Ποιος ήρθε;
Ξαφνικά βρέθηκα να εξηγώ στην αδερφή μου τι είναι blogger. Άκουσε τη μανούρα στην τηλεόραση και προσπαθούσε να καταλλάβει τι είναι αυτό το πράγμα.
Της είπα ότι κι εγώ έχω blog και δεν είναι τίποτα φοβερό το θέμα. Περισσότερο μόδα και χαβαλές παρά κάτι ουσιαστικό που έχει να κάνει μ’ επανάσταση, ενημέρωση ή κάτι σχετικό.
Αυτό ίσχυε μέχρι χθες. Σήμερα ισχύουν άλλα.
Μάθανε ότι γαμιώμαστε πλακώσαντε κι οι γύφτοι που λένε και στο χωριό μου.
Κοιτάω με μισό μάτι όλους αυτούς που μάχονται για την ελευθερία του λόγου μου και που θέλουν το καλό μου χωρίς να με έχουν ρωτήσει ποτέ.
Δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν ένοιωσα ποτέ ν’ απειλείται η ελευθερία του λόγου μου.
Όπως έγραψε πολύ σωστά ο Deuced:Για όσους αρέσκονται να τριγυρίζουν στα δικαστήρια έχω να τους πω πως το μόνο που ο άνθρωπος ποτέ δεν θα φυλακίσει είναι ο Λόγος…
Ποιο παλιά ήταν τα οδοφράγματα, σήμερα είναι τα blogs, αύριο θα είναι κάτι άλλο…
Το ζήτημά μου, είναι πάνω σ’ αυτή την κουβέντα που γίνεται αυτή τη στιγμή, είναι ποιοι είναι αυτοί που θέλουν να με καπελώσουν και προπάντων τι ζητάνε από μένα.
Αν ψάχνουν για στήριξη ας κοιτάξουν αλλού. Σ’ αυτούς που, μέσα απ’ τα blog τους, κατηγορούν.
Έχω χορτάσει από σωτήρες πάσης φύσεως που μόλις πετύχαιναν τους σκοπούς τους, έκαναν σαν να μην με έιχαν δει ποτέ… Μέχρι να το κάνουν, όμως ήταν όλο στα μέλια. «Μη σε νοιάζει, εδώ είμαι εγώ για να σε σενιάρω»…
Όταν είχε γίνει η ελευθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση όλοι μιλούσαμε για εναλακτική και έγκυρη ενημέρωση, μακρυά απ’ την κυβερνητική προπαγανδα των κρατικών μέσων ενημέρωσης.
Τ’ αποτελέσματα τα βλέπουμε τώρα. Δεν προλαβαίνουμε να μετράμε νταβατζήδες και διαπλεκόμενους. Δεν ξέρουμε πια, ποιο είναι το ψέμα και ποια η αλήθεια.
Τα blogs δείχνουν να είναι το νέο ελντοράντο, που κοιτούν να το εκμεταλευτούν αυτοί που έμειναν έξω απ’ τη μοιρασιά της ελεύθερης ραδιοφωνίας και τηλεόρασης.
Μπορεί να επαγγέλονται τώρα ότι αγωνίζονται για την ελευθερία του λόγου μου αλλά δεν μου δίνουν κάποιο σημάδι ότι δεν θα την κάνουν μ’ ελαφρά όταν αποκτήσουν την πρώτη 911 και τη μονοκατοικία στα Β.Π.
Μάλλον το αντίθετο.
Γιατί αν ισχύει αυτό που μου λένε, ότι παρέχουν αληθινή και αγνή ενημέρωση, γιατί δεν το κάνουν στα μέσα που δουλεύουν; Τη στιγμή που κάνει μπαμ από μακρυά ότι είναι επαγγελματίες δημοσιογράφοι.
Θα μου πει κάποιος ότι δεν θα τους άφηναν ποτέ.
Ας βγουν να το καταγγείλουν.
«Ο τάδε εκδότης δεν με άφησε να δημοσιεύσω το τάδε σκάνδαλο γι’ αυτό το λόγο».
