Moody on air
Μια και το ρίξαμε στην τεχνολογία, τώρα τελευταία ας συνεχίσουμε στο ίδιο κλίμα περιμένοντας το θαύμα του Θωμά Έντισον…
Αυτός δεν είναι ο εφευρέτης του ηλεχτρισμού;
Του ηλεχτρισμού καλέ, όχι αυτού που νοιώθεις όταν βρεις τον έρωτα της ζωής σου. Του άλλου που όταν σταματάει, σταματάει και ο πολιστισμός μας…
Τι δεν είναι έτσι;
Για δοκίμασε να μπεις σε blog με κομμένο το ρέγμα… θα τα καταφέρεις;
Όχι.
Είδες που έχω πάλι δίκιο;
Αν και είμαι μεγάλος θαυμαστής του πολιτισμού και της τεχνολογίας [μην το ξεχνάμε αυτό]… ποτέ δεν είχε περάσει απ’ το μυαλό μου ότι θα άκουγα ελληνικό ραδιοφωνικό σταθιμό που εκπέμπει αποκλειστικά στο Internet.
Υπάρχει τέτοιο πράγμα θα μου πεις; Υπάρχει, υπάρχει…
Παλιά είχα δοκιμάσει ν’ ακούσω διάφορους ξένους, που έπαιζαν blues και jazz αλλά λόγω των τότε συνδέσεων Dial-up τα πράγματα ήταν τραγικά… βάστα Τούρκο να γεμίσω… που λέει και το γνωμικό… είναι και την μόδας οι Τούρκοι… δεν πιστεύω να πήγε κανενός το μυαλό σε καμιά τεσσάρα… το βιβλίο της Ιστορίας εννοώ… [λέμε τώρα…]
Υπάρχει και τέτοιος ελληνικός πλεόν και με τις ευρυζωνικές συνδέσεις τα πράγματα είναι εύκολα.
Είχα ξαναμιλήσει παλιότερα για το κλείσιμο του 87.7 Εν Λευκώ. Ξανάνοιξε βέβαια αλλά αυτό το πράγμα, απ’ την μία δεν θυμίζει τίποτα τον παλιό, απ’ την άλλη δεν είναι και κάτι καλό. Άχρωμος, άοσμος άγευστος.
Η εναλλακτική ήταν ο Kosmos 93.6 αλλά κι απο εκεί, έφυγαν αρκετοί παραγωγοί, οπότε το πράγμα άρχισε να ξεφτίζει…
Τι έγιναν όλοι αυτοί οι παραγωγοί;
Έφτιαξαν ένα ραδιόφωνο στο internet και είναι πάλι on air.
Πατώντας πάνω στο logo [πιο πάνω] πάτε στο site. Τα υπόλοιπα είναι θέμα διαδικασίας…
Αυτοί έχουν σαν slogan: Ο ΝΕΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΑΚΟΥΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
Εγώ λεω, επιτέλους ένα ραδιόφωνο που ν’ ακούγεται, μετά απο καιρό…
Gadgets
Με την τεχνολογία γενικώς δεν έχω κανένα πρόβλημα. Δηλαδή δεν βλέπω ηλεκτρική συσκευή και την κοιτάζω όπως η αγελάδα το τραίνο! Το pc μου πουχου, το έχω στήσει μόνος μου κυριολεκτικά. Πήγα στο κατάστημα [δεν λέω σε ποιο για να μην κάνω γκρίζα διαφήμιση] πήρα motherboard, CPU, μνήμες μόλις κάηκαν τα παλιά, και τα συναρμολόγησα όλα μόνος μου κανένα πρόβλημα. Και δεν έχω επαγγελματική σχέση με το αντικείμενο. Το πρόβλημά μου αρχίζει όταν μπλέκω με διάφορα γκατζετοειδή μπλιμπλίκια που σκοπό έχουν να διευκολλήνουν την ζωή, αλλά στο τέλος καταντάνε πάντα μπελλάς.
Μπλιμπλίκια Νο1.
Είχαμε μείνει στις ανεπιτυχείς προσπάθειες για ηχογράφηση. Θα μου πεις τι θα ηχογραφήσεις αφού δεν ξέρεις να παίζεις… κάνω πως δεν το άκουσα και πάω παρακάτω…
Είχαμε μείνει ότι ο σωστός τρόπος είναι μικρόφωνο στο ηχείο του ενισχυτή => κονσόλα ή digital recorder => PC. Απορίφθηκε λόγω, χώρου και κυρίως κόστους.
Ψάχνοντας στο net διάφορα και διαβάζοντας, βρήκα ένα πρόγραμμα ηχογραφήσεων. Πολύ καλό άκουσα και το sample που είχε σαν παράδειγμα… σιγά μην το κάνω εγώ αυτό… πρέπει να είσαι επιστήμονας για να καταφέρεις να φτιάξεις τέτοιο track. Digital drums και μπάσσο και ντουμπλαρισμένες κανονικές κιθάρες και δεν συμαζεύεται…
Το αισιόδοξο σε αυτό το πρόγραμμα είναι ό,τι δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω απ’ το να συνδέσεις την κιθάρα κατευθείαν στην κάρτα ήχου. Όπως λένε οι οδηγίες πάντα. Κάρτα ήχου [υποτίθεται ότι] έχω πολύ καλή. SoundBlaster Platinum, την βλέπεις στην φωτογραφία, το μικρόφωνο δεν παίζει, πέθανε χωρίς κανέναν άλλο λόγο μέσα στο κουτί αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας αυτή τη στιγμή. Το καλό είναι η extra κονοσλίτσα που μπαίνει μπροστά στο pc και δεν χρειάζεται, μετατροπείς στα βίσματα, έχει τα πάντα επάνω.
Πρώτη προσπάθεια, σύνδεση της κιθάρας πάνω στην κάρτα, κατευθείαν. Τόσο buzz και θόρυβο, τύφλα να ‘χει το thrash metal!!!!!!! Και υπερβολικό sustain.
Πρώτη προσπάθεια ηχογράφησης, δεν καταλαβαίνεις τι παίζει απ’ τον υπερβολικό θόρυβο!!!!!
Δεύτερη προσπάθεια, κιθάρα, μαρσαλάκι και από εκεί στην είσοδο RCA της κάρτας. Καλύτερα τα πράγματα. Αλλά όχι σε αποδεκτό σημείο. Πάλι θόρυβος.
Πρώτη διαπίστωση. Η κωλοκάρτα έχει στο πρόγραμμα που την οδηγεί, μια παπαριά με effects. Αν το απενεργοποιήσεις αυτό δεν παίζει. Δεύτερη διαπίστωση όλα αυτά μόνα τους παίζουν μια χαρά, αλλά συνδυασμένα γίνεται του Gothic το κάγκελο…
Έρευνα με τους επιστήμονες του ΙΤ. Διάγνωση για τον θόρυβο, έλειψη γείωσης. Πρέπει να μεσολαβήσει κάτι ώστε να παρέχει την απαραίτητη γείωση. Τώρα κάνω έρευνες πως θα παρεμβάλω τον ενισχυτή του στερεοφωνικού, μπας και φτιάξει το πράγμα…
Πέρασα ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο ανάμεσα σε καλώδια και προγράμματα υπολογιστή.
Διαπίστωση over all.
