Respect
Κοίταζα το έντυπο μίας αλυσίδας ηλεκτρικών συσκευών και κόντεψα να πέσω απ’ την καρέκλα, απ’ τα γέλια…
Κλασσικό έντυπο, αισθητικής Super Market… τηλεόραση- δίπλα τεράστια τιμή 999ευρώ και φλασάκι…
Προσπερνάω την τιμή των 999 ευρώ… Εκατό χρόνια πίσω είναι ο άνθρωπος. Πέρασαν οι εποχές που μπορούσαν να ξεγελάσουν τον καταναλωτή με τέτοια ελεϊνά τρικ. Δεν το βάζω 1000 για να μην φαίνεται ακριβό, αλλά να έχει το 9 μπροστά για να νομίζει ο καταναλωτής ότι κάνει 900. Άντε να εξηγήσεις στον στόκο ότι και 900 να πεις, πλεόν με το ευρώ πάει το μυαλό της κυρά Κατίνας κατευθείαν στα 1000 γιατί είναι πιο εύκολη η πράξη να μετατραπεί το ευρώ σε δραχμές…
Tα blogs ώς διαφημιστικό μέσο [?]
Κάπου διάβασα ότι οι διαφημιστικές εταιρίες ετοιμάζονται να εκδράμουν στο χώρο της blogόσφαιρας.
Χρησιμοποιόντας τα blogs σαν διαφημιστικά μέσα. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό θα είναι καλό ή κακό. Είμαι σίγουρος όμως ότι κανένας σοβαρός διαφημιστής δεν θα έβαζε σε κίνδυνο την φήμη του πελάτη του.
Ο blogger σου δίνει την δυνατότητα να κερδίσεις χρήματα, μάλλον τοποθετόντας κάποιο banner. Κάτι τέτοιο θα κάνουν και οι διαφημιστικές…
Και όπως έγραψα στο blog του Πρόβατου… θα γίνει της Μενεγάκη. Γιατί αυτός να έχει banner και όχι εγώ. Εγώ έχω 500 hits κάθε μέρα στο blog μου. Αυτός πόσα έχει; Μην με ξαναρωτήσετε πως μετράνε τα hits. Φυσικά με counter όπως έχουν αρκετά site. Και ο πόλεμος που μένεται κάπου στον κάμπο της μπλοκόσφαιρας θα συνεχίσει αμείωτος…
Εκεί που θα γίνει της κακομοίρας είναι όταν θ’ αρχίσουν τα δελτία τύπου. Που θα “γράφει” καποιος blogger καλά λόγια για ένα προϊόν – υπηρεσία αλλά τα comment δεν θα είναι ανοιχτά για κράξιμο. Το γιατί είναι αυτονόητο…
Και θα απαντάνε οι άλλοι απο το δικό τους blog. Κατά τα γνωστά…
Και επειδή όλο αυτό το πράγμα δεν μπορεί να γίνει ελεγχόμενο, καθότι η βασική του αρχή είναι η ελευθερία έκφρασης της άποψης του καθενός, άσχετα αν είναι σωστή ή λάθος… μία που θα έρθουν οι διαφημιστικές και μία που θα φύγουν τρέχοντας…
Γιατί κανένας δεν θα βάλει τα ωραία του λεφτάκια, σε κάποιο μέσο το οποίο μπορεί να του γυρίσει εις βάρος του. Κρατάτε μικρό καλάθι λοιπόν όσον αφορά το θέμα.
Σεμέκια Κόπλαντ
Άκουσα πριν από μέρες ότι στα πλαίσια του Festival Αθηνών θα έρθει η Shemekia Copeland. Eίναι από τις πολύ καλές γυναικείες φωνές του blues. Αξίζει να πάς στην συναυλία αν σου αρέσουν τα blues. Πήρα λοιπόν το έντυπο του Festival να δω πότε παίζει και που.
Το έντυπο είναι ντούμπλεφας που λένε και στο χωριό μου. Απ’ την μια ελληνικά, από την άλλη εγγλέζικα. Έτυχε να διαβάσω την πλευρά με τα εγγλέζικα. Αντιπαρέρχομαι το ότι η συναυλία [μουσική βραδυά την ονομάζουν] θα είναι AFTER… σαν rave party ένα πράμα… και μένω στο όνομα. Shemekia Copland
Τώρα ή δεν έρχεται αυτή που θέλω να ακούσω και έρχεται κάποια άλλη με ίδιο όνομα… μην ξεχνάτε ότι στο blues υπάρχουν τρεις Βασιλιάδες. Ο Βlues Boy, o Freddie και ο Albert. Άρα δεν είναι απίθανο να υπάρχουν δύο τραγουδίστριες που το όνομά τους ηχεί το ίδιο.
Ή στο Festival Αθηνών δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Που είναι και το πιο πιθανό. Το μεγαλύτερο πολιτιστικό γεγονός του καλοκαιριού που περιλαμβάνει και την Επίδαυρο, έχει ένα ανορθόγραφο ενημερωτικό έντυπο.
Αναλφάβητοι θεματοφύλακες του πολιτισμού… μπλιαχ!!!!!!!!
Χορδοβασανιστές
Δυο γνωστοί αποφάσισαν ξαφνικά ν’ ασχοληθούν με την κιθάρα. Έτυχε να βρεθούν σε κάποιες “μουσικές βραδυές”, ενθουσιάστηκαν από το κέφι και αποφάσισαν να κάνουν το ίδιο. Αγόρασαν κιθάρες, έψαξαν ταμπλαδούρες στο διαδίκτυο, γράφτηκαν σε μαθήματα και ξεκίνησαν το ταξίδι τους στον υπέροχο κόσμο της μουσικής.
Κατά καιρούς είχαν ακουστεί αυτά που λέμε όλοι, του στυλ θα παίξω το ?hotel California?. Είχαν λάβει ως απάντηση σε 2-3 χρόνια, προσπάθησε κάτι πιο απλό γι’ αρχή και το θέμα είχε μείνει εκεί. Kαι ακολούθησε σιωπή για αρκετό καιρό πριν ξεσπάσει η μπόρα της απογοήτευσης. Ξανασμίξαμε όλοι μαζί ένα βράδυ κι έκανα την κρίσιμη ερώτηση. Τι έγινε ρε παιδιά, πως πάει η κιθάρα;
Τους έφταιγαν τα πάντα. Από τις κιθάρες που οι χορδές τους κόβουν τα δάχτυλα μέχρι τις ταμπλαδούρες που δεν είναι σωστές γιατί δεν μπορούν να βγάλουν τραγούδι απ’ αυτές.
Ρε παιδιά σας είπε κανένας ότι με το που θα πιάσετε κιθάρα στα χέρια σας, θα παίξεται τα πάντα;
Ακούγαμε εσάς που παίζατε και μας φάνηκε απλό. Τελικά είναι πάρα πολύ δύσκολο, απορούμε πως τα καταφέρνετε εσείς.
Πως τα καταφέρνουμε; Κατ’ αρχήν είναι θέμα ταλέντου. Όπως και όλες οι τέχνες εν’ γένει. Μπορούν όλοι ν’ ακούνε μουσική αλλά δεν μπορούν όλοι να παίξουν. Κατά δεύτερον αυτός ο τζερτζελές με τις κιθάρες, έχει κάμποσα χρόνια δουλειάς πίσω του. Που ξεκίνησε από την ?αλφαβήτα?, για να φτάσουμε κάποια στιγμή να παίζουμε κάμποσα τραγούδια. Βασικά δεν είναι δύσκολο. Υπόμονή και δουλειά χρειάζεται.
Α! Και λίγο ταλέντο…
Xαρικλάκια [Part 3]
Να θες ν’ αγιάσεις και να μην σ’ αφήνουν…
Μου έστελνε ένα Χαρικλάκι διάφορα links με ξενοδοχεία σε εξωτικά μέρη. Σ’ ένα από αυτά μου λέει: «αυτό είναι για σένα…»
Απαντάω εμένα μου αρέσει να κανω αυτό… χέστηκα για τα high ξενοδοχεία και στέλνω αυτή τη φωτογραφία
και λαμβάνω την ερώτηση: «Τι είναι αυτή η παραλία;»
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Tι είναι αυτή η παραλία;
Xαρικλάκι – Chris : 1587 – 0
Bioethanol ή Βιοαιθανόλη επί το ελληνικότερον
Να πω την αλήθεια μου, δεν είμαι οικολόγος. Είμαι της άποψης να προσέχουμε το περιβάλλον που ζούμε αλλά με προγραμματισμό και κυρίως χωρίς υστερίες.