Γιατί δεν το κάνουν; Τι τους εμποδίζει;
Υπάρχουν δυο αρετές που λέγονται «περηφάνεια» και «αξιοπρέπεια». Τους το υπενθυμίζω γιατί μάλλον το έχουν ξεχάσει. Μ’ αυτές βέβαια δεν αγοράζεις Porsche θα μου πεις…
Από την άλλη όταν τις έχεις, η φωνή σου είναι πιο δυνατή κι απ’ τα συνθήματα της Θύρας 7. 13 και 4 μαζί.
Δεν είμαστε μαλάκες όσο κι αν μας θέλετε για τέτοιους.
Και δεν φοβόμαστε καμιά Ευρωπαική Ένωση, καμία Δίωξη, ούτε καν τον στρατό των ήπα…
Καθαρός ουρανός, αστραπές δεν φοβάται μωρά μου… τόσο απλά.
Ξαναγυρίστε στις παρέες σας… και παρατάτε μας ήσυχους.
Ελλιπής η ενημέρωση για τον πανευρωπαϊκό αριθμό 112
Ελλιπής φαίνεται να είναι η ενημέρωση των Ελλήνων πολιτών σχετικά με τον πανευρωπαϊκό αριθμό 112, την υπηρεσία εκτάκτου ανάγκης (αστυνομία, ασθενοφόρο, πυροσβεστική), σύμφωνα με έρευνα της Εurostat που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα. Βάσει των στοιχείων της έρευνας, στην Ελλάδα, μόνο το 4% των πολιτών γνωρίζει ότι το 112 καλεί τις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης από οποιοδήποτε σημείο της ΕΕ, ενώ μόνο το 1% έχει χρησιμοποιήσει τον αριθμό αυτό. Η κλήση του αριθμού 112, είτε από σταθερό, είτε από κινητό τηλέφωνο, είναι δωρεάν, ενώ ιδιαίτερα σημαντική θεωρείται η δυνατότητα εντοπισμού της θέσης του καλούντος. Η λειτουργία αυτή είναι εξαιρετικά σημαντική για όσους ταξιδεύουν στο εξωτερικό και δεν γνωρίζουν την ακριβή θέση του ατυχήματος.
Σύμφωνα με την έρευνα της Eurostat, μόνο το 22% των πολιτών της ΕΕ γνωρίζει ότι ο αριθμός κλήσης για τις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης σε οποιοδήποτε σημείο της ΕΕ είναι το 112. Tα χαμηλότερα ποσοστά των πολιτών που γνωρίζουν την υπηρεσία 112, σημειώνονται στην Ελλάδα (4%), την Ιταλία και την Αγγλία (6%), στην Κύπρο και τη Μάλτα (11%). Αντιθέτως, τα υψηλότερα ποσοστά σημειώνονται στην Πολωνία, τη Λιθουανία και την Τσεχία (58%, 53% και 52% αντιστοίχως). Σημειώνεται, ωστόσο, ότι στις περισσότερες χώρες της ΕΕ, όπως και στην Ελλάδα, ο αριθμός 112 προστέθηκε σε προγενέστερους αριθμούς υπηρεσιών έκτακτης ανάγκης, ενώ λίγες είναι οι χώρες στις οποίες το 112 υπήρχε, αρκετές δεκαετίες πριν, ως εθνικός αριθμός κλήσης για υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης.
Επίσης, τα αποτελέσματα της έρευνας δείχνουν ότι ένας στους τέσσερις Ευρωπαίους πολίτες χρειάστηκε να καλέσει έναν αριθμό έκτακτης ανάγκης κατά την τελευταία πενταετία. Το 40% περίπου αυτών των κλήσεων έγινε προς το 112. Δύο στους τρεις συμμετέχοντες στην έρευνα πιστεύουν ότι σήμερα ο κόσμος δεν είναι επαρκώς ενημερωμένος για το 112, ενώ εκεί όπου ο κόσμος αναγνωρίζει το 112 ως εθνικό αριθμό έκτακτης ανάγκης, μόνο το 22% γνωρίζουν ότι μπορούν να καλέσουν τον εν λόγω αριθμό για όλες τις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης και από οποιοδήποτε σημείο εντός της ΕΕ.
