What is Mountainbiking about?
Ένα απ’ τα πιο ωραία video που έχω δει τον τελευταίο καιρό.
Εδώ και καιρό μου έχει κολλήσει να γυρίσω κι εγώ κάτι τέτοιο.
Μελετάω τον τρόπο λήψης και επεξεργασίας. Αυτός ο τυπάς [πιθανόν Ελβετός] έχει κάνει την πιο ωραία δουλειά.
Χρησιμοποιεί βέβαια ακριβό εξοπλισμό. Για την ακρίβεια ότι καλύτερο υπάρχει σε κάμερα κράνους και μια πολύ καλή φωτογραφική μηχανή. Μια Cannon EOS.
Θα το προσπαθήσω, θα κάνω κάποια takes και θα προσπαθήσω για ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα με τον εξοπλισμό που έχω.
Saturday Ride
Κανονικά το Σάββατο θα έπρεπε να κάνω αυτό που καθυστερώ εδώ κι ένα μήνα.
Οι σειρήνες του αγαπημένου μας πάρκου Che με καλούσαν και δεν άντεξα ν’ αντισταθώ.
Ένα Σαββατοκύριακο ακόμα χάθηκε μαζί με τα 4 προηγούμενα.
Πρέπει να λήξω το θέμα μέσα στην εβδομάδα. Όσο και να το ψάχνω άκρη δεν θα βρω.
Ας γίνει ότι γίνει, να πάμε παρακάτω.
Update: όσο πιο βαθειά μπαίνεις σε ένα πράγμα τόσο λιγότερα λάθη πρέπει να κάνεις ώστε να λειτουργούν όλα τέλεια.
Είχα πάρει ένα ζευγάρι μποτάκια που τα βρήκα σε πολύ καλή τιμή στο CRC. Τα φόρεσα μια φορά τον Απρίλη. Τους είχα βάλει τα σχαράκια και νόμιζα ότι τα είχα ρυθμίσει σωστά.
Το Σάββατο δεν μπορούσα να “κλειδώσω”. Κατέληξα πρόχειρα ότι είναι λάθος ρυθμισμένα.
Στο αποψινό check, είδα ότι είναι αλλού γι’ αλλού. Μαθαίνω σιγά σιγά…
City Fighter [2]
Τα πράγματα σχετικά μου το City Fighter προχωράνε πολύ αργά, αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος να βιαζόμαστε.
Ο πρώτος στόχος ήταν να γίνει πιο σημερινό και πιο urban το υπάρχον χρώμα του πλαισίου.
Η πρώτη σκέψη ήταν κάτι κοντά στο Azzurro Laser της Cinelli
Αλλά οι χρωματισμοί του logo μου έδωσαν την ιδέα
Είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι το λευκό στα ποδήλατα δείχνει. Άρα θα πρόδθεσω και την τριχρωμία της reggae, με μαύρο το logo και θα είναι OK.
Που θα τις βάλω? Κοντά στον λαιμό ώστε να δείχνει πιο δυναμικό. Και μία στον κάθετο για ν’ αποκτήσει ισοροπία η σύνθεση.
O πρώτος στόχος επετεύχθει. To πλαίσιο είναι αρκετά mainstream που ήταν και το ζητούμενο.
Σειρά έχουν τώρα τα επιμέρους κομμάτια.
Κάτι λείπει, αλλά έρχεται μέσα στην εβδομάδα 
City Fighter [1]
Το έχω ξαναγράψει, είμαι ποδηλάτης βουνού. Καμία σχέση με προπονήσεις, μόνο διασκέδαση. Δώσε μου μονοπάτι και πάρε μου την ψυχή. Άσε με να λύνω προβλήματα, από που πρέπει να περάσω, πόσο δυνατά να [μην] κρατάω το τιμόνι, πόσο πίσω πρέπει να βγω από την σέλα. Ας χρειαστεί να κουβαλήσω. Κανένα πρόβλημα.
Αλλά…
Φέτος το καλοκαίρι, ήρθα σε επαφή ποδηλατικά, με το downtown. Είχα και καλή παρέα.
Μέσα από τις συζητήσεις με καφέδες δίπλα στη θάλασσα και μπύρες στην Πλάκα, βγήκε ένα “πρόβλημα”.
Ποιο είναι το απόλυτο ποδήλατο πόλης?
Με ποιο θα ήθελα για να συμμετέχω στα Beer Sunday Riders της μουσικοποδηλατικής κολεκτίβας των Bloozers?