Xαζολόγαγα λοιπόν στο διεθνές site της Saab και είδα ένα μοντέλο που κινείτε με βιοαιθανόλη. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι αυτό το αυτοκίνητο αποδίδει 180hp όταν κινείται με βιοαιθανόλη και 150 hp όταν κινείται με συμβατική αμόλυβδη. Το αυτοκίνητο καίει και τα δύο είδη καυσίμων [συμβατικά και βιοκαύσιμα] χωρίς καμία μηχανική μετατροπή. Μόνο το πρόγραμμα του εγκεφάλου έχει την δυνατότητα να αναγνωρίζει και να διαχειρίζεται και τα δύο ήδη καυσίμων. Οι χρήστες του καύσιμου Ε85 [έτσι είναι η επίσημη ονομασία της Βιοαιθανόλης] στην Σουηδία, έχουν ένα σωρό πλεονεκτήματα, μειωμένα τέλη, δωρεάν parking και διάφορα άλλα και το κυριότερο. Κοστίζει 25% φθηνότερα από την απλή αμόλυβδη!!!!!!!
Έκανα ένα serfing στο διαδίκτυο να μάθω τι στο καλό είναι αυτό το E85 ή βιοαιθανόλη που δίνει 30 ίππους για πλάκα… Αυτό που έμαθα είναι ότι το Ε85 ως όνομα προέρχεται από την σύνθεσή του. 25% παραδοσιακή βενζίνη και 85% αιθανόλη που προέρχεται από βιομάζα. Δεν κατάλαβα τι είναι η βιομάζα ακριβώς, αλλά έμαθα από που βγαίνει [περισσότερα παρακάτω]. Είναι πλήρως ανανεώσιμη πηγή ενέργειας. Ούτε αυτό κατάλαβα τι είναι ακριβώς, αλλά για να το λένε με τόση έμφαση κάτι καλό για τον πλανήτη θα είναι. Είναι καύσιμο 105 οκτανίων!!!! Μπορεί να πουλιέται από τα ήδη υπάρχοντα πρατήρια. Ο μεγαλύτερος παραγωγός βιοαιθανόλης στον κόσμο είναι η Βραζιλία και κινεί το 40+ % του στόλου της με αυτό το καύσιμο.
Τζίζας Κράιστ Σούπερσταρ…
…δηλαδή έχουμε ένα καύσιμο 105 οκτανίων, 25% φθηνότερο από την απλή αμόλυβδη, φιλικό στο περιβάλον και κυρίως χωρίς ιδιαίτερες μετατροπές για να το χρησιμοποιήσουμε…
Και σκέφτηκα με το απλό μυαλό μου. Εμείς οι νεοέλληνες δεν μπορούμε αντί για βενζίνα να χρησιμοποιούμε βιοαιθανόλη; Πιο γάτοι είναι οι Βραζιλιάνοι από μας; Δηλαδή πόσο δύσκολο είναι να παράγουμε βιομάζα, να την αναμιγνύουμε με βενζίνη και να είμαστε άρχοντες…
Από το site της Ευρωπαϊκής Ένωσης διάβασα ότι αυτή η βιομάζα δεν είναι τίποτα παραπάνω από απλά αγροτικά προϊόντα. Δηλαδή αντί να θάβουμε στις χωματερές ότι μας περισσεύει μπορούμε να το κάνουμε καύσιμα. Επίσης μπορούμε να φυτεύουμε ειδικά φυτά για να παράγουμε καύσιμα. Δηλαδή τι ειδικά. Καλαμπόκι, βαμβάκι… [δίνουμε σημασία εδώ], ζαχαρότευτλα, ήλιους… τόσο δύσκολα. Δηλαδή είναι τόσο δύσκολο αντί να κάθε τόσο να κόβουν οι αγρότες την Ελλάδα στα δύο για “του μπαμπάκ” να τους βάλουμε να καλλιεργούν φυτά προς βιοκαύσιμα να τελιώνουμε με αυτό το θέμα; Την στιγμή που και η Ευρωπαϊκή Ένωση πιέζει προς αυτή την κατεύθυνση ώστε να αποκοπεί από τις ορέξεις Αμερικάνων και πετρελαιάδων και το επιδοτεί και από πάνω…
Οι εκπλήξεις δεν σταματούν εδώ όμως με το θέμα. Διαβάζοντας ένα άρθρο του Διονύση Χοϊδά στο Drive, έλεγε ότι άριστος προμηθευτής βιομάζας είναι τα δάση. Σε συνδυασμό με την βιοχλαπάτσα… sorry λυματολάσπη ήθελα να πω, της Ψυτάλλειας. H λυματολάσπη έλεγε, τότε μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν λίπασμα στα δάση και όχι σε φυτά που έχουν σχέση με την διατροφική αλυσίδα και αυτό γιατί περιέχει βαρέα μέταλα και κάτι άλλα κακά, που είναι επικίνδυνα για τον άνθρωπο. Plus για να γίνει πραγματική κομποστοποίηση με το ρυθμό που την παράγουμε πρέπει να κατεδαφίζουμε έναν λόφο κάθε μέρα. Άρα συμφέρει οικονομικά να αναδασώνουμε περιοχές, να τις λιπαίνουμε με λυματολάσπη και να εκμεταλευόμαστε τα δάση για παραγωγή βιομάζας για καύσιμα. Έτσι γλιτώνουμε και από τις φωτιές και τις καταπατήσεις…
Kαι λες αφού όλα φαντάζουν τόσο ειδιλιακά γιατί δεν το κάνουμε να τελειώνουμε και να είναι όλα όμορφα και ωραία; Γιατί έρχεται το Κυριακάτικο Βήμα να σε επαναφέρει στην Ελληνική Πραγματικότητα. Γράφει λοιπόν εκεί ότι παράτις οδηγίες της Ε.Ε., το Ελληνικό Κράτος επειδή καρπώνεται μέσω φόρων το μεγαλύτερο μέρος της τιμής των καυσίμων, για να μην χάσει αυτά τα έσοδα, φορολογεί τα βιοκαύσιμα με τον ίδιο συντελεστή. Άρα όταν θα φτάνουν στον καταναλωτή θα είναι ακριβότερα από τα συμβατικά. Με λίγα λόγια υπάρχουν μόνο αντικίνητρα για την χρήση βιοκαυσίμων. Καμία σχέση με ότι ισχύει στον υπόλοιπο κόσμο δηλαδή.
Κωλοέλληνες που θα έλεγε και ο Σαββόπουλος.
Xαλλλλλαρά παιδιά!
To διάβασα σήμερα το πρωί στον Πρόβατο. Σχετικά πράγματα είχα διαβάσει μέσα στις δύο τελευταίες εβδομάδες στην Κουρούνα ,στον Pascal ,στον Κaltsovrako και οφείλω να ομολογήσω ότι έχω μείνει με το μετέωρο βλέμμα της αγελάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι θέλουν να πουν οι ποιητές… έχω κάψει όλο το αμμοχάλικο του εγγεφάλου μου… αλλά τίποτις.
Εντάξει είμαι νέος στο κόλπο και λογικό είναι να έχω κενά. Αλλά αυτό που προσπαθώ να καταλάβω είναι: εγώ τώρα πρέπει να νοιώθω χαρούμενος που έχω blog ή να ντρέπομαι ωσάν εγκληματίας; Έχω βέβαια και μια έμφυτη αισιοδοξία για κάθε καινούριο γενικά αλλά πάλι κάτι λείπει.