Επιπλέον, το ποσοστό των ερωτηθέντων που ενημερώθηκαν σχετικά με τον ευρωπαϊκό αριθμό έκτακτης ανάγκης 112 κατά το τελευταίο δωδεκάμηνο κυμαινόταν από 6% στη Δανία και την Ελλάδα έως 56% στην Τσεχία.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπογραμμίζει ότι οι εθνικές αρχές των κρατών-μελών πρέπει να μεριμνήσουν ώστε να ενημερώσουν τους πολίτες τους για την πανευρωπαϊκή υπηρεσία 112. Η Επίτροπος, αρμόδια για τις τηλεπικοινωνίες, Βίβιαν Ρέντινγκ, κάλεσε τα κράτη-μέλη να καταστήσουν πλήρως αξιόπιστη την υπηρεσία του 112 παντού στην Ευρώπη και να ξεκινήσουν εκστρατεία ενημέρωσης για το 112. «Ένας αριθμός έκτακτης ανάγκης που λειτουργεί αποτελεσματικά σε ολόκληρη την ΕΕ αποτελεί ζωτικό εργαλείο για την ασφάλεια των συμπολιτών μας. Ειδικά για τους ταξιδιώτες, η προστασία σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης αποτελεί την άλλη όψη της ενιαίας αγοράς και των ελευθεριών που προσφέρει. Οι πολίτες πρέπει να μπορούν να καλούν τον ίδιο αριθμό έκτακτης ανάγκης οπουδήποτε και αν ταξιδεύουν στην Ευρώπη», δήλωσε η κ. Ρέντινγκ.
Τέλος, η Επιτροπή σημειώνει ότι το 112 λειτουργεί σε όλες της χώρες της ΕΕ, πλην της Βουλγαρίας. Από το 1998, η ευρωπαϊκή νομοθεσία υποχρεώνει τα κράτη-μέλη να μεριμνούν ώστε όλοι οι τελικοί χρήστες των υπηρεσιών σταθερής και κινητής τηλεφωνίας να μπορούν να καλέσουν τις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης ατελώς, χρησιμοποιώντας τον αριθμό 112, ενώ από το 2003, οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών υποχρεούνται να διαβιβάζουν στις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης τις πληροφορίες για τη θέση του καλούντος, προκειμένου να τους επιτρέψουν τον έγκαιρο εντοπισμό τους. Μεταξύ άλλων, η Επιτροπή προτείνει να καταστεί το 112 πιο προσπελάσιμο για τους χρήστες με αναπηρίες.
PS: Μου ήρθε μέσω e-mail και είναι επίκαιρο λόγω των χιονοπτώσεων του περασμένου Σαββατοκύριακου.
Αγ. Βαλεντίνος και ιστορίες της σύγχρονης κλικ-ο-ελλάδας.
Τυχαία έπεσα πάνω σ’ αυτό το βιντεάκι χθες. Το ποιος είναι το καταλαβαίνουμε απ’ τη φωνή, αν και το λέει ο εκφωνητής στην αρχή.
Το μυαλό μου πήγε στους χίππις, συνδυαστικά με τη χθεσινή μέρα. Valentines day που τη λένε και στο χωριό μου.
Αναρωτήθηκα όλη αυτή η επανάσταση το ’68 και τα γύρω χρόνια, που ένα κομμάτι της ήταν η σεξουαλική απελευθέρωση, έγινε για να γίνονται αυτά τα καραγκιοζιλίκια με τα λούτρινα, τις τούρτες και τις ροζ καρδούλες; Να γίνεται προϊόν κάτι, που κάποιοι πάλεψαν για να υπάρχει ελεύθερο;
Σωστός ο συλλογισμός;
Όχι.
Τελείως λάθος.
Οι τότε 25άρηδες, ήταν η γενιά που γεννήθηκε στον μεσοπόλεμο. Τελείως διαφορετικές καταστάσεις. Την σεξουαλική επάνασταση την έκανε για πάρτη της. Για ν’ απενοχοποιήσει τον έρωτα και να περνάει αυτή καλά στο πλαίσιο του sex, drugs και R’n’R.
Καμία σχέση με το νεοελληνικό Valentines Day.
Που άρχισε να γιορτάζεται κατά το ’90 με ’92 απ’ ότι θυμάμαι.