Ξεκινάς να περάσεις δυο ωρίτσες χαβαλέ και σε παίρνει το βράδυ χωρίς να το καταλλάβεις και χωρίς να έχεις κάνει τίποτα ουσιαστικό. Κι έχεις χάσει και την υπέροχη λιακάδα.
Μπλιμπλίκια Νο2
Πετάλια στην κιθάρα. Παρατηρούμε τον Vai στην φώτο με τα παιχνίδια του. Ποτέ, μα ποτέ, δεν κατάλαβα τι χρειαζονται όλα αυτά. Μάλλον πιο σωστά, τι κάνουν όλα αυτά που τόσο κόπος και κουβέντα γίνεται. Εκτός απ’ το WahWah όλα τ’ άλλα μου φαντάζουνε κουτάκια χωρίς λόγο και ουσία.
Από την στιγμή που παραμένω ρομαντικός ότι ο ήχος βγαίνει από τα χέρια και την καρδιά, δεν έχω αισθανθεί την ανάγκη ν’ ασχοληθώ με το θέμα.
Μου είχε πει κάποιος μια φορά ότι πήγε σ’ ένα φίλο του και είχε μια πεταλιέρα κι έβγαζε κάτι blues ήχους και πίπες blue αλλά δεν έδωσα σημασία, καθότι τύπος τα κάνω όλα και συμφέρω, τίποτας εν’ ολίγης δηλαδή.
Έλα όμως που με παίρνει ο άλλος τηλέφωνο και προσπαθεί να μου βάλει ιδέες. Αυτός ξέρει και του έχω εμπιστοσύνη ότι δεν μου λέει παπαριές ότι φτιάχνει κατά πολύ ο ήχος με τα πετάλια.
Κατά καιρούς μου αρέσει ο ήχος ορισμένων αλλά δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι η κιθάρα, ο ενισχυτής, ο συνδυασμός των δύο;
Θα μου πεις σε τόσα live, δεν έχεις δει που πατάνε τα κουμπάκια; Ναι τα πατάνε, αλλά άντε να ξέρεις τι ακριβώς κάνει τι, πως συνδέονται και με ποια σειρά.
Διαβάστε ονόματα:
Vintage Overdrive
Point-to-point Compressor
Compressor/Sustainer
Point-to-point Βooster
Smooth vintage Phaser,
Vintage Chorus
UniVibe
Point-to-point Fuzz
Point-to-point clean silicon Booster
Άντε τώρα να βγάλεις άκρη.
Βέβαια ο βόρειος γκρίνιας, μου είπε ότι δεν χρειάζομαι, τίποτα παραπάνω από ένα wahwah κι ένα screamer σαν αυτό της φωτογραφίας που είναι και το πιο διάσημο. Για ρτο οποίο διάβασα σ’ ένα βιβλίο κι από εκεί μου μπήκαν οι ιδέες. Σε αρκετά από τα βιβλία που έχω για την κιθάρα [καμιά 50αριά να τ’ αφήσω] λένε και το gear με το οποίο εγραψαν τα samples των ασκήσεων. Παίζει ο δάσκαλος… γαμώ. Παίζει ο B.B.Chris… χμμμ… έτσι κι έτσι.
Ο Marshall που έχω όμως, είναι DXF. Που σημαίνει ότι έχει κάποια effects, on board. Όχι ότι αξίζουν όσο τα πεταλάκια αλλά παίρνεις μια ιδέα. Κατέβασα από το internet το manual να δω τι κάνει τι… και bingo!!! Εκεί που αναρωτιώμουν, μα πως γίνεται να ακούγεται τόσο καθαρά το pull-off του «δάσκαλου»??? Τόσο χάλια κιθαρίστας* είμαι τέλος πάντων; Να δεις με το distortion ανοιχτό τι καλά ακούγομαι κι εγώ…
σου ανεβαίνει το ηθικό να συνεχίσεις ρε παιδί μου!!!
Και σιγά – σιγά αποκτάς ένα δωμάτιο γεμάτο καλώδια και μπλιμπλίκια. Έρχεται στο σπίτι ένας άνθρωπος και κινδυνεύει, λίγο απρόσεκτος να είναι, να κάνει BDSM εν τη αγνοία του…
* Που είμαι τελείως χάλια, αλλά αυτό επιτρέπεται ν’ αναφερθεί σε οποιοδήποτε άλλο blog εκτός απ’ το δικό μου. Μετά θα πω, πως πρόκειται περί ζήλιας κι εμπάθειας και άντε να βγάλει άκρη ο αναγνώστης, για το τι ισχύει πραγματικά.
Άλλα γι’ άλλα
Αλλά ήθελα να γράψω άλλα θα γράψω, άλλα γι’ άλλα, της Παρασκευής το γάλα που λέμε και στο my village.
Μάλλον θα τα πω με πινελιές, για να περάσω στο κυρίως θέμα.
Αν βλέπεται μια λάμψη στον ουρανό, αν νοιώθεται ένα θετικό mood στην ατμόσφαιρα, είναι γιατί οι Blues Wire και ο Louisiana Red είναι στην πόλη μας. Να πάτε, [θα πήγαινα κι εγώ αν ήταν η πρώτη φορά, αλλά για το repeat συνήθως χρειάζεσαι κάποιον να σε τραβήξει, κατά το τραβάτε με κι ας κλαίω].
Το live είναι στην Μουσική Σκηνή «στον Αέρα» αρχίζει στις 11.00, Παρασκευή και Σάββατο.
Θ’ ανεβάσω και βιντεοτραγουδάκια το βράδυ, για να κατανοήσει ο αναγνώστης περί τίνος πρόκειται. Το έχω τάξει και στην καταπληκτική και φοβερή και τρομερή και φίλη μου, Μίσι Ομπλιέεεεζζζζζζ άλλως γνωστή και ως κοπελιάαάάάάάάά…
Μετά το μουσικό διάλειμμα χωρίς μουσική, ας επιστρέψουμε στο θέμα μας…
Σαν βγεις στον πηγαιμό για τον πρίγκιπα πάνω στο άσπρο άλογο, Porsche Cayenne, Mazda MX5, Golf GTI, Audi TT ή ότι βρίσκεται εύκαιρο του ιππότη τέλος πάντων, εσύ ω! γυναίκα ελεύθερη, να έχεις υπόψην σου ότι μπορεί και να βλέπει. Αξίωμα αυτό, από εκεί ξεκινάμε για να πάμε παρακάτω.
Όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο, το πιο πιθανό είναι ο ιππότης να μην έχει καταράκτη, μυωπία, αστυγματισμό, πρεσβυωπία, τύφλωση εκ γεννετής ή διάφορες άλλες ασθένειες των ματιών που μου διαφεύγουν.
Ώπερ, έστι μεθερμηνευόμενον είναι ικανός να δει ότι αυτό το πράγμα που έχει απέναντί του και μοιάζει με γυναίκα, είναι 1 και τίποτα ύψος, με φαρδιά λεκάνη περιμέτρου 140 πόντων και στραβά πόδια. Τα οποία παρεπιπτώντως δεν διορθώνονται με δίαιτα, μην παραμυθιάζεις τον εαυτό σου. Η δίαιτα δεν είναι το φάρμακο διά πάσαν νόσον και πάσα μαλακία. Ειδικά για το δεύτερο, την μαλακία δηλαδή, κατά περιπτώσεις μπορεί να λειτουργήσει και ως απόδειξη.