Θυμάμαι τον Πρόβατο που ήρθε ένα βράδυ στην δουλειά και μου είπε: «αυτό είναι το blog μου. Μπες και γράψε κανά σχόλιο». Έμπαινα, διάβαζα αλλά πως σταδιάλα γράφουν σχόλιο στο ρημάδι; Δεν ήθελα να γράψω καμιά ελεγεία, ένα γεια ήθελα να πω αλλά όχι ως ανώνυμος. Τόσα χρόνια μιλάγαμε live με τα ονόματά μας, τώρα που οι δρόμοι μας χώρησαν, γιατί έτσι ήταν γραφτό, θα γίνουμε ανώνυμοι μεταξύ μας;
Ωραία είναι όλη αυτή η διαδικτυακή κοινωνία αλλά μην ξεχνάμε την ανθρώπινη επαφή και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Μην κλεινόμαστε στην μικρόκοσμο του δωματίου μας αγνοόντας ότι η γη συνεχίζει να γυρίζει δίχως να κοιτάει την δικιά μας μελαγχολία. Διαβάστε το post ακριβώς από κάτω. Εκ πρώτης όψεως δείχνει αφελές και εν μέρει γελοίο. Όποιος όμως προσέξει ανάμεσα στις γραμμές θα διαβάσει ότι το χαμόγελο και η αισιοδοξία ήταν από πάντα ο κινητήριος μοχλός της ιστορίας. Η πραγματική ζωή [στην virtual ισχύουν άλλα] ποτέ δεν ήταν ένας κήπος με τριαντάφυλλα. Και δεν χαρίζεται, δίχως ν’ ανατραπεί.
Προς τι τόση μιζέρια και τόση μισαλοδοξία; Γιατί τόση φασαρία για τα linkblogs [που δεν έχω καταλάβει τι είναι] ή για το μέγεθος των γραμμάτων στο monitor;
Σ’ ένα blog γράφει κάποιος για αποδείξει ότι είναι πιο ψηλός, πιο έξυπνος και πιο όμορφος από τους υπολοιπους bloggers ή γιατί απλά του αρέσει να καταθέτει γραπτώς την σκέψη του κι αν τύχει και την διαβάσει κάποιος έχει καλώς. Αν όχι δεν χάθηκε κι ο κόσμος;
Κι αν ο οποιοσδήποτε δεν αντέχει την κριτική στα γραφόμενά του, γιατί τότε τα δημοσιοποιεί στο διαδίκτυο και δεν τα γράφει απλά σ’ ένα word, ώστε να τα ανασύρει κατά καιρούς και να αυτοθαυμάζεται;
Μην απαντήσετε σε μένα. Απαντήστε στον εαυτό σας.
Εγώ προσωπικά είμαι χαρούμενος που έχω αυτό εδώ το απαρτμάν ώστε να επιδίδομαι ανενόχλητος σε όργια ακατάσχετης μπουρδολογίας, χωρίς το άγχος μήπως ενοχληθεί κάποιος. Όπως συμβαίνει με το forum του club. Με αφήνει παγερά αδιάφορο αν θα έχω 2000 hits by default κάθε πρωί πριν ακόμα πιω την πρώτη γουλιά καφέ… γι’ αυτό και δεν τους το έχω ανακοινώσει. Όσοι πιστοί ας ψάξουν να το βρουν…
Thank you.
Γράμμα αποχαιρετισμού στο Χαρικλάκι
Πολυαγαπημένο μου Χαρικλάκι
όπως βλέπεις από την φωτογραφία πιο πάνω και όπως λέει και το γνωστό τραγουδάκι: it’s summertime and the living is easy, fish are jumping και τα λοιπά και τα ρέστα… το καλοκαίρι είναι πλέον γεγονός.
Άρα το μαγαζί κλείνει και θα ξανανοίξει τον Οκτώβριο, με ανανεωμένο πρόγραμμα. Το ξέρουμε ότι ήθελες πάρα πολύ να μείνει ανοιχτό, να σε στηρίξει στην πολύ δύσκολη αισθηματική φάση που περνάς. Επειδή όμως αυτή την φάση την περνάς εδώ κι ένα χρόνο, συμφωνήσαμε κατόπιν συζητήσεως ότι οποιαδήποτε περαιτέρω στήριξη είναι απλώς χάσιμο χρόνου. Κοινώς σε στηρίξαμε όσο σε στηρίξαμε, πάμε γι’ άλλα τώρα.
Φορτώσαμε λοιπόν στο jazzmobile κιθάρες, σκηνές, sleeping bag, ψάθες, πετσέτες και oτιδήποτε άχρηστο μπορεί μας χρειαστεί και ξεκινάμε όλη η μπάντα να ζήσουμε live το δικό μας καλοκαιρινό road movie.
Το ξέρουμε ότι θα ήθελες να είσαι κι εσύ μαζί στο ταξίδι αλλά δεν σε προσκαλέσαμε για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με το ότι η απουσία μας, θα σου δώσει τον χρόνο να σκεφτείς τι θέλεις πραγματικά απ’ την ζωή σου. Έτσι μπορεί να βρεις, τι θέλεις από εμάς. Ο δεύτερος έχει να κάνει με πιο πεζά πράγματα. Εσύ όταν σκέφτεσαι διακοπές, τις έχεις συνδυάσει με κάποιο in νησί και ατελείωτο night life. Εμείς τις έχουμε συνδυάσει με χαβαλέ και αλητεία…
Έτσι αντί να αναμασάμε τις ίδιες και τις ίδιες συζητήσεις, περί αισθηματκών, που δεν οδηγούν σε κανένα αποτέλεσμα, παίρνουμε τους δρόμους και όπου μας βγάλει.
Σ’ ευχαριστούμε που στάθηκες η έμπνευση για ένα post αυτού εδώ του blog αλλά η έφεση μας στην μπουρδολογία δεν πιστεύουμε ότι θα μας στερήσει θεμάτων. Άλλωστε μην ξεχνάς ότι εκεί έξω που θα είμαστε, θα μπορούμε να αντλούμε άπειρα θέματα και όχι να περιοριζόμαστε σ’ ένα και μόνο. Τα αισθματικά. Αυτά τα αναλύσαμε λεπτομερώς, ώρα να τα ζήσουμε. Γιατί καλή η μαλακία γλυκιά μου, αλλά με το γαμήσι κάνεις γνωριμίες. Κι εμείς θα συνεχίσουμε να αναζητούμε την ανθρώπινη επαφή, είτε πρόκειται για φιλιά, είτε για σφαλιάρες.
Όλη η μπάντα, σου ευχόμαστε καλό καλοκαίρι και να είναι τόσο γεμάτο, ώστε η απουσία μας να περάσει τελείως απαρατήρητη.
Ραντεβού το Οκτώβρη λοιπόν… εάν κι εφόσον υπάρχει λόγος.
Xαρικλάκια [Part 2]
Με τα σκυλάδικα εγώ δεν έχω τίποτα. Δεν πάω, δεν ακούω, καλά να περνάνε οι καλλιτέχνες και οι θαμώνες. Από πίτα που δεν τρως τι σε νοιάζει κι αν καεί που λέει και η παροιμία.
Το πράγμα θα ήταν απλό αν δεν εμπλέκονταν τα Χαρικλάκια. «Πρέπει να πας σ’ ένα σκυλάδικο να δεις πως ζει ο κόσμος. Ν’ ανοίξει το μάτι σου!» Άρχισε ο προσυλιτισμός και οι συμβουλές. «Θα έρθεις να πάμε μαζί, να δεις που θα χορέψεις και πάνω σε τραπέζι» Όχι απλά θα χορέψω. Αλλά και πάνω σε τραπέζι. Ένας μαντράχαλος κοντά στα δυο μέτρα, που έχει τόση σχέση με τον χορό, όση ο Μπους με την Δημοκρατία, να χορέυει πάνω σε τραπέζι… ένα θέαμα να πάει όλη η οικογένεια! Θα ξεπουλήσουν όλες οι λαϊκές του Λεκανοπεδίου.
