Ragtime Chris
Delta Blues έχουν ακούει σχεδόν όλοι. Σαν όρο σίγουρα, σαν άκουσμα πολύ λιγότερο. Λογικό είναι το δεύτερο. Οι περισσότερες ηχογραφίσεις είναι πριν το 1940 ο ήχος είναι κακός με τόση παραμόρφωση που σχεδόν δεν καταλαβαίνεις τι ακούς. Το καλό είναι ότι αρκετοί σύγχρονοι μουσικοί με μπροστάρη τον Eric, έχουν στο ρεπερτόριό τους αρκετά απ’ αυτά τα τραγούδια, ώστε να παίρνεις μια πιο ακριβή ιδέα περί τίνος πρόκειται.
Εμείς τώρα όλοι με τις κιθάρες θέλουμε να τα παίξουμε πέρα απ’ την ακρόαση. Καλά όχι όλοι, αυτοί που ασχολούμαστε με τα blues τέλος πάντων. Και αρχίζει η εγκεφαλική απλοποίηση. Μια ακουστική κιθάρα και παίζουμε με τα δάχτυλα. Όλοι λίγο-πολύ έχουμε ξεκινήσει από κλασσική κιθάρα [αθάνατα βιβλία του Berklee], ευκαιρία να ξεσκονίσουμε και τα παλιά. Έλα όμως που στο τέλος δεν… Κάτι λείπει…
Πρέπει η κιθάρα ν’ ακούγεται σαν πιάνο. Ή σαν δυο κιθάρες αν προτιμάτε. Steady bass and the melody on top. Όλοι οι μεγάλοι πρωτοποριακοί Robert Johnson. Big Bill Bronzy, Blind Blake, προσπάθησαν αν μιμηθούν την τεχνική του πιάνου γιατί τότε το πιάνο ήταν το lead όργανο. Κι έτσι βγήκε αυτό που είναι γνωστό σαν fingerstyle blues. Steady bass and the melody on top.
Οπότε η λογική λέει, θέλεις να παίξεις fingerstyle blues αγαπητέ μου Chris; Αρχίζουμε απ’ τα βασικά. Άντε τώρα να βρεις βιβλία στην Ελλάδα που να μιλάνε για το θέμα. Οπότε Amazon…
Πρώτο σοκ!!! 3 βιβλία για ηλεκτρικό blues στην Ελλάδα 105 ευρώ. Επτά [7] βιβλία από το Amazon 130 δολλάρια μαζί με τα μεταφορικά… Περίπου 80 ευρώ με τις τότε ισοτιμίες!!!!!!!!!
Από την μία ήμουνα χαρούμενος που πλεόν μπορώ να έχω πρόσβαση σε γνώση που πριν από κάποια χρόνια ήταν απίθανο, από την άλλη η σχέση τιμής ένα προς δύο, αφήνει μια άσχημη επίγευση στο στόμα.
Το πράγμα θα τελειώνε εκεί αλλά έχει συνέχεια. Γιατί είναι και το gear στην μέση. Με τι κιθάρα παίζεις δηλαδή. Έχω το κόλλημα να πάρω κάποια στιγμή μία Martin. Ένα καλό όργανο είναι ένα καλό όργανο και απ’ την στιγμή που γουστάρεις το θέμα γιατί να μην ανοίξεις κουμπαρά και να μπεις στην διαδικασία; Ήμουνα στην αναζήτηση και στην περισυλλογή. Να πάρω μία Martin OOO18GE 1937 που την έχει την ροκιά της; Να πάρω μια ΟΜ-42 που είναι από τις κορυφαίες; Ή μια 000-28 γιατί μια αγάπη στον κυρ- Eric την έχουμε, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε…
Για να ξαναγυρίσουμε στο Delta Blues ο ήχος ήταν πάλι προβληματικός. Δεν ακουγόταν καλά. Ακουγόταν ένα πολύ γλυκό και γεμάτο μπάσο το οποίο όμως δεν έχει καμία σχέση με το στακάτο του Delta Blues.
Όλα τα μουσικά βιβλία κάνουν πάντα αναφορά στο gear. Οι dreadnought κιθάρες δεν κάνουν για fingerstyle blues, γράφει ο Steffan Grossman. Μελέτη τι είναι dreadnought, ΟΜ model, Jumbo, Mini jumbo.
Dreadnought είναι το Φεντεράκι, δεν κάνει για το συγκεκριμένο πράγμα. Ωραία να πάρουμε και κάτι άλλο που να μας κάνει. Καλή η ακριβή κιθάρα [που παρεπιπτώντως αυτές που κοίταγα είναι αυτό που ψάχνω] αλλά για άλλη φορά. Εγώ τώρα θέλω μία να την σέρνω δεξιά κι αριστερά, να μην με νοιάζει αν θα πάθει τίποτα και αν πάθει να μπορώ την επομένη ν’ αγοράσω μία ίδια.
Μια ματιά στα site των εταιριών για την πραμάτια, μία στα διαδικτυακά μαγαζιά για τιμές, στο Harmony Central για reviews, βγαίνει μια άκρη.
Θεωρητική είναι η άκρη. Γιατί ωραία τα σπεσιφικασιόνς αλλά ένα μουσικό όργανο πρέπει να σου πηγαίνει και στο χέρι. Άρα πρέπει να το δοκιμάσεις πριν το πάρεις.
Εδώ αρχίζει ο γολγοθάς της μουσικής κατάστασης στην Ελλάδα.