Οι πρώτες προσεγγίσεις ήταν καθαρά βουνίσιες. Τι είναι πιο καλό στο να ρολάρει σ’ έναν δασικό?
Ένα 29άρι. Αφού τα καταφέρνει στο βουνό, η πόλη θα είναι ένα piece of cake γι’ αυτό.
Άρα θέλω ένα 29άρι πλαίσιο.
Τι υλικό?
Αλουμίνιο? Carbon?
Οι ειδικοί της πόλης είπαν για ατσάλι. Το δέχομαι γιατί ακούγεται ενδιαφέρον.
Βρήκα ένα ατσάλι 29άρι στην Surly.
Επειδή ένα πλαίσιο δεν είναι ποδήλατο, χρειάζεται και περιφεριακά.
Ας βάλουμε αυτά που ξέρουμε. Sram φρενοταχύτητες, Fox αναρτήσεις, Dt-Swiss τροχούς και δεν συμμαζεύεται…
… ΩΠΑ!!!!
Μπορεί αυτό που θέλω ήθελα, να στήσω να είναι αποτελεσματικό για Cross Country long rides, αλλά δεν κάνει για το downtown. Σαν να πάρεις ένα Hummer για να πας για καφέ στα Εξάρχεια.
ΔΕΝ το κάνεις, εκτός κι αν είσαι τελειωμένος.
Ξαναπάμε απ’ την αρχή.
Βάλε τον μέσο μαλακοπίτουρα, μελλοντικό αστικό αναβάτη, τι ρωτάει?
“Θέλω ένα ποδήλατο για την πόλη και για λίγο χώμα μέχρι 300 ευρώ”…
Δεκτό, αλλά εγώ θέλω το ακριβώς αντίθετο. Θέλω το απόλυτο “όπλο” για την πόλη. Και έχω αποφασίσει ότι δεν θέλω κάτι stock.
Τι είναι το απόλυτο ποδηλατικά για κίνηση στην άσφαλτο?
Μια κούρσα, μεγάλε! Ω ναι!
Ποιος φτιάχνει καλά κουρσάδικα ατσάλια?
Εύκολη απάντηση. Οι Ιταλοί.
Πάμε στην Cinelli να δούμε τι έχει. Supercorsa, καθαρά αγωνιάρικο πλαίσιο, προς 1400 ευρώ. Πολλά για ποδήλατο πόλης και συν τοις άλλοις, δεν ζεύεις το άροτρο σε καθαρόαιμο άλογο για να οργώσεις το χωράφι.
Ξαναπάμε στην “αγαπημένη μας” Surly να δούμε τι έχει [αν έχει] κάτι να προτείνει.
Θα μου πεις γιατί Surly. Μα γιατί δουλεύει Cro-mo 4130. Τι άλλο δηλαδή?
Έχει κάτι? Έχει. Surly Pacer είναι η πρότασή της.
Τι λένε οι ίδιοι για το πλαίσιό τους?
Σίγουρα δεν είναι το πιο μοδάτο high-end πλαίσιο της πιάτσας, που θα κερδίσει όλα τα βλέμματα στο Beer Sunday Riders αλλά είναι ένα πλαίσιο, που σου επιτρέπει να καβαλάς όλη την ημέρα, χωρίς να νοιάζεσαι πως δείχνεις.
Θες αμιγώς ποδηλατικά ρουχα? Μέσα είσαι. Θες τζιν και σανδάλια? Ακόμα πιο μέσα.
Εδώ είμαστε.
Χρώμα? British Racing Green.
Μπάστα.
Δεν είναι τυχαίο χρώμα το British Racing Green. Το έχουν “φορέσει” μερικά από τα πιο sexy μηχανήματα της πιάτσας.
Μια χαρά δείχνει για τα seventies αλλά τώρα έχουμε 2010. Δεν υπάρχει λόγος να ψάχνουμε σκελετούς στην ντουλάπα, όσο κι αν κάποιοι λατρεύουν να ζουν μ’ αυτούς.
Με το που έφτασε στα MudGrider Labs, η πρώτη ενέργεια ήταν, διαλυτικό και εξαφάνισμα του British Racing Green.
Πρώτα πρέπει να βρούμε το χρώμα και τα γραφικά. Πάμε για κάτι πoιο urban, πoιο 2010.
Μετά θα βρούμε τι θα βάλουμε τριγύρω.
Απογοήτευση
0 στα 6
… και ούτε ένα καινούριο ενοικιαστήριο στον ορίζοντα.