Δεν μου λέτε βρε κορίτσια, αν θέλω να πάω να δω live, γιατί να μην πάω στο Half Note? Και μεγαλύτερο “όνομα” θα είναι ο καλλιτέχνης που θα δω και πολύ πιο φθηνά θα μου έρθει. Ίδιο είναι να δεις τον Henry Butler και ίδιο είναι να δεις τον Πλούταρχο; Σκέφτηκα φωναχτά. «Ποιος είναι αυτός πάλι; Κανένας σαν τον Ηλία;» Εκεί στο πείσμα τα Χαρικλάκια. Ανέλαβαν έργο ζωής. Να φέρουν τον άσωτο υιό στον ίσιο δρόμο της υποκουλτούρας.
«Πρέπει να εκσυγχρονιστείς. Έχεις μείνει πίσω. Πιστεύεις ότι μια γυναίκα… πρόσεξε πραγματική γυναίκα όχι ταγάρι, θα διασκέδαζε ποτέ με όλους αυτούς στο Half Note;»
Κατ’ αρχήν δεν ξέρω τι εννοείτε όταν κάνετε τον διαχωρισμό γυναίκα και ταγάρι. Μπορεί αυτό που θεωρείτε εσείς γυναίκα να το θεωρώ εγώ grande ταγάρι. Γιατί [για μένα πάντα] μία γυναίκα που πάει σ’ ένα κέντρο διασκεδάσεως με σκοπό ν’ ανέβει στο τραπέζι για να την δουν όλοι και να της πετάξουν τα λιγούρια λουλούδια… είναι σίγουρα ματαιόδοξη και πολύ πιθανόν ανασφαλής.
Κατά δεύτερον, να δώσω 200 περίπου εούρος την φιάλη, που τι να φτάσει, άρα δύο μαζί με τα παρελκόμενα, υπολογίζω μια 500αρα περίπου… για να είμαι τόσο στριμωγμένος, ώστε απλώνοντας το χέρι μου να πάρω αγκαλιά την κοπέλα μου, να πιάνω και τον μουστακαλή του διπλανού τραπεζιού… Ν’ ακούσω το μισό σχεδόν πρόγραμμα σε play back… να μην μπορώ να χορέψω στην πίστα γιατί ενοχλείται ο καλλιτέχνης [μήπως άραγε για να μην φανεί το play-back;]… αρχίσει και τίθεται θέμα νοημοσύνης…
Δηλαδή θα έχω ξοδέψει 500 εούρος για να γίνω αποδεκτός, σε μία… πραγματική γυναίκα [και όχι ταγάρι] η οποία είναι σαφώς ματαιόδοξη, πολύ πιθανόν ανασφαλής και αμφιβόλου νοημοσύνης… Κάτι δεν μου κάθεται καλά…
Ειδικά όταν σκέφτομαι ότι με λίγα εούρος παραπάνω [αν είμαι προνοητικός] μπορώ να πάω ΣΚ στο Λονδίνο και να δω live τον Clapton στο Royal Albert Hall από τις μπροστινές θέσεις…
Ειλικρινά θα ήθελα να ξέρω αν μία “πραγματική γυναίκα” είχε να διαλέξει ανάμεσα σε πρώτο τραπέζι στον Πλούταρχο και σε live του Clapton στο Λονδίνο… υπήρχε ποτέ περίπτωση να διαλέξει Πλούταρχο;
Περί αυτοκίνητων και αυτοκίνησης το ανάγνωσμα.
Περίεργη η σχέση του Έλληνα με το αυτοκίνητο. His first, his last his everything. Όχι από αυτοκινητιστική κουλτούρα. Καμία σχέση με Ιταλούς, Άγγλους ή Γερμανούς που και αυτοκινητοβιομηχανία έχουν και μακρά παράδοση στους αγώνες. Από βλακεία και από ανάγκη για κοινωνική καταξίωση. Πιστεύουμε [και έτσι έχει καθιερωθεί] ότι αν έχουμε ένα καλό – ακριβό – δυνατό αυτοκίνητο στην κατοχή μας καταξιωνόμαστε κοινωνικά. Όλοι κάπου έχουμε δει το γνωστό αυτοκολλητάκι “My other car is a Porsche”.
Φίλος με EVO βλέπει από τον καθρέφτη του μία Mercedes SL-κάτι [αυτή που είναι σαν την SLK αλλά πιο μεγάλη] να του αναβοσβήνει τα φώτα με επιμονή κάπου στην Αράχωβα. Έντρομος σταματάει μήπως υπάρχει πρόβλημα και ακούει έκπληκτος τον Μαλάκα να του λέει «Τι έχεις ρε φίλε; Από την Λειβαδιά προσπαθώ να σε περάσω και δεν σε φτάνω» και του απαντάει ο δικός μου «Εγώ τι έχω; Γκαβός είσαι και δεν βλέπεις; Εσύ τι έχεις ρε καραγκιόζη και θες να με περάσεις.»
Αυτό το γεγονός δείχνει ανάγλυφα τι σημαίνει για τον νεοέλληνα το αυτοκίνητο. Έδωσα σου λέει ο ο άρχοντας, ο κροταλίας της ασφάλτου, 80 μύρια και δεν μπορώ να προσπεράσω το Μη-σου-σβήσει?
Τι να του εξηγήσεις αυτού του ανθρώπου;
Τι να εξηγήσεις σ’ έναν άνθρωπο που δεν έχει καμία σχέση με το αντικείμενο αλλά νομίζει ότι τα ξέρει όλα;
Ότι, ναι ρε μπόζο, έχεις αυτοκίνητο 400 ίππων αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τους χρησιμοποιείς όλους;
Ότι δεν έχεις χρησιμοποίησει ποτέ πάνω 100, γιατί δεν μπορείς, επειδή δεν ξέρεις;
Ότι το μπορώ να αγοράσω δυνατό αυτοκίνητο, δεν σημαίνει ότι μπορώ να χρησιμοποιήσω όλες του τις δυνατότητες;
Ότι όταν εσύ πάρκαρες πρώτη μούρη στο parking κάποιου in κέντρου διασκέδασης, κάποιοι άλλοι “έλιωναν” εαυτούς και μηχανές σε κάποια πίστα, ώστε να μάθουν να κάνουν σωστά [και με ασφάλεια], αυτό που εσύ νομίζεις ότι ξέρεις;
Ότι σε επίπεδο πουλ μουρ και εν στάση θα έχεις τον πρώτο λόγο αλλά στον δρόμο τον πρώτο λόγο τον έχουν τα “χέρια”;
Ότι το ρημάδι σου μπορεί να είναι ένα υπέροχο αυτοκίνητο αλλά στα χέρια κάποιου άσχετου και ηλίθιου σαν και σένα συνήθως μετατρέπεται σ’ επικίνδυνο όπλο;
Θα μπορούσαν τέτοιες ιστορίες να μένουν στη σφαίρα του ανέκδοτου αν η νοοτροπία του μαλάκα δεν ήταν ο κανόνας.
Ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πιο ώριμα και ας βάλουμε το θέμα στις πραγματικές του διαστάσεις. Ωραία είναι τα super cars αλλά δεν είναι πανάκεια. Αν αρέσει πραγματικά η αυτοκίνηση σε κάποιον μπορεί να γευτεί τις χαρές της και μ’ ένα αυτοκίνητο στο 1/10 της τιμής μιας Porsche. Είναι τέλειο να έχεις μία Porsche αλλά στους Ελληνικούς δρόμους με την πρόσφυση παγωμένης Φιλανδικής λίμνης, 300+ ίπποι στον πίσω άξονα είναι ρώσικη ρουλέτα. Οπότε αναγκάζεσαι να το κινήσεις σαν ένα συνηθισμένο αυτοκίνητο.