Όσους τόνους ξανθού στον κατάλογο της βερνιλάκ να βάλεις στο μαλλί, το αποτέλεσμα over all είναι πάντα το ίδιο. Το κάθε εβδομάδα κομμωτήριο και διάφορα ινστιτούτα ομορφιάς, δεν πιάνεται στα προσόντα μιας γυναίκας.
Εσύ μπορεί να βλέπεις στον καθρέφτη σου ένα σουπερμόντελ και να συμπεριφέρεσαι ως τέτοιο, ο πρίγκιπας όμως βλέπει εσένα και αναλόγως σε αντιμετωπίζει. Δηλαδή ως μπάζο, σαύρα, παλτό, φώκια… δεν μου έρχεται κάτι άλλο στο μυαλό σχετικό.
Να σταματήσεις να επισημαίνεις συνεχώς ότι είσαι μια Θεά, και οι άντρες πρέπει να τρέχουν από πίσω σου, και ο κόσμος να περιστρέφεται γύρω σου, χωρίς εσύ να έχεις καμιά υποχρέωση απέναντί του, γιατί την πρώτη φορά θα συμφωνήσει ο πρίγκιπας μαζί σου [από ευγένια μην ξανοίγεσαι] αλλά από την δεύτερη και πάνω θ’ αρχίσει να σε θεωρεί από ψωνάρα έως σπασαρχίδω.
Κι αυτό δεν είναι καθόλου καλό για σένα να ξέρεις, γιατί κανένας φυσιολογικός πρίγκιπας δεν θέλει να μπλέξει με μια σαύρα που θα του σπάει τ’ αρχίδια κάθε τρεις και λίγο.
Jena
Παρακαλώ πολύ!!!!!!!
Το θέμα είναι πάρα πολύ σοβαρό, να το αντιμετωπίσετε με την πρέπουσα σοβαρότητα…
Προσέξτε, προσεκτικώς πως έχουν τα γεγονότα…
Γύρισε μετά από ένα δωδεκάωρο δουλειάς στο σπίτι, μέσα στα νεύρα. Της την έδιναν όλα τα
λιγούρια απ’ το γραφείο, που κάθε φορά που κατέβαινε στο γυμναστήριο για να χαλαρώσει λίγο και να διατηρήσει την ήδη καλή φόρμα της, μαζεύονταν γύρω απ’ το power – plate να πάρουν μάτι τις βυζάρες της, που ανεβοκατέβαιναν συντονισμένες πλήρως στο ρυθμό του μηχανήματος.
Έβγαλε γρήγορα τα ρούχα της και πέταξε πάνω στο κρεβάτι το σουτιέν της . Της άρεσε να τρίβονται οι ρώγες της στο χνουδωτό της φόρμας, γεμίζοντας υγρασία το δαντελωτό στριγκάκι της. [καλό είναι αυτό για σενάριο τσόντας, έτσι;]
Είχε πάρει και δουλειά για το σπίτι κι έπρεπε να την κάνει [δικηγορική, δικηγόρος είναι η κοπέλα, μα που πήγε το μυαλό σας δηλαδή…].
Το όνειρο κάθε νέου ποινικολόγου. Μεγαλέμπορος ναρκωτικών με διεθνής διασυνδέσεις!!! Αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά μ’ αυτή την υπόθεση…
Δεν φτάνει που το λαμόγιο είχε ανάψει τον μπάφο μέσα στο loft του Intercontinental, με το καφτρόνι να εξέχει σαν βερικοκιά, πήγε να κεράσει κόκα τους τσοσμπά που πήγαν να τον συλλάβουν,…
Η περιγραφή των διαλόγων στην δικογραφία ήταν διαφωτιστική:
– Τι είναι αυτό που καπνίζεις φιλαράκο;
– ASTOR άφιλτρο μάγκες. Το χαλάσανε κι αυτό το χαρμάνι οι κουφάλες!!!!
– Κατοχή και χρήση ναρκωτικών… 20 χρόνια θα φας φιλαράκο…
– Έλα ρε παιδιά, πατριωτάκια είμαστε… και δεν πρέπει… και να τα βρούμε…
και βγάζοντας τον καθρέφτη που είχε για το σένιο, κόβει δυο γραμμές λέγοντάς τους: «έλα ρε γάτοι, για πάρτη σας. Μια για τον Ζέρβα και μια για τον Άρη!!!!!»
Μετά την έπεσε και στην ανακρίτρια, όταν τον ρώτησε τι δουλειά κάνει αφού όπως υποστήριζε δεν ήταν έμπορος ναρκωτικών…
«Ξεραίνω μολόχες, βλήτα, ραδίκια, τσουκνίδες στον ήλιο, το παίζω ντήλερ κι έχω μαστουρώσει όλο το New York City για πάρτη σου μανάρα μου… You know kalamata stuff????? Έλα μαζί μου στο Τσεκάγο Σίτυ να σε κάνω βασίλισσα της νύχτας!!!!!»…
Γαμώτ… σκέφτηκε όλα τα δύσκολα σε μένα πέφτουν και έκανε μια απότομη νευρική κίνηση, μάλλον γιατί την «έκοβε» το κορδόνι του στρινγκ. Με την κίνηση και με τον Μέρφυ κάπου μέσα στο δωμάτιο και την ζωή της, έπεσαν στην μοκέτα δύο βίδες από την καρέκλα που είχε αγοράσει το περασμένο Σάββατο απ’ το ΙΚΕΑ και την είχε συναρμολογήσει ο μελαχροινός πρώην βολεϋμπωλίστας απ’ το γραφείο, που την ζαχάρωνε και την βοηθούσε στους «κοιλιακούς»… [τον έβαλα βολεϋμπωλίστα για να είναι ψηλός και γυμνασμένος αλλά όχι κι έξυπνος, που είμαστε οι μπασκετμπωλίστες… κατάλαβες;]
Αϊ σιχτήρ σκέφτηκε, με τον άχρηστο που θέλει και να με πηδήξει… αυτός ούτε μια καρέκλα δεν μπορεί να συναρμολογήσει… Αλλά έλα που δεν είχε κατσαβίδι να κάνει μόνη της, την δουλειά… Ο Μέρφυ που λέγαμε πιο πριν. Όχι ο Έντυ, ο άλλος με τους νόμους της γκαντεμιάς…
Τσαααακ, άναψε αμέσως το λαμπάκι της ιδέας, όπως έκανε ο Κύρος Γρανάζης στο Μίκυ Μάους…. το τεκνό με τα μακρυά μαλλιά και το αλήτικο ύφος, που μένει στον κάτω όροφο. Απ’ αυτόν θα ζητήσω κατσαβίδι. Και χωρίς δεύτερη σκέψη βρέθηκε στην πόρτα του διαμερίσματός του, να χτυπάει το κουδούνι…
Της άνοιξε φορώντας μόνο ένα τζιν, γυμνός από την μέση και πάνω, έτσι ώστε να φαίνονται οι κοιλιακοί του, ανάλογοι με τους κοιλιακούς των 300 του Λεμωνίδα, που είχε δει στο σινεμά και ένα ρίγος που ξεκινούσε από τους αστραγάλους, περνούσε από τα γόνατα και κατέληγε ανάμεσα στα πόδια της, το είχε νοιώσει…
Το ίδιο ρίγος άρχισε να νοιώθει και τώρα, ενώ το ύφασμα της μπλούζας της προσπαθούσε να κρατήσει Θερμοπύλες από τις επιτιθέμενες ρώγες της που πάλευαν να το διαπεράσουν straight through όπως θα έλεγε και σχωρεμένος ο Ζαμπέτας…
Υπό Καπασίγμα θα του είχε πει το κλασσικό «οπλοπολυβόλο είναι αυτό στην τσέπη σου μωρό μου ή χάρηκες που με είδες?» αλλά με μια φευγαλέα έμπειρη ματιά που έριξε στο φούσκωμα του παντελονιού του, δεν την έπεισε για το μέγεθος του μπακαλιάρου. Κάτι σε μαρίδα το έκοψε, οπότε αρκέστηκε στον σκοπό της επίσκεψής της. «Μήπως σας βρίσκεται ένα σταυροκατσάβιδο;» τον ρώτησε με το παγωμένο ύφος godgomenas που δεν γουστάρει τα πολλά – πολλά…
«Όχι μανάρα μου» απάντησε το τεκνό με τους φοβερούς κοιλιακούς και την μικρή ψωλή, χωρίς να πάρει τα μάτια του από το στήθος της. «Αλλά αν ενδιαφέρεσαι, ξέρω όλα τα μυστικά του γυναικείου οργασμού» συνέχισε ακάθεκτος, επιβεβαιώνοντας την θεωρία που λέει ότι η ανάπτυξη ορισμένων μυώνων, υπονοοεί την υποανάπτυξη κάποιων άλλων…
«Αλλά σε κόβω πολύ εχέμυθο» του απάντησε υποτιμητικά, γυρνώντας του την πλάτη και αφήνοντάς τον με το τσουτσούνι στο χέρι, όπως είχε κάνει και με τόσους άλλους πιο πριν στην ζωή της…
Credits
I] Η φωτογραφία είναι ευγενική χορηγία του πανμέγιστου Pulp.