Μπορεί η αντιπροσωπεία να μην φέρνει το μοντέλο που θέλεις. Εντάξει είναι μικρή η αγορά στην Ελλάδα, δεν είμαστε Γερμανία, λογικό είναι να μην έρχονται όλα τα μοντέλα, αλλά αυτά που συνήθως πουλάνε. Και στο κάτω ? κάτω πόσοι είναι τόσο πυροβολημένοι σαν κι εμένα ν’ ασχοληθούν σοβαρά με το Delta Blues. Ελάχιστοι.
Και οκ να βοηθήσουμε τα μικρά ελληνικά μαγαζιά να επιβιώσουν, γιατί έχει άλλη χάρη η προσωπική επαφή από τα καραεπαγγελματικά e-mail του γερμανού, με την καρατυπική ευγένια και που πρέπει όλα να είναι καρατσεκαρισμένα…
Αλλά ρε μπαγάσες μην μένω μαλάκας όταν ακούω την τιμή. Δεν γίνεται κιθάρα που κάνει 900 ευρώ στην Γερμανία να κάνει 1300 στην Ελλάδα. Ούτε μία των 170 να κάνει 260. Είναι τεράστια η διαφορά.
Δεν γίνεται να έχω αποφασίσει να πάρω χειροποίητη κιθάρα έστω και low prise και να μην μπορώ ν’ αποφασίσω από που να την πάρω. Να την πάρω από εδώ και να την πληρώσω καραβίσια ή από έξω αλλά να μην την έχω πιάσει στα χέρια μου; Γιατί αν την δοκιμάσω εδώ και την πάρω από έξω, καθότι χειροποίητη, δεν θα είναι το ίδιο όργανο…
Το ξέρω ότι δεν σας ενδιαφέρει αλλά ήθελα να πω κάπου τον πόνο μου.
Thank you.
money [that’s what i want]
Σε όλα τα πολιτισμένα κράτη κάθε επαγγελματική ομάδα έχει συγκεκρινένες συνθήκες διαβίωσης. Εκτός από την χώρα το XL νεοπλουτισμού και της τζάπα μαγκιάς.
Εδώ μπορείς να δεις Δημόσιο υπάλληλο με σταθερό μισθό να ζει πιο πλούσια από μεγαλοστέλεχος Ιδιωτικής επιχείρησης που αμοίβεται πέρα απ’ το μισθό μ’ ένα σωρό άλλα extras [ποσοστά στόχων, bonus, whatever].
Αυτό έχει μια λογική εξήγηση. Εξαιρούμε περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν ξεπουλήσει ότι έχουν και δεν έχουν για να ζήσουν τ’ όνειρο της Mercedes. Αλλά όταν βλέπεις ένα δημόσιο υπάλληλο με mercedes και μεζονέτα στην Βούλα, μυρίζει από μακρυά μαύρο χρήμα και κλεψιά.
Πράγμα που δεν μπορεί να κάνει κάποιος στον ιδιωτικό τομέα. Γιατί κάποιου είναι το μαγαζί, ο οποίος κάποιος τσεκάρει τα πάντα, ειδικά το χρήμα, οπότε δεν παίζει «απαλοτρίωση».
Ενώ στο Δημόσιο κανένας δεν τσεκάρει τίποτα. Ισχύει και το κόρακας, κοράκου μάτι δεν βγάζει.
Το μεγαλύτερο κακό όμως είναι ότι η κλεψιά είναι κοινωνικά αποδεκτή. Υπάρχει η αντίληψη ότι όσοι έχουν πολλά λεφτά, τα έχουν αποκτήσει κλέβοντας. Άρα θεωρείται τελείως φυσιολογικό να πλουτίσει κάποιος κλέβοντας. Κι ενώ βλέπουμε τον δημόσιο υπάλληλο που έχει πλουτίσει κλέβοντας αντί να τον απομονώνεται, να γίνεται και πρότυπο. Και προσπαθούν και άλλοι να του μοιάσουν.
Από την άλλη, όποιος «πάει με τον σταυρό στο χέρι» που λέει κι ο λαός θεωρείται από βλάκας έως ανίκανος.
Στην νεοελληνική νεόπλουτη κοινωνία το χρήμα έχει γίνει η μονάδα μέτρησης των ανθρώπων. Πόσο ακριβό αυτοκίνητο έχεις, πόσο ακριβό, σπίτι, ρολόι, κουστούμι, σπίτι…
Έχεις λεφτά, έχεις το respect. Δεν έχεις λεφτά, αλλά έχεις μόρφωση, κουλτούρα, ευγένεια, είσαι περιθωριακός. Ανά πάσα στιγμή πρέπει να αποδεικνύεις στον κοινωνικό περίγυρό σου ότι «το φυσάς το χρήμα» για να είσαι κοινωνικά αποδεκτός, σε «φίλους», γκόμενες κ.λ.π.
Αυτή η ανάγκη επιβεβαίωσης δημιούργησε μια νέα γενιά. Την γενιά των πιστωτικών καρτών και των καταναλωτικών δανείων. Από την στιγμή που δεν έχουν όλοι πρόσβαση στο μαύρο χρήμα ή στα bonus, αναγκάζονται να δανειστούν το χρήμα για να συμμετάσχουν στο ράλυ της επίδειξης και της ματαιοδοξίας.
Και μέχρι πριν από λίγα χρόνια η μόνη σχέση που είχαν οι Έλληνες με τις τράπεζες ήταν για αποταμίευση, τώρα είναι μόνο για να δανειστούν. Για αποταμίευση ούτε λόγος. Δεν περισεύει και τίποτα από την σπατάλη.