Θυμάμαι σ’ ένα περιοδικό αυτοκινήτου είχαν ένα συγκριτικό μεταξύ διάφορων αυτοκινήτων. Έγραφαν τότε στα παραλειπόμενα του test ότι ένας συντάκτης που είχε στα χέρια του ένα Saab Τurbo πάλευε να κρατηθεί πίσω από ένα Megane 1.400 που οδηγούσε έτερος συντάκτης στην διαδρομή Άργος – Λεωνίδιο. Αποκλείεται θα πει κάποιος που νομίζει ότι ξέρει… Πολύ φυσιολογικό θα πει κάποιος που ξέρει το αντικείμενο. Είναι τόσο κλειστή η διαδρομή, που στην ευθεία ανάμεσα στις στροφές δεν προλαβαίνει το Saab να μπει στο turbo άρα δεν έχει δύναμη να επιταγχύνει. Αν προσπαθήσεις με μια ταχύτητα κάτω, ώστε να είσαι μέσα στο turbo, είναι τόσο γλιστερός ο δρόμος που φλερτάρεις ή με την μπαριέρα ή με τον γκρεμό λόγω υποστροφής απ’ την πολύ δύναμη του αυτοκινήτου…
Όπως μας είχε πει και ο Θείος, σ’ ένα σχολειό “αγωνιστικής” οδήγησης: Χρησιμοποιήσατε και τους 218 ίππους του απλού Impreza και σας λείπουν οι υπόλοιποι 100 του STI για να κάνετε την διαφορά; Τι να του απαντήσεις; Ότι το ‘χω; Αφού δεν το ‘χεις.
Το ευαγγέλιο του γονέα
Το είχα διαβάσει και το είχα κρατήσει κι εγώ ως τέτοιο…
Ο πρόβατος το δημοσίευσε στο Blog του.
Είναι η καλύτερη ευχή προς νέους γονείς, κατά την γνώμη μου.
Εβροβιζιόν
Ι love διαγωνισμό Eurovision γιατί βάζει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του.
Αν ξεκινήσουμε από τον προπέρσινο Sakis και την εκπληκτική επιτυχία, που τον οδήγησε στα αζήτητα [εκεί που του αξίζει δηλαδή]. Α! μεσολάβησε και η διεθνής καρριέρα. Πήγε στο LA, έκανε 2 – 3 sessions σε κάποιο studio, καμιά 10αριά μαθήματα ορθοφωνίας, έδωσε και 2-3 συνεντεύξεις σε ελληνικά ΜΜΕ και από τότε… ούτε ένα λουλούδι… ένα τηλέφωνο… ένα γράμμα… Το ξέρω ότι παρουσιάζει την φετινή Eurovision. Για τραγουδιάρικη επιτυχία ενοούσα…
Το αυτό, και η περσυνή νικήτρια του διαγωνισμού, δίδα Παπαρίζου. Αφού χαρήκαμε, πανηγυρήσαμε μια ακόμα εθνική νίκη, καθότι ως λαός είμαστε για τα πανηγύρια γενικώς και ειδικώς. Χόρτασε το μάτι μας μπούτι και βυζί, [τα ‘χει και πλούσια η καλλιτέχνιδα] αλλά καλλιτεχνικώς… δεν… Σε μια μικρομεσσαία πίστα τον χειμώνα… και πέραν τούτου… ουδέν…
Στο περσυνό σουργελοshow είχε και ένα πολύ κουλό που δεν το πρόσεξε κανένας γιατί προφανώς δεν είναι και γνωστό. Ο συνθέτης του άσματος καλλιτέχνης Δάντης έσκασε με look όπως ο Stevie Ray Vaughan στο δεύτερο festival του Montreux. To καπέλο με την ουρά του κάστορα του έλειπε και θα νομίζαμε ότι αναστήθηκε ο Vaughan…
Αλλά και η πολιτική ηγεσία δεν πάει πίσω. Το δήλωσε και ο Υπουργός. “Γιατί κάνετε έτσι για την Eurovision. Kαι παλιά γινόταν ο διαγωνισμός, τώρα που έχουμε επιτυχίες σας πείραξε;” Κάπου αλλού τις θέλαμε τις επιτυχίες σας ως κυβέρνηση αλλά δεν γαμείς, ότι μπορεί ο καθένας κάνει.
Και ο παλιός Υπουργός Τουρισμού μεσιέ Αβραμό… Η κ. Παπαρίζου είναι ο πρεσβευτής του ελληνικού τουρισμού. Φυσικά για το μόνο που αξίζει να έρθεις στην Ελλάδα είναι η υποκουλτούρα της. Άμα δεν τη δείξουμε με το απαραίτητη συνοδεία μπούτι – μπαλκόνι, να την δει ο ξένος να την εμπαιδώσει… Δεν του εξηγήσαμε βέβαια ότι αυτό δεν είναι το αμιγώς ελληνικό μοντέλο αλλά το Σουηδικό σε ελληνική διασκευή [το πιάσαμε το υπονοούμενο…].
Αφού ο μεσιέ Αβραμό μετά την μεγάλη επιτυχία Eurovision που ανέβασε τον ελληνικό τουρισμό στα τάρταρα… πήγε να κανονίσει τα του catering των νοσοκομείων, αυτοί που έμειναν πίσω κράτησαν την ίδια γραμμή. Σου λένε, τι κάνουν οι ξένες πρεσβείες στην Ελλάδα; Συνήθως λειτουργούν σαν dealer των μεγάλων εταιριών της χώρας τους… Το ίδιο θα κάνουμε κι εμείς, αλλά επειδή ως χώρα εισαγουμε τα πάντα, από καρφίτσα μέχρι αεροπλάνο θα τους βάλουμε να προμοτάρουν ότι έχουμε… δηλαδή την υποψηφιότητα της κ. Βίσση στην Εβροβιζιόν… Οπότε όρμηξαν τα τσακάλια της εξωτερικής πολιτικής με τις ταμπελίτσες “Vote from Anna”…
Εγώ προσωπικώς εύχομαι να πιάσει το κόλπο του ΥΠ.ΕΞ., η Βίσση να διαπρέψει και μετά τηρώντας την παράδοση να βρεθεί στ’ αζήτητα… Μετά μπορούμε να στείλουμε την Βανδή… τον Βέρτη… τον Σφακιανάκη… και όλο αυτή την ανώτερη καλλιτεχνική υποστάθμη, μπας και γλιτώσουμε κάποτε από δαύτους…
Μετά θα μπορούμε να επικαλούμαστε την φράση του Χατζηδάκη ότι η Ελλάδα δεν έχει τόσο κακό τραγούδι για να κερδίσει την Eurovision… Ο οποίος βέβαια έκανε αυτή την δήλωση όταν ξέσπασε σάλο που έστειλε την Μαρίζα Κωχ σε «διατεταγμένη υπηρεσία» με τραγούδι διαμαρτυρίας για την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο…
Και αυτός βέβαια ήξερε τι έλεγε, γιατί πέτυχε αυτό που ήθελε να κάνει. Το να την επικαλούνται την ίδια φράση όλοι αυτοί οι ανευθυνο – υπεύθυνοι, κάθε φορά που το ελληνικό τραγούδι πάει άπατο σημαίνει ότι οι άνθρωποι πέρα από ανιστόριτοι είναι και σούργελα… Αλλά αν δεν ήταν σούργελα δεν θ’ ασχολούνταν και μ’ ένα kitch διαγωνισμό όπως είναι η Eurovision θα μου πεις και θα έχεις και δίκιο.
Χαρικλάκι [Part I]
Η λέξη κόλλησε από μια εκπομπή στην ράδιο. Βασικά σημαίνει το μωρό μου, το ζουζούνι μου και άλλα τέτοια γουτσουνίστικα. Χρησιμοποιείται και στον πληθυντικό. Τα Χαρικλάκια.
Πριν από μέρες και εν μέσω παραληρήματος ακατάσχετης μπουρδολογίας, και προσπαθόντας να πείσουμε έναν φίλο ότι στην γυναίκα πρέπει να δίνεις μόνο ότι χρειάζεται. Δηλαδή καρδιά, αισθήματα, αγάπη, φροντίδα, προδέρμ, πορτοφόλι, λεφτά, σπίτια, αυτοκίνητα, καταθέσεις κτλ… πετάγεται ένα Χαρικλάκι απ’ την ομήγυρη και λέει με περισπούδαστο ύφος. «Αυτό που με ενοχλεί γενικά είναι η έλλειψη ποιότητας.»