II] Η δικογραφία είναι λογοκλοπή απ’ τον τεράστιο γάλλο πρωτοπωριακό Zorz Pillali!!!
III] Στον βούρκο με έσυρε [τραβάτε με κι ας κλαίω], η φοβερή και τρομερή Λιοντάρα που ήθελε να γράψω μια ιστορία με τις λέξεις: σουτιέν, κατσαβίδι, μολόχα, οπλοπολυβόλο, τσουτσούνι…
Εδώ
Το τηλεφώνημα ήταν απ’ τα συνηθισμένα. Κάποια στιγμή η κουβέντα θα πήγαινε στην μουσική.
«Πήγα και είδα στον «Αέρα» τον Ηλία με τον Louisiana Red. Καλό είναι το νέο σχήμα χωρίς Μπαντούκ – Αποστολάκη, αλλά θα τους ακούσουμε και μόνους τους και θα κρίνουμε».
«Α! δεν στο είπα» ακούστηκε απ’ την πλευρά του τηλεφώνου «θα παίξουμε support στο gig, εδώ. Μαλάκα το πρώτο μου live με το καινούριο group,support στον Ηλία!!!»
« Βάστα θέση στο bar, παράγγειλέ μου ποτό, είμαι ήδη εκεί. Αυτό δεν το χάνω».
«Ξέχασέ το» ήταν η απάντηση. «Δεν σε φιλοξενώ. Θα με πιάσει άγχος, άσε που θέλω και να το ζήσω όπως οι πραγματικοί ροκάδες, μόνος μου με το μωρό μου…» «Όπως θες αγόρι μου. Τι ώρα αρχίζει το live;» «Παρασκευή στις 10.30 βγαίνουμε εμείς». «Εύχομαι όλα να πάνε καλά, θα σε πάρω να μου πεις πως πήγε» τελειώνει η συνομιλία.
Αυτό ήταν απ’ τα πράγματα που δεν χάνονται. Που θέλεις να είσαι εκεί γιατί συμβαίνουν μια φορά στην ζωή.
«Τζι – τί και πίπες μπλε. Θα σου πω εγώ τι θα πει TGV, παπάρα…» σκεφτόταν και γελούσε μόνος του… «δεν θέλω να ‘ρθεις γιατί θα κομπλάρω» κορόιδευε από μέσα του μειδιώντας. «Όταν θα με δεις φάντη μπαστούνι, αν δεν σ’ αρέσει κατέβα απ’ τη σκηνή».
Αθήνα – Θεσσολονίκη, περίπου 4 ώρες. Τόσες φορές το είχε κάνει. Κλείνουμε ένα δωμάτιο σε ξενοδοχείο, φεύγουμε 5.30, μέχρι και το sound check προλάβαινε, άσε που είχε και μια ώρα ασφάλεια για τυχόν καθυστερήσεις.
Αμέσως σχημάτησε το νούμερο του κινητού της στο πληκτρολόγιο. «Τι στο καλό, αν δεν έρθει αυτή μαζί μου ποιος θα έρθει; Είμαι μόνο η καβάτζα της για μια καλύτερη ζωή; Ας κάνει κάτι κι αυτή για να το κερδίσει» σκεφτόταν καθώς περίμενε ν’ απαντήσει. Της εξήγησε όλο το story για να πάρει την απάντηση «αγάπη μου αυτό θα είναι σκότωμα. Αν θες να πάμε την άλλη εβδομάδα που αρχίζει το πρόγραμμα ο Ρέμος». «Όπως νομίζεις» απάντησε με κομμένα τα φτερά. «Που θα με πάς το Σουκου, αγάπη μου;» συνέχισε ακάθεκτη η άλλη απ’ την άλλη άκρη της γραμμής. Θα δούμε είπε, ενώ είχε κλείσει ήδη το τηλέφωνο.
Αγάπη μου… τι ξέρεις εσύ ρε τσόκαρο από αγάπη σκεφτόταν με την πίεση βαθειά στα κόκκινα. Του καθόταν πολύ άσχημα να παραδόσει έτσι τα όπλα. Του φαίνοταν και ήταν γι’ αυτόν τόσο εύκολο. Απλά δεν ήθελε να το κάνει πάλι μόνος. Ήθελε να το κάνει όπως το κάνουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι.
Αλλά ήταν μόνος. Η μόνη του συντροφιά ήταν η τρέλλα του και το πάθος για την χαρά της γιορτής. Το συνειδητοποιούσε καθώς άνοιγε το παράθυρό του μπαίνοντας στον Αγ. Κωνσταντίνο. Λίγο ακόμα και «10 λεπτών στάση για τσιγάρο και κατούρημα» φώναξε μόνος του όπως φώναζαν παλιά οι εισπράκτορες των ΚΤΕΛ και γέλασε δυνατά. Μην ξεχάσω να πάρω κι ετοιματζίδικα τσιγάρα γιατί με το στριφτό δεν βγαίνει, υπενθύμισε στον εαυτό του.
Ήπιε μια ακόμα γουλιά «καραβίσιο» espresso κάνοντας το τελευταίο στριφτό πριν τα Τέμπη και ξεκίνησε ν’ αντιμετωπίσει τις νταλίκες και να παίξει κλεφτοπόλεμο με τις κάμερες. Ευτυχώς είχε ήδη νυχτώσει και δεν είχε μπλόκα παρά μόνο στα διόδια.