Και φυσικά οι τράπεζες εκμεταλεύτηκαν το γεγονός και άρχισαν να χρεώνουν ότι τους κατέβει στο κεφάλι. Πόνταραν και στην ελληνική τζάπα μαγκιά και ήρθε κι έδεσε το γλυκό. Γιατί αν δεν ήταν η ελληνική νοοτροπία του «εμένα δεν με κοροϊδεύει κανείς» και η τζάπα μαγκιά «πληρώνω και γουστάρω χωρίς να κοιτάξω το λογαριασμό» δεν θα φτάναμε να πληρώνουμε τα ακριβότερα επιτόκια στην Ε.Ε. Λόγω της έλλειψης ανταγωνισμού. Πως να υπάρξει ανταγωνισμός όταν ο ελληνάρας ζει και αναπνέει για να πληρώσει ποιο πολλά από τον δίπλα του; Ακόμα κι αν τις περισσότερες φορές πληρώνει φύκια για μεταξωτές κορδέλες και το οποίο φυσικά αρνείται να παραδεχτεί.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πως αντιμετωπίζουμε τους ξένους όταν κοιτάνε τις τιμές του καταλόγου στα εστιατόρια το καλοκαίρι πριν κάτσουν. Από καραγκιόζηδες μέχρι μπατήρια είναι οι χαρακτηρισμοί. Και φτάνει ένα σκανδαλάκι με κάτι κουμπάρους για ν’ ανακαλύψουμε ότι πληρώνουμε τα πάντα ακριβότερα από τους Ευρωπαίους εταίρους μας.
Αν έλεγαν οι μισοί απ’ όσους χρωστάνε στις πιστωτικές κάρτες [που είναι κάτι εκατομύρια πλέον] όχι κυρίες τράπεζες δεν θα μπω στο trip-άκι του more ? more και θα ζήσω με τα λεφτά που έχω, τί θα έκαναν τότε οι τράπεζες; Θα έριχναν ή όχι τα επιτόκια σε χρόνο dt;
Ένας μεγάλοοικονομολογοτραπεζίτης είχε πει σε μια συνέντευξή του ότι πλούσιος είναι αυτός που ξοδεύει λιγότερα απ’ όσα βγάζει.
Μπορούν στο Ελλαδιστάν να γίνουν αυτά τα πράγματα; Θα καταρεύσει όλο το σύστημα αξιών μια κοινωνίας που μετράει τα πάντα με το χρήμα; Εδώ έγινε μια έρευνα και είδαμε ότι στο Κολωνάκι ο esspresso έχει την διπλάσια τιμή απ’ το Μιλάνο και αντί την επόμενη μέρα να μην κυκλοφοράει ψυχή, είχε ουρές έξω απ’ τις καφετέριες για ένα τραπέζι.
Και μετά αναρωτιώμαστε γιατί μας κλέβουν οι πάντες. Από τον δημοτικό υπάλληλο μέχρι τον μεγαλοεπιχειρηματία.
Μα γιατί βρήκαν εύκολα κορόιδα. Τόσο απλά!
Have Mercy
Πάντα με εκνεύριζε αυτό το «καλό χειμώνα» αμέσως μετά τις διακοπές. Πριν ακόμα καλά ? καλά στεγνώσει το αντιλιακό από πάνω μας, εμφανίσουμε τις φωτογραφίες απ’ τις διακοπές, με 35 βαθμούς Κελσίου… «καλό χειμώνα»… Τι καλό χειμώνα βρε πουλάκι μου. Για κανά μήνα ακόμα θα κάνουμε μπάνια… Κάτσε ν’ αρχίσουν τα πρωτοβρόχια και αρχίζουμε και τις ανάλογες ευχές…
Νομίζω ότι μετά από τρεις καταρακτώδη βροχές και αφού τα βράδυα κοιμόμαστε με κλειστά τα παράθυρα, να ευχηθώ κι εγώ Καλό χειμώνα!, εν μέσω φθινοπώρου και πρωτοβροχίων…
Αν και δεν μου μοιάζει για πολύ φθινόπωρο ή χειμώνας εδώ που τα λέμε μεταξύ μας. Με τόσο έρωτα που έχει πέσει τελευταίο διάστημα κάτι σε άνοιξη το κόβω… λουλούδια που ανθίζουν… τσίου ? τσίου τα πουλάκια… Love is in the air, everywhere i look around και τα λοιπά και τα ρέστα!!!
Καλό είναι αυτό. Πάρα πολύ καλό θα έλεγα.
Βέβαια μπορούμε να το εντάξουμε στην δυνατότητα του «κρύο καιρός για δύο».
Όπως και ‘να χει κάνει πολύ έρωτα τις τελευταίες μέρες κι αυτό εγώ το βρίσκω πολύ θετικό.
Εγώ πάλι έχω να ξεφορτωθώ ένα Χαρικλάκι.
Μετά θ’ αρχίζουν τα σχέδια για βουνό, χιονισμένο δάσος, πολλά τσίπουρα [με γλυκάνισο πάντα], τζάκι, κιθάρες δίπλα στο τζάκι…
Μετά θ’ αρχίζω στο ψηστήρι τον Duke of Scholarigton να ξεκουνήσει. Πράγμα τόσο εύκολο, όσο το να ξεκουνήσουν οι Ισραηλινοί απ’ τα κατεχόμενα…
Αλλά πρέπει πρώτα να ξεφορτωθώ το Χαρικλάκι
Γιατί είμαι κατά του γυναικείου μικροαστικού ιμπεριαλισμού…
Γιατί δεν αγοράζω πράγματα που δεν μου χρειάζονται…
Γιατί μία φορά έχασα την γιορτή…
Η φωτογραφία με τις χειροπέδες.