Ώπα λέω, να οργανωθούμε γιατί το ‘χάσα… Μισό να στρίψω ένα τσιγάρο… hey bartender, hey men look ahead. One burbon, one scotch and one beer? που λέει και ο healer, ο κανονικός ο John Lee Hooker, όχι ο μούφα δηλαδή εγώ. «Tι εννοείς καρδιά μου» ρωτάω «όταν λες δ-ε-ν υ-π-ά-ρ-χ-ε-ι π-ο-ι-ό-τ-η-τ-α;» «Εννοώ ποιότητα στον άνθρωπο. Όχι στα ρούχα. Τα οποία αποτελούν ξεχωριστό κεφάλαιο» Αχά! Στον άνθρωπο λοιπόν. Λες κι εμένα πήγε το μυαλό μου στα ρούχα κατευθείαν, αλλά ας έχουμε το νου μας για είναι κεφάλαιο τα ρούχα στον άντρα όπως και να το κάνεις. «Και τι σημαίνει ποιότητα στον άνθρωπο για σένα;» επιμένω εγώ… «Όταν λέω ποιότητα, ο καθένας πιστεύω ότι καταλαβαίνει τι εννοώ, καθώς υπάρχει έλλειψή της στα πάντα, δηλαδή από την επικοινωνία, μέχρι στ’ ότι ο καθένας κάνει σχέσεις απλά χαβαλές να γίνεται κι έχει και τα μάτια του ορθάνοιχτα μήπως κάτσει και τίποτα καλύτερο» Γκλούπ! όπως λένε και στα κόμικς…
«Υπάρχει πρόβλημα επικοινωνίας!!! Αυτό δεν το βλέπεις πριν γίνει το κακό; Δεν βλέπεις ότι ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου, είναι σ’ άλλον πλανήτη απ’ αυτόν που κατοικείς εσύ?» «Κάποιοι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να σε τυλίγουν» λαμβάνω ως απάντηση. Φσσσσστττττττττ [σφύριγμα]. Νεαρέ, μία ακόμα σειρά απ’ τα δέοντα… μην τα ξαναλέμε… One burbon, one…και τα σχετικά… και αν σου βρίσκεται κανά χάπι για την πίεση, φέρτο κι αυτό… αχρείαστο να ‘ναι…
«Δηλαδή είδες το καλοντυμένο τίποτα με το cabrio, τις φέτες κοιλιακούς, το τζέλ στα μαλλιά και δεν πρόσεξες το κενό μέσα απ? τα μαλλιά?» Ασήμαντη λεπτομέρια θα έλεγα η κενότις του εγγεφάλου, όταν υπάρχει η δυνατότητα κατάληψεως δεξιού δερμάτινου καθίσματος σε cabrio όχημα και ότι αυτό συναπάγετε… στην φαντασία της πάντα, γιατί στην πραγματικότητα συνήθως ισχύουν άλλα…
«Γιατί πάει το μυαλό σου εκεί πέρα» εσύ είπες για τα ρούχα, τι νόμιζες, θα το πέρναγα έτσι; «όταν όλοι τα ίδια κάνετε και όλοι τα περιμένετε απ’ την γυναίκα, να μαγειρέψει, να καθαρίσει το σπίτι, να σας έχει στα ώπα-ώπα αφού έτσι έχετε μάθει απ’ την μαμά σας, κι εσείς ούτε ένα ευχαριστώ δεν λέτε». Περάσαμε στην αντεπίθεση, ανακαταλαμβάνουμε υψώματα…
«Δεν μου λες kardia mou» παίρνω το ύφος του σκοπεύω και πυροβολώ εν ψυχρώ «το “διάλογος ανάμεσα στο ζευγάρι” τι σου λέει ως έννοια; Δηλαδή το να συζητάς τα προβλήματα με το έτερον ήμισι και να βρίσκεται από κοινού λύση?» «Ε, με τον καιρό και βλέποντας τι συμβαίνει γύρω σου, δείχνεις κατανόηση και παραβλέπεις κάποια ελλατώματα» κλείνει την κουβέντα…
Μα αγαπητή μου, δεν ήξερες ότι οι ανθρώπινες σχέσεις βασίζονται στην αλληλοκατανόηση; Στο να δέχεσαι τον άλλο, όπως είναι και όχι όπως θα ήθελες να είναι; Στο να μην αντιμετωπίζεις τον άλλο ως prize ή ως χορηγό της ματαιοδοξίας σου; Ότι όταν θα κοιτάζεις την σχέση σου ως επιβεβαίωση του εγωισμού σου, ο άλλος πάντα θα κοιτάζει για κάτι καλύτερο από εσένα, για να επιβεβαιώσει τον δικό του;
H Άγνωστη Ήπειρος.
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς γνωρίζεται ότι ο Νίκος Δήμου λατρεύει τ’ αυτοκίνητα. Αρθρογραφεί εδώ και πολλά χρόνια σε περιοδικά αυτοκινήτου και από τα χέρια του έχουν περάσει μερικά από τα πιο επιθυμητά ?γκάζια?. Να πω την αλήθεια σαν αρθρογράφο σε αυτοκινητιστικά έντυπα τον έμαθα πρώτα και μετά σαν συγγραφέα.
Με αυτό τον τίτλο “Η Άγνωστη Ήπειρος” είχε γράψει ένα ταξιδιωτικό άρθρο στους 4Τροχούς τον Μάρτιο του 1989. Αναρωτιώταν τότε πόσοι από εμάς έχουν οδηγήσει στους εσωτερικούς δρόμους της Αττικής. Αυτό το άρθρο μου είχε κινήσει την περιέργεια και κάποια στιγμή μπήκα στην διαδικασία να γνωρίσω τι υπάρχει λίγο πιο πέρα από την αυλή μου. Mε βοηθό πέρα από το άρθρο [που μετά από 17 χρόνια δεν έχει και πολύ σχέση με την οδική πραγματικότητα] και τα roadbooks του Παλάδιου και του Αττικού. Ράλυ είναι αυτά για όσους δεν ξέρουν. Έτσι μετά από πολλές βόλτες, ψάξιμο, μπρος – πίσω σε αδιέξοδα, έβγαλα κι εγώ τις δικές μου “ειδικές” διαδρομές μέσα στην Αττική, που τις “περπατάω” όταν θέλω να κάνω κάτι πιο ενδιαφέρον από έναν απλό καφέ στο Κολωνάκι.