Μήπως το πέταλο του Μαλιακού πρέπει να ονομαστεί σε Νταλικιστάν σκεφτόταν καθώς προσπερνούσε το ατελείωτο ποτάμι από νταλίκες στην ευθεία πριν τη Λαμία. Μια νταλίκα ξέμπαρκη πριν τον Καραβόμυλο. Δεν είναι ώρες για ηρωισμούς σκέφτεται και μένει πίσω της μέχρι να θυμηθεί που έχει ευθεία για να την αφήσει πίσω κι αυτή. Πόσες φορές είχε περάσει αυτό τον δρόμο με μόνη συντροφιά στο δίπλα κάθισμα μία τσάντα γεμάτη CD; Είχε μάθει πλέον να τ’ αλλάζει χωρίς φεύγει το βλέμμα του απ’ τον δρόμο.
Καραβόμυλος. Ο νταλικιέρης κάνει την ύστατη προσπάθεια να κρατηθεί μπροστά, αλλά η ήχος της σκάστρας του turbo, χάνεται κάτω απ’ το ουρλιαχτό του πολυβάλβιδου που φλερτάρει τα κόκκινα.
Προσπερνά το τελευταίο καραβάνι από νταλίκες στην ευθεία της Λάρισας πριν σταματήσει για βενζίνη στα Τέμπη. Και για τσιγάρο στο γνωστό parking.
Το φωτεινό ραντάρ στο Κάστρο του Πλαταμώνα γράφει 90 πριν πέσει στα φρένα για το πέταλο. Θυμάται τότε που σχολίαζε με τον άλλο ότι δεν έχει κάνει καλά η τροχαία. Πρέπει να βάλει κι ένα στην έξοδο για να μην βλέπεις μόνο ταχύτητα εισόδου αλλά και ταχύτητα εξόδου, ώστε να βελτιώνεσαι κάθε φορά που περνάς.
Κοιτάζει το ρολόι του αυτοκινήτου βγαίνοντας στην ευθεία για την Κατερίνη. 20.45 γράφει και χαμογελάει καθώς βυθίζει το γκάζι βαθιά στο πάτωμα. Όλα ΟΚ σκέφτεται.
Λίγο πριν τα διόδια των Μαλγάρων βάζει στο cd-player Ηλία, για να τηρηθεί το έθιμο.
Wait till yesterday… Μέχρι χθες ματάκια μου. Σήμερα ισχύουν άλλα…
Κρίμα που αυτή τη φορά δεν θα παρκάρει στον Λευκό Πύργο να πιεί ένα ποτό στον «Ήλιο» αλλά δεν τα θέλει, όλα δικά του. Έτσι κι αλλοιώς ξέρει ότι έχει τα σημαντικότερα.
Παρκάρει στο parking του ξενοδοχείου και τρέχει να προλάβει την έναρξη στο Μύλο. « Που είναι το «ξυλουργείο» γκαρντάσια;», ρωτάει μια παρέα στην είσοδο. «Από δω φιλλλαράκι. Κι εσύ για τον Louisiana Red ε;»
I’m fool for your stockings παίζει η μπάντα στην σκηνή καθώς ο μπάρμαν του σερβίρει ένα ακόμα ποτό.
Σιγά μην είμαι και τρελλός για τα εσώρουχά της θυμώνει μέσα του καθώς ανάβει ένα ακόμα τσιγάρο. Αυτήν το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το μέγεθος που θα έχει το διαμάντι στο μονόπετρο και αν το γαμήλιο ταξίδι θα είναι στην Πράγα ή το Βερολίνο. Μέχρι εκεί φτάνουν οι ορίζοντές της. Ας ήταν εδώ μαζί μου αν ήθελε να είμαι τρελλός με τα εσώρουχά της…
Φεύγει μόλις τελειώνει το support. Δεν θέλει χαιρετούρες κι ας έκανε τόσο δρόμο.
Ας ζήσει καθένας τ’ όνειρό του όπως το θέλει. Δίκαια μοιρασιά σκέφτεται καθώς κατευθύνεται στο ξενοδοχείο. Αύριο θα φάει επιτέλους μπουγάτσα με τυρί γιατί θα ξυπνήσει νωρίτερα από τις 3 το μεσημέρι και θα κάνει για πρώτη φορά το Θεσσαλοννίκη – Αθήνα μέρα. Μέχρι τότε όλα τα πάνω – κάτω τα είχε κάνει βράδυ… Δεν υπάρχει λόγος να μείνει άλλο επάνω. Αποστολή εξετελέσθη…
… όχι ακριβώς όλη σκέφτεται καθώς βγαίνει απ’ το Olympic Plaza εφοδιασμένος με καφέ και βενζίνη. Στο cd – player ακούγεται η γνώριμη κιθάρα του Παπαδόπουλου που συνοδεύει την βαρειά προφορά του Αγγελάκα. «εδώ δεν πιάνουν οι κατάρες, δεν πιάνουν οι ευχές… ΕΔΩ η θλίψη δεν κερδίζει ΠΟΤΕ!.»
Ανοίγει το παράθυρο και ανάβει τσιγάρο. Δεν βιάζεται να γυρίσει πίσω. Δεν υπάρχει λόγος για ένα ακόμα Canonball. Ένοιωθε ότι ήταν στο σκοτάδι και τώρα έβγανε στο φως. Ήθελε να παρατείνει την παραμονή στο φως. Να την απολαύσει.
Φτάνοντας στην Αθήνα μάζεψε τα χαρτάκια απ’ τα διόδια για να τα πετάξει. Ξεχωρίζει αυτό από τα Μάλγαρα και το βάζει γελώντας στο πορτοφόλι του. Θα μπορούσε να είχε κάνει αυτό που σκεφτόταν μ’ ένα κυκλάμινο αλλά τον Απρίλη δεν υπάρχουν κυκλάμινα…
Τα βράδυ όταν συναντήθηκαν εκείνη τον ρώτησε γιατί δεν απαντούσε στα τηλεφωνήματά της χθες βράδυ, εμφανώς εκνευρισμένη. Έβγαλε το χαρτάκι των διοδίων και της το έδωσε χωρίς να πει τίποτα.
«Καλά να περνάς» της φώναξε καθώς έφευγε.
PS. Μου ζητήθηκε ένα κείμενο, από τον hracker που να περιέχει τις λέξεις: αγάπη, αυτοκίνητο, κυκλάμινο, Πράγα, φως, ποτάμι, διαμάντι.
Se7en
Έτσι ήταν ο τίτλος μιας ταινίας αν θυμάμαι καλά με τον Brad Pitt. Αυτόν στην φωτογραφία εδώ δεξιά για όσους δεν τον ξέρουν… Ειδικά ο γυναικείος πλυθισμός πρώτη φορά πρέπει να τον βλέπει… χοχοχοχοχοχο…
Τι δουλειά έχει ο Brand Pitt στο blog μου. Απλά πράγματα. Η Μπλογκάκι και η Τζούλια μου ζήτησαν 7 [επτά] αγαπημένες μου ταινίες.
Να δηλώσω εκ των προτέρων ότι μετά την ίδρυση των πασίγνωστων multiplex, ανεξαρτήτου brand, έπαψα να είμαι σινεφίλ. Μία που πήγα και μία που δεν ξαναπάτησα σε κινηματόγραφο. Αν δεν έχει το διάλειμά του ο σινεμάς να κάνεις το τσιγάρο σου, να πας στο πίπι-ρουμ, ν’ αναλύσεις την υπόθεση, δεν έχει αξία. Επτά ταινίες έχω και κατά σύμπτωση, μόνο μία μένει έξω. Το Blues Brothers. Όποιος ακούσει το ντελίριο του Dan Aykroyd στο “Green Onions” απ’ το κόκκινο άλμπουμ, θα καταλάβει γιατί.