Έχουμε μια εταιρία, που είναι η τρίτη σε μέγεθος στον κλάδο της, έχει συστήσει καρτέλ με τις άλλες δύο μεγάλες, ώστε ν’ αγοράζουν πάμνφθηνα τις πρώτες ύλες εκβιάζοντας τους παραγωγούς ότι αν δεν αγοράσουν στις τιμές που θέλουν, θα εισάγουν τις πρώτες ύλες. Γάλα εν προκειμένω. Πουλάνε 20% ακριβότερα από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη.
Από την άλλη έχουμε τρεις περιπτώσεις ανθρώπων υπεράνω πάσης υποψίας που κάλλιστα θα μπορούσαμε να τις πούμε άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Ο ένας σπουδασμένος, κοσμοπολίτης, με καρριέρα στις Βρυξέλες και υψηλόβαθμο στέλεχος του δημοσίου . Η κάθε μαμά θα τον ήθελε για νύφη της κόρης της. Ο άλλος λάτρης της καλής ζωής και της επίδειξης, έστω με δανεικά και χρωστούμενα. Ο τρίτος κλασσικός επαρχιώτης κομματάρχης, που μέσω της σχέσης με την πολιτική, κλείνει δουλειές με το κράτος για να τρώει το παντεσπάνι του.
Οι τρεις αυτοί έχουν ένα κοινό. Θέλουν ν’ ανέβουν κοινωνικά και κάνουν ότι περνά απ’ το χέρι τους για να το πετύχουν. Από δημοσχεσίτικες κουμπαριές, μέχρι τον «Μητσάρα» στις φωτογραφήσεις των μελών της γαλάζιας διακυβέρνησης. Εξαιτίας αυτής της σχέσης τους με το κράτος έχουν αποκτήσει το σύνδρομο του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε!» και νομίζουν ότι είναι άτρωτοι!!!
Εξαιτίας του ότι νομίζουν ότι είναι άτρωτοι τους οδηγεί να κάνουν ένα βασικό λάθος. Ότι στην πολιτική δεν τα βάζεις ποτέ με τα πολλά λεφτά. Ο άλλος για να είναι αυτό που είναι, πάει να πει ότι σίγουρα δεν είναι κορόιδο. Και αν εσύ με την λαμογιά και τις πολιτικές πλάτες το μόνο που κατάφερες είναι να γίνεις ανώτατος δημόσιος λειτουργός, φαντάσου ο άλλος πόσο λαμόγιο είναι, που κατάφερε να φτιάξει καρτέλ και να ελέγχει ολόκληρη αγορά!!!!
Δεν έχεις καμιά ελπίδα να του πάρεις 30 μύρια, γιατί θα σε παίξει με σημαδεμένη τράπουλα. Γιατί ενώ μιλά μαζί σου για τα διαδικαστικά, ταυτόχρονα χωρίς να το ξέρεις μιλάει με όλους τους από πάνω σου για να καθαρίσει την παρτίδα και να είναι αυτοί καλά.
Κι έτσι φανταστικέ μου κουμπάρε, αντί για καινούρια Porsche βρίσκεσαι με τις χειροπέδες περασμένες στα χέρια. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο.
Μια φωτογραφία με χειροπέδες στα χέρια.
Για να βγαίνουν οι επανιδρυτές του κράτους και να κοκορεύεται περί μηδενικής ανοχής στην διαφθορά, έστω κι αν πρόκειται για τον ίδιο τον κουμπάρο μας. Αποκρύπτωντας εντέχνως ότι αυτοί έκαναν τον κουμπάρο αυτό που είναι, άρα έχουν τεράστιο μερίδιο στην ευθύνη.
Για να βγαίνει με ολοσέλιδες καταχωρήσεις η συμπαθής γαλακτοβιομηχανία και να προσποιείται την αθώα περιστερά, που βάλεται από παντού αλλά βοηθάει στην καταπολέμιση της διαφθοράς. Άσχετα αν υπάρχουν βάσιμες κατηγορίες, εκτός του ότι παραβιάζει την εθνική νομοθεσία, κερδοσκοπεί ασύστολα.
Κι όλοι μας δείχνουν φωτογραφίες με χειροπέδες για να ξεχαστεί το θέμα των καρτέλ και της κερδοσκοπίας, που είναι το πραγματικό θέμα. Και περνάει στα ψιλά ότι οι ελληνικές εταιρίες φέτος αύξησαν τα κέρδη τους κατά 23%, την στιγμή που ο μέσος όρος της Ε.Ε. ήταν 12%…
The sky is crying
Αν νομίζατε ότι θα γλιτώνατε σήμερις το βιντεάκι απ’ το youtube, είσαστε γελασμένοι.
Δεν έχω φάει τόσες ώρες να ψάχνω και μετά να μην τα βάζω στο blog μου να τα βλέπουν και οι άλλοι!!!
Θα μου πεις βέβαια ότι αν θέλει κάποιος να δει video απ’ το youtube, γιατί να μην πάει εκεί και να ψάξει μόνος του, να βρει αυτό που θέλει αυτός κι όχι τις μπούρδες που βάζεις εσύ;
Να σου πω τώρα ότι έχεις άδικο; Αφού δεν έχεις δεν στο λέω. Αλλά δεν μπορώ και να μην βάλω το υπέροχο βιντεάκι που είναι και επίκαιρο…
Καθότι ο ουρανός σήμερις κλαίει. Μπορείτε να δείτε τα δάκρυα να κυλούν στο δρόμο…
Να πέσει το video παρακαλώ:
The sky is crying που λες αγαπητέ μου αναγνώστη καθότι όχι απλά τα οικόπεδα γωνία είναι πιασμένα, άλλα έχουν ήδη οργωθεί, σπαρθεί κι όπου να ‘ναι θερίζουν!!!!