Με βλέπω σε παγκάκι.
Και για να μην τρελλαθούμε 400 ευρώ ενοίκιο σε πολυκατοικία του ’70 δεν τα δίνω.
Sunday Ride
Τα βιβλία με τις οδηγίες, λένε ότι σε κάθε βόλτα πρέπει να βάζεις έναν στόχο του τι θα βελτιώσεις και να μένεις εκεί. Ένα πράγμα που έχει βελτιωθεί στις δύο τελευταίες βόλτες, είναι η μέση καρδιακή συχνότητα κάτα 20 παλμούς.
Μεσοβδόμαδα θα πρέπει να δουλεύω τους τετρακέφαλους. Από την κούραση “κλειδώνουν” και δεν μπορώ να κινούμε πάνω στο ποδήλατο. Αυτό με κάνει αργό στα μονοπάτια και να μειωνεκτώ στις απότομες κατηφόρες.
Επίσης έπλυνα το ποδήλατο και λάδωσα την αλυσίδα. Πολύ ωραία φάση οι εξειδικευμένες βούρτσες. Σου λείνουν τα χέρια για να πλύνεις ένα Mtb διπλής ανάρτησης.
We got to party
Δεν θυμάμαι πόσες φορές έχω μιλήσει γράψει γι’ αυτό το τραγούδι. Ο Howlin λέει πολλές αλήθειες.
Ετοιμαζόμουν να βάλω ένα μεγάλο 3D μηδενικό, για να δείξω, κυρίως στον εαυτό μου, την πρόοδο όλων αυτών που θα ήθελα να κάνω. Αλλά…
Οι καταστάσεις προσπαθούν να με αιφνιδιάσουν … αλλά… αλλά… με βρίσκουν έτοιμο από καιρό.
Η μοναδική δυσκολία είναι το γνωστό ρεμάλι που έχει βάλει ταρίφα τα 400 ευρώ σε ότι τον ρωτάω και τώρα τελευταία προσπάθησε να μου πλασάρει μανταλάκια προς 10 ευρώ. Πάντα θα υπάρχει μια 6άδα Guinness για πάρτη του, στο πάνω ράφι του no-frost ψυγείου μου.
Όπως λέει ο Humbert Sumlin σ’ αυτό το video “we got to do, what we got to do”.
Αγάπη ρε μουνιά!!!
Hit the steep downhill
Το βουνό είναι [σκληρή] πραγματικότητα.
Τα υπόλοιπα είναι “να ‘χαμε, να λέγαμε”…
Κατέβασα την μέση καρδιακή μου συχνότητα κατά 20 παλμούς.
Επόμενος στόχος: οι κατηφόρες. Hit the steep downhill motherfucker mudGrider 😯
Aπόκτησα ένα χτύπημα στο ψαλίδι. Ο χρόνος θα δείξει πόσο σημαντικό είναι. Ήδη έχω δύο σχέδια για να αντιμετωπήσω πιθανή ατυχία. Το φθηνό και το ακριβό. Όπως και να έχει το καλύτερο θα είναι να μην αναγκαστώ ν’ αλλάξω ποδήλατο. G2 γεωμετρία και 26″ τροχοί δεν υπάρχει πλέον.
Οι λύσεις:
Ή 26″ με 150mm πηρούνι.
Ή 29″ με G2 γεωμετρία.
Συμβιβασμοί.
Και μια και μιλάμε για αποκτήματα. Μπορεί να μην πήγα στο Blues Festival στο Εγάλεο, αλλά απόκτησα αυτό
Ο Ronnie Earl είναι απ’ τους πιο βαθύς μελετητές του minor ήχου του West Side και αξιόλογος συνεχιστής του.
Προβλέπεται αρκετή δουλειά πάνω σ’ αυτό, για να μην ξεχνάμε και την μουσική πλευρά αυτού του blog.
Στιγμή
Το να πίνεις ένα καφέ, στα βράχια της παραλίας, παρέα με φίλους είναι μια στιγμή πολυτέλειας.
Ίσως….
Λέω ίσως γιατί δεν έχω αυτή τη γνώση, απλά το φαντάζομαι
… η μεγαλύτερη πολυτέλεια να είναι, γυρνώντας στο σπίτι μετά από μια κουραστική μέρα στη δουλειά, ν’ αράζεις στον γωνιακό σου καναπέ και να ηρεμείς.
Αυτό έχω στο μυαλό μου τον τελευταίο μήνα.