1] Ασυμβίβαστος
Παύλο δεν ξέρω τίποτα απ’ την ζωή εγώ και θα σε κοροϊδέψω. Κι άσε τι λένε τα βραβεία, οι τίτλοι, τα βιβλία, τα λόγια τα θεατρικά, οι περιουσίες και τα ρέστα. Αλλού παίζεται το παιχνίδι της επιτυχίας Παύλο. Κι εκεί που παίζεται αυτό το παιχνίδι, εγώ δεν μπόρεσα να πλησιάσω. Έμεινα απέξω μακρυά…
2] Easy Rider.
Γι’ αυτή και μόνο την σκηνή
Μην πεις στους ανθρώπους ότι δεν είναι ελεύθεροι. Μπορει να σε σκοτώσουν για ν’ αποδείξουν ότι είναι ελεύθεροι…
3] Dirty Harry.
Οpinions are like assholes.
Everybode has got one.
Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι μια κινηματογραφική ατάκα θα χαρακτήριζε ένα ολόκληρο έθνος…
4] Cocktail
Αυτό με τον Tom Cruise και την Elisabeth Shue.
Κάθε ατάκα του Bryan Brown για το αλκοόλ είναι και μία σκληρή αλήθεια … Δεν έχω δει άλλη ταινία που να αναλύει τι βρίσκεται πίσω απ’ την κουλτούρα του ποτού.
Οι άνθρωποι πίνουν για να κρύψουν την μοναξιά τους…
Και μία ξεκάρφωτη του Cruise εκεί που πλακώνεται με την μεγαλύτερη του. “Ο διάλογος ορισμένες φορές, υπερτιμάται ως μέσο επίλυσης των διαφορών.”
5] Road House
O Patrick Swayze στον ρόλο του νταβά στο Double Deuce Club που ερωτεύεται την Kelly Lynch και..
… και ο πανμέγιστος Wade Garrett aka Sam Elliott….
Όλοι όταν μεγαλώσουμε θα θέλαμε να γίνουμε έτσι…
Εκτός από τον Elliot ένα ακόμα πιο φοβερό tip του έργου είναι ο τραγουδιστής της μπάντας. Senior Jeff Healey.
Καναδός, τυφλός παρακαλώ, blues κιθαρίστας. Γι’ αυτό παίζει με την κιθάρα ακουμπισμένη στα πόδια. Θαυμάστε ήχο
Στο έργο μ’ αυτό το τραγούδι κάνει strip tease η Julie Michaels [δεν σε χάλασε]…
7 κλάσεις καλύτερο απ’ αυτό στην μπούρδα το “9,5 εβδομάδες”. Βαριέμαι αυτές τις συγκαλυμένες τσόντες, που κατά βάθος ευνουχίζουν τον έρωτα. Θες να δεις τσόντα. Δες μία κανονική κι άσε την κουλτούρα για εκεί που πρέπει. Οπότε =>
6] Boogie Nights.
Η ταινία ύμνος στην πορνοβιομηχανία…
Και που μας θύμησε ότι κάποτε οι γυναίκες στις τσόντες [και καλά οι πρόθυμες για όλα] ήταν θαύμα της φύσης. Σαν την Teresa Orlowsli. Η πολωνογερμανίδα που έμαθε σε μια γενιά το “για!!!!! για!!!!!!! ιχ κάμεν!!!!!! ντας γκούντ!!!!
Όχι σαν τώρα που είναι θαύμα της τεχνολογίας, με τα μπότοξ και τις σιλικόνες…
Και που είχε και το φοβερό τραγουδάκι των Chakachas που ξυπνάει άγρια ένστικτα.
And last but not least
7] R-E-S-P-E-C-T
No comment… μόνο respect στο μεγαλείο…
Και να παραδώσω σκυτάλη στους:
Pulp
Philos
Πρόβατος
Iris
Μάγος της φυλής
3 Πάρτυ την ημέρα
Σαλόνι στα Τρίκαλα
Θυσίες
Όταν παίζω κιθάρα δεν κοιτάζω την ταστιέρα. Από την αρχική θέση τα χέρια πηγαίνουν μόνα τους. Απ’ τα καλά της παρτιτούρας.
Με την ηλεκτρική παίζω όρθιος. Βολεύει καλύτερα. Καθιστός γίνεσαι σαν σίγμα τελικό.
Ενώ όταν είμαι σε μπαρ δεν κουνιέμαι καθόλου γιατί δεν έχω καθόλου χάρη και γενικά δεν χορεύω, με την ηλεκτρική δεν κάθομαι σε μια μεριά. Κάνω όλα αυτά που κάνουν οι γνωστοί κιθαρίστες. Πρακτικά με βοηθάει στο να κρατάω τον ρυθμό. Το θέαμα πρέπει να είναι για γέλια. Είπαμε η κίνησή μου είναι… που είναι η χάρη… απέναντι!
Η ζώνη μου είναι η κλασσική πλαστική Ernie Ball των 7.5 ευρώ που παρεπιπτώντως φοράει όλο το κιθαριστικό jet set. Υπάρχει μια ωραία ιστορία πίσω απ’ αυτό.
Όταν είχα πάρει την ηλεκτρική μία φίλη ήθελε να μου κάνει δώρο την ζώνη. Συμπτωματικά είχαμε πάει μαζί στον Πορτοκάλογλου ο οποίος φορούσε μία σούπερ – ντούπερ της Gibson , η οποία πρέπει να κάνει πάνω από 30 ευρώ και ήθελε να μου πάρει τέτοια.
Μπα της λέω, θέλω να μου πάρεις μία σαν του Clapton. Ακούγοντας το όνομα και συνηθισμένη να ζει με σύμβολα που δίνουν status, το μυαλό της πήγε σε κάτι πανάκριβο. Μόλις πήγαμε μαζί στο κατάστημα είδε περί τίνος πρόκειται και άκουσε την τιμή, ο «κόσμος» της υπέστη ένα μεγάλο στραπάτσο…
Επίσης συνειδητοποιώ ότι είμαι τελείως αγύμναστος.
Μετά από τρεις ώρες ηλεκτρική χθες, σήμερα με πονάει η πλάτη…
Θα περιοριστώ στην ακουστική μου φαίνεται που είναι καθιστικό το σπορ και δεν θέλει τόσες θυσίες…
XXXVII
Αν πω ότι δεν γιόρτασα τα γενέθλιά μου επροχτέ, εξαιτίας του ποτού… που θα πάει ο μυαλός του αναγνώστη; «Άμα σε χαλάει να το κόψεις μεγάλε», θα μου απαντήσει και δεν θα έχει και άδικο ο άνθρωπος, εδώ που τα λέμε μεταξύ μας.
Άντε να τον πείσεις τώρα τον χριστιανό ότι δουλεύεις στη διαφήμιση και προσπαθούσες να πείσεις τον καταναλωτή ότι τα δικά σου ουίσκια είναι καλύτερα απ’ των αλλωνώνανε και να μας προτιμήσετε κύριε καταναλωτά μας, να πάμε σπίτι μας κι εμείς καμιά φορά νωρίς, να κάνουμε κανά γενέθλιο.