Δικαίως θ’ αναρωτηθείς και τι σε νοιάζει εσένα ρε;
Με νοιάζει πως δεν με νοιάζει. Καταρχήν για το χαμένο οικόπεδο που το πρόλαβε άλλος.
Αλλά κυριοτέρως λέγω γιατί, για να φτάσεις στην διαδικασία της σποράς και του θέρους μεσολαβεί το γνωστό event «με κουμπάρο και παπά»
Κάποια πράγματα δεν είναι να τ’ αφήνουμε στην τύχη…
Διότι που πας χωρίς κουμπάρο την σήμερον ημέρα αγαπητέ μου; Πως περιμένεις να πιάσεις την καλή και ν’ ανέβεις κοινωνικά; Να κάνεις την καλή κομπίνα να πάρεις το Καγιένε και την βίλα στην Κηφισά;
Και αν γίνει η στραβή και σε πιάσουν έχεις τον παπά. Όλο και σε κάποιο παραδικαστικό-εκκλησιαστικό κύκλωμα θα είναι χωμένος, θα πει μια καλή κουβέντα στον δικαστή που θα σε δικάσει…
Κατάλαβες τώρα;
Look at the tears roll down my nose…
Xωρίς οικόπεδο… χωρίς κουμπάρο… χωρίς παπά
άντε να πας μπροστά…
Respect
Τον χειμώνα του 1949 ένας εικοσιπεντάχρονος ψηλός χοντρός μαύρος, έπαιζε σ’ ένα dance hall. Κατά την διάρκεια του live δύο τύποι άρχισαν να πλακώνονται στο ξύλο. Από τα κλωτσομπουνίδια έεσε κάτω το βαρέλι με κυροζίνη που είχαν για να ζεσταίνουν τον χώρο και το κτίριο πήρε φωτιά.
Πετάχτηκαν όλοι έξω να γλιτώσουν αλλά ο κιθαρίστας συνειδητοποίησε ότι είχε ξεχάσει την ακουστική Gibson μέσα στο κτίριο και όρμησε μέσα να την βγάλει. Την επόμενη μέρα έμαθε ότι αυτοί οι δύο άντρες πλακώνονταν για μια γυναίκα που την έλεγαν Lucille. Ονόμασε την κιθάρα του τότε, όπως και κάθε κιθάρα που απόκτησε αργότερα, Lucille για να του υπενθυμίζει πάντα να μην ξανακάνει ένα τέτοιο πράγμα.
Δεν πιστεύω να τυπάρχει άνθρωπος που ασχολείται με την μουσική και δεν μπορεί να αναγνωρίζει τον ήχο αυτής της κιθάρας
Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι για πολλά χρόνια δεν τον θεωρούσα μεγάλο εξαιτίας αυτού του δίσκου:
Δεν μου άρεσε τότε που βγήκε και τον πήρα κι εξακολουθεί να μην μου αρέσει. Δεν πρέπει να τον έχω ακούσει πάνω από δυο φορές.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τον θεωρώ τεράστιο. Tο Rolling Stone κατέταξε τρίτο πίσω απ’ τον Hendix και τον Duane Allman.
Όλα τα βιβλία της μουσικής [αυτά με τις νότες και τις παρτιτούρες] αφιερώνουν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο γι’ αυτόν. Για την 6η. Την sweet note…
Στο “Deuces Wild” παίζει με τον Heavy D “Κeep it coming” για να μας υπενθυμήσει από που προέρχεται η σύγχρονη δυτική μουσική.
Σαν σήμερα, πριν από 81 χρόνια στο Ιtta Benna του Mississippi ήρθε στον κόσμο ο Rilley B. King. Ή Beale Street Blues Boy King ή όπως είναι ευρύτερα γνωστός σαν Blues Boy King στους μυημένους ή B.B King όπως τον ξέρει όλος ο κόσμος.
Ας τον χαρούμε όσο τον προλαβαίνουμε!!!!!!!
Βίδεο
H γέννηση μίας διαδικτυακής περσόνας σε μαγνητοσκόπιση.
Βύρων εσύ Superstar…
Να είσαι 16 χρόνια δραπέτης, να πέφτεις σε μπλόκο της αστυνομίας, να πατάς γκάζι για να ξεφύγεις και πριν καλά – καλά προλάβουν να μπουν στα τζιπ για να σε κυνηγήσουν, να στουκάρεις.
Βέβαια η στούκα είναι ένα θέμα από μόνη της, γιατί τους Παλαιοκωσταίους όταν τους κυνηγάνε με αυτοκίνητα, πάντα στουκάρουν κι έτσι τους πιάνουν. Αν δεν «το ‘χουν» το ρημάδι τι το θέλουν; Γιατί δεν χρησιμοποιούν μόνο ελικόπτερο που τους πάει;
Και μέσα σ’ όλα να έχεις και τον Βύρων να κάνει κουλτούρα:
Εύχομαι πρώτα – πρώτα περαστικά και δεύτερον υπάρχει καιρός για μια καλύτερη ζωή για τον ίδιο και την οικογένειά του μέσα στην κοινωνία και την πολιτεία μας που δεν είναι μνησίκακη και μισαλλόδοξη αλλά μεγάθυμη
Μπορεί αυτή η χώρα να μην έχει ΥΔΤ, αλλά έχει έναν μεγάλο Rock Star και ως τέτοιον θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τον Βύρωνα από δω και πέρα. Ο Παλαιοκώστας φυσικά δικαιούται ποσοστά επί των πνευματικών δικαιωμάτων και των εισπράξεων, γιατί αυτός τον ανέδειξε.