Είναι μεγάλο το project και πολύ ακριβό οφείλω να ομολογήσω
Καλοκαίρι
Όπώς κάθε καλοκαίρι έτσι και φέτος όλοι θα έμεναν σην Αθήνα και τελικά όλοι μετακόμισαν στι Κυκλάδες.
Το κλασσικό πρόγραμμα εκτελέστηκε με ακρίβεια Οϋκά στην διαβολοβρομάδα.
Γρήγορο πρωινό, φρέντο στο χέρι και βουρ για την παραλία.
Παραμονή στην παραλία μέχρι λίγο πριν τη Δύση του ηλίου και στα όρια της υπογλυκαιμίας.
Επιστροφή στο δωμάτιο για λίγη ξεκούραση και μπάνιο [με sex για τους έχοντες και κατέχοντες]
Έξοδος – φαγητό, μοχίτο γι’ αρχή και ρακόμελα για τέλος [ή το ανάποδο]
Την επομένη, μια απ’ τα ίδια.
Φέτος εμπλουτίστηκε το “πρόγραμμα” λόγω wi-fi και iphone.
Φρόντησαν να μας ενημερώσουν όλοι πόσο ωραία [δεν] περνάνε.
Εμείς από την άλλη μείναμε στην πόλη.
Όχι δεν είναι ωραία η πόλη τον Αύγουστο.
Τα μπαρ και τα περίπτερα είναι κλειστά.
Οι παραλίες παραμένουν γεμάτες από τους βετεράνους των παραλιών.
Αλλά καινούριο σπίτι είναι αυτό.
Κανονικό, όχι το διαδικτυακό.
Το διαδικτυακό είναι tryout.
Magic Carpet Ride
Το ξέρω ότι σ’ αρέσει να περνάς την ώρα σου μπροστά σε μια οθόνη, αναζητώντας την καλύτερη ευκαιρία με το μικρότερο δυνατό κόστος.
Εμένα μ’ αρέσει να χαζεύω με τις ώρες τους καταρράκτες της Καλλιθέας.
Ή να καβαλάω το μαγικό χαλί μου και να πηγαίνω για χορό στο πιο χαρούμενο υπαίθριο πάρτυ.
Dedicated
Η εκμετάλευση και η καπίλευση αντιδραστικών και επιθετικών προς το κυρίαρχο σύστημα μορφών δράσης και έκφρασης για την ικανοποίηση της οικονομικής απληστίας δέν είναι παράδειγμα προς αποφυγή, είναι παράδειγμα προς ρήψη αυγών & ντομάτων.
Αυτό είναι απάντηση σε comment που έκανα κάπου εδώ γύρω στην μπλογκόσφαιρα, σχετικά με την τέχνη.
Την ίδια γλώσσα χρησιμοποιεί και αυτός εδώ λέγοντας μέσες – άκρες τα ίδια πράγματα. Κατά του “κυρίαρχου συστήματος” μιλάει και αυτός, αλλά ανάθεμα και αν γίνεται πιστευτός σε κάποιον που δεν μοιράζε χαλβά στην Χ. Τρικούπη στα [τιμημένα]eighties.
Οπότε “αστικέ καμπινέ” αντί για αυγά και ντομάτες, που είναι και ακριβές πλέον, το καλύτερο που έχεις να κάνεις, είναι να τραβήξεις το καζανάκι. Μπας και καθαρίσουν τα σκατά που έχεις στην κόλαση της δεκάρας, που αποκαλείς μυαλό σου.
Εναλλακτική, πήγαινε για κανά ride να σε χτυπήσει ο αέρας, μπας και συνέλθεις.
Urban mode, ON
Το είχα από καιρό κατά νου. Μια ποδηλατική βόλτα μέσα στον ιστό της πόλης. Ν’ ανακαλύψω μέρη και διαδρομές που υπήρχαν από πάντα εκεί αλλά δεν τις ήξερα.
Αφορμή στάθηκε ένα mail. Σκέφτομαι να πάρω αυτό, πως σου φαίνεται? Και στο τέλος… αν κατέβεις απ’ το βουνό, να κάνουμε μια βόλτα παρέα.
Χα! Αυτό ήταν.
Αμέσως μπήκε το σχέδιο σε εφαρμογή. Κέντρο – παραλία και πίσω, χαλαρά χωρίς άγχος.
Χωρίς?
Δεν είναι τόσο απλό.