Έψαχνα να βω κι ένα μπασκεμπολίστα [χωρίς του… ταφ καλέ πως το λέτε εσείς;] που να φοράει το 37 αλλά ούτε ένας βρε!!!! Τόσο χάλια είναι το νούμερο; Ν’ αρχίσω ν’ ανησυχώ γιατρέ μου; Είμαι καλά ή μήπως να βάλεις τις φωνές;
Μετά σκέφτηκα μήπως στα ράλλια [που κι αυτά μ’ αρέσουν] υπάρχει ελπίδα;. Αλλά 37, κανένας με N2 θα είναι, στον πάτο της κατάταξης…
Όμως ο Θεός είναι μεγάλος!!!! Μετανοείται έφτασε η οργή του.
Το έκανα το ελληνοορθόξο κήρυγμα, αν βάλω για βουλευτής να έχω την υποστήριξη του ταπεινού κοσμοπολίτη, έτσι;
Mini Cooper S με αριθμό 37… Monte Carlo 1964, πρώτη νίκη με τον Paddy Hopkirk στο τιμόνι. Είναι και Ιρλανδός, δικό μας παιδί, πατριωτάκι του φίλου μου του Rory του σχωρεμένου.
Καλά πάμε μέχρι τώρα, μια και αντί για το παρκέ πήραμε τους δρόμοι, κάτσε να δούμε ο χαϊγουέης θερτυσέβεν που πάει…
Τέχας!!! [Με χου όχι με ξου που το λένε οι ξενερουά]. Τέχας λοιπόν… έχουμε κανά γνωστό στο Τέχας ή τζάπα οι βενζίνες;
Παιδιά έτσι;… όχι μαλακίες… Λαμπροί νέοι και εξέχοντες επιστήμονες, να τους γνωρίσεις στη μαμά σου για γαμπρούς… Έλα που δεν σ’ άρεσε. Τα λεφτά που έχει ο Gibbons θα τα βγάλει ο κατσίφλωρας που λιγουρεύεσαι σε τρεις ζωές …
Επιστημονικώς αν δούμε το θέμα και από μαθηματικής απόψεως, πολλάπασιαζομένου του 37 με το 18 μας κάνει 666!!!!!
Δηλαδή, αν τουρλουμπουκιαστώ με 18χρονη [δίμετρη ξανθιά ουκρανέζα κατά προτίμηση παρακαλώ] θα γίνει κόλαση… Από επιστημονικής απόψεως, πάντα, όλα αυτά.
Είναι και 37 τα νούμερα της ρουλέτας να βγαίνει και το τυχοδιωκτικό ρε παιδί μου. Μια αλογομουριά, ένα πράμα…
Τι λέγαμε τώρα; Ποιο ήταν το θέμα μας;
Α! θυμήθηκα για τους φίλους μου στο Τέχας.
Το ξέρω ότι έχει μεγάλη παράδοση το Τέχας στους μαλάκες… νομίζεις ότι το ξέχασα;
Εδώ υπάρχει άνθρωπος που κάνει καρριέρα, επειδή είναι αδερφός, του αδερφού του…
Θα μου πεις ότι ο αδερφός δεν είναι όποιος κι όποιος
αλλά τι να το κάνεις…
Και μετά σου λέει υπάρχει οικογενειοκρατία μόνο στην Ελλάδα…
Έτσι είναι.
Άμα γερνάει ο άνθρωπος, [αντί να ωριμάζει] όλα του φταίνε… αρχίζει η γκρίνια… ζαχαρώνει πιπίνια… θυμάται το πρώτο αυτοκίνητο που του άρεσε…
Εν μουγκώ
Κανονικά θα έπρεπε να κάνω την εξής αναζήτηση. Τον ήχο των δύο χεριών τον ξέρουμε. Του ενός ποιος είναι;
Αλλά κάτι η λιακάδα που μπαίνει αλύπητα από το τζάμι, κάτι η άνοιξη γενικώς και ειδικώς, ρε δεν γαμείς ψηλά καπέλα και παπούτσια ελβιέλα;
Ας ασχοληθώ με άλλους ήχους.
Που λέτε εδώ και καιρό έψαχνα να βρω ένα φθηνό τρόπο να ηχογραφώ τραγουδάκια δικά μου…
Ψωνάάάάάάάάρρρράάάάάάάάάάά!!!!!!!!!!!
Χώρος στο σπίτι δεν υπάρχει, απαιτήσεις για τρελλή ποιότητα πάλι όχι, απορήφθηκε η ιδέα με τα digital recorders, τρελλά μικρόφωνα και τα λοιπά και τα ρέστα, ως υπερβολικά ακριβή για τις καλλιτεχνικές δυνατότητες μου.
Έψαχνα στο νετ καμιά ιδέα, έπεσα πάνω σ’ αυτό το podcast factory της φωτογραφίας, 130 ευρώ μόνο σκέφτηκα, μια χαρά θα είναι για μένα. Ή μήπως να πάρω ένα κανονικό μικρόφωνο και να το συνδέω στο ενισχυτή της κιθάρας κι από εκεί στον υπολογιστή; Λύση των 60 – 70 ευρώ…
Μούμπλε, μούμπλε ποιον ξέρουμε που να ξέρει απ’ αυτά τα πράγματα… βόρειος γκρίνιας… αυτό το παιδί όταν το χρειάζομαι για σοβαρό λόγο ποτέ δεν απαντάει!!!! Τελικά μιλήσαμε…
Να πάρω το podcast ή να πάρω σκέτο μικρόφωνο ρωτάω. Μικρόφωνο απαντάει.
Έχω κάνει φοβερή ανακάλυψη σε μικρόφωνο του λέω. SHURE!!! Φοβερά reviews…
Ρε παπάρα όλη η κοινωνία τραγουδάει με Shure. Δεν νοείται ροκ στάρ που να μην έχει τραγουδήσει σε shure!!!
Και μια και ο λόγος πήγε σε ροκ σταρ…
Ladies and Gentelmen the one and only…. Duke of Scholarington!!!!!!!!
Θεσσαλονίκη μου, μεγάλη φτωχομάνα εσύ που βγάζεις τα καλύτερα παιδιά!!!!!!!!!!!
Άνοιξη για πάντα!!!!!!!
La revolution.
Έκανα πλάκα με την δουλειά κι έλεγα «θα ξαναγίνει καμιά μέρα «επανάσταση» και δεν θα πάρουμε χαμπάρι εδώ μέσα . Θα δούμε τα τανκς απ’ έξω και τον αλφαμίτη να μας χτυπάει την πόρτα και δεν θα προλάβουμε ούτε «ζήτω η εθνοσωτήριος» να πούμε πριν μας μπουζουριάσουν!!!!»
Έτσι την έπαθα χθες. Καθότι η Μαριέτα… τι ποια είναι η Μαριέτα; Μία είναι Μαριέτα, αυτή που μοιάζει με κομοδίνο του ’50 τυλιγμένο στα σεμέν και παριστάνει την υπουργό…
Λοιπόν που λέτε η Μαριέτα πήγε να φτιάξει την παιδεία και το μόνο που κατάφερε είναι να κάνει την Βαγδάτη να μοιάζει παράδεισος μπροστά στο Κέντρο των Αθηνών. Βοήθησαν και οι πραίτωρες του Βύρωνα οι οποίοι… πως λέμε τήρηση της τάξης και του ήπιου κλίματος των πολίτων; Καμία σχέση!!!