Διασχίζοντας μιά από τις πιο συνήθεις αλλά και ενδιαφέρουσες διαδρομές την παραλιακή Φάληρο – Σούνιο, συνεχίζεται προς Λαύριο στον στενό δρόμο. Εγώ δεν συνεχίζω ποτέ παραλιακά προς Λαύριο αλλά κάνω αριστερά προς Αγ. Κωνσταντίνο – Καμάριζα. Υπάρχει ταμπέλα στον τοίχο μια αυλής προσέξτε μην την προσπεράσετε. Η διαδρομή αυτή ανεβαίνει το βουνό και η περιοχή ονομάζεται Εθνικός Δρυμός Σουνίου. Ο οποίος όπως συμβαίνει πάντα στην Ελλάδα είναι καμμένος. Όσο όμως πλησιάζεται προς την πλευρά του Λαυρίου το δάσος δεν έχει καεί και αξίζει μια στάση. Αν έχετε φροντίσει να έχετε καφέ μαζί σας μπορείται να τον απολαύσεται εκεί, μέσα στο δάσος με θέα το Αιγαίο. Δεν χρειάζεται πιστεύω να υπενθυμήσω ότι δεν αφήνουμε σκουπίδια φεύγοντας και προσέχουμε τ’ αποτσίγαρα…
Συνεχίζοντας την διαδρομή και φτάνοντας στον Άγ. Κωνσταντίνο, έχετε δύο επιλογές στο σταυροδρόμι. Αριστερά ο δρόμος βγαίνει ξανά στην παραλιακή ή στην Κερατέα για Αθήνα μέσω Μεσογαίας. Η ταμπέλα είναι γραμμένη στην καθαρεύουσα, δείγμα ότι υπάρχει εκεί από την εποχή της επταετίας… Δεξιά ο δρόμος οδηγεί στο Λαύριο. Όποιος δεν έχει καφέ μαζί του για το δάσος που λέγαμε, αξίζει ένας καφές στο Λαύριο. Ειδικά μετά την ανάπλαση έχει γίνει πολύ ωραίο. Φεύγοντας από το Λαύριο συνεχίζετε για Μεσόγεια Κερατέα. Όχι από τον μεγάλο δρόμο που βγάζει στην Αττική Οδό αλλά στην διχάλα κάνετε αριστερά που λέει Κερατέα μέσω παλιάς οδού. Από Κερατέα συνεχίζετε για Κουβαρά. Προσοχή στις διασταυρώσεις και τις ταμπέλες και να βρεθείτε στην Αττική Οδό. Σ’ ένα τέτοιο μπέρδεμα ανακάλυψα την Κακιά Θάλασσα. Ενδιαφέρουσα διαδρομή προς τα εκεί και το μέρος θυμίζει Κυκλάδες. Από Κερατέα όμως εγώ συνεχίζω για Κουβαρά και από εκεί για Πόρτο Ράφτη. Η διαδρομή Κουβαράς- Πόρτο Ράφτη είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή. Μέσα από φαράγγι, δάσος, ανεβαίνει το βουνό το κατεβαίνει… Η χαρά της οδήγησης… Φτάνοντας στο Πόρτο Ράφτη που όλοι έχουμε έστω και μία φορά για μπάνιο, συνεχίζουμε προς τον αρχαιολογικό χώρο της Βαυβρώνας. Ψάξτε λίγο για τον δρόμο γιατί αν θυμάμαι καλά δεν έχει τεμπέλα… Από Βαυρώνα συνεχίζουμε για Λούτσα – Ραφήνα – Σχινιά. Αν εξαιρέσουμε τις πόλεις και τους πολυσύχναστους δρόμους η διαδρομή είναι ενδιαφέρουσα. Απ’ ότι έχω παρατηρήσει οι Νεοέλληνες ξεκινάνε από το κέντρο προς τους συνήθεις προορισμούς [σαν τα γίδια ένα πράμα] χρησιμοποιόντας τις κύριες οδούς, που συνήθως πήζουν. Έτσι οι ενδιάμεσες οδοί μένουν άδειες για τους υπόλοιπους, που η έκδρομη δεν σημαίνει απαραίτητα σπίτι – ταβέρνα – καφετέρια – επιστροφή στο σπίτι. Στην διαδρομή Ραφήνα – Σχινιάς που είναι η πιο αδιάφορη και με κίνηση [όπως και το πρώτο κομμάτι Φάληρο μέχρι την Ανάβυσσο], παθαίνεις ένα πολιτισμικό σοκ, όταν από τη φυσική ομορφιά πέφτεις στο Νεοελληνική βαρβαρότητα και μπαίνεις σε σκέψεις. Καλά όλοι αυτοί δεν μπορούν να κάνουν 2 χλμ. παραπέρα να γνωρίσουν έναν άλλο κόσμο; Από την άλλη, ίσως να είναι και καλύτερα έτσι, για να μένουν τα όμορφα μέρη μακρυά από τις ορδές των βαρβάρων.
Φτάνοντας λοιπόν στο Σχινιά συνεχίζεται για την Λίμνη του Μαραθώνα. Από τα standards στις εκδρομές εντός Αττικής. Aξίζει μία στάση στο φράγμα για χάζι και ξεπιάσιμο. Από την Λίμνη συνεχίζεται για Γραμματικό – Βαρνάβα – Καπανδρίτι – Κάλαμο. Πάρα πολύ ωραία διαδρομή που σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι αν όντως βρίσκεσαι στην Αττική. Στον Κάλαμο [που οι περισσότεροι τον ταυτίζουν με την παραλία των Αγ. Αποστόλων] στην διχάλα που δεξιά οδηγεί για Αγ. Αποστόλους, ακολουθούμε την αριστερή οδό με κατεύθυνση τον αρχαιολογικό χώρο του Αμφιάρειου. Προσοχή γιατί βρίσκεται σ’ ένα πέταλο της διαδρομής και είναι εύκολο να τον προσπεράσετε. Όπως οι περισσότεροι αρχαιολογικοί χώροι της Αττικής εκτός κέντρου, είναι χωρίς κόσμο κι έτσι μπορείται να τον περιηγηθείτε άνετα. Αξίζει τον κόπο γιατί είναι και σε ωραία τοποθεσία. Από το Αμφιάρειο συνεχίζετε προς Μαλακάσα. Περνάτε κάτω από την Εθνική Αθηνών – Λαμίας και ανεβαίνετε για Μερκούρη. Μια από τις πιο θρυλικές ειδικές διαδρομές των ελληνικών αγώνων αυτοκινήτου. Πέρα απ’ το οδηγικό ενδιαφέρον, διασχίζει και όλον τον Εθνικό Δρυμό της Πάρνηθας. Προσοχή γιατί τις Κυριακές κυκλοφορεί αρκετός κόσμος, συνήθως και στην μέση του δρόμου. Στο τέλος του Μερκούρη είναι η Βαρυπόμπη κι εκεί τελειώνει η διαδρομή που έχω ονομάσει γύρος Ανατολικής Αττικής…
Μερικές Σημειώσεις για όσους τολμήσουν.
– Η συγκεκριμένη διαδρομή είναι περίπου 400 χλμ. Δηλαδή όσο Αθήνα – Κατερίνη για να δώσω μια τάξη μεγέθους.
– Είναι οδηγοκεντρική [κοινώς πολύ στροφιλίκι] οπότε όποιος δεν είναι του αθλήματος, καλύτερα να μην την δοκιμάσει με την μία και να την σπάσει σε κομμάτια. Ψάξτε, και φτιάξτε την δική σας ειδική διαδρομή…
– Έχετε γεμάτο ρεζερβουάρ και ένα χάρτη μαζί. Υπάρχουν αρκετοί λεπτομερείς 1:10.000 της Αττικής ακόμα και στα Super Market. Μην γελάτε. Είναι πολύ εύκολο να χαθείς, όσο κι αν φαίνεται απίθανο. Ισχύει πάντα το ?ρωτώντας πάς στην πόλη?, αρκεί βέβαια να ξέρεις που θέλεις να πας…
– Ξεκινήστε πρωί, κατά τις 8.00. Οι δρόμοι είναι άδειοι και κατά τις 12.00 που ξεκινούν οι βάρβαροι άσχετοι από οδήγηση νεοέλληνες, θα είστε πολύ κοντά στην “κατηφόρα” της επιστροφής.
– Μην ξεχνάτε ποτέ ότι πέρα από το fun, προέχει η ασφάλεια. Η δική μας και τον συνεπιβατών μας.
– Δεν τρέχουμε σε κλειστά κομμάτια που δεν έχουμε καλή ορατότητα.
– Kάθε λεπτό που περνάει μας κάνει χειρότερους οδηγούς λόγω κούρασης.
Ο Ηλίας
Η ιστορία είναι παλιά. Mid ’80s. Τότε που η αγάπη μου για την μουσική, μ’ έκανε να πιάσω για πρώτη φορά στα χέρια μου κιθάρα. Να ζήσω το δικό μου rock όνειρο… Tότε άκουγα όλα αυτά που ακούνε οι πιτσιρικάδες στην εφηβεία τους… Ότι ενοχλεί τους μεγαλύτερους δηλαδή…
Μέχρι που ήρθε ο φίλος μου ο Νίκος και μου έδωσε μία κασσέτα ν’ ακούσω. Ήταν μια ερασιτεχνική ηχογράφηση από μια συναυλία στην Κόρινθο όπου έπαιζαν κάτι φίλοι του… Ο ήχος αν και ήταν κακός, μου έκανε κλικ… Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα πραγματικό blues στην ζωή μου. Από blues μπάντα. Μέχρι τότε τα μόνα blues που είχα ακούσει ήταν διασκευές ή επανεκτελέσεις από διάσημα rock groups.
Το group ήταν οι Blues Gang τότε. Blues Wire λέγονται τώρα. Έτσι ξεκίνησε η σχέση μου με το blues. Εξαιτίας του… Ηλία.