Άλλο πράγμα το βουνό, άλλο πράγμα η πόλη. Άλλο πράγμα να κατεβαίνεις τον “μεξικάνο” και το “σκουλίκι” κομμάτια, χωρίς άγχος να σου πεταχτεί κάποιος ξαφνικά και άλλο την Πατησίων. Να πω την αλήθεια, δεν ήμουν καθόλου political correct. Καβάλησα πολύ πεζοδρόμιο.
Στην Αιόλου συνάντησα τρεις ποδηλάτες, που μου κόρναραν. Γέλασα. Ναι παιδιά, ένας original χλapache κάνει βόλτα στην πόλη.
Ήταν υπέροχα. Γρανίτα στον Φλοίσβο. Παγωτό στο άλσος Ν. Σμύρνης και τέλος μπύρα στην Πλάκα.
Θα το ξανακάνουμε.
Casting Call
Κανονικά δεν θα έπρεπε να γίνεται casting στις groupies για να κρατιέται το επίπεδο της μπάντας ψηλά σε όλα τα επίπεδα?
Πως η ψυχή της μπάντας κάνει ολόκληρο show, πηδάει απ’ τη σκηνή, καίει κιθάρες, σολάρει πίσω από την πλάτη, ώστε να διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του crowd, έτσι και στις groupies.
Να μην μπορεί το κάθε «παλτό» να δηλώνει groupie της [υπερ]μπάντας, να ρίχνει το επίπεδο, να μας περνάνε και οι καλές groupies [aka τούμπανα] για σαβουρογάμηδες.
Καλή η ροκιά αλλά έχουμε και ένα άλφα γούστο στις γυναίκες ρε αδερφέ…
«Γνωρίστε το Ναύπλιο με ποδήλατο»
Την Παρασκευή 20 Νοέμβρη η εφημερίδα «τα Νέα» εκ των Αθηνών
περιλάμβανε άρθρο με τον παραπάνω τίτλο παροτρύνοντας τουρίστες και
επισκέπτες να περιηγηθούν στο Ναύπλιο με το ποδήλατο. Την Τετάρτη 19
Φλεβάρη όσοι εξ αυτών των επισκεπτών είχαν κάτσει για φαϊ είτε στην
ταβέρνα Καραμαλή (Ναυτίλος) είτε στα διπλανά fast food είχαν την
ευκαιρία να δουν από κοντά το κατά πόσο το Ναύπλιο είναι μια πόλη που
μπορεί κανείς να περιηγηθεί ευχάριστα και με ασφάλεια . Ο 80χρονος
ποδηλάτης Βαγγέλης Πανουσόπουλος σκοτώθηκε καθώς επέβαινε «ευχάριστα
και με ασφάλεια» στο ποδήλατο του από ένα φορτηγό σε ένα από τα πιο
πολυσύχναστα περάσματα του Ναυπλίου.
Εμείς σαν ποδηλάτες Ναυπλίου αναρωτιόμαστε
Πόσοι ακόμη ποδηλάτες πρέπει να φύγουν από τη ζωή μέχρις ότου γίνει
πράξη η δημιουργία ποδηλατοδρόμων την οποία σα φωνή βοώντος εν τη
ερήμω απαιτούμε 1 χρόνο τώρα ;
Έχει κανείς ακόμη την ψευδαίσθηση ότι αρκούν λίγα σαμαράκια για την
αποφυγή τροχαίων δυστυχημάτων ;
Τι μπορεί να κάνει κανείς για την απαράδεκτη συμπεριφορά και την
κουλτούρα των οδηγών που θεωρούν τους δρόμους όπως και το λιμάνι
μονοπώλιο του αυτοκινήτου ;
Ποδηλάτες Ναυπλίου
Το σαραντατρίο
Κι έχω βάνει σε μιανού καριόλη την αυλή την νταλίκα, να μου φορτώσει πορτοκάλι για πάνου….
– Γιάννη, του λέω, μόλις πιάσουμε τον ανήφορο… θα μου κλάσεις τον γκιώνη!
Θα πάμε μπάλα
Έλληνας μετά τον απολογισμό των 100 πρώτων ημερών διακυβέρνησης της πράσινης ανάπτυξης.
Αμα έχεις κουρσά πρωθυπουργό, περιμένεις τίποτα καλύτερο?
Τα πάντα όλα και τα τελάρα μέσα!!!!!
Περί ποδηλασίας
Ας το πάρω απ’ την αρχή. Δηλαδή από παλιά.