Οι άνθρωποι έχουν και τα δίκια τους εδώ που τα λέμε. Έβαλαν το μέσο να καταταγούν, ν’ αράξουν. Όχι να τρέχουν με γκλομπ, ασπίδα, εξάρτηση κάθε φορά που κάποιος διαδηλώνει, του ‘χει πέσει το νεφρί του ανθρώπου από το βάρος…
Μετά σου λέει, τι δουλειά κάνω εγώ; Δέρνω. Ωραία ας δείρω τους διαδηλωταί να τιμήσω το ψωμί που τρώω… Όλα κι όλα, τα παιδιά είναι φιλότιμα, πάνω απ’ όλα. Τους είπαν βαράτε, κι αυτοί κιμπάρηδες. Δεν τσιγκουνεύτηκαν καθόλου τις φάπες… να λέμε και την αλήθεια…
Κατάλαβες; Μην έρθει αύριο – μεθαύριο ο φορολογούμενος πολίτης και του πει: «έλα εδώ μεγάλε, γιατί σε πληρώνω εγώ με τους φόροι μου; Το αίμα μου;
[Όχι τους φόρους που κλέβει. Αυτούς τους έχει κάνει βίλα με πισίνα στην Μύκονο και Καγιέν, τους άλλους λέμε. Αυτούς που δίνει στην εφορία. Ότι περισέψει με λίγα λόγια.] Συνεχίζουμε…
Να δέρνεις σε πληρώνω, αυτούς που δεν κάθονται καλά. Δεν σ’ έχω να μου κάθεσαι και να παρακολουθείς, αραχτός πίνοντας φραπεδιά και μάλμπουρο… αυτό θα το κάνω εγώ που είμαι φορολογούμενος πολίτης…»
Είναι σε δύσκολη θέση το όργανο. Όχι ο μπαγλαμάς, της τάξης τ’ άργανο λέμε…
Μετά είναι και το άσυλο. Μπλοκάρει τ’ άργανο… σου λέει τι θα πει άσυλο στο Πανεπιστήμιο; Εδώ ολόκληρη κυβέρνηση και μπουκάρουμε στα γραφεία της όποτε γουστάρουμε, και δεν μπορούμε στο Πανεπιστήμιο; Της κυβέρνησης δεν είναι το Πανεπιστήμιο; Ποιανού είναι; Του κωλόπαιδου που μας τρέχει κάθε Πέμπτη, μ’ έχει πονέσει η πλάτη μου κάθε εβδομάδα να το δέρνω… λες και δεν έχουμε άλλη δουλειά να κάνουμε… Πότε θα μου μείνει χρόνος να πάω να κάνω καμιά κατάληψη στο κόμμα να διεκδικήσω τα δίκια μου εγώ?
Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Μετά έρχεται ο αγωνιστής να διαμαρτυρηθεί για το αδυσόπητο φανατισμό των δυνάμεων τήρησης της τάξης. Φρικάρουν τα όργανα, ουρλιάζουν «βοήθεια χριστιανοί [οι μουσουλμάνοι και άλλες θρησκείες να κάτσουν στ’ αυγά τους] μας την πέφτουν από παντού», ούτε με κουμπουριές δεν μασάνε αυτοί, οχυρώνονται πίσω από τις κλούβες. Σου λέει άμα είναι να διαλύσουν κάτι, να διαλύσουν την κλούβα. Του κράτους είναι. Δικιά μου είναι να με νοιάξει;
Θα μου πεις η πορεία έγινε στις 12.00 το μεσημέρι, γιατί να είναι κλεισμένος ο δρόμος στις 9.00 το βράδυ;
Και επί εποχής της εθνοσωτήριου επανάστασης, έτσι το κάνανε. Ρυθμίσεις κυκλοφορίας και pipes blue. Χτυπάς μια απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τη δύση του ηλίου και καθάρισες…
Τώρα το κάνουν πιο καλά. Απλώνουν στη μέση του δρόμου τα περ-πολικά και μ’ ένα σμπάρο δυο τριγώνια. Αφενός λύνουν το κυκλοφοριακό αφού δεν μπορεί να κινηθεί τίποτα, απ’ την άλλη περιορίζουν τα δημόσια έξοδα, αφού δεν καίνε βενζίνες να κάνουν περιπολίες να πιάσουν τους κλέφται! Νοικοκυρεμένα πράγματα…
Θες να πας για διασκέδαση καθημερινή; Αποκλείεται. Για διασκεδαση είναι μόνο το Σαββατόβραδο. Το είχαν δει και στον κινηματόγραφο με τον τζων τραβόλτα και την ολίβια νιούτον τζον. Μετά ο τραβόλτας έγινε σαϊεντολόγος και δεν τον πολυπέρνανε στα σοβαρά. Μην γυρίσει κι ο άλλος απ’ τα Ριτζ στα Παρίσια που είχε πάει να προσευχηθεί, ξέρεται ο σωσίας του Τζιμάκου και δει ότι το γυρίσαμε στον Τραβόλτα και δεν πάμε ν’ ακούσουμε ανέκδοτα και μετά δεν θα μας πηγαίνει καθόλου κι άντε να ξαναδούμε κυβέρνηση. Θα έρθουν οι άλλοι, άντε πάλι να τρέχουμε να πιάσουμε τους τρομοκράτες… άσε καλύτερα έχουν και πιστόλια αυτοί και ρουκέτες… μια χαρά είμαστε με τις πορείες, άμα βαρεθούμε ρίχνουμε και κανα ξύλο, κανά καπνογόνο να ‘χει κάτι να πει και ο Νίκος το βράδυ στις ειδήσεις…
Γι’ αυτό είναι κλειστός ο δρόμος τελικά. Να μην μπορείς να πας πουθενά, ν’ αναγκαστείς να δεις ειδήσεις, να δεις ότι οι άλλοι έκαναν φασαρίες, οι πραίτωρες την δουλειά τους έκαναν. Έδερναν.
Και στο κάτω – κάτω κύριε πολίτα μου που θες να πας βραδυάτικο; ε? Τρομακράτης είσαι και θες να βάλεις μπόμπες;
Ήρεμα κύριε πόλιτσμαν, δεν είμαι τρομοκράτης, είμαι με το θύμα μια αγάπης που λέει και ο εκλεκτός συνάδελφος… με γυναίκα θέλω να βγω… καταπληκτική… ξανθιά! Ίσο μαλλί! πράσσο που λένε… όχι αργίτικο πράσσο καλέ, είσαι και χωρατατζής τρομάρα σου… με το γαλλικό πεντικιούρ της, καμία σχέση με αγοροκόριτσο!!!!! Θα έφερνε και μια φίλη της… μοτοσυκλετίστρια…. έχει και μεγάλο πορτπατζάζ, αλλά δεν καταδέχτηκε… είναι ντίβα ξέρεις… ούτε στα μυνήματα δεν απαντάει…
Κατάλαβες κύριε πόλιτσμανε μου; Ούτε πορείες, ούτε άσυλο ξέρω, ούτε τίποτα. Εγώ σε ραντεβού με γυναίκα πήγαινα, το πως βρέθηκα ανάμεσα σε 10 κλούβες και καμιά πεντακοσαριά όργανα [της τάξης, όχι μπουζούκια], ρώτα τον Βύρων να σου πει. Εμένα ξέρετε με περιμένουν…
Α! Και να μου προσέχετε το jazzmobile, εδώ που είναι παρακαρισμένο [παρανόμως] μέχρι να γυρίσω να το ταχτοποιήσω.
Blues & Bikes 