Και ήρθε σε μια στιγμή που μαζί της ανέβαινε και το επίπεδο των ελλήνων. Που άρχισε να απενοχοποιείται ο πλούτος και η καλή ζωή. Βοήθησαν τα κλικονίτρα του Πετροκωστόπουλου τα μέγιστα σ’ αυτό.
Εκείνη την εποχή μέσα στο όλο κλίμα, ήταν εύκολο να ειπωθεί ότι αν θέλεις να πηδήξεις εύκολα πάρε κανένα αρκουδάκι, κάνε και κανένα τραπέζι σε καλό εστιατόριο για να καλοπιάσεις την γκόμενα που σου κάνει τη δύσκολη.
Όλοι μυρίστηκαν εύκολο γαμήσι και όρμηξαν σ’ αυτό, μην συνειδητοποιώντας τι κάνουν.
Έτσι κι αλλοιώς κανένας εκείνη την εποχή δεν τόλμαγε να πει: «ρε μάγκες ο έρωτας είναι συναίσθημα, δεν είναι προϊόν. Τι μαλακίες είναι αυτές που κάνετε».
Είχε βγει απ’ το χάρτη σε χρόνο dt, με την ταμπέλα «τσίπης – γκαντέμης – μίζερος».
Όλοι αυτοί [κι εγώ μαζί], είναι οι σημερινοί κατήγοροι της γιορτής των ερωτευμένων. Τώρα θυμηθήκαμε ότι αυτό δεν υπήρχε από πάντα και μας προέκυψε κάπου ξαφνικά. Και συμβάλαμε τα μέγιστα στο να καθιερωθεί ως έθιμο και στην Ελλάδα.
Αντίθετα οι σημερινοί τριαντάρηδες [και οι πιο νέοι απ’ αυτούς] μεγάλωσαν μ’ αυτή τη γιορτή. Στις αρχές του ’90 πήγαιναν δημοτικό. Γι’ αυτούς ο Αγ. Βαλεντίνος υπάρχει από πάντα στην Ελλάδα. Όσο θυμόνται τον εαυτό τους θυμόνται και αυτή τη γιορτή. Γι’ αυτό δεν πείθονται και αγνοούν τις παπαριές περί καθολικού αγίου και ξενόφερτου έθιμου.
Όσους δεκάρικους και εξαπολύουμε κατά της γιορτής δεν πρόκειται ν’ αλλάξει κάτι.
Θ’ αλλάξει αν οι νεώτερες γενιές καταλλάβουν ότι ο έρωτας είναι γιορτή από μόνος του και δεν χρειάζεται Βαλεντίνους, λούτρινα και τούρτες για να γιορταστεί.
Μέχρι τότε, αν ποτέ γίνει, ας χαλαρώσουμε και ας το απολαύσουμε.
Έτσι κι αλλοιώς όλοι οι σημερινοί 35-40, κάποια στιγμή και το λούτρινο χάρισαν και το εορταστικό «μανίκι» το έριξαν. Δεν βγήκε κανένας την επομένη να πει «πω-πω βγήκαμε για φαΐ χθες και μετά πηδηχτήκαμε. Ρε τι μαλακία κάναμε». Το αντίθετο θα έλεγα. Και όποιος δεν το έχει κάνει, ας το πει να του δείξω έναν «αγαμήτου και απάρτου γωνία» όπως λέγαμε τότενες.
Τώρα είναι σειρά των νεότερων να κάνουν τα ίδια.
Δίκαια μοιρασιά μωρά μου.
Και όχι πολλά βογκητά, εκεί δίπλα στο τζάκι γιατί μπορεί να ξυπνήσει το μωρό και σας χαλάσει το private Valentines night.
Έπεα… συνέχεια
Έχουμε πάρτυ – γλέντια – χορούς και τα λοιπά και τα ρέστα.
Στη σωστή διάσταση. 16 : 9. Μην ξεχάσω να ζητήσω όλο το DVD… αμοντάριστο…
Θα μου πεις γιατί το γλεντάμε.