Ας πούμε ότι υπήρξαμε ως παιδιά, λίγο πιο ζωηρά απ΄τα υπόλοιπα. Όχι τίποτα extreme. Υπερκινητικότητα λέγεται αυτό επιστημονικά, νομίζω.
Ευτύχησα [ερωτηματικό εδώ] να μεγαλώσω σε γειτονιά που ήταν κατηφόρα ή ανηφόρα. Ο χαρακτηρισμός ανάλογα με την πλευρά που ήταν το τέρμα της ομάδας σου, στην απογευματινή “μπάλα”.
Μοιραία έπρεπε να εκμεταλευτούμε το χώρο που είχαμε στην διάθεσή μας. Τότε δεν υπήρχαν τα computer και τα playstation.
Άρα κάπου συναντηθήκαμε με τα “πατίνια” κατασκευασμένα από ξύλα οικοδομής, άξονες από σκουπόξυλο και ρόδες από ρουλεμάν.
Τρελές κόντρες στην κατηφόρα. Πιτσιρίκια που αναζητούν την καταξίωση στον μικρόκοσμο της γειτονιάς.
Αργοτερα ήρθαν τα ποδήλατα, ανταμοιβή του μπαμπά για την πρόοδο στο σχολείο.
Το πράγμα αρχίζει και εξελείσεται. Μανταλάκι και καπάκι από άσσο σκέτο, για να κάνει θόρυβο σαν μηχανή. Ποιος θα πάει πιο μακρυά με σούζα, ποιος θα κάνει την πιο εντυπωσιακή κολλιά.
Και τέλος τα αυτοκίνητα.
Όχι αυτό που θα σε μεταφέρει. Όχι ένα για να κάνεις το κομμάτι σου στο Χαρικλάκι.
Αλλά το πιο fun to drive. Το πιο γρήγορο που θα σε βγάλει ασπροπρόσωπο στο track day και στο ταξίδι.
Αυτό που θα είναι η φυσική συνέχεια του παρελθόντος.
Και τώρα ξανά πίσω στον χρόνο. Ξανά ποδήλατο.
Όχι επειδή πλεόν είναι mainstream και διάφορες οικολογικές μαλακίες. Αλλά επειδή οι δρόμοι γέμισαν μαλάκες. Ακόμα και στο πιο έρημο σημείο της επικράτειας πάντα θα βρίσκεται ένα πανικόβλητο σούργελο να έρχεται από απένατι μην ξέροντας που πατά και που βρίσκεται.
Αρκετοί με ρώτησαν για το κόλλημα με το ποδήλατο, θ’ απαντήσω με αυτό το βιντεάκι.
Καμία σχέση με την εικόνα που έχετε για το ποδήλατο, με αυτό που βλέπεται στους δρόμους απ’ τις διάφορες ομάδες που κυκλοφορούν στην πόλη.
Έχεται ακούσει για mountain bike αλλά σίγουρα όσοι δεν έχουν ασχοληθεί, δεν ξέρουν περί τίνος πρόκειται.
Οι ομάδες ποδηλασίας που μας έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια, μας αποκαλούν “ποδηλάτες του Σαββατοκύριακου”.
Δεκτόν.
Η βλακεία είναι ανίκητη.
Από την άλλη είμαστε οι εφιάλτες τους.
Κάνουμε όλα αυτά που θα ήθελαν να κάνουν, αλλά δεν έχουν τα άντερα να μπουν στην διαδικασία.
Όπως μ’ έναν SUVα δεν μιλάς για αυτοκίνηση, για τους ίδιους λόγους αποφεύγεις να ταυτιστείς μαζί τους.
Δεν γίνεται να μιλάμε για ποδηλασία με τους SUVάδες του ποδηλάτου.
Όπως οι κατσίφλωρες αγοράζουν SUV, έτσι και αυτοί καβαλάνε ποδήλατο.
Επειδή τους είπαν ότι είναι mainstream.
Ανηφόρα
Καθόμασταν σ’ ένα joint της πόλης που μεγάλωσα, με φίλους και συζητούσαμε τα καθ’ ημάς.
Εγώ είπα για την ορεινή ποδηλασία [mountain bike στα ελληνικά], ο άλλος είπε ότι είναι πεζοπόρος και πάει και καθαρίζει παλιά μονοπάτια, ο παράλλος είπε ότι δεν βγαίνει έξω πλέον γιατί βαρέθηκε τα ξενύχτια.