Χο χο χο χο…
Θυμάμαι την δήλωση του κ. Κόκκαλη πέρσυ κάποια στιγμή: «Του χρόνου θα είμαστε στ’ Ολυμπιακό Στάδιο στον τελικό του Champions Leauge».
Ως θεατές σίγουρα. Ασχολείσαι, δεν ασχολείσαι με το άθλημα, δεν είναι κακό να δεις από μέσα ένα τόσο μεγάλο γεγονός. Δεν ξέρω μόνο αν θα είναι ο Αλέφαντος στην υποδοχή να μας λέει: «Kαλώς τα 4-2»!!!!!!!
Κάνει μοναξιά
Πολλά διαφορετικά άρθρα στις εφημερίδες και διάφορες έρευνες, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι κάνει πολύ μοναξιά..
Το 65% των γυναικών που ρωτήθηκαν σε μία έρευνα, απάντησαν ότι θα έκαναν σχέση με κάποιον που δεν είναι όμορφος αρκεί να έχει γεμάτο πορτοφόλι.
Να πω την αλήθεια μου το ποσοστό μου φαίνεται κομματάκι μικρό, γιατί είμαι της άποψης ότι αν πάω σε club στην παραλιακή με πορσικό θα φύγω με 15 τηλέφωνα στο χαλαρό. Την έχουν τα κοριτσάκια μια τάση να βρουν τον μήνα που θα τρέφει τους άλλους 11.
Δυστυχώς δεν υπάρχει ανάλογη έρευνα για άντρες. Να μάθουμε πόσοι ονειρεύονται να γνωρίσουν την ξανθιά γαλανομάτα απ’ τα βου-πού, που θα πέσει ξερή απ’ τον έρωτά τους… Απ’ ότι υποπτεύομαι κάπου εκεί θα είναι το ποσοστό. Καμιά εβδομηντάρια με ογδόντα…
Κι έρχεται το φοβερό ρεπορτάζ. Φτιάχτηκε club γνωριμιών για νέους γύρω στα 30!!!! Πως είναι αυτά για την τρίτη ηλικία; Κάτι τέτοιο. Μιλάνε εκεί οι τσαούσες και τα καλά παιδιά και λένε ότι ξεμείναν λόγω καριέρας και δεν μπορείς όταν είσαι στην δουλειά, και ο ελεύθερος χρόνος που δεν υπάρχει και τι ωραία στο club, γνώρισα ένα υπέροχο παιδί/κορίτσι και βάλτα να πάνε πήγανε!
Τώρα εμένα γιατί όλο αυτό μου μυρίζει φόβο του ραφιού από μακρυά; Η ηλικία των 30+. Του πότε θα γίνω εγώ μάνα και του να κάνεις οικογένεια λεβέντη μου να νοικοκυρευτείς ρε αχαϊρευτε!!!!
Μέχρι τα 30, σκίζεις την σελίδα απ’ το περιοδικό με το μοντέλο [ή επιχειρηματία αντίστοιχα] και βγαίνεις στο δρόμο. Ποντάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα που θα έλεγε και ο Αγγελάκας. Εκτός από τ’ ότι κάποια στιγμή θα γίνεις 30. Και πήγες σε όλους τους γάμους των φίλων ? συναδέλφων – γνωστών και κάθε φορά σκεφτόσουν ότι εσύ θα το κάνεις πολύ καλύτερο, όταν έρθει η ώρα. Όμως η ώρα δεν ήρθε ποτέ, κι εσύ έμεινες με την σελίδα του περιοδικού στο συρτάρι…
Γιατί είναι και η καριέρα στην μέση. Ο καθένας που θα πιάσει μια δουλειά και θα έχει γραφείο με computer και e-mail νομίζει ότι έπιασε τον παπά απ’ τα μπρίκια. Ειδικά στις γυναίκες αυτή η εντύπωση είναι πιο εμφανής. Και καβαλάνε ένα καλάμι νααααα [με τα συγχωρήσεως] και άντε να τους πιάσεις. Ζητάνε την Άρτα με τα Γιάννενα εδώ και τώρα…
… και τελικά κάνει πολύ μοναξιά εκεί έξω.
Και γιατί να μην κάνει άλλωστε. Τα μεταξωτά βρακιά, θέλουν κι επιδέξιους κώλους, που λένε και στο χωριό μου.
Άγχος
Πριν από μερικά χρόνια είχα ένα πόνο στην πλάτη. Το πρώτο πόρισμα που έβγαλα ήταν ψύξη από το αρκουδίσιο. Όταν ζεστάνει σκέφτηκα θα περάσει.
Πήγα όμως και σ’ ένα γιατρό να μ’ εξετάσει μήπως είναι τίποτα περισσότερο από κρύωμα.
Παίρνει ο λαμπρός επιστήμων τ’ ακουστικά, ανάπνευσε από δω… ανάπνευσε από κει… τίποτα! Δεν υπάρχει κρύωμα μου λέει. Και ο πόνος κύριε απόγονε του Ιπποκράτη τον ρωτάω; Άγχος μου απαντάει. Έχεις άγχος προσπάθησε να το ξεπεράσεις!!!! Μην είσαι τόσο ευαίσθητος… [!!!!!!] Γράψτα και λίγο…. [!!!!!!]
Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι έπρεπε να είχα πάει με την Ν. ώστε να της αποδείξω ότι είμαι ευαίσθητος [στα ούλα έλεγε αυτή] και με αποδείξεις από γιατρό, γιατί γουρούνι με ανέβαζε, γαϊδούρι με κατέβαζε… αλλά τα γκομενικά δεν ήταν της παρούσης. Έπρεπε να λύσουμε το πρόβλημα με τον πόνο στην πλάτη…
Ρε γιατρέ λέω, εγώ έχω άγχος. Αλλά γιατί με πιάνει όταν η πλάτη μου είναι παγωμένη; Περίεργο άγχος δεν είναι αυτό; Ανένδοτος ο απόγονος του Ιπποκράτη. Πρόσεξε τα αρκουδήσια αλλά προπάντων πρόσεξε το άγχος!!!
Ώστε έχω άγχος λοιπόν και πρέπει να κουλάρω!!! Για να το λέει ο επιστήμων κάτι παραπάνω θα ξέρει σκέφτηκα. Του φούστη, τόσες σπουδές έχει κάνει. Ταπετσαρία τα πτυχία στον τοίχο.
Μου έδωσε και κάτι χαπάκια να παίρνω κάθε φορά που πονάω…
Πάω στην συμμαθήτρια απ’ το δημοτικό, φαρμακοποιός πλέον αυτή, να πάρω τα χάπια. Τι χάπια είναι αυτά ρωτάω; Ηρεμιστικά μου απαντάει. Άγχος κι εσύ ε; Πως καταντήσαμε έτσι σχολιάζει απογοητευμένη…
Καλά λέω, βάλε τα χάπια πίσω στο συρτάρι, θα κάνω δική μου αγχολυτική θεραπεία, με τσίπουρα, μπύρες, whiskeys και tequilas. Απ’ το να γίνω χαπάκιας, καλύτερα να γίνω αλκοολικός. Βγαίνει και η ροκιά ρε παιδάκι μου!!!
Ο καιρός πέρασε [6-7 χρόνια], πότε πόναγε η πλάτη πότε όχι, ώσπου για μια εβδομάδα δεν μπορούσα να κοιμηθώ απ’ τους πόνους. Λες και είχαν πάρει σφυροκάλεμο και με χτύπαγαν.
Βάζω την αδερφή μου που είναι του ιατρικού κλάδου να μου κλείσει ραντεβού με σοβαρό γιατρό. Ξεκινάω να πάω. Κατά την διαδρομή για το νοσοκομείο μ’ έπιασε άγχος. Τ’ ομολογώ γιατρέ μου, κατάλαβα επιτέλους και τι είναι άγχος.
Να δεις που το κωλοκρύωμα θα έχει εξελιχθεί σε πνευμονία, βροχίτιδα, πνευμονικό οίδιμα, βροχοπνευμονία με τον μαλάκα τον [τότε] γιατρό. Ότι βαριά ασθένεια σχετική με κρύωμα ήξερα, την είχα σκεφτεί εκείνη την ημέρα!!!! Άντε να ζήσεις τώρα σκεφτόμουν. Μην κρυώσεις, μην ιδρώσεις, μην φτύσεις, μην γαμήσεις…
Μπαίνω στο ιατρείο του γιατρού… καλημέρα… καλημέρα… τι κάνεις καλά είμαι… ώστε δουλεύεις σ’ αυτή τη διαφημιστική… ναι… μια τάδε την ήξερες…την ήξερα ήταν πριν δυο χρόνια μαζί μας… είναι κουμπάρα μου…
Άντε ν’ αρχίσουμε την γαμωεξέταση να δούμε τι θα δούμε…
Βγάζει την στερεοφών. Που είπαμε ότι πονάς; Εδώ στην πλάτη. Ξαναβάζει την στερεοφών στην τσέπη της ρόμπας. Για πιάσε τοίχο μου λέει!!! Νάτα και γκουσγκούνης ο doctor!!!!!!! Για σπρώξε τον τοίχο εκεί. Πάλι καλά… γλιτώσαμε τον σοδομισμό.
Πονάς εκεί; Πονάω. Για σπρώξε εκεί. Πονάς τώρα; Πονάω και δεν μ’ αρέσει καθόλου…
Μυικό κάτι στους μυς της πλάτης… Θλάση; Ατροφία; Ατονία; Θα σας γελάσω γιατί είπε τόσα μαζεμένα επιστημονικά που δεν πρόλαβα να τα συγκρατήσω. Λόγω πολλών ωρών στον υπολογιστή και της κλασσικής στάσης με το ένα χέρι στο γραφείο, παθαίνουν γκαγκά οι μυς της πλάτης. Όσο είναι ζεστοί είναι ΟΚ. Όταν κρυώνουν [το βράδυ στον ύπνο π.χ.], αρχίζει το μαρτύριο με το σφυροκάλεμο…
Να σου γράψω φυσιοθεραπείες ή θα αρχίσεις γυμναστική τελείωσε την συνεδρία μας.
Έτσι άδοξα τελείωσε η σχέση μου με το άγχος και άρχισε η λαμπρή μου καριέρα ως σέντερ μπακ στο 5Χ5…
Μία στατιστική
Άκουσα στο ραδιόφωνο μια αναφορά σε έρευνα ό,τι 9 στους 10 μαθητές έχει επισκεφτεί ιστοσελίδα πορνογραφικού περιεχομένου. To υφάκι ήταν ξεπεσμός των ηθών, που βαδίζομεν κύριοι, που πάει η νεολαία μας, απομακρύνεται από το all time classic, «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» και όλη η υποκρισία που χαρακτηρίζει τέτοιου είδους αναφορές.