Υπάρχει κανένας λόγος να μην το κάνουμε δηλαδή;
***
Με την Πάολα από το Άμστερνταμ γνωριστήκαμε στη Μύκονο το καλοκαίρι. Πηδηχτήκαμε στο δωμάτιό μου, στο δωματιό της, στην αμμουδιά [σου έχω πει για το προφυλακτικό από γυαλόχαρτο;], πίσω απ’ την εκκλησία. Μετά τις διακοπές η Πάολα επέστρεψε στο Αμστερνταμ κι εγώ στην Αθήνα. Επικοινωνούσαμε μέσω chat και e-mail.
Τα Χριστούγεννα πήγα στο Άμστερνταμ. Στην Πάολα καλά το κατάλλαβες. Περάσαμε πάρα πολύ ωραία και βγάλαμε και τα μάτια μας, καλά ξανακατάλλαβες. Το Πάσχα ήρθε η Πάολα στην Ελλάδα και ξανακάναμε τα δέοντα…
Όποιος σοβαρός άνθρωπος ακούσει την ιστορία, θα καταλλάβει ότι εγώ πηδιέμαι κατά διαστήματα με μια Πάολα απ’ το Άμστερνταμ. Πέραν τούτου ουδέν. Δεν πιάνει για δεσμός αυτό. Για one night stand, swinging, whatever like this, μπορεί. Αλλά για δεσμός δεν.
Δικαίωμα του καθενός να ζήσει τη δική του παραμύθα.
Δικαίωμα των υπολοίπων ν’ αδιαφορήσουν και να μην συνδράμουν στο ευτυχές γεγονός κατά οποιοδήποτε τρόπο.
***
Σε τραπέζι που δεν σ’ αρέσει το φαΐ, καλό είναι να αρνείσαι την πρόσκληση.
Και νηστικός θα μείνεις και υποχρεωμένος θα βρεθείς στο τέλος.
Υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος να φας την μπουρούχα;
Και άντε την έφαγες μια φορά, γιατί πείναγες. Την επόμενη φορά γιατί να μην έχεις φροντίσει να είσαι σε τραπέζι που σ’ αρέσουν τα φαγητά;
Μια ζωή την έχουμε. Στα πράγματα που μπορούμε να επιλέξουμε, ας επιλέξουμε αυτό που μας αρέσει.
Έπεα Απτερόεντα
Ποιο είναι πιο σημαντικό γεγονός του Σαββατοκύριακου;
Η δικογραφία της Ζαχοπουλιάδας ή η εκλογή του Τσίπρα;
Οι περισσότεροι διαφωνούν με την εκλογή Τσίπρα. Δεν είναι ικανός το ένα επιχείρημα.
Δηλαδή, να ρωτήσω εγώ, όλοι αυτοί που εναλάσσονται στην εξουσία είναι ικανοί; Δεν βλέπουμε απ’ τη Ζαχοπουλιάδα και τη SIEMENS την ικανότητα να τρέχει απ’ τα μπαζάκια; Την ικανότητα στη διαπλοκή και το μαύρο χρήμα εννοώ…
Από την άλλη όλοι φωνάζουν τόπο στα νιάτα, να μπουν νέοι άνθρωποι στην πολιτική και μόλις μπαίνουν δεν μας κάνουν. Μέχρι και το ροκαμπίλυ στυλάκι, χαλάει κάποιους. Μήπως να λυπηθούμε κιόλας που δεν μοιάζει με τον Παπανδρέου, τον Καραμανλή, την Παπαρήγα και όλο αυτό το γκρίζο της Βουλής;
Ο κόσμος το λέει. Χρειάζεται κάτι διαφορετικό και φρέσκο. Και αυτό, αυτή τη στιγμή είναι ο Τσίπρας. Και το γνωρίζουν πολύ καλά και το όλον Πασόκ και το ΚΚΕ και γι’ αυτό με το καλημέρα άρχισαν της επίθεση. Γιατί πλέον νοιώθουν σαν την Ακρόπολη. Όλοι θέλουν να είναι εκεί να την βλέπουν, αλλά κανένας δεν θα ήθελε να μένει μέσα.