Όλοι συμφωνήσαμε ότι έχουμε καπνίσει λιβάδια Virginia tobacco, έχουμε πιει καράβια αλκοόλ και έχουμε ξενυχτήσει για δυο ζωές.
Ώρα να δούμε κάτι άλλο και αν δεν μας κάτσει πάλι εδώ είμαστε, σε παλιά κλασσικά πλέον, μονοπάτια.
Σίγουρα τον τελευταίο καιρό μιλάω πολύ για το ποδήλατο. Μόνο που είναι πολύ διαφορετικά απ’ ότι πριν 5 χρόνια. Και τότε είχα ποδήλατο και κυκλοφορούσα μ’ αυτό όταν μου δινόταν η ευκαιρία. Είχα [και έχω] αυτοκίνητο και συμμετείχα ενεργά στα δρώμενα του χώρου της αυτοκίνησης.
Τώρα το ποδήλατο είναι mainstream. Κι επειδή είναι mainstream, αρχίσαμε διαλόγους που έχουν το απλό συμπέρασμα “μάθαν ότι γαμιώμαστε, πλακώσανε και οι γύφτοι”. Όπως και να το ντύσεις το θέμα, η ουσία αυτή είναι.
Να το κάνω λιανά, να μπείς στο νόημα.
Δεν πολυκαταλαβαίνω την ορολογία των παιδιών της πολής και εν πολλοίς μ’ αφήνει και παγερά αδιάφορο. Μισά ελληνικά, μισά εγγλέζικα, λεκτικές ακροβασίες που προσπαθούν να δείξουν ποιότητα και το μόνο που καταφέρνουν, είναι να αποδείξουν την τρικυμία εν κρανίο.
Δεν βλέπω ανταγωνιστικά ως ποδηλάτης τα αυτοκίνητα και ως βενζινοαίματος γκαζοφίλ τα ποδήλατα. Δεν χρειάζομαι να διώξω κανέναν από πουθενά, για να βγάζω γούστα.
Ξεκίνησα να καβαλάω ποδήλατο γιατί τότε, στα 11 μου, μόνο αυτό το μέσο μπορούσα να έχω για να μετακινούμε. Στην συνέχεια περισσότερο από συνήθεια και για ν’ αποφεύγω τις κακοτοπιές, λέγε με αλκοτέστ, κίνηση, παρκάρισμα.
Τώρα είμαι στην ευτυχή θέση να το πάω το θέμα ένα βήμα παραπέρα, όσο και αν τα κάθε λογής τσόλια με αποκαλούν “πλούσιο χομπίστα” και “ποδηλάτη του Σαββατοκύριακου”. Όχι μόνο εμένα. Και άλλους που είναι σαν κι εμένα.
Μας έμαθαν όλους εμάς, τους τριγύρω από τα 40, να βλέπουμε την ζωή ανταγωνιστικά.
Να αποκτήσουμε το πιο δυνατό/ακριβό αυτοκίνητο, να βγάζουμε τα περισσότερα λεφτά, να υπερηφανευόμαστε πόσες πολλές ώρες δουλεύουμε άρα είμαστε σημαντικοί και το πιο γελοίο. Αν δεν πηδήξουμε την κάθε γκόμενα που απλά μας χαμογελά, τότε δεν μετράμε μία στον μάταιο τούτο κόσμο.
Δεν μας έμαθαν κάτι που ίσως είναι πιο αληθινό.
Ν’ αναμετρηθούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Εδώ έρχεται το γαμημένο ανηφορικό μονοπάτι.
Που δεν μετράει τι ποδήλατο έχεις για να το ανέβεις, αλλά πόσα ψυχικά αποθέματα…
Είσαι εσύ, το μονοπάτι και ο εαυτός σου.
Ή βάζεις την ουρά στα σκέλια και γυρίζεις πίσω ή μπαίνεις στον κόπο.
Dont’ Save the x-King’s House
Όχι δεν θα γράψω για το Πολυτεχνείο. Δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα, είναι η αλήθεια. Δεν λυπάμαι καθόλου που δεν ήμουν εκεί. Αν ήμουν μπορεί να συμμετείχα στον αντιδικτακτορικό αγώνα, μπορεί να έκανα και την πάπια, σαν έντιμος κυρ-Φασουλής.
Ούτε έχω καμιά ιδιαίτερη πρεμούρα κολήσω ένσημα επαναστάτη, παίζοντας πετροπόλεμο με τα ΜΑΤ στην πορεία της Επετείου. Διάολε κάποιοι έδωσαν την ζωή τους για να μην γίνεται αυτό. Για ποιο σεβασμό στον αγώνα τους μιλάμε όταν το διαιωνίζω, στην προσπάθεια να κλέψω λίγο από την αίγλη του αγώνα τους.