Είναι κουλό αν το καλοσκεφτείς. Όλοι όσοι παίζουν κιθάρα έχουν επηρεαστεί από κάποιον διάσημο κιθαρίστα. Eric Clapton, Stevie Ray Vaughan, Richie Blackmore, Steve Vai… και όλους αυτούς τους μεγάλους πρωτοποριακούς… Εγώ από έναν Έλληνα. Τον Ηλία Ζάικο.
Δεν είμαι εγώ αυτός που θα μιλήσω για τον Zάικο και τους Blues Wire. Τι μπορείς να πεις άλλωστε για ένα group που έχει παίξει με ονόματα σαν τους Buddy Guy, James Cotton, Albert King, Otis Rush…
Αυτά βέβαια συμβαίνουν όταν αγαπάς αυτό που κάνεις.
Είχα βάλει σκοπό το πρώτο live τους που θα δω, να είναι στην Θεσσαλονίκη. Στην έδρα τους. Ήμουν βλέπεις μικρός τις εποχές του Παραρλάμα. Η τύχη το έφερε να τους δω στην Υδρόγειο, σ’ έναν χώρο 6Χ6 όπου ήμουν εγώ, ο βόρειος γκρίνιας και οι κοπέλες τους… Βγαίνει στην σκηνή ο Ηλίας και λέει “οικογενειακά απόψε…” και έπαιξαν από τις 11 μέχρι τις 4 το πρωί, λες και έπαιζαν στο Hyde Park μπροστά σε 100.000 κόσμο…
Όσοι δεν τους έχετε ακούσει, αξίζει τον κόπο να τους ψάξεται. To site τους περιέχει πάρα πολλές πληροφορίες γι’ αυτούς.
Εγώ ένα ταπεινό ευχαριστώ θέλω να πω.
Thanks EaZy for the ride.
φυσικά και σου χρωστάω μια κόπια απ’ την κασσέτα…
PS. Το καταχάρηκα που ο βόρειος γκρίνιας άνοιξε την συναυλία τους με τον Louisiana Red και λυπήθηκα που δεν μπόρεσα να είμαι εκεί να τον χειροκροτήσω. Χαίρομαι όταν οι φίλοι μου κάνουν ωραία πράγματα.
Θα πάω να ζήσω στο χωριό μου…
Δεν πρόλαβαν καλά-καλά να χωνέψουν το αρνί από το Πάσχα και άρχισε το γνωστό τροπάριο. Δεν πάει άλλο η κατάσταση στην Αθήνα. Θα πάω να ζήσω στην επαρχία.
Η ζωή μ’ έφερε να μεγαλώσω στην επαρχία πριν έρθω οικονομικός μετανάστης στην Αθήνα. Και σε τουριστικό – ειδιλιακό μέρος. Κολίγα γιος που μου τραγουδάει ο 18 καλοκαίρια μετά… Έτσι ξέρω από πρώτο χέρι πως είναι πραγματικά το παραδεισένιο περιβάλλον της ελληνικής επαρχίας…
Είναι αλήθεια ότι οι ρυθμοί είναι πιο αργοί και πιο χαλαροί στην επαρχία, αλλά δυστυχώς η καθημερινότητα δεν είναι τόσο ρομαντική όσο θέλουμε εμείς οι πρωτευουσιάνοι να την νομίζουμε…
Είναι πολύ ωραία όταν επιστρέφουμε στις ρίζες για Σαββατοκύριακο ή για διακοπές αλλά όπως λέει παραστατικά ένας παιδικός μου φίλος κάθε φορά που πίνουμε τον τελευταίο καφέ πριν πάρω τον δρόμο της επιστροφής, “και από αύριο άκρα του τάφου σιωπή πάλι”.
Όταν πηγαίνεις για τουρισμό έχεις την χαλαρότητα και την χαρά της βόλτας και είναι πολύ εύκολο να εξιδανικεύσεις καταστάσεις… Όταν θέλεις όμως να πιεις ένα ποτό την Τρίτη το βράδυ και βγαίνοτας απ’ το σπίτι σου, αντικρίζεις παντού ερημιά και σιωπή, ένα σφίξιμο στο στομάχι θα σε πιάσει. Ειδικά όταν θα μπεις στο bar και θα είναι μόνο ο barman και το γκαρσόνι…
Και είναι ωραίο όταν στην εκδρομή ποτίζεις το χωράφι με τον θείο Τάκη αλλά για κάτσε να το κάνεις σαν επάγγελμα… Να πρέπει να ζήσεις από τα χωράφια. Να δουλεύεις έναν χρόνο και μ’ ένα χαλάζι τον Απρίλιο να μένεις χωρίς σοδειά… Κι εκεί που υπολόγιζες ότι θα έχεις 15000 ευρώ π.χ. για να περάσεις την χρονιά, να πρέπει να τα φέρεις βόλτα με το 1/3… και σε περιοχές που οι τιμές στο Super Market είναι 5 – 10% ακριβότερες σε σχέση με τις τιμές στην Αθήνα…
Ή μήπως στις άλλες δουλειές [στον ιδιώτικο τομέα που λέμε] στην επαρχία είναι καλύτερα; Όταν υπάρχουν βέβαια… βλέπε Νάουσα…
Οι μισθοί για την ίδια δουλειά είναι 30 – 40% πιο κάτω απ την Αθήνα. Με τα ενοίκια στο ίδιο επίπεδο με την Αθήνα και το καλάθι της νοικοκυράς ακριβότερο… ή μήπως πιστεύει κανείς ότι θα σωθεί αν φυτεύει μαρούλια στον κήπο του και δεν τ’ αγοράζει απ’ την λαϊκή…
Η επαρχία είναι ιδανική για Δημοσίους υπαλλήλους που έχουν εγγυημένο εισόδημα. Γι’ αυτούς ναι. Είναι τέλεια. Για όλους εμάς τους υπόλοιπους είναι τόσο ιδανική όσο και η Αθήνα, ίσως και χειρότερη…
Όπως ήταν και ο διάλογος μ’ έναν φίλο την τελευταία φορά που ήμουν στο χωριό. “Δεν το σκέφτεσαι να γυρίσεις πίσω, ε;” Το σκέφτομαι κάθε μέρα Νικόλα. Αν πιάσω το Λόττο και γίνω επιτέλους μουσικός-αγρότης. Τότε θα έρθω για να πίνω τον καφέ μου κάθε πρωί στην παραλία, απέναντι απ’ τα καΐκια… Αλλά για να έρθω να κάνω την δουλειά που κάνω στην Αθήνα, με τους μισθούς εδώ κάτω, όχι. Δεν την αντέχω την πείνα…
Οπότε αυτοί που αναγγέλουν κάθε φορά μετά από την ετήσια περιοδεία τους στην επαρχία ότι σε δυο χρόνια θα έχουν φύγει, ας κρατάνε μικρό καλάθι…
Όξω σκύλε απ’ τ’ αμπέλι…
Μ’ έβαλε σε σκέψεις με την φράση του… “στην τελική όμως δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στην ιδέα μιας ξεχωριστής … εκσπερμάτισης.”
Αν σταματούσε εκεί θα έλεγα ας μην το κάνουμε θέμα, αλλά συνέχισε ακάθεκτος “Γιατί τόση ικανοποίηση από την αποβολή του..?(του σπέρματος εννοώ) Τελικά δεν το θέλουμε μέσα μας και πετάμε με τόση μανία????”
Τώρα εγώ ο Χριστιανός [ανορθόδοξος] τι να του απαντήσω, όταν η συγκεκριμένη εκσπερμάτωση ήταν το αποτέλεσμα μανιώδους πεοκρουσίας?
Ότι πάντα θα βρίσκεται ένας σωτήρας να μας δώσει τα φώτα του και να μας φέρει στον ίσιο δρόμο?
Το πρόβλημα είναι ότι αυτού του τύπου οι σωτήρες δεν είναι τίποτα παραπάνω από απλοί μαλάκες που δεν καταφέρνουν τίποτα άλλο, εκτός απ’ το να μας λερώσουν τα σεντόνια…
Ρε όξω σκύλε απ’ τ’ αμπέλι και είναι κι ατρύγητο…
Blues & Bikes 