Για μουσική
Έχω ακούσει πολλές φορές, ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν καλοί κιθαρίστες. Βέβαια πρέπει να οριστεί το «καλός κιθαρίστας». Αν το ορίσουμε γενικά χωρίς πολλή εξειδίκευση είναι αυτός που έχει ξεχωριστό ήχο και μουσικές φράσεις.
Στον επαγγελματικό χώρο δεν ξέρω τι ακριβώς γίνεται. Δεν μ’ ενδιαφέρει και ιδιαίτερα να μάθω. Πιστεύω ότι σε σχέση με τον πληθυσμό της Ελλάδας, δεν είμαστε και πολύ άσχημα. Και στο κάτω – κάτω σε ποιο επίπεδο είναι η μουσική αγορά στην Ελλάδα ώστε να χρειαζόμαστε δεκάδες καλούς κιθαρίστες.
Εδώ ολόκληρος Willie Nelson είπε στο Crossroads ότι οι καλοί κιθαρίστες στην Country μουσική μετριώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Σε ερασιτεχνικό επίπεδο, [όσο ερασιτέχνης μπορεί να χαρακτηριστεί κάποιος που παίζει σε group και δίνει κατά καιρούς συναυλίες], τα πράγματα δεν είναι και τόσο εντυπωσιακά. Μάλλον δραματικά θα έλεγα, συγκρίνοντάς τα με αντίστοιχα που μπορεί να βρει κάποιος στο myspace κατά 100άδες…
Σχεδόν πάντα όλα αρχίζουν από το Gear, δηλαδή το τρίπτυχο κιθάρα – ενισχυτής – πεταλιέρα εφέ και τελειώνουν εκεί.
Πολλές φορές όταν με ρωτάει κάποιος ποια ηλεκτρική Les Paul [γιατί αυτή είναι μόδα] να πάρει, απαντάω αβίαστα «πάρε μια Epiphone με μια 500αδα εούρος και θα είσαι μια χαρά».
Όλοι στραβώνουν. Ο λόγος είναι δυσδιάκριτος. Από τη μία δεν έχουν λεφτά να πάρουν Gibson, από την άλλη το θεωρούν υποτιμητικό να πάρουν κάτι που είναι η φθηνή εκδοχή της Gibson. Αν μπορεί να θεωρηθεί έτσι ένα μουσικό όργανο.
Αυθεντικόν και ιστορικόν μοντέλο Επιφών
Τίθω δύο θέματα. [Δεν θέτω, τίθω. Έτσι το είπε μια πρωτοκλασσάτη βουλευτής του «όλον πασόκ», αλλά δυστυχώς δεν θυμάμαι πιο αστροπελέκι ήταν ακριβώς.]
Θέμα Α.
Ο ιδρυτής της Epiphone ήταν έλληνας. Ο Επαμεινώνδας «Epi» Σταθόπουλος, Σμυρνιός με καταγωγή απ’ τη Σπάρτη. Μετανάστης στο Νιουγιόρκ όπου συνέχισε την παράδοση της οικογένειας στην κατασκευή μουσικών οργάνων.
Το όνομα βγήκε από το «Epi» που είναι ο εξαμερικανισμός του Επαμινώντας και του «φων» απ’ το φωνή. Πως λέμε Μουγκαφών, Παρλοφών, Λυκομηφών… αυτό!!!
Σημαντική προσωπικότητα στο χώρο της παγκόσμιας μουσικής ιστορίας, που εν πολλοίς ευθύνεται για την διαμόρφωση του ήχου της jazz και των blues.
Η Epiphone ήταν τότε ο μεγάλος ανταγωνιστής της Gibson στις archtop κιθάρες.
Μετά τον θάνατο του Epi Σταθόπουλος το 1947, τ’ αδέρφια του, που κληρονόμησαν την εταιρία, πλακώθηκαν ως κλασσικοί έλληνες κληρονόμοι, και πούλησαν την εταιρία στην Gibson για να την ξεφορτωθούν και να πάρουν το παραδάκι ψάχνοντας το μήνα που θρέφει τους άλλους 11. Η συνέχεια της Epiphone είναι αυτή που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. Η Gibson μετέφερε το εργοστάσιο στην Κίνα και την παρουσιάζει ως τη φθηνή έκδοση της. Τα τελευταία χρόνια παράγει την σειρά Masterbuild που είναι ένα tribute στον ιδρυτή της Epi Σταθόπουλος σε μια προσπάθεια να τον τιμήσει αλλά και να εκμεταλευτεί την ιστορία της μάρκας που δεν είναι και μικρή. Τυπάκια σαν τον Django Reinhardt, τον Joe Pass τον John Lee Hooker, τους Beatles, τον Edge των U2, έπαιζαν με Epiphone.