Μην σου πω ότι είναι γελοίο να πηγαίνω να διαμαρτυρηθώ στην Αμερικάνικη Πρεσβεία, φορώντας αμερικάνικα ρούχα και ακούγοντας αμερικάνικη μουσική. Ειδικά αυτής του λίκνου της Αμερικάνικης δεξιάς. Της Lone Star State.
Άλλο είναι το θέμα μου μιας και πιάσαμε τα χουντοβασιλικά.
Κάθε φορά που αναφέρω το που πάω συνήθως για mtb ανοίγει η ίδια κουβέντα. “Μα ν’ αφήνουν τα παλάτια στο Τατόι να ρημάζουν, αντί να τα εκμεταλεύονται;”
Σε πρώτη ανάγνωση δείχνει την αντίληψη που έχουν οι νεοέλληνες για την γή. Να μην μείνει κομμάτι ανεκμετάλευτη. Είτε χτίζοντάς τη, είτε καλλιεργώντας τη. Στο χρήμα που πιστεύουμε ως μόνο και αληθινό Θεό.
Το άλλο έχει να κάνει με πολιτική. Δεν τον διώξαμε γιατί δεν το γουστάραμε το σούργελο, επειδή μόνο κακό έκανε στον τόπο; Δεν τον αφήσαμε να σηκώσει και την οικοσκευή; Δεν τον πληρώσαμε από πάνω, γιατί τον διώξαμε;
Μας λείπει; Θέλουμε κάτι που να τον θυμίζει;
Ας ρημάξουν τα ήδη ρημάδια και όποιος μπορεί ας πάει να σηκώσει ότι τον βολεύει και μπορεί από εκεί πέρα.
Να ξαναγίνει ο χώρος όπως ήταν, πριν μας φορέσουν τους λεχρίτες οι Μεγάλες Δυνάμεις ή σύμμαχοι ή όπως αλλοιώς τους έλεγαν.
Έλα αιδoίον εις τον τόπον σου
Επειδή αυτά τα θέμματα είναι σημαντικά και μας νοιάζουν, όσο να ‘ναι.
Από Δελτίο Τύπου της Ελληνορθόξης ημών Εκκλησίας, εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος και προς ενημέρωσιν του ποιμνίου, πρόσχομεν:
Ἀναφορικά μέ τόν Ἀριθμό Μητρώου Κοινωνικῆς Ἀσφάλισης (Α.Μ.Κ.Α.) ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ἀπεδέχθη τήν εἰσήγηση τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Δογματικῶν καί Νομοκανονικῶν Ζητημάτων, σύμφωνα μέ τήν ὁποία «ὁ ἀριθμός Α.Μ.Κ.Α. εἶναι ἁπλῶς εἷς ἐπί πλέον χρηστικός ἀριθμός καί ἀπό ὅλα τά μέχρι τοῦδε στοιχεῖα οὐδείς κίνδυνος προκύπτει διά τήν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν. Εἰς πᾶσαν περίπτωσιν ἡ Ἐκκλησία γρηγορεῖ»
.
Μετανοείται λαμόγια, έφτασε η οργή του Θεού, βλέπεται τι γίνεται έξω. Έχει γαμηθεί να βρέχει.
Για να στεγνώσουν τα χώματα θα μας πάρει άνοιξη, όπως το κόβω.
Σοσιαλισμός ή Βαραβαρότητα?
Να τους το αναγνωρίσουμε πάντως.
Είτε είναι ο Αείμνηστος στος τιμόνι του κόμματος και της χώρας, είτε είναι το Σιμητουλίνι, είτε τώρα ο ΓΑΠ, υπάρχει μια συνέχεια και μία συνέπεια στο πως αντιλαμβάνοται οι πασόκοι, την ασφάλεια και προστασία του πολίτη.
Τα υβριδικά και οι ανοιχτές διακυβερνήσεις τους μαράνανε…
Υγεία να έχουμε και θα το ζήσουμε και αυτό.
Η πράσινη ανάπτυξη θα αποδειχτεί τόσο φούσκα όσο και η νέα διακυβέρνηση.
Το έχω ήδη γράψει την επομένη της εκλογής τους.
Το video είναι από το TVXS
Blues & Bikes 