Το πιο πιθανό είναι να έγινε μια έρευνα για το τι είδους ιστιοσελίδες επισκέπτονται οι μαθητές και ανάμεσα στα αποτελέσματα να ήταν και αυτό. Το θέμα είναι γιατί επιλέχθηκε ν’ ανακοινωθεί αυτό κι όχι π.χ. Ό,τι οι πιτσιρικάδες περνάνε το 90% του χρόνου τους στο internet σε P2P κατεβάζοντας τραγούδια;
Το ένα ζήτημα είναι το κόλλημα με τις τσόντες. Είναι γνωστό ότι το μεγαλύτερο μέρος της πληροφορίας που διακινείται στο Internet, είναι πορνογραφικού περιεχομένου. Η πορνοβιομηχανία έχει απίστευτα κέρδη. Εμείς τώρα τι προσπαθούμε να πούμε; Ότι δεν υπάρχει και πέφτουμε από τα σύννεφα κάθε φορά που ακούμε κάτι σχετικό; Και στο κάτω κάτω οι τσόντες είναι κάτι που παράγεται από επαγγελματίες του είδους, το κάνουν με την θέλησή τους και βγάζουν [ένα σωρό] λεφτά απ’ αυτό. Γιατί δεν κάνουμε τόση φασαρία, κάθε φορά που πιάνουν σε κωλόμπαρα και παράνομα μπουρδέλα κοπέλες που είναι θύματα του trafficing; Το δεύτερο δεν είναι μακράν μεγαλύτερο έγκλημα; Ο βιασμός είναι ανάξιος λόγου να μας απασχολεί και η μαλακία είναι;
Ένα άλλο ζήτημα σχετικό με το θέμα είναι τι περιμένουμε από τους πιτσιρικάδες; Να είναι όπως τους θέλει η επικρατούσα κοινωνική αντίληψη, στρατιωτάκια, αμίλητα, ακούνητα, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα μαθήματά τους;
Δεν έχουν άλλες ανησυχίες; Ειδικά σεξουαλικές; Από την στιγμή που οι γονείς δεν έχουν την ωριμότητα να δώσουν αξιόπιστες απαντήσεις πάνω στο θέμα, τι πιο λογικό να τις αναζητήσουν αλλού; Και πιο συγκεκριμένα στο πιο εύκολο μέσο πληκτρολογώντας απλά www…;
Kαι τελικά γιατί να κάνουμε θέμα ότι οι μαθητές ήρθαν «σ’ επαφή» με την πράξη που τους έφερε στον κόσμο και να μην κάνουμε θέμα πόσες φορές την ημέρα έρχονται «σ’ επαφή» με την βία, τους σκοτωμούς και των θάνατο;
Μήπως γιατί με τις τσόντες υπάρχει μία πιθανότητα ν’ απομυθοποιήσουν οι νέοι το sex και όλο αυτό το marketing που υπάρχει γύρω του; Και τότε κάποιοι που ζουν από αυτό [από σωματέμπορους μέχρι lifestyle εκδότες] δεν θα έχουν αντικείμενο εργασίας και λόγο ύπαρξης;
Μήπως γιατί απομυθοποιώντας το sex, θα πρέπει ν’ αλλάξουμε τις αντιλήψεις μας ως κοινωνία; Από την στάση μας απέναντι στο trafficing μέχρι την άποψη του κ. Παρασκευαΐδη για τους ομοφυλόφυλους;
Μήπως γιατί απομυθοποιώντας το sex θα μπορέσουμε να το ξεχωρήσουμε απ’ τον έρωτα;
Ότι και να λένε, είναι τεράστια επιτυχία.
Για όλους εμάς, τους γνωστούς και ως Μασόνους το ασημένιο μετάλλιο είναι επιτυχία. Ένα ματσάκι χάθηκε, πάμε για το επόμενο.
Οι Ισπανοί μας κέρδισαν δίκαια, παίζοντας την άμυνα που έπαιζε ο ΠΑΟΚ του Ιβκοβιτς, με Κόρφα, Μπάνε, Μπάρλου κλπ. Άνοιγαν τα γκάρντ, έπεφταν οι δικοί μας σε «τοίχος» αναγκάζονταν να γυρίσουν την μπάλα πίσω, «έκλειναν» οι γκάρντ, μας έκλεβαν την μπάλα. Αν δεν έχεις κλασσικό σουτέρ να τους χτυπήσεις από την περιφέρεια δεν έχεις τύχη. Εκτός κι αν τους σέντερ σου τους λένε Χακίμ δε ντίμ και Ναύαρχο…
Δεν στεναχωριόμαστε καθόλου, έτσι κι αλλοιώς η παρουσία της Εθνικής στον τελικό δεν είναι κάτι που θα ξαναγίνει σε 200 χρόνια. Είναι πάντα στην αφρόκρεμα από το 1986. Όπως είπε κι ο Αρχηγός πριν από τον τελικό: « Χρειαζόμαστε πίστωση χρόνου, έχουμε πολλά να κάνουμε ακόμα»…
Αφιερωμένη…
…η κατοστάρα σ’ αυτούς που μετά το Eurobasket του ’99, έσπευσαν να απαξιώσουν την εθνική και το Ελληνικό basket.
Με τις υγείες τους….
Blues & Bikes 