Όποιο ξέρει 5 πράγματα από μουσική θα προσέξει ότι εκτός από τον πρώτο, όλοι οι υπόλοιποι διέπρεψαν στο μουσικό στερέωμα την εποχή που η Epiphone άνηκε στην Gibson.
Ρωτάω εγώ τώρα. Όλων αυτών δεν τους έπεσαν τα μούτρα που έπαιζαν με Epiphone και όχι με Gibson; Θες ρε πουλάκι μου να παίξεις; Στο χωριό μου λένε ότι της κοντής ψωλής τα μαλλιά της φταίνε… γιατί εδώ μπαίνει το άλλο θέμα.
Θέμα Βου.
Πρόσφατα [εδώ και κανά χρόνο δηλαδής] απόκτησα το instructional DVD του Hubert Sumlin. Περί Sumlin τα έχουμε πει αναλυτικώς, όταν ήρθε στην Ελλάδα για 7 gigs στο Half Note. Το DVD δεν είναι ακριβώς μάθημα. Είναι πολύ γενικότερο και προσπαθεί ν’ αναλύσει την φιλοσοφία του Sumlin στην κιθάρα.
Σε κάποιο σημείο λέει ο Sumlin, ότι παίζει με τα δάχτυλα και όχι με πένα, δεν τον ενδιαφέρει τι κιθάρα έχει στα χέρια του, γιατί όταν ξεκίνησε να παίζει με τον Wolf [τι ποιος Wolf. ;Eνας είναι ο Wolf. Ο Howlin’.] αποφάσισε ότι θέλει να έχει τον δικό του ήχο. «This is my sound men and i want to sound like this» είπε [ή καπως έτσι].
Το κλειδί είναι σ’ αυτή τη φράση. Τα βιβλία λένε, ότι αν πάρει κάποιος το gear του B.B. King ποτέ δεν πρόκειται ν’ ακουστεί σαν τον B.B. Θ’ ακούγεται πάντα σαν τον εαυτό του. Άρα αν θέλει κάποιος να ξεχωρίσει απ’ τον σωρό θα πρέπει να δημιουργήσει το δικό του στυλ παιξίματος.
Εδώ γίνεται το ακριβώς αντίθετο. Αντί για προσωπικό στυλ, προσπαθούν σχεδόν όλοι να μιμηθούν άλλους. Πως ακούγεται ο Satriani και ο Vai, έτσι θέλουν ν’ ακούγονται κι αυτοί. Εξού και το κόλλημα με τη μάρκα της κιθάρας.
Έχει μια λογική ότι η κιθάρα είναι το μέσο και θα πρέπει να σε εμπνέει, αλλά δεν είναι αυτό που θα σε κάνει να γίνεις καλύτερος. Έχει ελάχιστη σχέση το με τι κιθάρα παίζεις, με το αν είσαι καλός. Αν είσαι καλός ότι και να πιάσεις στα χέρια σου καλό θ’ ακούγεται. Και σκουπόξυλο που λέει ο λόγος.
Καλός γίνεσαι αν αρχίσεις να ψάχνεσαι. Αν πειραματίζεσαι. Να το δω κι έτσι, να το δω κι αλλοιώς. Στον πειραματισμό, σε οδηγεί η γνώση. Αν δεν την έχεις, αρχίζεις να πιστεύεις σε αστικούς μύθους της μουσικής. Περί αυτοδίδακτων και τα λοιπά και τα ρέστα.
Πρακτικά η αναζήτηση δεν γίνεται γιατί πρώτον: θέλει κόπο και χρόνο. Δεύτερον: η επιθυμία του να βγουν στη σκηνή και να εισπράξουν το χειροκρότημα, είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ την αγάπη για το αντικείμενο αυτό καθ’ αυτό.
Blues & Bikes 