Στην Αράχωβα για σκι;
Φταίει το ίντερνετ και τα κινητά με κάμερα…
Ε, άμα φταίνε, να τα κόψουμε να ησυχάσουμε. Εναλλακτική πρόταση είναι να ξαναγυρίσουμε στις σπηλιές. Και μια χούντα δεν θα ήταν άσχημα τώρα που το σκέπτομαι… Να σκάσουν τα τανκς να καθαρίσουν τους δρόμους από τις Cayenne και τα Hammer… των άλλων πάντα….
Και Νικολή, Νικολή καπετάνιε Ντερτιλή, πόσο πάει το φιλί; Το φιλί; Θα πείτε το φιλί, φιλάκι παλιοαναρχοκομουνιστές που θέλετε και κινητά με βίδεο για να κινηματογραφείτε τα αίσχη σας!
Καλή η ελευθερία και η πρόοδος αλλά χρειάζεται να ‘χεις και κάτι μέσα στο κεφάλι σου εκτός από αμμοχάλικο, τσιμέντο, στόκο και γαλότσες διαφόρων μεγεθών ώστε να μπορείς να την διαχειριστείς.
Πες μας Αννούλα ποιον συμμαθητή σου αγαπάς στον παιδικό; Τον Γιωργάκη αλλά τα έχει με την Βαγγελίτσα. Και ω του θαύματος παρουσιάστηκε έλειψη στα παιδικά tanga φέτος το καλοκαίρι. Υπάρχουν παιδικά tanga αναρωτιέσαι; Υφάρχουν – υφάρχουν και πουλάνε σαν ζεστά κουλούρια.
Όπως υπήρχε κι ένα πανό εκεί πάνω στην Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα, που έγραφε με τεράστια γράμματα «ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΒΟΥΛΓΑΡΕΣ» και πολύ γελάσαμε, το πήρε και ο Τζιμάκος το έκανε επιθεώρηση και στο τέλος καταλήξαμε για το συμβάν «έλα μωρέ βουλγάρα ήταν η κοπέλα, η μάνα της δουλευει σε βαρ, δεν είναι ανάγκη να το κάνουμε και θέμα».
Όταν όμως η σύζυγος του Αμερικάνου Πρέσβη είπε ότι στην Ελλάδα υπάρχει σοβαρό πρόβλημα human trafficking και η πολιτεία δεν κάνει τίποτα, κάναμε διπλωματικό επεισόδιο καθότι ποιοι είναι αυτοί που θα πουν στην χώρα που έβγαλε την Δημοκρατία και τον Πολιτισμό ότι εκμεταλεύεται σεξουαλικώς ανθρώπους;
Και ήσυχοι αφού υποστηρίξαμε τα δίκαια εθνικά μας θέμματα, κατευθυνθήκαμε στο παρακείμενο κωλόμπαρο να πιούμε τον άμπακο και να χώσουμε τα χέρια μας ανάμεσα σε Ανατολικοευρωπαϊκά μπούτια…
Αλλά για κακή μας τύχη ήρθε η Έψιλον Έψιλον και υπό την πίεση των οργανώσεων περί τα ανθρώπινα δικαιωμάτα, αποφάσισε διακρατική συνεργασία και δράση για την εξάληψη του trafficking. Υπο την εποπτεία της αστυνομίας των σοβαρών κρατών. Ξέρεται, Γαλλίες Γερμανίες, Αγγλίες, remember εξάρθρωση 17Ν…
Η Ελλάδα φυσικά και συμετέχει καθότι είναι στις 5 πρώτες θέσεις Πανευρωπαικώς στο human trafficking, που πολύ θα ήθελε να το ξανακάνει αβαβά όπως με την κυρία Πρέσβη αλλά τώρα βλέπεις δεν την παίρνει,… Έ ρε γέλια που μετά τους μαθητές, θα μάθουμε τι κάνουν και οι μπαμπάδες τα βράδυα.
Αλλά ως [τζάπα] μάγκες Έλληνες δεν μασάμε. Και το Υπουργείο Παιδείας δεν μασάει κι αυτό. Ούτε τσίχλα! Κι έρχεται στα καπάκια το παπαδαριό να κάνει το πι-αρ του και να λύσει κάτι θεματάκια με το Υπουργείο Παιδείας. Που περεπιπτώντος είναι και Θρησκευμάτων και τους δυσκολεύει την ζωή. Κι άρχισαν τα, η αγάπη είναι για όλο τον κόσμο, εμείς δεν είμαστε ρατσιστές σαν τους άλλους, αφιέται τα παιδιά έρθουν προς εμάς, έστω κι αν είναι «ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΒΟΥΛΓΑΡΕΣ»…
Οι παπάδες θεματοφύλακες της προόδου και του πολιτισμού. Εδώ κολλάει το «Παναγία βόηθα!!!!» γιατί το παλιορημάδι το βαρέλι δεν το κόβω να έχει πάτο!!!!
Η μόνη μας ελπίδα είναι όλοι αυτοί που εκπλήσονται και βγαίνουν απ’ τα ρούχα τους, αντί να περιμένουν στο mail τους, το καινούριο βιντεάκι από το Λύκειο Άνω – Κάτω Μαγουλιανάμπελων να ξανακαθήσουν στα θρανία. Να θυμηθούν πως γίνονται στην πράξη αυτά που βλέπουν στα mail τους κάθε μέρα και ν’ αφήσουν τα παιδιά ήσυχα και μακρυά απ’ τους παπάδες!!!!
Red Little Rooster
Red Little rooster λοιπόν…
Κόκκινος μικρός κόκκορας.
Όταν είχα πρωτακούσει αυτό το τραγούδι από τους Stones, νόμιζα ότι έλεγε red little roadster. Θα μου πεις καλά τι άκουγες, τον τίτλο δεν τον διάβαζες στο ρημάδι το εξώφυλλο του βινιλίου; Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται θα σου πω και έπρεπε να αποκτήσω την αυθεντική εκτέλεση του Willie Dixon για να συνειδητοποιήσω [με μεγάλη μου λύπη] περί τίνως πρόκειται…
Για red little roadster όμως θα μιλήσουμε.
Πριν από κανά ? δυο χρόνια στα γενέθλιά μου πέταξα την φράση «Η ηλικία μου και οικογενειακή μου κατάσταση επιβάλει cabrio και δη roadster»
Φοβερό insight. Δώσε στην πλατειά μάζα αυτό που χρειάζεται. Πόλη την νύχτα και ότι αυτό συνεπάγεται…
Red Little Rooster. Κάτι για να κοκορεύονται…
Ο υποψιασμένος δεν χρειάζεται το commercial για να μας ανακαλύψει. Ξέρει πολύ καλά ποιοι ήμαστε και τι κάνουμε. Αυτός θα σηκώνεται με τα κοκκόρια για να ξεχυθεί στην διαδρομή Ναύπακτος ? Καρπενήσι…
Red Little Rooster λοιπόν…
PS1: Προσοχή στο σόλο της κιθάρας.
PS2: Μην αρχίζουμε τα σου έυχομαι να πάρεις roadster. Παραμένω φανατικός των hot hatchbacks.
Blues & Bikes 